Εἶναι πολλά πού ἄλλαξαν,πού ἀλλάζουν καί θά συνεχίζουν νά ἀλλάζουν! Σκεφτόμουν
τά πορτοφόλια μας πού γιά ἕνα περίεργο τρόπο καί ἐνῶ τά τροφοδοτοῦμε (ὅσο μποροῦμε)
εἶναι μονίμως ἄδεια. Δέ μᾶς φτάνουν τά λεφτά. Σκεφτόμουν τό στομάχι καί τό κεφάλι
μας πού ὅσο καί νά τά γεμίζουμε πάντα ἀνικανοποίητα μένουν.Τέλος σκεφτόμουν καί
τίς ζωές μας. Ἄδειες, χωρίς χαμόγελα, χωρίς αἰσιοδοξία, χωρίς διάθεση γιά τίποτα.Ἴσως
καί γιά κανέναν!
Προσπαθῶ νά καταλάβω γιατί γίνονται ὅλα αὐτά καί ξάφνου
συνειδητοποιῶ πώς ἔφτασα στό σημεῖο νά ξεστομίζω πράγματα πού κάποτε ἦταν ἀδιανόητο
ἀκόμη καί νά τά σκεφτῶ. Μετανιώνω ἴσως γιά ἐπιλογές,πιστεύω πώς θά μποροῦσα νά
πράξω ὀρθότερα,μέ περισσότερη λογική ἤ μέ περισσότερο συναίσθημα,ἀλλιώτικα
πάντως. Ἄραγε πόσο σοφό εἶναι νά λές «δέ μετανιώνω ποτέ γιά τίς πράξεις καί τίς ἀποφάσεις
μου»;Ναί,ὅλα ὅσα ἐπέλεξα, ὅλα ὅσα ἔπραξα μέ κάνουν αὐτήν ποῦ εἶμαι σήμερα,ἀλλά
μήπως θά ἦταν σοφότερο νά πῶ πῶς ἴσως ἄν ἄλλαζα κάποια πράγματα,σήμερα θά ἤμουν
λίγο,ἔστω λίγο,πιό αἰσιόδοξη; Μπορεῖ βέβαια καί νά μήν ἤμουν, ἀλλά δέ θά τό
μάθουμε ποτέ!
Δέ σᾶς κρύβω πώς ὧρες-ὧρες ἀπογοητεύομαι,στενοχωριέμαι καί
γενικότερα νιώθω μία...
θλίψη! Τότε, ἐκεῖνες τίς ὧρες εἶναι πού σκέφτομαι-ἴσως
περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ὥρα-πώς πράγματι κάποιος μᾶς ψεκάζει μέ κάτι. Πρέπει
νά εἶναι κάτι πού μειώνει τά χαμόγελα,αὐξάνοντας ταυτόχρονα τήν ὀργή, τά νεῦρα
καί τό θυμό,κάτι πού σου δημιουργεῖ διαρκῶς τό αἴσθημα τοῦ ἀνικανοποίητου. Κάτι
πού δέν ξέρω πώς νά τό χαρακτηρίσω, ἀλλά αὐτό πού ξέρω σίγουρα εἶναι πώς δέ μοῦ ἀρέσει, μέ
θλίβει καί δέ μέ ἀφήνει νά χαρῶ καί νά ὀνειρευτῶ γιά τό μέλλον πού ἔρχεται. Νιώθω
πώς δέν ἔχω ἀξία κι οὔτε καί πρόκειται ποτέ νά ἀποκτήσω, ἐγκλωβισμένη σέ μία
χώρα πού δέν πάει πουθενά.Βλέπω νέους νά κλαῖνε στίς τηλεοράσεις γιά τό μέλλον
πού τούς στερροῦν καί ταυτίζομαι μαζί τους,μπορεῖ ὄχι ὡς μαθήτρια-ὡς φοιτήτρια
πιά-ἀλλά ταυτίζομαι. Ἀκούω πώς ἄνθρωποι αὐτοκτονοῦν καθημερινά. Γιατί; Γιατί
φτάσαμε ὡς ἐδῶ; ΓΙΑΤΙ;
Τό μόνο πού θέλω καί μπορῶ νά πῶ εἶναι πώς μόνο ἡ μετάνοια
θά μᾶς σώσει!Μόνο μέσα ἀπό τή μετάνοια θά δοῦμε λίγο φῶς.Ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖ
γιά μας,πάντα ἦταν.Ἄς Τόν ἀναζητήσουμε,ἄς στραφοῦμε πρός τό μέρος Του, ας μή
συνεχίσουμε νά γυρνᾶμε ἐπιδεικτικά τήν πλάτη μας! Aς μετανοήσουμε κι ἄς
ξυπνήσουμε μέσα μας τό ἑλληνορθόδοξό μας πνεῦμα. Ὑπάρχει μέσα στόν καθένα μας ἀκόμη
κι ἄν τό ΄χοῦμε ξεχάσει.Κι ἔτσι θά βρίσκουμε πάντα λύσεις καί δέ θά ὁδηγούμαστε
σέ αὐτοκτονίες,ἀπελπισμένες κινήσεις καί ἀνούσιες ζωές. Θά ζοῦμε γιά τό τώρα.Θά ἐλπίζουμε.Ἀλλά
καί πάντα θά ἔχουμε μέσα μᾶς αὐτό τό ἀνικανοποίητο πού οὐσιαστικά γεμίζει μόνο
μέ τήν Οὐράνια Βασιλεία!
Α.Λ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου