Δέ μπορῶ νά φανταστῶ ἄνθρωπο ἀληθινά εὐσεβῆ πού νά εἶναι καί
φανατικός. Σταθερός στίς ἀρχές καί στίς πεποιθήσεις τοῦ ναί, ἀλλά φανατικός
ὄχι. Γιατί ὁ φανατισμός εἶναι βιασμός τῆς ἐλευθερίας καί τοῦ φανατικοῦ ἀλλά καί
τῶν ἄλλων στούς ὁποίους κατευθύνεται, εἶναι σκοτισμός τῆς συνείδησης πού δέν
τρέφεται καί δέν φρονηματίζεται παρά μονάχα μέ τήν ἐλευθερία. Ὁ φανατισμός ἔχει
ἀπό τή φύση τοῦ ἕνα στοιχεῖο ἔντονης κι ἐπίμονης ἐπιθετικότητας, ἔχει ὅλο τό
δηλητήριο τῆς μισαλλοδοξίας. Ἀλλά ὁ ἀληθινά εὐσεβής δέν εἶναι οὔτε ἐπιθετικός
οὔτε μισαλλόδοξος, γιατί ζεῖ καί τρέφεται πνευματικά, καί φωτίζεται
συνειδησιακά ἀπό τό δόγμα τῶν δογμάτων πού εἶναι ἡ Ἀγάπη, δηλαδή ἡ οὐσία τοῦ
Θεοῦ, ἀφοῦ «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι».
Ὁ εὐσεβοφανής εἶναι αὐστηρός τηρητής τῶν δογμάτων ἀλλά γι' αὐτόν
τά δόγματα εἶναι ξερά, σχηματοποιημένα, ἀφοῦ δέν τά ζωοποιεῖ ἡ χάρη τῆς
παρουσίας τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἡ Ἀγάπη. Τά δόγματα εἶναι γι' αὐτόν τύποι κι ὄχι
οὐσία, λόγια καί ὄχι πάθος, κούφιες διακηρύξεις κι ὄχι ἀγωνιώδη βιώματα τῆς
ψυχῆς. Ἐν ὀνόματι τῶν δογμάτων εἶναι ἕτοιμος νά καταδιώξει, νά συκοφαντήσει, νά
ἐξουθενώσει τούς ἄλλους καί λησμονεῖ πώς ὁ Θεός ἔχει φύγει ἀπό μέσα τοῦ ἀφοῦ....
ἔχει πάψει νά νιώθει ἀγάπη καί συμπόνια.
Αὐτοί, οἱ εὐσεβοφανεῖς μέ τήν ἀλλοπρόσαλλη καί χριστιανικά
βλάσφημη συμπεριφορά τους, ὅλο κι ἀπομακρύνουν τούς ἀνθρώπους ἀπό τή θρησκεία,
ὅλο καί περισσότερο παγώνουν τόν ζῆλο καί τήν πίστη τῶν πολλῶν, ὅλο καί πιό
συχνά διασέρνουν τ' ὄνομα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι τ' ὄνομα τῆς ἀγάπης. Πιστεύουν πώς
ἐνώπιόν του Θεοῦ εἶναι ἐντάξει, ἔχουν τή βεβαιότητα καί τή σιχαμερή προπέτεια
τῆς «ἀρετῆς» τους, εἶναι σίγουροι πώς θά φύγουν ἀπ' τόν κόσμο αὐτό δικαιωμένοι
καί πώς θά κερδίσουν χωρίς ἀμφιβολία τήν ἐπουράνια βασιλεία... Ἔτσι, θεωροῦν
τόν ἑαυτό τούς ὑποχρεωμένο ν' «ἀγωνίζεται», νά ἐλέγχει, νά κατακεραυνώνει τούς
ἁμαρτωλούς, νά τούς ἀπειλεῖ μέ τήν κόλαση καί μέ τόν ἠθικό ἀφανισμό. Λησμονοῦν
πώς ὁ ἀληθινά εὐσεβής «διστάζει» ἀδιάκοπα κι ἀδιάκοπα ἐλέγχει τά ἔργα καί τή
στάση του γιά νά δεῖ ἄν ἀληθινά βρίσκονται μέσα στό χῶρο τῆς ἀγάπης, τοῦ Θεοῦ.
«Ὁ δοκῶν ἐστάναι, βλεπέτω μή πέση».
ΚΩΣΤΑ Ε. ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΥ
Ἀπό τό βιβλίο «Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ» , Οἱ Ἐκδόσεις τῶν
Φίλω
Δεν μπορούμε στο όνομα του πολέμου κατα της ευσεβοφάνεις όμως να τα διαλύσουμε και όλα και να κάνουμε τα πάνω-κάτω! Έλεος πια με αυτές τις εμμονές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΑΣΩΝΕ ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΕ ΑΝΤΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΕ.. ΚΑΙ ΑΣΕ ΤΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφή