Κυριακὴ Ε' Ματθαίου

Γράφει ὁ Αρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ὑπάρχουν ὁρισμένοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι, παρὰ τὸ ὅτι βλέπουν τὰ φοβερὰ ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας, παρὰ τὸ ὅτι βιώνουν «σημεῖα» ποὺ ἀποδεικνύουν ξεκάθαρα τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ μίσος καὶ τὴν ἀδυναμία τοῦ διαβόλου, αὐτοὶ παραμένουν ἀμετανόητοι στὰ πάθη τους..

Ἐπιμένουν στὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς παρανομίας. Τί νὰ πεῖ, ἀλήθεια, κανείς, γὶ΄αὐτὲς τὶς περιπτώσεις; Ὅτι δὲν γνωρίζουν καὶ ὅτι δὲν ξέρουν τὴν πραγματικότητα; Καὶ ὅτι δὲν ξέρει κανεὶς ποιὸν τελικὰ νὰ λυπηθεῖ περισσότερο, αὐτὸν ποὺ βασανίζεται «ὑπὸ τῶν δαιμόνων» ἢ αὐτὸν ποὺ φαίνεται ὅτι εἶναι ὑγιὴς καὶ ἐργάζεται συνειδητὰ τὰ ἔργα τοῦ πονηροῦ;

Αὐτὸ ἀκριβῶς βλέπουμε καὶ στὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ θὰ ἀκούσουμε στοὺς ναούς μας τὴν Ἐ΄Κυριακή του Ματθαίου καὶ ἡ ὁποία συγκλονίζει μὲ τὴν περιγραφὴ τῆς ἀλλὰ καὶ τὰ τόσα διδάγματα ποὺ προβάλλει.

Τὸ ὅτι βεβαίως ὑπάρχει ὁ διάβολος μὲ τὰ δαιμόνια, τὸ ὅτι ὑφίσταται ὁ σκοτεινὸς κόσμος τῶν πνευμάτων ποὺ μισεῖ τὸν Θεὸ καὶ τὴν κορωνίδα τῆς δημιουργίας, δηλ. τὸν ἄνθρωπο, μόνο ὅσοι ἔχουν χάσει τὴν ἐπαφή τους μὲ τὴν πραγματικότητα μποροῦν νὰ τὸ ἀρνηθοῦν. Καὶ ὅπως δυστυχῶς ὑπάρχουν οἱ σωματικὰ ἀσθενεῖς ποὺ χρήζουν θεραπείας, ἔτσι ὑπάρχουν καὶ οἱ πνευματικὰ ἀσθενεῖς (ἄθεοι, ὀλιγόπιστοι, αἱρετικοὶ κτλ.), ποῦ χρειάζονται καὶ αὐτοὶ τὴν εἰδικὴ πνευματικὴ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ γιὰ νὰ....

 ἰσορροπήσουν ὥστε νὰ ἐπανέλθει ἡ ὑγεία τους.

Ἑπομένως, δὲν χρειάζεται τώρα νὰ ἀναπτύξουμε τὸ θέμα τῆς ὑπάρξεως τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων, ἀφοῦ ἀποτελεῖ «κοινὸν τόπον, τοῖς νοῦν ἔχουσιν».

Τὸ σημεῖο ὅμως ποὺ θὰ σταθοῦμε, εἶναι τὸ φρικτὸ κατάντημα ποὺ παρουσιάζουν οἱ «ὑγιεῖς» κάτοικοι τῶν Γεργεσηνῶν, ἀμέσως μετὰ τὴ θεραπεία τῶν ταλαίπωρων πρώην δαιμονισμένων ἀδελφῶν τους. Καὶ θὰ σταθοῦμε στὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, διότι φωτογραφίζουν τὴ συμπεριφορὰ πολλῶν ἀνθρώπων τῆς κάθε ἐποχῆς, ἄρα καὶ τῆς παράλογης δικῆς μας ἐποχῆς καὶ κοινωνίας.

Τί ὅμως ἀκριβῶς συνέβη; Ὅταν ἔμαθαν οἱ κάτοικοι ἀπὸ τοὺς βοσκοὺς τῶν χοίρων, τὸ τί ἀκριβῶς εἶχε συμβεῖ, «πάσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τοῦ Ἰησοῦ. Καὶ εἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβεῖ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν»!

