Ἁπλῶς ἡ πλειοψηφία τῆς Συνόδου ἢ οἱ θεούμενοι;

Γράφει ὁ πατὴρ  Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τῶν Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

(Πράξ. Ἀποστ. Κ΄ 16-18 & 28-36)

Τὴν Κυριακὴ πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν μνήμη τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων ποὺ συγκρότησαν τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ 325 στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας.

Στὴν Ἱερὴ μνήμη λοιπὸν τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι ἀφιερωμένο τὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ θὰ ἀκούσουμε στοὺς Ἱερούς μας Ναούς.

Εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν συγκινητικὸ λόγο τοῦ Ἀπ. Παύλου πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους τῆς Eκκλησία τῆς Ἐφέσου.

Ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὁ συγγραφέας τοῦ Βιβλίου τῶν Πράξεων, καταγράφει ἐπακριβῶς καὶ μὲ δέος τοὺς τελευταίους αὐτοὺς λόγους τοῦ Ἀπ. Παύλου, οἱ ὁποῖοι εἶναι καὶ προφητικοί, ἀφοῦ ἀναφέρεται στὴν ἔλευση τῶν λύκων, «λύκοι βαρεῖς» μετὰ τὴν ἄφιξή μου.

Εἶναι πράγματι ἕνα κείμενο τὸ ὁποῖο χρειάζεται νὰ τὸ μελετήσουμε ὅλοι μας πολὺ προσεκτικά. Τόσο οἱ ποιμένες, ὅσο καὶ τὸ ποίμνιο, ἀφοῦ ἀποτελεῖ τὴν πνευματικὴ πυξίδα γιὰ τὴν ὀρθὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας μέσα ἀπὸ τὶς συμπληγάδες τοῦ κόσμου καὶ τοῦ κακοῦ. Ἐπισημαίνει πὼς ὀφείλουν καὶ ὅτι πρέπει νὰ παραμένουν ἄγρυπνοι οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ προστατεύουν τὸ ποίμνιο. Τὸ ποίμνιο, γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ τοὺς ζητήθει λόγος ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ προστατεύουν λοιπὸν τὸ...

ποίμνιο ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς τούς ὁποίους, ὅπως εἴδαμε, χαρακτηρίζει μὲ τὴν φράση ἄγριους λύκους. Τονίζει μάλιστα τὸ γεγονὸς ὅτι στὴν προφύλαξη αὐτὴ τῶν πιστῶν, θὰ συντελέσει τὰ μέγιστα καὶ ἡ εὐλογημένη ἀφιλοχρηματία τῶν ποιμένων.

Ἡ ἀρετὴ αὐτή, θὰ φαίνεται θέλοντας καὶ μὴ ἀπὸ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ αὐτὸ θὰ ἔχει ὡς συνέπεια, νὰ μὴ σκανδαλίζονται οἱ ἀσθενέστεροι ὥστε νὰ γίνονται εὔκολοι στὸ νὰ καταντοῦν θύματα στὰ δίχτυα τῶν κακοδόξων καὶ αἱρετικῶν. Καὶ φυσικά, αὐτὸ εἶναι μία μεγάλη ἀλήθεια, ἀφοῦ ὅπως ἀναφέρεται καὶ στὴ «Διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων»: «οὐ πᾶς ὁ λαλῶν ἐν πνεύματι προφήτης ἐστίν, ἀλλ' ὁ ἔχων τοὺς τρόπου Κυρίου»!

