Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

Ἑβραίους ΙΑ΄ 9-10, 32-40

Γράφει ὁ Aρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος, Ἱεροκῆρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγωνιανής & Κονίτσης

Τὶς μεγάλες Βιβλικὲς μορφὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μᾶς προβάλλει τὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς πρὶν ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα. Παρελαύνουν μπροστὰ μας οἱ μεγάλοι Πατριάρχες, οἱ Βασιλεῖς τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τὰ προφητικὰ ἀναστήματα. Οἱ ἐκλεκτὲς αὐτὲς μορφὲς ἦταν ὅ,τι πολυτιμότερο εἶχε νὰ παρουσιάσει ἡ ἐποχή τους. Καὶ ἡ παρουσίαση αὐτὴ γίνεται διότι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, παρὰ τὰ ὅσα ὑπέστησαν, ἐπέδειξαν θαυμαστὴ πίστη καὶ μεγάλο ἡρωισμό. Καὶ ὁμολογουμένως, ὁ πρῶτος ἄπ΄ ὅλους ποὺ ἔγινε παράδειγμα μοναδικῆς πίστεως σ΄ ὅλες τὶς γενεές, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἀβραάμ.

Ἐπιβάλλεται νὰ μελετηθεῖ ἀπὸ κάθε πιστὸ ἡ προσωπικότητα αὐτὴ ποὺ ἄφησε τὴ γῆ του καὶ τὴ συγγένειά του καὶ πορεύτηκε στὸ ἄγνωστο, ἀκριβῶς διότι τὰ στήθη τοῦ φλογίζονταν ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ Θεοῦ.

Σὲ κάθε σταθμὸ τῆς ζωῆς του, ἀποδείκνυε αὐτὴ τὴ πραγματικότητα. «Πίστει παρώκησεν Ἀβραὰμ εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν». Και χάρη στὴν πίστη του αὐτὴ ὁ Ἀβραὰμ ἔμεινε ὡς ξένος στὴ γῆ ποὺ τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεὸς καὶ τὴ θεωροῦσε χώρα ξένη καὶ ὄχι δική του. Καὶ γιατί αὐτό; Διότι περίμενε μὲ πόθο νὰ...
κατοικήσει στὴν Οὐράνια Πόλη. Στὴν Πόλη τῆς ὁποίας τεχνίτης καὶ δημιουργὸς εἶναι ὁ Θεός. Νὰ σημειωθεῖ δὲ ὅτι ὁ Ἀβραάμ, δὲν γνώριζε αὐτὰ ποὺ γνωρίζουμε ἐμεῖς σήμερα, μέσα στὸν εὐλογημένο χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ τὸ πλέον συγκλονιστικὸ γιὰ τὰ σημερινὰ δεδομένα εἶναι ὅτι ὄχι μόνο ἀποδείκνυε πίστη ἀκράδαντη, ἀλλὰ ὡς καρπὸ πίστεως ἔφερε καὶ τὴν ἀνάλογη συμπεριφορά, ζώντας ὡς ἀνέστιος καὶ μέσα σὲ σκηνές. Μάθημα σπουδαιότατο καὶ τοῦτο γιὰ τοὺς πιστούς της κάθε ἐποχῆς, καὶ φυσικὰ γιὰ ἐμᾶς σήμερα. Ὄχι φυσικὰ νὰ ζοῦμε σὲ σκηνὲς (λίγοι καὶ ἐλάχιστοι εἶναι σὲ κάθε ἐποχὴ αὐτοὶ ποὺ ἀρνοῦνται τὸν κόσμο καὶ τὰ τοῦ κόσμου, καὶ βιώνουν ὡς ἔνσαρκοι ἄγγελοι, ὧν οὐκ ἔστιν ἄξιος ὁ κόσμος....), ἀλλὰ νὰ ζοῦμε μὲ τὴν προσδοκία τῆς ἄλλης ζωῆς! Νὰ κατορθώνουμε μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ βεβαίως, νὰ ξεκολλᾶμε ἀπὸ τὴν «ἕλξη τῆς γὴς» καὶ τὴν «ἡδυπάθεια τῆς σκωληκόβρωτης σαρκός», καὶ νὰ ἀνέρχεται ὁ νοῦς μας στὰ πνευματικὰ καὶ ἐπουράνια, τὰ ὁποῖα εἶναι τὰ μόνα ἀληθινά, τὰ ὁποῖα καὶ μὲ πόθο καρδιᾶς προσδοκοῦμε.

            Αὐτὴ τὴν περιφρόνηση στὰ τοῦ κόσμου καὶ τὸν ἠρωϊκὸ ἀγώνα γιὰ νὰ κρατήσουν ἀνόθευτη τὴν πίστη τοὺς τὴν ἔδειξαν καὶ τόσες ἄλλες μορφὲς ποὺ ἀναφέρονται τόσο στὸ Ἀποστολικό, ποὺ μελετοῦμε, ὅσο καὶ σ? αὐτὸ τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς αὐτῆς. Ἐὰν προσέξουμε τὰ ἀναγνώσματα ποὺ ἀλληλοσυμπληρώνουν τὰ ὀνόματα καὶ τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα, θὰ δοῦμε ὅτι ἀνάμεσα στὰ ὀνόματα τῆς γενεαλογίας τοῦ Ἰησοῦ ἀναφέρονται καὶ κάποια πρόσωπα, τὰ ὁποῖα δὲν εἶχαν καὶ τόσο καλὴ διαγωγή... Ὅσοι μάλιστα ἐπιζητοῦν νὰ βροῦν κάτι γιὰ νὰ χτυπήσουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐπισημαίνουν τὸ γεγονὸς ὡς ἀρνητικὸ (ἀποδεικνύοντας ταυτοχρόνως τὸ πόσο ἐπιπόλαια γνωρίζουν τὴ Γραφή). Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἔχει τόσο σπουδαία σημασία γιὰ τὸν καθένα μας, ἀκριβῶς διότι ἐν πνευματικὴ ἐννοία, ὁ Ἰησοῦς γεννιέται στὸν στάβλο τῆς ψυχῆς μας, παρὰ τὴν συσσώρευση τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ παραβλέποντας αὐτὲς μαζὶ καὶ μὲ ὁποιαδήποτε ἀρνητικὴ κληρονομικότητα φέρουμε. 

            Ὁ Ἐμμανουὴλ ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὴν Παρθένο καὶ Θεοτόκο, δὲν μένει στὰ ἐγκλήματα τῶν προγόνων μας ἢ στὰ προσωπικὰ μᾶς σφάλματα, λάθη ἢ ἁμαρτήματα, ὅποια κι ἂν εἶναι αὐτά, ὅσο καὶ ἂν θέλει νὰ τὰ τραγικοποιήσει ὁ ἐχθρὸς γιὰ νὰ μᾶς ρίξει στὴν ἀπογοήτευση καὶ τέλος στὴν ἀπόγνωση. Ἀνοίγει τὸ δρόμο Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἢ «Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωὴ» ξεπερνᾶ τὰ λάθη μας καὶ τελικῶς δωρίζει τὴν εὐσπλαγχνία του, τὴν ἀγάπη του καὶ ἀστράφτει στὴν ὕπαρξή μας τὸ Θεανδρικὸ τοῦ πρόσωπο!

            Ἀλλ’ ἂς σταθοῦμε καὶ πάλι στὸν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν. Μεγάλη συγκίνηση διαπερνᾶ τὴν ὕπαρξη τοῦ πιστοῦ ὅταν ἀκούει τὸν Ἀποστολικὸ λόγο, νὰ ἀναφέρει μὲ ἱερὸ παλμὸ ὅτι οἱ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, αὐτοὶ ποὺ τοὺς ἀποκαλύφθηκε ὁ ἄσαρκος Λόγος, αὐτοὶ ποὺ γνώρισαν τὸν Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελον, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ βίωναν τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὄχι ὡς φαντασία ἢ ὡς ἕνα ἁπλὸ συναίσθημα, ἀλλὰ καρδιακὰ καὶ ὑπαρξιακά, ὅτι σὲ δύσκολες περιστάσεις ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς πίστεως «ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός», γλύτωσαν τὴ σφαγή, ἔλαβαν δύναμη καὶ θεραπεύθηκαν ἀπὸ ἀσθένειες, ἀναδείχθηκαν ἱκανοὶ στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ ἐχθρικὰ στρατεύματα. Ἄλλοι δοκίμασαν ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστιγώσεις, δεσμὰ καὶ φυλακές. Ἐλιθοβολήθηκαν, ἐπριονίσθηκαν, ἐδοκίμασαν πειρασμούς, ἀπέθαναν μὲ μαχαίρι. Περιφέρονταν ἐδῶ κι ἐκεῖ φορώντας μηλωτές, στερούμενοι, θλιβόμενοι. Περιπλανοῦνταν στὶς ἐρήμους καὶ τὰ βουνὰ στὰ σπήλαια καὶ στὶς ὀπὲς τῆς γής. Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα τῆς ἐκπλήξεως καὶ τῆς συγκινήσεώς μας εἶναι ὅταν ἀκοῦμε ὅτι αὐτὲς οἱ μεγάλες μορφές, αὐτοὶ οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι, καθὼς καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας, «οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν»! Δὲν ἀπήλαυσαν ἀκόμα ἀπολύτως τὴν ἐκπλήρωση τῆς ὑπόσχεσης τῆς οὐράνιας κληρονομιᾶς.

            Γιατί; Διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ προέβλεψε κάτι καλύτερο γιὰ ἐμᾶς. Τί εἶναι αὐτό; Τὸ νὰ λάβουμε τελικῶς ὅλοι μαζὶ σὲ τέλειο βαθμὸ τὴ σωτηρία μας. Φοβερὸ καὶ τρομερό, ἀδελφοί μου, ὅλοι αὐτοὶ οἱ δίκαιοι καὶ Ἅγιοι ἀναμένουν κι ἐμᾶς γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε ὅλοι μαζὶ τὴν ἀνέσπερη καὶ ἀτέλειωτη Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.Προσδοκοῦν καὶ αὐτοί, ὅπως προσδοκοῦμε καὶ ἐμεῖς «ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος»!

            Πόσα, ἀλήθεια, χάνουμε ἐμεῖς οἱ πιστοί, ὅταν δαπανοῦμε τὸν πολύτιμο χρόνο μας σὲ τόσες ἄλλες ἀσχολίες καὶ δὲν ἀνοίγουμε τὴν Ἁγία Γραφή, γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὰ πρότυπα αὐτὰ τῆς ἀληθινῆς πίστεώς μας!

            Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ἐνῶ ζοῦσαν ἀνάμεσα σὲ εἰδωλολατρικοὺς λαούς, δὲν ἔχασαν τὴν πίστη τους. Ἡ μεγαλύτερη ἀγάπη τοὺς ἦταν ὁ ἕνας καὶ μοναδικὸς Θεός. Στὰ βάθη τῆς ὑπάρξεώς τους δὲν ὑπῆρχε παρὰ ἡ λαχτάρα τῆς πραγματοποιήσεως τοῦ Πρωτευαγγελίου ποὺ ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς στοὺς πρωτόπλαστους μέσα στὸ παράδεισο, ὅταν μέσα σ? ἐκείνη τὴν τραγικότητα ποὺ συγκλόνισε γῆ καὶ οὐρανούς, ἔδωσε τὴν ὑπόσχεση ὅτι«καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σου καὶ ἀνὰ μέσον της γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον του σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον του σπέρματος αὐτῆς? αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γένεσις γ/ 15). Δηλαδή ἔχθρα θὰ βάλω ἀνάμεσα σὲ σένα (διάβολε) καὶ στὴν γυναίκα, καὶ ἀνάμεσα στὸ σπέρμα σου καὶ στὸ σπέρμα αὐτῆς. Ἐκεῖνος θὰ σοὺ συντρίψει τὸ κεφάλι, καὶ σὺ θὰ τοῦ πληγώσεις τὴ φτέρνα.

