11 Απρ 2012

Θαυμαστή ἐμφάνιση τοῦ Γέροντος Πορφυρίου: «Πές τῆς μαμᾶς σου νά μήν κάνει χειρουργεῖο, εἶναι καλά!»

πό τό βιβλίο «Ταξιδεύοντας στά τείχη τς πόλης», Πορφυρίας μοναχς.
Μεσημέρι, δύο ρα, βρίσκομαι στήν Πλατεία γίων ναργύρων θηνν. Εμαι σταματημένη στό φανάρι πρός θήνα. Μέ πλησιάζει νας κύριος. -Μενίδι, σς παρακαλ, πμε; -χι! το πάντησα, δέν προλαβαίνω. ντως δέν προλάβαινα, γιατί τρες ρα πρεπε νά παραδώσω τό ταξί στόν Πειραιά... 
κύριος στεκόταν μπροστά μου περιμένοντας νά περάσει λλο ταξί. Κάτι μέσα μου μο λεγε νά τόν ξυπηρετήσω. Το κανα νόημα νά ρθει. Μόλις μπκε στό ταξί ναφώνησε: «-Δέν εναι δυνατόν!» Καί παίρνει τή φωτογραφία το Γέροντα Πορφυρίου στά χέρια του καί τή φιλάει. Τήν στιγμή κείνη χει νάψει τό φανάρι καί στριβα τό τιμόνι πρός Μενίδι. θελα νά το πάρω πό τά χέρια τή φωτογραφία, μά ταν τόν εδα μέ τί λαχτάρα τόν κοιτοσε, ντράπηκα γιά τή σκέψη μου.
-Τόν γνωρίσατε, μέ ρώτησε.
-χι, πό τά βιβλία το τόν γνώρισα καί τόν γαπ πάρα πολύ.
-Θέλεις, κοπέλα μου, νά σού π πς τόν γνώρισα γώ;
-Καί βέβαια θέλω, το επα μέ χαρά.
-κου γυναίκα μου ταν ρρωστη βαριά, εχε...
καρκίνο- ο γιατροί μς δωσαν τρες μνες τό πολύ ζωή. κείνη τή χρονιά γιός μου μεγάλος τελείωνε τό Λύκειο. Καί μς νακοίνωσε πώς χει κανονίσει μέ λλα δέκα παιδιά, συμμαθητές του, νά πνε στό γιο ρος γιά μία βδομάδα. Επαμε ντάξει. Τά παιδιά φυγαν.
Στό μεταξύ γυναίκα μου χειροτέρεψε. γιατρός πού τήν παρακολουθοσε μς επε πώς τό τέλος ταν κοντά. Τόν ρωτήσαμε μέ γωνία: «-Γιατρέ, τί μπορομε νά κάνουμε, νά τς δώσουμε λίγη ζωή κόμη;» «-Θά κάνουμε να χειρουργεο κόμη καί Θεός βοηθός!» μς πάντησε. γώ συμφώνησα, γυναίκα μου μως ντέδρασε, γιατί θελε νά περιμένουμε νά γυρίσει τό παιδί.
γιός μου γύρισε τόσο ετυχισμένος, τόσο χαρούμενος, πού τσι δέν τόν εχαμε δε ποτέ. Μς διηγιόταν πόσο μορφα ταν κε, πόσο γκάρδια τους ποδέχθηκαν ο μοναχοί, πόση γαλήνη νίωσαν μεσ' στήν ψυχή τους. Τόσο πολύ νίωσε τήν παρουσία το Θεο, πού εχε ξεχάσει πώς μητέρα το ταν ρρωστη. Τή θυμήθηκε, ταν παρουσιάστηκε μπροστά τους Γέρων Πορφύριος. Μς επε γιά τόν Γέροντα Πορφύριο θαυμαστά πράγματα, πού μς φαίνονταν πίστευτα.
-Συγγνώμη, ατά πο λέτε πότε γίνανε; τόν διέκοψα.
-Πρίν δύο χρόνια.
-Ά, πρόσφατα! Λοιπόν, γιά πέστε μου.
-λα τά παιδιά καθόντουσαν κάτω πό να δένδρο, μιλούσανε καί γελούσανε, ταν ξαφνικά εδανε ναν καλόγερο νά τά πλησιάζει. Σηκώθηκαν, το φίλησαν τό χέρι καί Γέροντας ρχισε νά τούς μιλάει προσφωνώντας κάθε παιδί μέ τό νομά του. πως καταλαβαίνεις, τά παιδιά πόρησαν, πο ξερε τά νόματά τους καί τά οκογενειακά τους. Στό γιός μου επε: «-Πές τς μαμς σου νά μήν κάνει χειρουργεο, εναι καλά!» «-Τήν ξέρετε;» «-Τήν ξέρω, λους σας ξέρω!» «-Ποιός εστε;» τόν ρώτησε. «-Εμαι Γέροντας Πορφύριος», επε καί φυγε.
Στό γυρισμό πό τό γιο ρος, σταμάτησαν στήν Ορανούπολη, σέ να φαρμακεο νά πάρουν σπιρίνες, γιατί τούς πείραξε θάλασσα καί ζαλίστηκαν. Μπαίνοντας στό φαρμακεο εδαν τήν εκόνα το Γέροντα Πορφυρίου καί επαν: «-Νά Γέροντας Πορφύριος πού εδαμε στό γιο ρος!» Μόλις τό κουσε φαρμακοποιός, σάστισε. «-Συγγνώμη, παιδιά, εδατε ατόν τόν Γέροντα στό γιο ρος;» «-Ναί, τώρα πό κε ρχόμαστε.» «-Εστε σίγουροι;» «-Βέβαια εμαστε σίγουροι, φο μιλήσαμε μαζί του.
Καί μάλιστα πορήσαμε πο ξερε τά νόματά μας καί τά οκογενειακά μας. ταν τόν ρωτήσαμε ποιός εναι, μς επε πώς ταν Γέροντας Πορφύριος». «-Παιδιά, εμαι σίγουρη τι τόν εδατε, μως... Μήν τρομάξετε μ' ατό πού θά σς π... Γέροντας πέθανε πρίν πέντε χρόνια!» Τά παιδιά παθαν σόκ! «-δύνατον!» τς επαν, «φο μιλήσαμε!»
Καί γώ καί γυναίκα μου πιστέψαμε πώς κάποιον λλον εδαν, πού τόν λεγαν κι ατόν Πορφύριο καί το μοίαζε. λλωστε λοι ο καλόγεροι μοιάζουν μεταξύ τους. «-Δέν μέ πιστεύετε, ; Τέλος πάντων, μένα μου επε νά μή πς γιά χειρουργεο, εσαι καλά», επε τό παιδί στή μητέρα του.
Σέ δύο μέρες μπήκαμε στό νοσοκομεο. Τήν πομένη τό πρωί θά γινόταν τό χειρουργεο. ρα το χειρουργείου φτασε καί, ν γώ περίμενα π' ξω μέ γωνία, ξαφνικά, βλέπω τή γυναίκα μου νά βγαίνει. τρεξα κοντά της: «-Τί γινε;» «-Δέν κάνω χειρουργεο, εμαι καλά!» πό πίσω της βγκε καί γιατρός. «-Τί γινε, γιατρέ;» «-Δέν ξέρω, δέν θέλει νά χειρουργηθε!» «-Σς επα, εμαι καλά!» «-Κορίτσι μου, τρελάθηκες;» Τήν πρα γκαλιά καί προσπαθοσα νά τήν πείσω, πώς πρέπει νά γίνει γχείρηση. «-Σού επα νιώθω καλά, κάντε μου ξετάσεις καί θά δετε τι εμαι καλά, τό νιώθω!» «-ραα!» επε γιατρός, «ς μήν τήν πιέσουμε, φο νοιώθει καλά.» «- Δέν μέ πιστεύετε; ραία! Κάντε μου ξετάσεις γιά νά πειστετε.»
Πράγματι γιναν ο ξετάσεις. Τήν πομένη μέρα μς ρθαν καί ο παντήσεις.
δ κύριος πρε μία βαθιά νάσα.
-Τί δειξαν ο παντήσεις;
ς ποτέ δέν τήν γγιξε ρρώστια! Ο γιατροί νά βλέπουν τίς παλιές ξετάσεις καί τίς καινούργιες καί νά χουν τρελαθε! Δέν μπορε, θά πρέπει νά μπερδεύτηκαν μέ λλες, θά ξανακάνουμε αριο, λεγαν πορημένοι.
στόσο ρθε γιός μου, πού βλέποντας τούς γιατρούς μπερδεμένους μέ τίς ξετάσεις, μο λέει.
-Γιατί δέν πιστεύεις ατά πο μου επε Γέροντας Πορφύριος στό γιο ρος;
Τότε πετιέται νας γιατρός:
-Τί επες; Γέροντας Πορφύριος τί σου επε;
ς μαμς μου εναι καλά καί νά μήν κάνει χειρουργεο!
γιατρός βγαλε πό τήν τσέπη το τή φωτογραφία το Γέροντα Πορφυρίου.
τόν εδες, γόρι μου, στό γιο ρος;
-Ναί, Ατόν!
ξετάσεις εναι σωστές! γυναίκα σς εναι καλά, μπορετε νά φύγετε καί τώρα μάλιστα! τοιμαστετε!
Στή γυναίκα μου ο γιατροί εχαν δώσει τρες μνες τό πολύ ζωή. χουν περάσει δύο χρόνια καί εναι μία χαρά, πιό καλά πό τι ταν πρίν τήν ρρώστια. Γι' ατό γαπομε πάρα πολύ τόν Γέροντα Πορφύριο. χουμε πάει καί στό Μοναστήρι το πολλές φορές. Καί ποτε χουμε δυσκολίες, κενος μς στηρίζει.
φήγηση το κυρίου γιά να κόμη θαμα το Γεροντάκου μου, μο δωσε μεγάλη χαρά. Τό μόνο πού ψέλλισα, καθώς κατέβαινε κύριος, ταν «εχαριστ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.