ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Η΄ ΛΟΥΚΑ

Β΄ Κορινθ. Δ΄ 6-15

Γράφει ὁ Ἄρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος, Ἱεροκῆρυξ Ι. Μ. Δρ. Πώγ. & Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.gr

Γιὰ τὶς δυσκολίες τοῦ Ἀποστολικοῦ ἔργου γράφει μεταξὺ τῶν ἄλλων ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Κορινθίους. Εἶναι δὲ τόσο συγκλονιστικὰ τὰ ὅσα γράφει ὥστε προκαλοῦν τὸ δέος καὶ τὸν θαυμασμὸ στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν.

Σὲ κάθε περίπτωση, καὶ σὲ κάθε τόπο συμβαίνει νὰ θλιβόμαστε, τονίζει ὁ Ἀπόστολος. Ὅμως, παρὰ τὸ ὅτι θλιβόμαστε, παρὰ τὸ ὅτι περνοῦμε τόσα καὶ τόσα, δὲν φθάνουμε σὲ ἀδιέξοδα. Καὶ τοῦτο, διότι, γιὰ τοὺς πραγματικὰ πιστοὺς δὲν ὑφίστανται ἀδιέξοδα.

Ἂς δοῦμε ὅμως γιὰ λίγο τὴ ζωὴ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν καὶ στὴ συνέχεια θὰ καταλήξουμε καὶ στὸν δικό μας ἀγώνα γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή.

Οἱ θλίψεις, γιὰ ὅλους βεβαίως τοὺς Ἀποστόλους, κυρίως ὅμως γιὰ τὸν Παῦλο, ἦταν παραπάνω ἀπὸ πολλές. Ἡ ζωή του θὰ λέγαμε ἦταν ἕνα συνεχὲς μαρτύριο!

Κόποι, μόχθοι, πείνα, δίψα, ἀγρυπνίες, μαστιγώσεις, φυλακίσεις, ραβδισμοί χωρὶς ὑπερβολὴ ἦταν ἕνα καθημερινὸς θάνατος. Ἀρκετὲς φορὲς ὑπολόγισε ὅτι ἔφθασε τὸ τέλος. Ὅμως, κατὰ ἕνα παράδοξο καὶ θαυμαστὸ τρόπο, ὁ Ἀπόστολος ξέφευγε ἀπ' ὅλους τούς...
κινδύνους καὶ τὰ ἀδιέξοδα.

Βεβαίως, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἴδιος σὲ ἄλλο σημεῖο, ἕνας πολὺ μεγάλος πειρασμὸς καὶ μία μεγάλη θλίψη, ἀποτελοῦσε ὁ κίνδυνος τῶν ψευδαδέλφων.

Μία ταλαιπωρία καὶ ἕνα βάσανο ποὺ ἴσως τὸν ἐνοχλοῦσε περισσότερο ὅλων τῶν ἄλλων πειρασμῶν, καὶ τοῦτο διότι παρὰ τὸν θυελλώδη του χαρακτήρα, στὸ βάθος τῆς ὑπάρξεώς του ἔκρυβε μία καρδιὰ πολὺ εὐαίσθητη καὶ τρυφερὴ ποὺ πληγωνόταν ἀπὸ τὶς ἀνάρμοστες συμπεριφορὲς τῶν ψευδαδέλφων...

Ἄνευ ἀντιλογίας, καὶ τηρουμένων βεβαίως τῶν ἀναλογιῶν, κάτι ἀνάλογο παρατηροῦμε νὰ συμβαίνει καὶ στὴ ζωή, ὄχι βεβαίως ὅσων ἁπλῶς λένε ὅτι πιστεύουν, ἀλλὰ τῶν πραγματικὰ πιστῶν Χριστιανῶν.

Ναί, δὲν ὑπάρχει, καὶ οὔτε πρόκειται νὰ ὑπάρξει γνήσιος Χριστιανὸς (κληρικός, μοναχὸς ἢ λαϊκός), ὁ ὁποῖος νὰ μὴν ἀντιμετωπίσει πειρασμούς. Ὁ ὁποῖος νὰ μὴν ψήνεται στὴν κυριολεξία κάποιες στιγμὲς ἢ καὶ γιὰ μακρὰ διαστήματα στὴ ζωή του. Ποικίλοι πειρασμοὶ καὶ διάφορες θλίψεις. Σωματικὲς ἀσθένειες, ψυχικὲς καὶ πνευματικὲς ταλαιπωρίες, ποὺ προξενοῦνται εἴτε ἀπὸ ἄστοχες ἐνέργειες τοῦ ἴδιου του πιστοῦ, εἴτε ἀπὸ συνανθρώπους καὶ μάλιστα ἀρκετὲς φορὲς ἀπὸ φίλους καὶ συγγενεῖς ἀκόμα, εἴτε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἐχθρὸ καὶ διάβολο ὁ ὁποῖος μὲ τὰ ὄργανά του λυσσᾶ καὶ μισεῖ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο.

Ἀλλὰ πάντοτε, κατὰ ἕνα ἀνεξήγητο καὶ μυστήριο (κατὰ κόσμο) τρόπο, τὴν τελευταία στιγμή, ἐκεῖ ποὺ φαίνεται πὼς ὅλα διαλύονται καὶ χάνονται, ξαφνικὰ κάτι ἀλλάζει. Ἐκεῖ ποὺ φωνάζουμε «ἐπιστάτα ἀπολλύμεθα» (Λούκ. Ἡ΄ 24),αἴφνης πνέει ἡ αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ πειρασμὸς φεύγει καὶ οἱ θλίψεις ἀφανίζονται. Ἀκριβῶς ἐκεῖ ποὺ νομίζουμε ὅτι ἐξαντλοῦνται οἱ δυνάμεις μας καὶ βρισκόμαστε μπροστὰ στὸ ἀδιέξοδο, ἔρχεται Ἐκεῖνος καὶ μᾶς ἀνοίγει τὴν μυστικὴ ἔξοδο, ἀπὸ τὴν ὁποία καὶ ἐλευθερωνόμαστε κατὰ τρόπο θαυμαστό.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀνακαλύψει τέτοιες περιστάσεις καὶ δυσκολίες στὴν ζωή του, ὅπου κατὰ θαυμαστὸ τρόπο ὁ Θεὸς τοῦ ἀνοίγει διεξόδους. Ὁ κάθε ἕνας, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι εἶναι πιστός. Ὅτι ἔχει ἐμπιστευθεῖ τὴ ζωή του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ἀγωνίζεται στὴν καθημερινότητα νὰ ἐφαρμόσει αὐτὸ τὸ Πανάγιον θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅποιο καὶ ἂν εἶναι τὸ κόστος.

Εἶναι ὅμως εὔκολη ὑπόθεση αὐτή; Ἡ ἀληθινή, ἡ αὐθεντικὴ καὶ ἀκλόνητη πίστη εἶναι εὔκολο πράγμα; Ὄχι ἀδελφοί μου. Δὲν εἶναι εὔκολο ἢ μᾶλλον εἶναι καὶ εὔκολο ἀλλὰ καὶ δύσκολο ἀπὸ μία ἄποψη. Εὔκολο ὅταν πραγματικὰ πέφτουμε μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ ἠμῶν, λέγοντας  τὸ «λάλει Κύριε καὶ ὁ δοῦλος σου ἀκούει... (δήλ. ἐφαρμόζει)». Δύσκολο, πολὺ δύσκολο, ἀκατόρθωτο θὰ λέγαμε, ὅταν ἡ καρδιὰ δὲν συντονίζεται καὶ δὲν κοχλάζει στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν, δυστυχῶς, ἰσχύει ὁ ἐλεγκτικὸς λόγος τοῦ ἁγίου Ἰακώβου: «ἀνὴρ δίψυχος, ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὀδοῖς αὐτοῦ». (Ἰακώβου Ἃ΄ 8). Διότι δὲν φθάνει νὰ λέμε ἁπλῶς ὅτι πιστεύουμε, ἢ ἁπλῶς νὰ πηγαίνουμε ἀπὸ συνήθεια στὴν Ἐκκλησία. Δὲν ἀρκεῖ νὰ μελετοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ἢ καὶ ἀκόμα νὰ μετέχουμε στὰ Ἱερὰ Μυστήρια τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Βεβαίως, ὅλα αὐτὰ εἶναι πολὺ σπουδαία καὶ ἄκρως ἀναγκαία, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἔχουν ἀποτέλεσμα πρέπει νὰ συνοδεύονται ἀπὸ πίστη θερμή. Ἀπὸ πίστη ζωντανή. Καὶ τοῦτο, διότι ἡ γνήσια καὶ ἀληθινὴ πίστη εἶναι σχέση ἐμπιστοσύνης μὲ τὸν Θεό.

Ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν οὐράνια, τὴν ἀταλάντευτη πίστη, τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ ἔκρυβε μέσα στὴν ὕπαρξή του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Εἶχε μάλιστα τέτοια καὶ τόση ποιότητα ἡ πίστη τοῦ αὐτὴ ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ κρατηθεῖ μέσα του. Τὸ ξεχείλισμα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ κοχλασμὸς τοῦ Πνεύματος, τὸν ἔκανε νὰ φθάνει στὰ πέρατα τοῦ γνωστοῦ τότε κόσμου καὶ νὰ ὁμολογεῖ ἀποκαλυπτικὰ αὐτὴ τὴν πίστη, μὲ μοναδικὸ λόγο καὶ καταπληκτικὰ ἔργα.

