Συγκλονιστική ἐπιστολή : “Εἶμαι μητέρα ἑνός ἱερέως”

Ἡ παρακάτω ἐπιστολή γράφθηκε τήν ἑπομένη τῆς χειροτονίας ἑνός νέου κληρικοῦ ἀπό τή μητέρα του, καί ἀπευθύνεται πρός μία παιδική της φίλη.

« Ἀγαπητή μου φίλη,

Εὐλογημένο καί δοξασμένο τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Εἶμαι μητέρα ἑνός ἱερέως.

Σέ σένα πρό τριάντα ἐτῶν εἶχα γράψει, ὅταν ὁ Θεός μου χάρισε αὐτό τό παιδί. Θυμᾶμαι ὅτι ἤμουνα τρελή ἀπό χαρά. Γεμάτη εὐτυχία. Τό αἰσθανόμουνα νά ζεῖ κοντά μου, ἅπλωνε τά χέρια του καί τό ἄγγιζα στήν κούνια του, σάν γιά νά βεβαιωθῶ, ὅτι τό κατέχω πραγματικά. Ώ, πόση εἶναι ἡ διαφορά μεταξύ της χαρᾶς ἐκείνης καί αὐτῆς πού πλημμυρίζει σήμερα τήν ψυχή μου ἀπό ἕνα καινούργιο αἴσθημα! Εἶμαι σήμερα ἡ μητέρα ἑνός ἱερέως! Αὐτά τά χέρια πού μικρούτσικα τά γέμιζα φιλιά ἐδῶ καί τριάντα χρόνια, αὐτά τά χέρια εἶναι ἀφιερωμένα, αὐτά τά δάκτυλα ἤγγισαν τόν Θεόν!

Αὐτή ἡ διάνοια πού ἔλαβε ἀπό μένα τό φῶς καί στήν ὁποία ἔδειξα τόν σκοπό τῆς ζωῆς, ἀναπτύχθηκε καί ποτίστηκε ἀπό τήν ἀλήθεια, πέρασε κατά πολύ τή δική μου μέ τή μελέτη καί τή θ. Χάρη καί εἶναι τώρα Ἀφιερωμένη. Αὐτό τό σῶμα πού περιποιήθηκα, προφύλαξα, πού μέ ἔκανε νά περάσω ὁλόκληρες νύχτες χύνοντας τόσα δάκρυα, ὅταν ἡ ἀσθένεια τό διεκδικοῦσε, αὐτό τό σῶμα μεγάλωσε καί εἶναι τώρα ἀφιερωμένο. Ὑπηρέτης τῆς ψυχῆς ἑνός ἱερέα. Τό σῶμα αὐτό θά....

 ὑποβάλλεται σέ μύριους κόπους, γιά νά ἀνορθώσει τούς ἁμαρτωλούς, νά διδάξει τούς ἀγνοοῦντες, νά ὁδηγεῖ πρός τόν Κύριο κάθε πλάσμα πού Τόν ζητεῖ.

Αὐτή ἡ καρδιά, ω, αὐτή ἡ ἁγνή καρδιά, πού δέν θέλησε νά ἐγγίσει παρά μόνο τήν καρδιά τῆς μητέρας του, ἡ καρδιά πού ἔτρεμε σέ κάθε ἐπίγεια ἐπαφή, εἶναι τώρα ἀφιερωμένη. Ἡ ἀγάπη πού ἐκχυλίζει ἀπό αὐτήν, λέγεται φιλανθρωπία. Ώ, τό γνωρίζω ἐγώ τό παιδί μου. Ξέρω τί θησαυρούς κρύβει μέσα του. Αὐτή ἡ αὐτοσυγκέντρωση θά τοῦ εἶναι ἕνα πρόχωμα ἐναντίον τοῦ κόσμου τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλ’ ὅταν ὁ Θεός τοῦ στείλει μία ψυχή ἀποκαμωμένη, ταραγμένη ἤ ἀπελπισμένη, πόσο θά ξέρει νά κάνει χρήση τῶν λόγων ἐκείνων πού ἀναφέρουν καί κάνουν γνωστό τόν θησαυρό τοῦ θείου ἐλέους!

Ναί ,θά κάνει καλό τό παιδί μου. Θά εἶναι ὅπως ἡ θεϊκή καρδιά, ὅλος εὐσπλαχνία καί ἀγάπη πρός ὅλους.

Ἀληθινά, εἶμαι ἡ μητέρα ἑνός ἱερέως!

Πῶς θά σού περιγράψω τήν χθεσινή τέλεση τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου τῆς χειροτονίας! Ἤμουνα ἐκεῖ. Μπροστά. Ἔβλεπα τό παιδί μου νά στέκεται ὄρθιο, νά κλίνει τό κεφάλι του, νά γονατίζει μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα, νά σηκώνεται συντετριμμένο μετά τήν ἐπίθεση τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου στό κεφάλι του. Ἄκουσα καί ΄ γῶ κλαίγοντας τά λόγια: « Ἡ θ. Χάρις ἡ τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα, προχειρίζεται τόν …». Ἄκουσα τό ὄνομά του. Ἄκουσα, ἄκουσα, ἄκουσα τά φτερουγίσματα τῶν ἀγγέλων πού εὐχῶν ἔλθει ἐκεῖ. Ώ, τό παιδί μου ἱερεύς! Ἀδυνατῶ νά σού περιγράψω τά συναισθήματα τῆς στιγμῆς ἐκείνης. Ἦταν ἡ ἔκσταση μίας χριστιανῆς μητέρας.

Ἔλεγα: Σ’ εὐχαριστῶ Χριστέ μου. Σ’ εὐχαριστῶ. Μέχρι τώρα ἦταν δικό μου. Ἐγώ κατέβαλα κάθε προσπάθεια γιά τήν μόρφωση τῆς ψυχῆς του. Τώρα δέν εἶναι πλέον δικός μου, εἶναι ἀποκλειστικά δικός Σου. Κύριέ Σου ἀνήκει. Διαφύλαξε τόν ἀπό κάθε κακό καί τήν ἁμαρτία. Εἶναι τό ἅλας τῆς γής, προφύλαξε τόν ἀπό τήν ἠθική σήψη. Κύριέ μου, Σέ ἀγαπῶ καί τόν ἀγαπῶ. Γέμισε τόν μέ τίς δωρεές τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Τόν σέβομαι καί τόν εὐλαβοῦμαι, εἶναι ὁ ἱερεύς Σου!

Εἰρήνη ἀνέκφραστη εἶχε πλημμυρίσει τήν ψυχή μου. Τά μάτια μου εἶχαν γεμίσει ἀπό δάκρυα, ἀπό δάκρυα χαρᾶς, ἀγάπης καί εὐγνωμοσύνης. Εἶχα στή ζωή μου πολλές καλές μέρες. Αὐτή ὅμως, χωρίς ἄλλο, ἦταν ἡ ὡραιότερη, καί οἱ ἐπίγειες σκέψεις δέν εἶχαν καμία πλέον θέση σ’ αὐτή. Ἀλλά δέν μπορῶ νά συνεχίσω τήν ἐπιστολή, τά δάκρυά μου μουσκεύουν τό χαρτί, εἶναι δάκρυα εὐτυχίας».

« ΤΟΛΜΗ» τ. 36, περιοδικό Ι. Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν

fdathanasiou