Πρὶν τὴν προδοσία ἡ συκοφαντία, μετὰ τὴν προδοσία ἡ Παλιγγενεσία

Γράφει ὁ Δρ. Βαρδάκας Κωνσταντίνος
Ω  ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΑΣ χώρα τῶν μεγάλων Ἀνδρῶν καὶ τῶν μεγάλων προδοτῶν. Ποιὰ θεόσταλτη μοίρα σὲ ἔστησε πάνω σὲ αὐτὸ τὸν βράχο μέσα στὴν θάλασσα νὰ καμαρώνεις γιὰ ἀνδραγαθήματα καὶ νὰ κλαῖς γιὰ πικρὲς προδοσίες.
Ὁ λογισμὸς ἁρπάζεται  μὲ γρηγοράδα μέσα στὸ παρελθὸν ἄθελά του, στέκεται καὶ σημαδεύει τὸν Ἐφιάλτη στὶς Θερμοπύλες, τὸν Πήλιο Γούση στὸ Σούλι, τὸν Νενέκο στὴν Πελοπόννησο καὶ ἀποτροπιάζει σὲ τόσα ἄλλα ἱστορικὰ βδελύγματα. Ἀγανακτεῖ καὶ μετὰ σπαράζει ὅταν ἀντικρίζει τὰ κομματιασμένα Σπαρτιάτικα κορμιά, ὅταν βλέπει τὶς τιμημένες Σουλιώτισσες πεσμένες κάτω ἀπὸ τὸ Ζάλογγο, τὴν φυλακὴ τοῦ Κολοκοτρώνη, τὴν ἐπαιτεία τοῦ Νικηταρᾶ, τὴν δολοφονία τοῦ Καποδίστρια, τὴν πονεμένη Βόρεια Ἤπειρο, τὴν προδομένη Κύπρο  καὶ γιὰ λίγο σταματᾶ νὰ λειτουργεῖ  στὸ μυαλὸ μὴ ἀντέχοντας τέτοιους πόνους. Μὲ τὴν παύση αὐτὴ παίρνει χρόνο καὶ προσπαθεῖ νὰ κατανοήσει τὰ ἀναπάντεχα δράματα τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων. Ἀλλὰ στὶς σκέψεις δὲν ὑπάρχει χωροχρόνος καὶ τότε ὁ λογισμὸς ἐκτοξεύεται πάλι μὲ ταχύτητα φωτὸς καὶ προσγειώνεται στὴν κοιλάδα τοῦ κλαυθμοῦ καὶ τοῦ ὀδυρμοῦ τῆς καθημερινῆς Ἑλληνικῆς πραγματικότητας. Εἶναι ἐκείνη ἡ καθοριστικὴ στιγμὴ ποὺ δὲν ἀναρωτᾶται μόνο ὁ λογισμός, ἀλλὰ βοᾶ σύγκορμα ἡ ψυχὴ "γιατί ΘΕΕ μοῦ τέτοια διαχρονικὴ προδοσία στὸ....

  γένος τῶν Ἑλλήνων;"
Ὅμως ἡ ἀπάντηση ἔχει ἤδη δοθεῖ ἀπὸ τὸν ΑΓΙΟ ΘΕΟ: "οἱ ἀληθινοὶ  ἥρωες σφυρηλατοῦνται σὰν τὸ καθαρὸ χρυσάφι μόνο  μέσα στὸ καμίνι τῶν πειρασμῶν τῆς συκοφαντίας καὶ τῆς προδοσίας."
Τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν ἐπάχυναν ὄχι μόνο τὰ κορμιὰ τῶν Νεοελλήνων, ἀλλὰ ἐμαλάκωσαν σφόδρα καὶ τὴν διάνοιά τους. Τὸ ἀποτέλεσμα ἀπέβη  τραγικὸ  γιατί στερήθηκε ἡ ράτσα μας ἀπὸ ἡρωικὸ φρόνημα καὶ ἀνώτερα ἰδανικὰ, ἐνῶ τὴν ἴδια στιγμὴ γέμισε μὲ ἀποψυχωμένες καὶ  καταφρονεμένες φιγοῦρες, ἕρμαια  σὲ χέρια προδοτῶν καὶ  συκοφαντῶν.
Ἔτσι τοὺς τελευταίους τρεῖς χρόνους ζήσαμε γιὰ τὰ καλὰ στὸ πετσὶ πρωτόγνωρη καὶ γενικευμένη  συκοφαντία ἀπὸ κύκλους μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πατρίδα μας. Δὲν πέρασε πολὺς καιρὸς καὶ  ἔπεσε ἐπὶ τῶν κεφαλῶν μας  καὶ τὸ πνευματικὸ παιδὶ τῆς συκοφαντίας δηλ.  ἡ ἐπαίσχυντη ΠΡΟΔΟΣΙΑ.  Τώρα κλαῖμε, πονᾶμε καὶ πεινᾶμε, σὲ λίγο ὅμως πλησιάζει καὶ ἡ ἱστορικὴ συγκυρία ποὺ θὰ  γίνουμε ΚΥΡΙΟΙ τοῦ ἑαυτοῦ καὶ τῆς ΠΑΤΡΙΔΑΣ μᾶς μὲ τὴν πλήρη κατανόηση τῶν ὅσων θὰ συμβοῦν ἱστορικά. Σήμερα εἴμασθε πνευματικὰ κλινήρεις καὶ γευόμασθε ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΤΙ τὸ καλύτερο φάρμακο ἴασης καὶ αὐτογνωσίας ποὺ δὲν εἶναι  τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἐπίγνωση τῶν συνεπειῶν τῆς ἀτομικῆς, οἰκογενειακῆς καὶ κοινωνικῆς προδοσίας τῶν ζωῶν μας ἀπὸ ἀνθρώπους καὶ συστήματα ποὺ ἐμπιστευθήκαμε.
Εἶναι λοιπὸν χρήσιμοι οἱ συκοφάντες καὶ οἱ προδότες ἐκτὸς ἀπὸ καταδικαστέοι? Μήπως λειτουργοῦν καὶ σὰν ἱστορικοὶ καταλύτες σὲ γεγονότα Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας? Τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ὁ πόνος καὶ ἡ καταστροφὴ ποὺ ἐπιφέρουν ξυπνάει τὸν λαὸ ἀπὸ τὴν λήθη καὶ τὴν ἀποβλακωμάρα του.
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ ἀγουροξυπνημένος λαὸς σήμερα ἐκφράζεται μὲ ἕνα κοινὸ ἐρώτημα:  Μὰ δὲν θὰ βρεθεῖ κάποιος Ἄνδρας, κάποιος μπροστάρης γιὰ νὰ σταματήσει αὐτὴν "τὴν πορεία πρὸς τὸν κατήφορο;". Καὶ φυσικὰ ὁ ἕνας ὑποδεικνύει τὸν ἄλλον ἀναπαυόμενοι ὅτι δῆθεν κάναμε  τὸ καθῆκον μας. Ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι ὅλοι σὰν Ἔθνος Ἑλλήνων βρεθήκαμε ἀναπάντεχα μέσα στὸ σκοτάδι τοῦ Νοητοῦ σπηλαίου τοῦ Πλάτωνος, παρόλο αὐτὰ ἀποφεύγουμε νὰ  βάλουμε πλάτες ἀντιστήριξης  ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλον γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ βγοῦμε στὸ ξέφωτο τῆς ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ.
  Ὅπως ζητᾶμε αἷμα ἐπειγόντως, ἔτσι καὶ αὐτὲς τὶς στιγμὲς τῆς ἀνείπωτης θλίψης ἀπαιτεῖται κοινὸ ἡρωικὸ φρόνημα, ἀρχοντικὴ λεβεντιὰ καὶ ἀνθρώπινη ἀλληλεγγύη γιὰ νὰ πυροδοτήσουν τὸ καλὸ τμῆμα τοῦ γενετικοῦ ὑλικοῦ μας σὲ πράξεις ἀνδραγαθίας καὶ πνευματικῆς ἀνάτασης.
Ἕνα καλὸ μάτι μέσα ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τῆς Παγκόσμιας Ἱστορίας βλέπει ὅτι ὁ ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ δὲν εὐλογεῖ τὸ ἄδικο καὶ  τὴν συκοφαντία πόσο μᾶλλον δὲ τὴν προδοσία ποὺ τὴν γεύθηκε ὁ ἴδιος ὁ ΘΕΑΝΔΡΩΠΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. Ἄρα οἱ προδότες εἶναι ἀπὸ τώρα ἤδη τελειωμένοι πνευματικά. Καὶ φυσικὰ μὲ τὰ ἀργύρια τῆς προδοσίας ἀγοράζονται μόνο νεκροταφεῖα , ὅπως  ὁ ἀγρὸς τοῦ Κεραμέως  στὰ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ  τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας.
Οἱ σημερινοὶ ἐξουσιαστὲς μιλᾶνε γιὰ ἀνάπτυξη καὶ πρόοδο, δὲν γνωρίζουν ὅμως  ἕνα βασικὸ σημεῖο, ὅτι γιὰ νὰ λειτουργήσει ὁ ΡΩΜΗΟΣ χρειάζεται πρῶτα νὰ γλυκάνει τὸ μέσα του καὶ νὰ ἀποτινάξει τὸν ἱστὸ τῆς πνευματικῆς καὶ οἰκονομικῆς σκλαβιᾶς.
Δὲν θὰ κρατήσει πολὺ αὐτὴ ἡ περίοδος τῆς θλίψης γιατί ὁ Ἕλληνας βιώνει μὲ φιλότιμο τὴν ἀνάγκη τῆς Λευτεριᾶς καὶ ἀποτροπιάζει  στὸ βίωμα τῆς προδοσίας.
Τὰ ψέματα τελείωσαν καὶ τώρα ἀρχίζουν οἱ ἀλήθειες.
Αὐτὴ ἡ προδοσία εἶναι ποὺ θὰ ὁδηγήσει τὸν κατατρεγμένο ΡΩΜΗΟ  στὴν δεύτερη καὶ τελικὴ πνευματικὴ ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου, ἀλλὰ τώρα τέτοια θὰ εἶναι  ἡ ὁρμή του ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει πολὺ μακριὰ καὶ ἀλώβητο νὰ χορεύει καλαματιανό, ἠπειρώτικο, κρητικό, ποντιακό, μακεδονικὸ καὶ μπάλο σὲ σχηματισμοὺς τεράστιων ἀνθρώπινων κύκλων μπροστὰ στὶς ὑψηλὲς θύρες τῆς ΤΡΟΦΟΥ καὶ ΜΑΝΑΣ Ἐκκλησίας ΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΣ στὸ μεγαλύτερο πανηγύρι Παλιγγενεσίας τοῦ ΕΘΝΟΥΣ καὶ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ μᾶς.
Πάντα τὰ κλοπιμαία γυρίζουν πίσω στοὺς φυσικοὺς ἰδιοκτῆτες τους καὶ τότε αὐτοὶ χαίρονται γιατί θὰ τὰ ἀποδώσουν στὰ παιδιά τους καὶ στὴν προκειμένη περίπτωση θὰ εἶναι ἡ καλύτερη πνευματικὴ κληρονομία πρὸς αὐτά. ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ  ΒΑΡΔΑΚΑΣ