Προσοχή στήν τουρκική κρίση

Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης,
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Στὴν ὁμιλία ποὺ ἔκανε σήμερα τὸ πρωί, 2/6, ὁ Τοῦρκος πρωθυπουργὸς Ταΐπ Ἐρντογάν στὴν Ἕνωση Ρουμελιωτῶν, (δηλαδὴ Τούρκων Βαλκάνιων),  καὶ ἐνῶ ἡ Τουρκία εἶχε περάσει μία φρικτὴ νύχτα μὲ διαδηλωτὲς νὰ συγκρούονται μὲ δυνάμεις ἀσφαλείας σὲ δώδεκα περίπου πόλεις σὲ ὅλη τὴν χώρα, ἐπιτέθηκε μὲ σφοδρότητα κατὰ τῆς Ἑλλάδας ποὺ τὴν κατέκρινε γιὰ τὴν στάση της  στὸ ἀδελφὸ ἔθνος τῆς «Μακεδονίας» καὶ τόνισε πὼς προειδοποίησε τοὺς Ἕλληνες πολιτικοὺς ὅτι ἡ πολιτικὴ τους κρατᾶ ὅμηρο τούς «Μακεδόνες». Δηλαδὴ μέσα στὸν τουρκικὸ ὀρυμαγδὸ θυμήθηκε νὰ  καταγγείλει ἐμᾶς γιὰ «προκλητικὴ»  συμπεριφορά.
Χτὲς ὅπως ἔγινε γνωστὸ ὅλη τὴν μέρα δύο τουρκικὰ πολεμικὰ πλοῖα λίγες μόλις μέρες μετὰ ἀπὸ τὴν ἔντονη ἐπίδειξη δύναμης τῶν Τούρκων στὸ Αἰγαῖο μὲ τὴν πρωτοφανῆ σὲ συμμέτοχη στρατιωτικῶν δυνάμεων ἄσκηση Deniz Kurdu, ἔκαναν κρουαζιέρα κοντὰ στὸ Σούνιο. Ἡ πρόκληση αὐτὴ ἦταν ἡ πολλοστὴ μέσα στὸν χρόνο καὶ δείχνει πὼς τὰ παραμύθια τῆς ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας εἶναι ἁπλὰ παραμυθία γιὰ τοὺς κοιμισμένους.
Ἡ μεγάλη ἑλληνοτούρκικη κρίση τὸ 1996 στὰ  Ἴμια ποὺ εἶχε φέρει τὶς δύο χῶρες στὰ πρόθυρα τοῦ πολέμου, εἶχε γίνει ἐνῶ στὴν Τουρκία ὑπῆρχε μία....
μεγάλη πολιτικὴ κρίση. Ὑπῆρχε τότε διαμάχη μεταξὺ τῶν  πολίτικων Τσιλέρ, Γιλμάζ, Ἐτσεβίτ, μὲ τοὺς στρατηγούς, ἐνῶ οὐσιαστικὰ στὴν Ἄγκυρα δὲν ὑπῆρχε κυβέρνηση. Ἡ φιλόδοξη Τσιλὲρ τότε ἤθελε μία ἑλληνοτουρκικὴ κρίση γιὰ νὰ ἑδραιωθεῖ πολιτικά.
Σήμερα ἡ Τουρκία ἀντιμετωπίζει μία σειρὰ πολλαπλῶν προβλημάτων ποὺ ἔχουν δημιουργηθεῖ ἀπὸ τὴν κρίση στὴν Συρία καὶ ἀπὸ τὴν συνεχιζόμενη πολιτικὴ «ἀποκεκμαλοποίησης» τοῦ Ἐρντογᾶν. Μόλις πρὶν ἀπὸ δύο ἑβδομάδες 300 ἀξιωματικοὶ παραιτήθηκαν ἀπὸ τὸν τουρκικὸ στρατό. Ἡ πολυδιαφημιζόμενη ἐπίλυση τοῦ κουρδικοῦ γρήγορα ἄρχισε νὰ συναντᾶ πολλὰ ἐμπόδια καθὼς ἡ ἀντίληψη τῶν δύο πλευρῶν γιὰ τὴν προώθηση τῆς  εἶναι τελείως διαφορετικές. Ἀκόμα καὶ ἡ προσέγγιση μὲ τὸ Ἰσραὴλ ἔχει «κολλήσει», ὅπως ἔχουν κολλήσει καὶ οἱ διαπραγματεύσεις γιὰ τὴν ἀποζημίωση τῶν θυμάτων τοῦ Μαβὶ Μαρμαρὰ ἀπὸ τοὺς Ἰσραηλινούς. Ἀλλὰ τὸ πιὸ σοβαρὸ πρόβλημα ποὺ ἔχει ἀνακύψει τελευταία εἶναι ὅλες οἱ κινήσεις τοῦ Ἐρντογᾶν ὑπὲρ τῆς ἐπιβολῆς  ἑνὸς καθαρὰ σουνιτικοὺ Ἰσλὰμ στοὺς κρατικοὺς θεσμούς, γεγονὸς ποὺ ἔχει ἐξοργίσει τοὺς Ἀλεβίτες, μία μειονότητα ποὺ πολλοὶ τὴν ἀνεβάζουν σὲ 25 ἑκατομμύρια. Οἱ Ἀλεβῆτες ἔχουν διαφωνήσει ἀνοιχτὰ μὲ τὴν πολιτικὴ τῆς Ἄγκυρας στὸ Συριακὸ καὶ φανερὰ ὑποστηρίζουν τὸν Ἄσαντ.
Ὅλα αὐτὰ μόνο ἐφησυχασμὸ δὲν πρέπει νὰ μᾶς δημιουργοῦν. Ἡ τακτική της πρόκλησης ἑλληνοτουρκικῆς κρίσης καθὼς ἡ Ἑλλάδα θεωρεῖται ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα σὰν ἕνας εὔκολος ἀντίπαλος προβάλει γιὰ ἄλλη μία φορὰ σὰν δέλεαρ στὰ τουρκικὰ ἀδιέξοδα. Τὸ πρόβλημα εἶναι ἂν στὴν ἑλληνικὴ κυβέρνηση ἔχουν καταλάβει τοὺς κινδύνους ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐξελίξεις ἢ ἀκόμα βαυκαλίζονται μὲ τὶς χαζοχαρούμενες ἑλληνοτουρκικὲς ἐπαφὲς ποὺ μόνο στάχτη στὰ μάτια ρίχνουν, ἢ ἀκόμα χειρότερα, «ἐκστασιάζονται» ἀπὸ τὶς ἀτέλειωτες συζητήσεις μὲ τὶς ἀντιρατσιστικές τους κορῶνες.