Ποίημα στὸν Ἐθνάρχη τῆς Βορείου Ἠπείρου Μητροπολίτη Σεβαστιανὸ

Τοῦ Βορειοηπειρώτη Γεωργίου Γκοτζιᾶ

Νὰ ἀσπαστῶ τὴ δεξιά, σὲ ‘σὲ Μεγάλε Ἐθνάρχη,

τῆς μελιρρύτου γλώσσας σου, τοῦ Πνεύματος τὴ Χάρη.

Μὲς τὴν εἱρκτὴ τοῦ ὀδυρμοῦ, στὸ θολερὸ σκοτάδι,

σὰν δάδα ἄναψε ἡ ἐλπὶς ποὺ πρόσταξες νὰ ἔλθει.

Τὰ κρείττονα, τὰ εὔγλωττα,  τὰ θαρρετά σου λόγια,

ποῦ ἔγνεψαν καὶ σάλεψαν αἰθέρες οἰκουμένης.

Πατρὸ – Κοσμᾶς σὲ ὅρισε προστάτη τῆς Ἠπείρου,

ἐπίγειε Ἀρχάγγελε Θεὸ μὲ ζῆλο μέλπεις.

Ἀποκηρύσσεις τοὺς ἐχθροὺς μὲ ὅπλο τὴν ἀγάπη

πράττεις τὰ ρήματα Αὐτοῦ ποὺ ἔκτισε τὴν...
πλάση.

Πανώρια μας ὑπόσταση, ἀθάνατη σοφία,

ἀναριγεῖς τὸ αἷμα μας καὶ μᾶς χαρίζεις νιάτα.

Φραγγέλωση δεχθήκαμε στὸ Γολγοθὰ ἐτοῦτο,

μᾶς τρύπησε στὴν κεφαλὴ ἀκάνθινο στεφάνι.

Συρθήκαμε στὸν ὄλεθρο, μᾶς κέντησαν μὲ λόγχη,

μᾶς ἔρανες μ’ἀρώματα, μὲ χέρι Μυροφόρων.

Ἐπευφημῶ τοὺς κόπους σου, μὲ αὐτὰ τὰ λίγα λόγια,

ποῦ δὲν εἶναι ἄξια νὰ σταθοῦν μπρὸς στὸ δικό σου ὕψος.

Ὁρῶ μὲ ταπεινότητα δικιά σου παρουσία,

ποῦ βροντερὰ ἀντήχησε στὰ λαξευτά μας ὅρη.

Στρατευομένη Ἐκκλησιά  υμνει τώρα ἐσένα,

ποῦ ‘σαὶ στὴ Θριαμβεύουσα καὶ μᾶς γλυκοκοιτάζεις.

Δῶσε μᾶς θάρρος Γέροντα, Σεβαστιανὲ Ἐθνάρχη,

τὴν τρίτη μέρα ἀπ’ τὰ δεσμὰ Ἀνάσταση νὰ βροῦμε.