Εἶναι πράγματι τόσο ἔντονη ἡ φράση αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου! Ζητοῦν ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ νὰ φύγει, ὄχι διότι αἰσθάνονται ἀνάξιοί της παρουσίας Του, ὅπως σὲ ἄλλη περίπτωση εἶχε συμβεῖ μὲ τὸν Ἄπ. Πέτρο, ποὺ Τοῦ ζήτησε νὰ φύγει ἀπὸ τὸ πλοιάριον «προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων. Ἔξελθε ἂπ΄ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλὸς εἰμί, Κύριε».

Ὄχι, δὲν πρόκειται τώρα περὶ θάμβους τῶν Γεργεσηνῶν. Δὲν πρόκειται περὶ ἱεροῦ δέους, μπροστὰ στὸν Θεάνθρωπο. Μακάρι νὰ συνέβαινε αὐτό. Ἐδῶ πρόκειται περὶ καθαρῆς διαστροφῆς, ποὺ εἶναι ὁπωσδήποτε χειρότερη ἀπὸ τὴν κατάσταση τῶν δύο δαιμονισμένων. Εἶναι φοβερό. Νὰ βλέπουν τὸν Θεάνθρωπο, νὰ ἀναγνωρίζουν τὴν θεραπεία, νὰ ἔχουν γνώση τῆς δικῆς τους ἁμαρτίας καὶ παρανομίας καὶ αὐτοί, ὄχι ἁπλῶς νὰ παραμένουν ἀμετανόητοι, ἀλλὰ στὴ σκέψη ὅτι ὁ Ἰησοῦς θὰ ἐλέγξει τὴν παρανομία τους καὶ θὰ θεραπεύσει τὴν ἁμαρτία τους, σύσσωμοι βγαίνουν καὶ τὸν παρακαλοῦν «ὅπως μεταβεῖ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν».

Ἐὰν ἐμβαθύνουμε περισσότερο στὴν ἀχαρακτήριστη συμπεριφορὰ τῶν κατοίκων, βλέπουμε ἐκτὸς τῶν ἄλλων νὰ τοὺς ἔχει καταλάβει καὶ ἕνας δαιμονικὸς φόβος. Φόβος, ὄχι βεβαίως ντροπῆς, ἀλλὰ φόβος θεραπείας! Καὶ ἐπειδὴ θεώρησαν ὡς «οἰκονομικὸ κακὸ» τὸν πνιγμὸ τῆς ἀγέλης τῶν χοίρων, φοβοῦνται τώρα μήπως ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἐπιτρέψει νὰ πάθουν μεγαλύτερο «οἰκονομικὸ κακό»!

Βεβαίως, δὲ θὰ σταθοῦμε γιὰ νὰ χαρακτηρίσουμε τὴ διεστραμμένη αὐτὴ συμπεριφορά, ποὺ ἐνῶ δηλαδὴ θὰ ἔπρεπε νὰ δεχθοῦν τὸν Κύριο ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή, αὐτοὶ τῶν βλέπουν ὡς ἐχθρό τους, ἀλλὰ θὰ τονίσουμε ὅτι ἡ συμπεριφορὰ αὐτὴ συνεχίζεται, δυστυχῶς καὶ στὴ δική μας ἐποχή.

Ὁμολογουμένως, σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε τόπο, θὰ ὑπάρχουν οἱ ἄνθρωποι, μᾶλλον οἱ ἄθλιες ὑπάρξεις, ποὺ ὑπὲρ πᾶν ἄλλο, θέτουν τὸ συμφέρον τους καὶ μάλιστα αὐτὸ τὸ αἰσχρὸ οἰκονομικὸ συμφέρον.

Καὶ εἶναι ν΄ἀπορεῖ κανεὶς μὲ τὴ νοοτροπία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων καὶ διερωτᾶται, μήπως τυχὸν καὶ ἔχει σαλευθεῖ ἡ διάνοιά τους. (Ἀπὸ μίας ἀπόψεως, ἐὰν συνέβαινε αὐτό, θὰ εἶχαν τὸ ἀκαταλόγιστο καὶ ἔτσι θὰ ἐσώζοντο, τώρα ὅμως ποὺ ἐνεργοῦν ἐντελῶς συνειδητά, τὰ πράγματα εἶναι γὶ΄αὐτοὺς στὴν χειρότερή τους μορφή).