Αὐτὸ λοιπὸν τὸ δυναμικὸ ἀπὸ κάθε ἄποψη κείμενο, τὸ Ἀποστολικό, καλεῖ τὸν κάθε πιστὸ χριστιανό, ἀφ' ἑνὸς νὰ γνωρίσει σωστὰ τὴν Ἀποστολική μας πίστη, ἀφ' ἑτέρου νὰ προσέχει ὥστε νὰ μὴ βαδίζει ἀμέριμνος στὴν πνευματική του στράτα. Ἡ ἀμεριμνησία στὰ πνευματικὰ ἀποτελεῖ μεγάλο κακὸ καὶ τοῦτο διότι καιροφυλακτοῦν οἱ «βαρεῖς λύκοι» γιὰ νὰ ἀποσπάσουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸ λογικὸ ποίμνιο καὶ φυσικὰ νὰ τὴν κατασπαράξουν. Καὶ πράγματι, δὲν θὰ εἶχαν πλανηθεῖ καὶ θὰ εἶχαν γλιτώσει τόσες καὶ τόσες ψυχὲς ἀπὸ τὰ μονοπάτια τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς κάθε λογῆς καταστροφικῆς λατρείας, ἐὰν οἱ ἴδιοι γνώριζαν καὶ γίνονταν περισσότερο προσεκτικοὶ μὰ καὶ ἂν ὁρισμένοι ποιμένες πρόσεχαν περισσότερο τὰ ποιμαντικά τους καθήκοντα καὶ τὴν ἐν γένει συμπεριφορά τους.

Ὅμως, εἴπαμε στὴν ἀρχὴ ὅτι, αὐτὸ τὸ Ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα εἶναι ἀφιερωμένο στὴν τιμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ ἐπιβάλλεται νὰ θυμόμαστε καὶ κυρίως νὰ διδασκόμαστε ἀπὸ τοὺς ἱερούς τους ἀγῶνες.

Μᾶς δίνεται λοιπὸν ἡ εὐκαιρία νὰ ὑπογραμμίσουμε κάποιες ἀλήθειες καὶ γιὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀλλὰ καὶ γενικώτερα νὰ δοῦμε τὸν Ἱερὸ θεσμὸ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Ὁμολογουμένως, ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀποτελεῖ μέγιστο σταθμὸ στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ἀλλὰ καὶ στὴν Ἐθνική μας Ἱστορία. Ὑπῆρξε ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ καθιέρωσις τοῦ κορυφαίου θεσμοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς. Τοῦ θεσμοῦ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ ἀποτελοῦν ἀδιαμφισβήτητη καὶ ἀπόλυτη ἑρμηνευτικὴ ἔκφραση τῆς Ἀποστολικῆς πίστεως καὶ παραδόσεως.

Η Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ὡς θεσμὸς καὶ πραγματικότητα τῆς παγκόσμιας Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς κοινότητας, ἑδράζεται καὶ ἀποτελεῖ πνευματικὴ συνέχεια τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου τὸ 49 μ.Χ. στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπως ὁμολογοῦν καὶ ἐκφράζουν τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ Ἅγιοι Πατέρες.

Καὶ ναὶ μὲν ἡ Σύνοδος αὐτὴ συνῆλθε γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴ μεγάλη καὶ μανιώδη αἵρεση τοῦ ἀρειανισμοῦ, ποὺ ὄντως εἶχε συγκλονίσει τὴν Ἐκκλησία.

Ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, σκοπὸ εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν συγκεκριμένες πλάνες καὶ αἱρέσεις, ποὺ τὶς ἐξέφραζαν συγκεκριμένα πρόσωπα.

Εἶναι ὅμως ἀνάγκη στὸ σημεῖο αὐτὸ ποὺ βρισκόμαστε, νὰ διευκρινιστεῖ καὶ τὰ τονιστεῖ μία μεγάλη καὶ βασικὴ ἀλήθεια, ποὺ φαίνεται ὅτι ἀρκετοὶ τὴν ἀγνοοῦν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταλήγουν σὲ λανθασμένα συμπεράσματα. Σὲ συμπεράσματα τὰ ὁποῖα κάποιες φορὲς ὁδηγοῦν τοὺς ἡμιμαθεῖς σὲ πλάνες καὶ τελικῶς ἐκτός του Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Ποιὰ εἶναι τώρα αὐτὴ ἡ βασικὴ ἀλήθεια; Ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, δὲν φέρει μία «νέα ἀλήθεια» ἡ ὁποία δὲν ὑπῆρχε μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὄχι, αὐτὴ εἶναι μία πλάνη τοῦ παπισμοῦ ποὺ πρεσβεύει ὅτι ἡ ἀλήθεια, προϊόντος τοῦ χρόνου, βελτιώνεται.

Οὐδέποτε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας ἐκήρυξε τέτοια πράγματα καὶ τέτοιες πλάνες.

Ἡ ἀλήθεια ὑπῆρχε ἐξ΄ ἀρχῆς καὶ βιώνεται μόνο ἐντός τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας (Ἰούδα 3).

Ἡ σύνοδος, λόγω τῆς ταλαιπωρίας καὶ τῶν συνθηκῶν ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὴν αἵρεση, διατυπώνει καὶ ἀποκρυσταλλώνει ἐπισήμως πλέον, μέσω τῶν δογματικῶν ὅρων τὴν ὑπάρχουσα ἀλήθεια. Αὐτὸ γίνεται τόσο θετικῶς γιὰ τοὺς πιστούς, ποὺ ἐνῶ βιώνουν τὴν ἀλήθεια χρειάζεται καὶ νὰ τὴν γνωρίζουν διατυπωμένη ὀρθῶς καὶ ἐπισήμως, ὅσο καὶ ἀρνητικῶς ὡς ἀπάντηση ἀγάπης καὶ προσδοκίας ἐπιστροφῆς τῶν πλανεμένων, στοὺς κόλπους τοῦ Σώματος.

Ἑπομένως ἡ ὑπάρχουσα ἀλήθεια, δὲν βελτιώνεται ἀλλὰ ἑρμηνεύεται διὰ τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Ἀλλ' ἂς δοῦμε καὶ μία ἄλλη βασικὴ πτυχὴ τοῦ ὅλου θέματος.

Δὲν εἶναι ὅπως ὁρισμένοι ἰσχυρίζονται ἡ ἀπόφαση τῆς Οἴκ. Συνόδου καὶ γενικώτερα τῆς Συνόδου ποὺ ὀρθοτομεῖ, θέμα ἀριθμητικῆς πλειοψηφίας τῶν μελῶν. Τὸ πρῶτο καὶ βασικὸ ἐπὶ τῆς οὐσίας εἶναι τὸ ποιὰ εἶναι τὰ μέλη ποὺ τὴν ἀπαρτίζουν. Δήλ. ἐμφοροῦνται τὰ μέλη τῆς Συνόδου ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ Ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ μὲ ὅλες τὶς εὐλογημένες παραμέτρους τοῦ ὄρου «Ἐκκλησιαστικὴ ζωή»; Βρίσκονται στὰ ἐπίπεδά του φωτισμοῦ ἢ τῆς θεώσεως; Στοιχοῦν στὴν εὐλογημένη γραμμὴ τῆς Ἀποστολικῆς παραδόσεως καὶ τοῦ αὐθεντικοῦ Πατερικοῦ τρόπου ζωῆς; Ἐὰν ναί, ἐὰν δηλ. εἶναι φορεῖς τῆς ζωντανῆς παραδόσεως, τότε τὰ ἀποτελέσματα εἶναι θετικά. Τὰ ἀποτελέσματα εἶναι Ἁγιοπνευματικὰ καὶ τοῦτο διότι τὰ μέλη εἶναι φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Στὴν ἀντίθετη περίπτωση, ὅσα κι ἂν εἶναι τὰ μέλη ποὺ ἀπαρτίζουν τὴν σύνοδο, ὅσες αὐτοκρατορικὲς-πολιτικὲς περιφρουρήσεις κι ἂν διαθέτουν, ὅσα ἀπὸ κοσμικῆς ἀπόψεως «πλεονεκτήματα» κι ἂν τὶς ἐνισχύουν, ἐὰν ἀπουσιάζει ὁ παράγοντας τῆς βιώσεως τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θεώσεως, τὰ ἀποτελέσματα εἶναι ἀρνητικὰ καὶ ἀπαράδεκτα ἀπὸ τὸ σύνολο τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος.

Καὶ πάλι ἡ ἱστορία ἔχει πολλὰ νὰ μᾶς διδάξει ἐπὶ τοῦ συγκεκριμένου θέματος, μὲ κλασσικῆ τὴν περίπτωση τῆς χαρακτηριζομένης ἀπὸ τοὺς πιστοὺς – τὸ σύνολον δὴλ τῆς Ἐκκλησίας, ὠς «ληστρικῆς συνόδου» (Ἔφεσος 449 μ.Χ), ὅσο καὶ μὲ τὴν χαρακτηριστικὴ περίπτωση τῆς Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-39), ποὺ φαινόταν νὰ διατηρεῖ τοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους τῆς Συνόδου. Τελικῶς ξέπεσε, ἀκριβῶς διότι ἀπουσίαζε ἡ ἀλήθεια ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις της. Τὸ δὲ συγκλονιστικὸ τὸ ὁποῖο ἀφήνει καὶ αἰώνιο παράδειγμα καὶ ἐπικυρώνει τὴν πραγματικότητα, τὸ ὅτι δηλ. ἡ οὐσία βρίσκεται στὸ ἐὰν ἐκφράζεται ἢ ὄχι ἡ Ἀποστολικὴ βιουμένη παράδοσις, εἶναι ὅτι στὴ συγκεκριμένη Σύνοδο, ἡ ἀλήθεια δὲν ἐκφράστηκε ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν μελῶν της ποὺ ὑπέγραψαν τὰ πρακτικά, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἕνα. Τὸν Ἅγιο Μάρκο τὸν Εὐγενικό, ὁ ὁποῖος ἐτράνωσε τὴν ἀλήθεια καὶ ἐξέφρασε τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὸ ν' ἀρνηθεῖ τελικῶς νὰ θέσει τὴν ὑπογραφή του στὴν ὑποταγὴ οὐσιαστικά τῆς Ἐκκλησίας στὸν πάπα.

Ἀξίζει ὅμως στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ δοῦμε τί γράφει ἐπὶ τοῦ θέματος ὁ ἀείμνηστος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ἕνας ἐκ τῶν μεγαλυτέρων θεολόγων τοῦ προηγουμένου αἰῶνος: «Τὴν αὐθεντία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅπως καὶ τῶν ἄλλων Συνόδων, προσδίδουν κυρίως οἱ θεούμενοι καὶ θεοφόροι ἅγιοι πατέρες». Καὶ συνεχίζει: «Ἡ ὑπερτάτη αὐθεντία - καὶ ἡ ἱκανότης πρὸς διάκρισιν τῆς ἀληθείας εἰς τὴν πίστιν – εἶναι ἐμπιστευμένη εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ποὺ εἶναι πράγματι «θεῖος θεσμὸς» κατὰ τὴν ὀρθὴν καὶ στενὴν ἔννοιαν τῆς λέξεως. Ἐνῶ οὐδεμία Σύνοδος ἢ Συνοδικὸς θεσμὸς εἴναι de jure divino, παρὰ μόνο ὅταν ἀποτελεῖ ἀληθῆ εἰκόνα ἢ φανέρωση τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας». Καὶ καταλήγει: «αἳ ἀποφάσεις τῶν συνόδων ἐγένοντο δεκταὶ ἢ ἀπερρίπτοντο ἀπὸ τὰς Ἐκκλησίας ὄχι διὰ λόγους τυπικοὺς ἢ ''κανονικούς'', ἡ δὲ ἐτυμηγορία τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξεν ἄκρως ἐκλεκτική. Ἡ Σύνοδος δὲν εὑρίσκεται ὑπεράνω της Ἐκκλησίας. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἄποψις τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας».

Ὄντως, ἔτσι εἶναι τὰ πράγματα. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτή, φαίνεται καθαρὰ πόσο ἔξω πέφτουν ὅσοι θέτουν μὲ περισσὴ ἀφέλεια τὸ ἐρώτημα: «μὰ ποιὰ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἔχει χαρακτηρίσει τοὺς παπικοὺς σὰν αἱρετικούς»; Βεβαίως θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἀπαντήσει μὲ μία ἀνάλογη ἐρώτηση τοῦ αὐτοῦ χαμηλοῦ ἐπιπέδου: «καὶ ποιὰ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἔχει χαρακτηρίσει ὡς αἱρετικούς τους προτεστάντες ποῦ τοὺς θεωρεῖτε αἱρετικούς»; Ἀλλὰ θέτουμε καὶ τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: «ζητᾶτε ἐπίσημες καταδικαστικὲς ἀποφάσεις γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ Οἰκουμενικὲς Συνόδους»; Πολὺ καλά. Τότε γιατί δείχνετε ἀσυνέπεια καὶ τοὺς μονοφυσίτες-ἀντιχαλκηδονίους τοὺς ἀποχαρακτηρίσατε ἀπὸ αἱρετικούς, πράγμα ποὺ ὄχι μόνο μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἔχει ἀποφασίσει, καὶ τώρα τοὺς χαρακτηρίζετε ὡς δῆθεν «ἀνατολικοὺς Ὀρθοδόξους» καὶ ὡς «αὐθεντικὴ Ἐκκλησία»;

