Τοῦ ΕΛ. Δ. ΓΥΡΑ
Ἡ ἀνάλυση μέ οἰκονομικούς ὅρους τῶν κοινωνικῶν φαινομένων, πρέπει ἐπιτέλους (!) νά διεισδύσει καί στά θέματα πού ἀφοροῦν τήν… παράδοση! Ἡ «πρόταση», φαίνεται παράδοξη (καί ἀλίμονο ἄν δέν φαινόταν) ἀλλά ἴσως ἀποτελεῖ τή μοναδική ἤ τήν τελευταία ἐλπίδα νά ἀσχοληθοῦμε μέ τόν πολιτισμό μας. Ἡ ἀρχή μπορεῖ νά γίνει μέ τό νά θέσουμε τό ἐρώτημα: «Δέν ἔχει δυσμενεῖς ἐπιπτώσεις, στήν ἀποδοτικότητα καί κατ’ ἐπέκταση στήν οἰκονομία ἡ πνευματική σύγχυση;»
Ἡ ἀνάλυση μέ οἰκονομικούς ὅρους τῶν κοινωνικῶν φαινομένων, πρέπει ἐπιτέλους (!) νά διεισδύσει καί στά θέματα πού ἀφοροῦν τήν… παράδοση! Ἡ «πρόταση», φαίνεται παράδοξη (καί ἀλίμονο ἄν δέν φαινόταν) ἀλλά ἴσως ἀποτελεῖ τή μοναδική ἤ τήν τελευταία ἐλπίδα νά ἀσχοληθοῦμε μέ τόν πολιτισμό μας. Ἡ ἀρχή μπορεῖ νά γίνει μέ τό νά θέσουμε τό ἐρώτημα: «Δέν ἔχει δυσμενεῖς ἐπιπτώσεις, στήν ἀποδοτικότητα καί κατ’ ἐπέκταση στήν οἰκονομία ἡ πνευματική σύγχυση;»
Ἄν ἐπαναδιατυπώσουμε τήν παραδεκτή ἄποψη ὅτι ἡ Παιδεία ἀποτελεῖ τήν καλύτερη ἐπένδυση, θά κάνουμε ἕνα ἀκόμη βῆμα πρός τούς τεχνοκράτες γιά νά συμπληρώσουμε: «Ἡ διαυγής σκέψη τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν θά συμβάλει μέ ἀποφασιστικότητα στήν ἀνάπτυξη». Γιά παράδειγμα ἡ ἀσκητική μας παράδοση θά λειτουργήσει ὡς φραγή στίς πληθωριστικές τάσεις. Κατά συνέπεια ὅταν γιορτάζουμε τά Χριστούγεννα δέν θά εἶναι ἀνάγκη πλέον νά…
δείχνουμε τόν Σάντα Κλάους ὡς Ἅγιο Βασίλη. Ἔτσι, ἐπανερχόμαστε στήν παράδοσή μας καί παράλληλα σταματοῦμε νά προβάλουμε ἕνα πρότυπο ἁγίου εὐτραφοῦς καί καλοκάγαθου.
Ἄλλωστε, κοινή εἶναι ἡ πεποίθηση στούς οἰκονομολόγους – σάν νά λέγαμε παλαιότερα φιλοσόφους – ὅτι γιά νά συγκρατήσουμε τίς τιμές, πρέπει νά περιορίσουμε κάπως τήν κατανάλωση ἰδιαιτέρως τῶν προϊόντων πού εἰσάγουμε ἀπό τό ἐξωτερικό. Συνεκτιμᾶται ἐπίσης, ὅτι – ὅπως καί νά τό κάνουμε – στήν Ὀρθοδοξία δέν ἔχουμε παράδειγμα μή ἀσκητικοῦ πατέρα τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε ὡς ἐξαίρεση πού θά ἐπιβεβαίωνε τόν κανόνα. Ἡ νέα ὀπτική ματιά δικαιολογεῖται πλήρως καθώς οἱ πάντες ἀποροῦν μέ τήν ἱστορία ἑνός ἁγίου ντυμένου στά κόκκινα πού ζεῖ μέσα στούς πάγους στή μακρινή Λαπωνία καί μαζί μέ τούς βοηθούς του κατασκευάζει δῶρα, τά ὁποῖα μεταφέρει μέσα σ’ ἕνα ἕλκηθρο. Καί δέν φθάνει πώς τό ἕλκηθρο δέν συμπεριλαμβανόταν ποτέ στά ἑλληνικά μέσα μεταφορᾶς, πρέπει νά δεχθοῦμε ὅτι στήν θέση τῶν ἀλόγων θά ἔχουμε τάρανδους. Ὁ Σάντα Κλάους (κατά μετάφραση ἄγ. Νικόλαος) πού ἐμεῖς μέ τό ἔτσι θέλουν τόν ἀποκαλοῦμε ἀη Βασίλη, εἰσέρχεται μέσα στό μυαλό μας ἀπό τίς καμινάδες. Κι αὐτό τό δέντρο τῶν Χριστουγέννων, νά ἦταν τουλάχιστον πεῦκο θά εἶχε μία λογική. Ἀλλά ἔλατο(!) Δέν ταιριάζει καί τόσο πολύ καί μάλιστα χιονισμένο. Ἀφοῦ καί τίς ἐλάχιστες στιγμές πού πέφτει χιόνι, τό ἀντιμετωπίζουμε περίπου ὡς συμφορά. Καί ἡ τηλεόραση ἀναλαμβάνει ἐπισήμως τήν καταμέτρηση τῶν καταστροφῶν. Ἐπίσης, οἱ Ἕλληνες ὁδηγοί στήν πλειοψηφία τους, δέν εἶναι συνηθισμένοι στό χιόνι καί δέν γνωρίζουν οὔτε νά τοποθετοῦν τίς ἀντιολισθητικές ἁλυσίδες.
Τό Χριστουγεννιάτικο δένδρο πρωτοεμφανίστηκε στήν Ἑλλάδα πρίν ἀπό 122 χρόνια στό σπίτι τοῦ Ἰωάννη Παπαρηγόπουλου. Ἕως τότε οἱ Ἕλληνες εἶχαν τήν συνήθεια νά διατηροῦν τά δέντρα μόνο μέσα στούς κήπους! Ὅταν ἀντίκρισε τό δέντρο στολισμένο μέσα στό σαλόνι τοῦ φίλου του ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης εἶπε: «Ὡραῖο εἶναι κύρ – Γιάννη. Καί τοῦ χρόνου νά εἴμαστε καλά. Ἀλλά τά δένδρα μου ἐγώ δέν τά ἀφήνω νά φυτρώνουν μέσα στήν κάμαρα… Μόνο τά ἅρματά μου φυτρώνουν ἐκεῖ».
Κι ὁ Μακρυγιάννης γνώριζε τί ἔλεγε. Μέσα ἀπό τά δικά του ὁράματα, διαμόρφωσε μέ ἀσφάλεια τήν πυξίδα τῆς ἑλληνικῆς συνείδησης. Τά ἅρματά μας ἦταν ἀνέκαθεν ὁ πολιτισμός μας. Καί δέν μᾶς πρόδωσαν μέχρι σήμερα. Ἄς ἀφήσουμε στήν ἡσυχία τους τά δέντρα τώρα πού οἱ κῆποι σπανίζουν.
Περιοδικό, ‘Νεότητα Ἑλληνικοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ’, Ἰαν. 1997
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου