Οἱ “ἄνθρωποι τοῦ περιθωρίου” καὶ ἡ Ἐκκλησία

Ἀπόσπασμα συνέντευξης ἀπὸ τὸν π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο, γνωστὸ καὶ ὡς “πατέρα Λίβυο”

Στὸ βιβλίο σᾶς μιλᾶτε- μεταξὺ ἄλλων- γιὰ ἀναρχικούς, ἀνθρώπους τοῦ περιθωρίου, πόρνες, ἀλκοολικούς… Ἡ Ἐκκλησία προσπαθεῖ νὰ τοὺς πλησιάσει;

«Δὲν θέλω νὰ μιλήσω γιὰ τὸ τί κάνει ἡ ἐκκλησία. Δὲν εἶμαι ἁρμόδιος ἐγὼ νὰ κρίνω τὸ ἔργο συνόλης της ἐκκλησίας. Μὴν ξεχνᾶτε εἶμαι ἕνας ἁπλὸς παπὰς σὲ ἕνα χωριὸ τῆς ἐνδοχώρας. Σίγουρα γίνονται πολλὰ καὶ σπουδαία σὲ ποιμαντικὸ ἐπίπεδο σὲ ὅλες τὶς Μητροπόλεις καὶ μποροῦν νὰ γίνουν ἀκόμη περισσότερα.

Ἐγὼ αὐτὸ ποὺ μπορῶ νὰ πῶ, εἶναι ἡ ὅτι ἐκκλησία δὲν σώζει μὲ αὐτὸ ποὺ κάνει ἀλλὰ μὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι. Ἐὰν ἡ ἐκκλησία εἶναι ὄντως ἐκκλησία δηλαδὴ κοινότητα προσώπων, μὲ ὄνομα καὶ ἐπώνυμο, ποὺ κοινωνοῦν οἱ βίοι τῶν ἀνθρώπων, οἱ χαρές, τὰ βάσανα καὶ οἱ καημοί τους, τὰ χαρίσματα καὶ πάθη τους, καὶ ὄχι ἕνας χῶρος ὅπου, ὅπως ἀναφέρει σύγχρονος θεολόγος, oι ἄνθρωποι φροντίζουν ὁ καθένας τὸν ἑαυτό του, ἐκεῖ ποὺ ὁ καθένας κρατάει τὰ ἀγαθά του, τὴν χαρά του, τὴν δύναμή του, τὴν ἐλπίδα του, τὴν πίστη του, τὴν ἀρετή του γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ δὲν τὴν μοιράζεται μὲ τοὺς ἄλλους, τότε ὅλο τὸ ὀνομαζόμενο «περιθώριο» ὄχι ἁπλῶς χωράει, ἀλλὰ θεραπεύεται καὶ σώζεται.

Στὰ κείμενά μου κυριαρχοῦν ὄντως καὶ ἄνθρωποι τοῦ «περιθωρίου» Δὲν ξέρω, ἀλλὰ ἐγὼ τοὺς ἀγαπῶ πολύ. Βρίσκω μέσα τοὺς μία καθαρότητα ποὺ....

 δὲν ὑπάρχει στὰ μάτια πολλῶν «καθὼς πρέπει» πολιτῶν.

Θεωρῶ ὅτι μέσα στὶς ψυχὲς τοὺς κυριαρχεῖ σὲ μεγάλο ποσοστὸ ἡ εἰλικρίνεια καὶ ἡ ταπείνωση. Σὲ ἕνα κόσμο ποὺ νομίζει ὅτι τὰ ξέρει ὅλα, αὐτοί σου λένε δὲν ξέρω τίποτα. Σὲ μία κοινωνία ποὺ τουλάχιστον τὶς τελευταῖες δεκαετίες αἰσθανόταν «ἐπιτυχημένη» γιατί ἔκανε τὴν «ἁρπαχτή», αὐτοί σου λένε εἶμαι ἕνα τίποτα.

Ἐμεῖς ὅμως βλέπετε προκλητικὰ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶπε «Ἀμὴν λέγω ὑμὶν ὅτι οἱ τελῶναι καὶ αἳ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν Τοῦ Θεοῦ…». Γιατί ἄραγε; Μὰ γιατί ὁ Χριστὸς διέκρινε στὶς καρδιὲς τοὺς τέτοια καθαρότητα καὶ ἁγνότητα ποὺ δὲν εὕρισκες στὶς ψυχὲς τῶν «ἠθικῶν» καὶ «νομοταγῶν» πολιτῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.

Ξέρετε στὰ Ἑξάρχεια ἔζησε μία μεγάλη ἰλαροτραγικὴ μορφὴ διανόησης ὁ Νικόλας Ἄσιμος. Μία ἀπὸ τὶς πολλὲς «σαλότητες» ποὺ ἔκανε ἦταν νὰ φοράει δύο γραβάτες στὸ λαιμό του καὶ νὰ προκαλεῖ τοὺς περαστικοὺς λέγοντας «κοιτάξτε ἐγὼ φοράω δύο γραβάτες, εἶμαι δύο φορὲς κύριος». Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καυτηρίαζε τὴν κοινωνικὴ ὑποκρισία καὶ τῶν φαρισαϊσμὸ τῆς ἄρχουσας τάξης.

Κοιτάξτε, ὁ ἠθικισμὸς ἦταν καὶ παραμένει μία μεγάλη πληγὴ τόσο γιὰ τὴν κοινωνία ὅσο καὶ γιὰ τὴν ἐκκλησία. Διότι διαμορφώνει ἕναν ἄνθρωπο νεκρό, ἄνευρο, ἄοσμο, ἄγευστο καὶ κυρίως ψευδῆ καὶ ὑποκριτή.

Μὴν λησμονεῖτε ὅτι πάντοτε στὴν καρδιὰ ἑνὸς μαθητῆ θὰ κρύβεται ἕνας προδότης καὶ στὴν καρδιὰ μίας πόρνης μία ἁγία»

προσκυνητής