Ἀγνοοῦν φαίνεται ὅσοι, τοὺς ἔχει προσβάλλει ἡ λέπρα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀγνοοῦν τὶς Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Συνόδους, τόσο ἐπὶ Φωτίου, ὅσο καὶ ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅπου ἐκεῖ λύεται ὁριστικῶς τὸ θέμα καὶ ἂν καὶ κατὰ πόσο ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση.

Καὶ δίδεται στὸ σημεῖο αὐτὸ ἡ εὐκαιρία νὰ ἐπαναλάβουμε αὐτὸ ποὺ τόνιζε τόσο ὁ μεγάλος δογματολόγος, ὁ ὅσιος πατὴρ Ἰουστίνος Πόποβιτς, ὅσο καὶ ἀρκετοὶ ἡμέτεροι, διακρινόμενοι τόσο γιὰ τὴν ἁγιότητα βίου ὅσο καὶ τὴν ἀρίστη θεολογική τους κατάρτιση, πρωτοστατοῦντος τοῦ ἀειμνήστου θεοφόρου γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ὅτι ἡ μέλλουσα πανορθόδοξος Σύνοδος, ἐὰν ὄντως εἶναι αὐθεντική, θὰ ἀποδειχθεῖ μὲ τὸ νὰ κηρύξει ὡς Οἰκουμενικές, ὡς Ἡ΄ αὐτὴ τοῦ Μ. Φωτίου 879-880 καὶ ὡς Θ΄ τοῦ κήρυκος τῆς χάριτος, ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ 1341, δοθέντος ὅτι οὐδεμία σύνοδος ἀνεκήρυξε ἑαυτὸν ὡς οἰκουμενική*. Η ἑπομένη αὐθεντική, μὲ τὶς προδιαγραφὲς ποὺ ἤδη ἀναπτύξαμε, ἐπικυρώνει ἔτι ἅπαξ τὶς ἀποφάσεις τῆς προηγουμένης, ἀφοῦ βεβαίως ἐτηρήθησαν οἱ ὄροι τῆς ἀληθείας, δήλ. σύγκλισης, σύστασης καὶ ἀποφάσεις Συνόδου.

Νὰ προστεθεῖ δὲ ἐπὶ τοῦ ἀφελοῦς ἐρωτήματος, κατὰ πόσο δηλαδὴ οἱ παπικοὶ εἶναι αἱρετικοί, ὅτι αἱρετικός, δὲν εἶναι μόνο αὐτὸς ὁ ὁποῖος φέρει καὶ διδάσκει νέες κακοδοξίες (καὶ ἔχει φέρει ἀρκετὲς τέτοιες ὁ ''ἀλάθητος'' πάπας), ἀλλὰ αἱρετικὸς εἶναι καὶ αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀλλοιώνει τὸ Ἱερὸ Σύμβολο τῆς πίστεως, προσθέτοντας ἐν προκειμένω τὴν κακοδοξία τουfilioque.

Στὴ συνείδηση λοιπὸν τῶν πραγματικῶν Ἁγίων καὶ ὄχι τῶν «κὰτ΄ εὐφημισμὸν καὶ κατὰ τὸ πρωτόκολλον», ἀλλὰ τῶν ὄντως Ἁγίων, ποὺ κατευθύνουν τὸ ποίμνιο, καὶ ποὺ ἡ γνώμη τοὺς στηρίζει τὶς Συνοδικὲς ἀποφάσεις ἢ ἀντιθέτως τὶς ἀπορρίπτει, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ξεπέφτουν ἢ νὰ χαρακτηρίζονται ὡς ληστρικές, ὁ παπισμὸς εἶναι ὄχι ἁπλῶς αἵρεση ἀλλὰ παναίρεση!