Ναί, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὅλα τὰ ἔθνη, ὅλη ἡ προσδοκία τοῦ κόσμου σ? ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γὴς αὐτὸν τὸν ἀπόηχο τῆς ἐλπίδας ποὺ ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἄκουγαν, ἀκούουν καὶ θὰ ἀκοῦνε στὰ βάθη τῆς συνειδήσεώς τους. Τὸ θέμα ὅμως εἶναι ἐὰν ὄντως ἀφήνουμε νὰ ἀκουσθεῖ μέσα στὴν καρδιά μας ἡ λυτρωτικὴ φωνὴ κι ἂν πράγματι τρέφουμε τὴν ἐλπίδα ποὺ οἰκοδομεῖται ἐπάνω στὸ θεμέλιό της πίστεως καὶ ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη. Ἐὰν ἀκοῦμε τὴν φωνὴ τῆς Βίβλου, ποὺ στὸ πρῶτο τμῆμα της, στὴν Παλαιὰ δήλ. Διαθήκη, φωνάζει: «Ἔρχεται-ἔρχεται ὁ Λυτρωτὴς» καὶ ἂν ἀποδεχόμεθα τὴν θριαμβευτικὴ φωνὴ τοῦ οὐρανοῦ ποῦ τώρα μέσα στὴν Καινὴ Διαθήκη, ἐντός της Ἐκκλησίας, στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ διασαλπίζει: «Ἦλθε-ἦλθε ὁ Λυτρωτής».Δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν Χριστῷ τῷ βασιλεῖ καὶ Θεῶ ἠμῶν!

            Αδελφοί μοῦ, ὅπως εἴπαμε καὶ στὴν ἀρχή, τὴν Κυριακὴ αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἑορτάζει τὴν μνήμην «πάντων τῶν ἄπ? αἰῶνος Θεῶ εὐαρεστησάντων ἀπὸ Ἀδὰμ ἄχρις Ἰωσὴφ τοῦ μνήστορος καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὁμοίως καὶ τῶν προφητῶν καὶ προφητίδων, ἑξαιρέτως δὲ τοῦ προφήτου Δανιὴλ καὶ τῶν Ἁγίων τριῶν Παίδων». Ἐμεῖς, τώρα, δόξα τῷ Θεῶ, βρισκόμαστε σὲ πλεονεκτικὴ θέση, διότι γεννηθήκαμε, βαπτισθήκαμε, μεγαλώσαμε καὶ ζοῦμε μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας!

            Ἂς πανηγυρίσουμε, λοιπόν, τώρα, μαζὶ μ’ ὅλους αὐτοὺς τοὺς προγόνους καὶ φίλους του Λυτρωτῆ.

            Ἂς σπεύσουμε νὰ Τὸν προσκυνήσουμε σὲ λίγες ἡμέρες στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, μέσω τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Κι ἀκόμα ἂς καθρεφτίσουμε τὴ δική μας, ρηχὴ ἐν πολλοῖς πίστη, στὴ μεγάλη καὶ θριαμβευτικὴ πίστη τῶν Ἁγίων του Θεοῦ. Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται ἐὰν θ’ ἀφήσουμε τὸν Ἰησοῦ νὰ γεννηθεῖ στὴν καρδιά μας. Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται ἐὰν θὰ γίνει μία ζωντανὴ φάτνη κι ἕνα ζωντανὸ Ἅγιον Ποτήριον ἡ ὅλη ὕπαρξή μας.

Γένοιτο. Αμήν