Ὁπωσδήποτε ἀδελφοί μου, ἡ πίστη γιὰ τὴν ὁποία γίνεται λόγος εἶναι μία ἔκρηξις θριάμβου. Εἶναι, θέλοντας καὶ μὴ μία ὁμολογία πίστεως. Ξεκάθαρος καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ θεόπνευστος Παῦλος ἐπαναλαμβάνει δοξολογικὰ καὶ ὁμολογιακὰ τὸν λόγο τοῦ ψαλμωδοῦ: «ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἐπίστευσα διὸ ἐλάλησα, καὶ ἠμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν» (Β΄ Κόρ. Δ΄ 13) Δήλ. Παρ' ὅλους ὅμως αὐτοὺς τοὺς κινδύνους ποὺ διατρέχουμε, ἐπειδὴ ἔχουμε τὸ αὐτὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ποὺ μᾶς στηρίζει στὴν πίστη, ὅπως ἄλλοτε καὶ τὸν Δαυίδ, σύμφωνα μὲ τὸ γραμμένο στοὺς Ψαλμούς. Ἐπίστευσα, διὸ δὲ καὶ ἐλάλησα, καὶ ἐμεῖς πιστεύουμε καὶ ἐξαιτίας τούτου καὶ μὲ θάρρος ὁμολογοῦμε καὶ κηρύττουμε τὸν λόγο τῆς πίστεώς μας!

Ναὶ ἀδελφοί μου. Αὐτὴ ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως, εἶναι μεταξὺ τῶν ἄλλων τὸ ἀπαύγασμα τῆς στερεᾶς καὶ ἀκλονήτου πίστεώς μας. Τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς πίστεώς μας! «Ἐπίστευσα διὸ ἐλάλησα» καὶ κατ' ἐπέκτασιν «δὲν λαλῶ, δὲν ὁμολογῶ ἄρα καὶ δὲν πιστεύω». Μάλλον κρατῶ ἀδιάντροπα τὴν «παγερὴ ἀδιαφορία» ὅταν ὑβρίζεται τὸ Πανάγιον Ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι μὲ τὴν τακτικὴ αὐτὴ χαίρεται ὁ διάβολος καὶ ἀγάλλονται τὰ ἐπίγεια ὄργανά του. Φυσικά μόνο χριστιανοὺς δὲν χαρακτηρίζει ἡ ἀδιάντροπη αὐτὴ τακτική.

Πίστη λοιπὸν καὶ ὁμολογία!

Αὐτὸ εἶναι τὸ σύνθημα ποὺ μᾶς δίνει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν.

Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ καθρεπτίσουμε τὴν ζωή μας, τὴν πίστη, τὴν ὑπομονὴ στὶς θλίψεις καὶ τὴν ὁμολογία μας, στὰ θεόπνευστα τοῦτα κείμενα ποὺ ἀνὰ μέσω τῶν αἰώνων ἀναδεικνύουν τὸν αὐθεντικὸ τρόπο χριστιανικῆς ζωῆς. Εἰδάλλως, ἐὰν ἀπουσιάζει ἡ πίστη καὶ κυρίως ἡ ὁμολογία ἀπὸ τὴ ζωή μας, τότε καταντοῦμε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Χριστιανισμὸ ἕνα «φολκλόρ». Μία ἁπλὴ «ἄψυχη θρησκεία» μὲ ντεκὸρ αὐτοκρατορικῶν στολῶν καὶ ἐνδυμάτων (ποὺ δὲν ἔχουν νὰ ποῦν τίποτε στὴν ἐποχή μας), καὶ μὲ μουσικὸ χαλὶ τοὺς βυζαντινοὺς πολυχρονισμούς. Ὅλα δὲ αὐτά, ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἐλέγχουν τὴν παγερὴ ἀδιαφορία τῶν καρδιῶν καὶ ξεσκεπάζουν τὴν ἀπίστια καὶ τὸν φόβο τῶν ψυχῶν, μπροστὰ σὲ ἀντιχριστιανικὲς καταστάσεις καὶ σὲ πρόσωπα ἀποστασίας...

Καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε. Ὁ Θεὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη τὴν δική μας πίστη καὶ ὁμολογία, ὅπως καὶ ὁ ἥλιος γιὰ νὰ λάμψει, δὲν ἔχει ἀνάγκη τὰ δικά μας τὰ μάτια. Ἐμεῖς τελικῶς ἐὰν ὄντως θέλουμε νὰ εἴμαστε Χριστιανοὶ καὶ νὰ κερδίσουμε τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ χρειαζόμαστε τὴν πίστη ἀλλὰ καὶ τὴν σταθερή, ἕως θανάτου, ὁμολογία! Ἀμήν.