Εἶναι οἱ ἄνθρωποι(;) αὐτοί, ὅσοι βλέπουν ὁλοκάθαρα τὰ γεγονότα, καταλαβαίνουν τὰ νοήματά τους, αἰσθάνονται τὴν μεγάλη σημασία γιὰ τὴ ζωή τους, καὶ ποὺ κυριευμένοι ἀπὸ τὸ ὑλικὸ συμφέρον, ὄχι μόνο δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν τὴν φωνὴ τῆς συνειδήσεώς τους (ἐὰν ἀκόμη ὑφίσταται), ἀλλὰ γίνονται στὴν κυριολεξία Θεομάχοι, γιὰ νὰ μὴν ἀρνηθοῦν τὸν δαίμονα τοῦ χρήματος καὶ τὸν σατανᾶ τῆς διαστροφῆς.

Ὅλοι ζοῦμε μέσα στὴν κοινωνία καὶ ὅλοι βιώνουμε τέτοιες ζοφερὲς καταστάσεις. Ἀπὸ τὴν βάση ἕως καὶ τὴν κορυφὴ τῆς κοινωνικῆς κλίμακας.

Πῶς ἀλήθεια νὰ περιγράψει κανεὶς αὐτὸν ποῦ ἀντὶ τοῦ Χριστοῦ προτιμᾶ τοὺς χοίρους; Ἀντὶ τῆς εὐωδίας τῆς Ἁγιότητος, ἐξαγοράζει τὴν δυσωδία τῶν παθῶν; Νὰ δοῦμε τώρα τὸ θέμα μας καὶ στὸ ἐπίπεδό του κράτους; Στὸ ἐπίπεδό της δῆθεν σύγχρονης πολιτισμένης καὶ εὐνομούμενης πολιτείας; Φίλοι μου, καλύτερα νὰ κρατήσουμε τὴν σιωπὴ καὶ νὰ θεωρήσουμε ἀπὸ ἀπόσταση τὰ γεγονότα, διότι κινδυνεύουμε νὰ πνιγοῦμε ἀπὸ τὸ τσουνάμι τῆς λυματολάσπης τῶν παθῶν καὶ τὶς ἀκαθαρσίας τῶν χοίρων.

Γιατί, πῶς ἀλλιῶς νὰ χαρακτηρίσει κανεὶς νόμους ποῦ ἀπελευθερώνουν τὸ ἐκ προμελέτης ἔγκλημα; (Ἐκτρώσεις). Ἢ νόμους ποὺ ἐπιτρέπουν τὴν χρήση καὶ καλλιέργεια ναρκωτικῶν οὐσιῶν, ἢ τὴν ἐπίσημη συμβίωση μέσα στὴν κοινωνία τῶν διεστραμμένων ὑπάρξεων;…

Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀποροῦμε, πῶς καὶ γιατί οἱ «ἐθνοπατέρες» ἀρνοῦνται τὴν πίστη στὸν Χριστὸ καὶ διώκουν τὴν Ἐκκλησία. Μὰ τὸ παράδοξο θὰ ἦταν, αὐτοὶ οἱ χοιροβοσκοί, νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ζητήσουν τὴν θεραπεία τῆς Χάριτος.

Ὄχι φίλοι μου. Ἂς μὴ μᾶς κάνει ἐντύπωση. Ὅπως ἔπραξαν «πολὺ φυσικά», κατὰ τὴν γνώμη τους, οἱ κάτοικοι τῶν Γεργεσηνῶν, ἔτσι ἀκριβῶς, καὶ ὅσοι συνειδητὰ βόσκουν τοὺς χοίρους τῶν παθῶν καὶ χορταίνουν ἀπὸ τὴν κοπριὰ καὶ τὴν δυσωδία τους, δὲν μποροῦν νὰ δεχθοῦν τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν εὐωδία τῆς Ἁγιότητας.

Χίλια ἔτη π.Χ., ὁ προφήτης Δαβὶδ ἐσάλπισε: «ἄνθρωπος ἐν τιμὴ ὧν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὠμοιώθη αὐτοῖς». (Ψάλ. ΜΗ΄13). Δηλ. Ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος, ἐνῶ εἶχε τιμὴ καὶ ἀξία (ὡς λογικὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ) δὲν τὸ ἀντελήφθηκε, δὲν λογικεύθηκε, ἀλλὰ ἐξίσωσε τὸν ἑαυτό του μὲ τὰ κτήνη ποὺ δὲν ἔχουν νοῦν καὶ λογικό, καὶ ἔγινε ὅμοιος μὲ αὐτά.

Ναί, παρασυνεβλήθησαν μὲ τοὺς ἀκάθαρτους χοίρους καὶ ἔγιναν ὅμοιοι μὲ αὐτούς. Νὰ προσθέσουμε δὲ ὅτι οἱ ἄθλιες αὐτὲς ὑπάρξεις, κατάντησαν χειρότεροι ἀκόμα καὶ ἂπ΄αὐτὰ τὰ βρωμερὰ γουρούνια, ἀφοῦ ἐπιτέλους, τὰ ἄλογα ζῶα, δὲν ξεφεύγουν ἀπὸ τὴ φύση τους καὶ παραμένουν στὰ ὅρια τῆς ἀναπαραγωγῆς ποὺ ἔθεσε ἐξ΄ ἀρχῆς ὁ Δημιουργός. Οἱ σύγχρονοι ὅμως χοιροβοσκοὶ καὶ νομοθέτες κατάντησαν χειρότεροι καὶ ἀπὸ αὐτὰ τὰ κτήνη, ἀφοῦ διέστρεψαν καὶ αὐτὴ τὴ φύση τους καὶ κατάντησαν μία ἀηδία ποὺ τοὺς ἀποστρέφεται καὶ αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ φύση. Τοὺς σιχαίνονται καὶ αὐτὰ τὰ γουρούνια…

Ἂλλ΄ἀδελφοί μου, ἂς φύγουμε ἀπὸ τὸν βόρβορο τῶν χοιροβοσκῶν καὶ ἂς ἀνέλθουμε στὰ ὕψη τῶν ὀρέων. Ἂς ἀπολαύσουμε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν εὐεργετικὴ ἀτμόσφαιρα τοῦ Πνεύματος. Ἂς κάνουν οἱ διεστραμμένοι χοιροβοσκοὶ ὅ,τι θέλουν καὶ ἂς παρελαύνουν προβάλλοντας τὴν ἀηδία τους καὶ τὰ δαιμόνιά τους (ὁποῖο κατάντημα γιὰ μία πολιτεία καὶ γιὰ ἕνα Ἔθνος). Μᾶλλον, ἂς προγευθοῦν ἀφοῦ τὸ θέλουν, τὴν αἰωνιότητα τῆς κολάσεως ποὺ τοὺς ἀναμένει, ἐὰν βεβαίως δὲν μετανοήσουν.

Ἐμεῖς, ἂς παρακαλοῦμε τὸν Κύριο καὶ Θεὸ μᾶς Ἰησοῦ Χριστὸ «κράζοντας ἐκ βαθέων» Κύριε, καταδέξου νὰ μείνεις μαζί μας. Κύριε ἔλα καὶ θεράπευσέ μας. «Ἀποδίωξον ἂφ΄ἠμῶν πάντα ἐχθρὸν καὶ πολέμιον καὶ εἰρήνευσον τὴν ζωὴν ἠμῶν».

Καὶ ἂς προσέξουμε φίλοι μου. Ὁ Ἰησοῦς, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, εἶναι καὶ Ὁ Εὐγενής!

Ὅταν οἱ διεστραμμένοι κάτοικοι τοῦ ζήτησαν νὰ φύγει, ἔφυγε ἀμέσως καὶ «ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν».

Ὅταν ὅμως διώχνουμε μὲ τὴ συμπεριφορά μας τὸν Ἰησοῦ ἀπὸ τὴ ζωή μας, τότε ἔρχεται καὶ θρονιάζεται αὐτὸς ὁ ἀκατανόμαστος ποὺ δαιμονίζει τὴν ὕπαρξη καὶ ὁδηγεῖ στὴν γέενναν τοῦ πυρός…

Κύριε σῶσε τὸν κόσμο ἀπὸ τοὺς διεστραμμένους Γεργεσηνούς...

Ὢ Κύριε, «μεῖνον μὲθ΄ἠμῶν» ἕως καὶ τὴν τελευταία μας πνοή.

Ἀμήν.