Καὶ ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ νὰ παρακαλέσουμε κι ἐμεῖς τώρα μὲ τὴ σειρὰ μᾶς ὅσους φρονοῦν καὶ διδάσκουν τὰ ἀντίθετα, ὅτι δήλ. ὁ παπισμὸς εἶναι Ἐκκλησία, νὰ μᾶς φέρουν ὄχι πολλούς, ἀλλ' ἔστω καὶ ἕναν ἐπίσημο Ἅγιό της Ἐκκλησίας μας ὁ ὁποῖος νὰ ὑποστηρίζει τὴν νεόκοπη-ἀνόητη καὶ οἰκουμενιστικὴ τοὺς αὐτὴ ἄποψη. Ἀναμένουμε. Καὶ ὅπως φαίνεται θὰ ἀναμένουμε στὸ διηνεκές.

Ἀδελφοί μου. Τὴν Κυριακὴ ἑορτάζουμε καὶ τιμοῦμε τοὺς 318 θεοφόρους πατέρες τῆς Ἃ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ὡς ποιμένες καὶ ὡς ποίμνιον, ὡς μέλη δήλ. τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ μελετήσουμε τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία, τοὺς ἀγῶνες ἀλλὰ καὶ τὰ μαρτύρια αὐτῶν τῶν ἀνδρῶν ποὺ βίωναν τὴν Ἀποστολικὴ παράδοση μὲ τὸν χαρακτηριστικό τους ζῆλο.

Καὶ ἂς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν τὴν κατευθύνει ἡ πολιτικὴ σκοπιμότητα, οὔτε τὴν δυναμικὴ ἐν ἀληθεία πορεία τῆς τὴ σηματοδοτοῦν τὰ ποικίλα παραρτήματα τοῦ Π.Σ.Ε. μὲ τὶς τεχνητὲς πλειοψηφίες, τὰ ποικίλα marketing καὶ τὰ δογματικά lifting.

Τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας Του, σὲ κάθε ἐποχὴ τὴν κατευθύνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, μέσω τῶν αὐθεντικῶν καὶ Ἁγίων ποιμένων, τῶν ὁποίων εἴθε ἡ εὐχὴ νὰ μᾶς συνοδεύει πάντοτε. Αμήν.

*= α) Τὸ 879 – 880 μ.Χ. συνεκλήθη στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Βασίλειο τὸν Μακεδόνα, ἐπὶ πατριαρχείας Μ. Φωτίου. Ἡγήθηκαν ὁ Ὀρθόδοξος τότε Πάπας τῆς Ρώμης Ἰωάννης Ἡ΄ (872-882) καὶ ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης Μ. Φώτιος (858 – 867, 877 – 886). Ἐπεκύρωσε τὶς ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ κατεδίκασε το filioque, ποὺ μόλις τότε εἶχε ἀρχίσει νὰ ἐπιβάλλεται. (Κατεδίκασε τὶς αἱρετικὲς συνόδους τοῦ Καρλομάγνου στὴν Φραγκφούρτη (794) καὶ Ἄαχεν (809).

β) Ἡ Σύνοδος αὐτὴ συνεκλήθη τὸ 1341 μ.Χ. Δογμάτισε γιὰ τὴν ἄκτιστη Οὐσία καὶ τὴν ἄκτιστη Ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, καθὼς ἐπίσης καὶ γιὰ τὸν Ἡσυχασμό, καταδικάζοντας τὸν αἱρετικὸ Βαρλαὰμ τὸν Καλαβρό. Ἔτσι καὶ ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἀσχολήθηκε μὲ Θεολογικὰ ζητήματα, συνεκλήθη ἀπὸ αὐτοκράτορα (Συνοδικὸς Τόμος τοῦ 1341) καὶ συμμετεῖχε θεούμενος (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς), καὶ οἱ ἀποφάσεις τῆς ἔγιναν δεκτὲς ἀπὸ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία.

Συνεπῶς, τόσο ἡ Σύνοδος τοῦ Μ. Φωτίου, ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ Ἄγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, διατηρώντας τὰ τυπικὰ καὶ οὐσιαστικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἔχουν χαρακτήρα Οἰκουμενικῶν Συνόδων.