Γράμματα, σπουδάματα. Τί γιορτάζουμε τὰ Θεοφάνεια; «τὴ φανέρωση τοῦ Χριστοῦ στοὺς Τρεῖς Μάγους»

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκὶς
Τί γιορτάζουμε τὰ Θεοφάνεια; Καὶ ἕνα μικρὸ παιδί, τοῦ Δημοτικοῦ, θὰ σοὺ ἀπαντήσει: τὴν βάπτιση τοῦ Χριστοῦ. Ἐξάλλου τὸ ἀπολυτίκιο τῆς μεγάλης δεσποτικῆς ἑορτῆς, εἶναι ἀπὸ τὰ λίγα, ποὺ σχεδὸν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, γνωρίζουμε. Εἶναι ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐξαίσια καὶ μελίφθογγα τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ ἐντυπώνονται στὴ μνήμη μας «ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων». «Ἐν Ἰορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις...».

Ὅλοι, πλὴν ἑνός: τοῦ ὑπουργείου διὰ βίου ἀμάθειας. Ἐξηγῶ. Παιδιὰ τοῦ Γυμνασίου, παρέδωσαν, (καὶ μοῦ τὸ ἐνεχείρισε), στὸν πρωτοσύγκελλο τῆς Ἱερᾶς Μητρόπολης Πολυανῆς καὶ Κιλκισίου π. Ἐπιφάνιο, ἕνα βιβλίο-περιοδικὸ ποικίλης ὕλης, μὲ τίτλο «Τὸ βιβλίο τῶν Νέων της Εὐρώπης». Οἱ μαθητὲς κατήγγειλαν ἀπρέπειες, ποὺ περιέχει τὸ ἐν λόγω κουρελούργημα. (Ὑπάρχουν, εὐτυχῶς, καὶ παιδιὰ ποὺ δὲν νοιάζονται μόνο γιὰ τὸ  τελευταίας γενιᾶς κινητό). Τὸ «βιβλίο τῶν Νέων» εἶναι ἕνα εἶδος πολυσέλιδου ἡμερολογίου, τὸ ὁποῖο χορηγεῖται στοὺς μαθητὲς τῆς Ε.Ε., γιὰ ὄγδοη χρονιά. Στὶς πρῶτες σελίδες περιέχει καὶ μήνυμα τῆς ὑπουργοῦ, πρώην ἐθνικῆς Παιδείας, (θὰ μᾶς ἐξηγήσει ποτέ, γιατί ἀπάλειψε τὴν λέξη «ἐθνικῆς» ἀπὸ τὸν τίτλο τοῦ ὑπουργείου;) κ. Ἄννας Διαμαντοπούλου. Στὸ κείμενό της γράφει ὅτι τὸ «βιβλίο... εἶναι μία ἀξιόλογη πνευματικὴ πύλη τῶν νέων της Εὐρώπης καὶ στοχεύει στὴ διαμόρφωση μιᾶς ἑνιαίας ἀντίληψης γιὰ τὴ ζωὴ τῶν νέων, κυρίως στὸ πεδίο τῆς σχολικῆς γνώσης, καὶ στὴν ἀνάδειξη μιᾶς νεανικῆς κουλτούρας, ποὺ θὰ ἐνδυναμώσει καὶ θὰ ἐμπεδώσει στὶς νέες γενιὲς τῶν Εὐρωπαϊκῶν λαῶν τὸ ὅραμα τῆς Εἰρήνης καὶ τῆς Προόδου σὲ κοινὲς παρακαταθῆκες». Πρὶν σχολιάσω ὅμως τὶς παφλάζουσες ἀσημαντολογίες τῆς ὑπουργοῦ καὶ γιὰ νὰ ἐμπεδώσουμε κι ἐμεῖς τὸ προοδευτικὸ ὅραμά της, περὶ ἑνιαίας ἀντίληψης καὶ...

 κοινῆς παρακαταθήκης τῶν νέων της Εὐρώπης, παραπέμπω, στὸν μήνα Ἰανουάριο τοῦ βιβλίου-ἡμερολογίου, τὴν ἕκτη ἡμέρα, ποὺ γιορτάζουμε τὰ ἅγια Φῶτα. Ἀνοίγω, λοιπόν, τὴν νεανικὴ «πνευματικὴ πύλη» καὶ διαβάζω: «6 Ἰανουαρίου: Τὰ Θεοφάνεια, ποὺ ἐτυμολογικὰ σημαίνουν τὴ φανέρωση τοῦ Θεοῦ, εἶναι μία Χριστιανικὴ γιορτὴ κατὰ τὴν ὁποία τιμοῦμε καὶ θυμόμαστε τὴ φανέρωση τοῦ Χριστοῦ στοὺς Τρεῖς Σοφοὺς ἢ Μάγους (μερικὲς φορὲς ἀναφέρονται καὶ ὡς βασιλιάδες. Σὲ πολλὲς κουλτοῦρες ὑπάρχει ἡ παράδοση νὰ τρῶνε ἕνα κέικ σὲ σχῆμα βασιλιά)». Αὐτὴ εἶναι, λοιπόν, ἡ «κοινὴ παρακαταθήκη» τῶν νέων, ἡ ὁποία ξεκινᾶ μὲ τὴν στρέβλωση (ἢ βλασφημία) τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος, μὲ τὸ μαγάρισμα τοῦ ὀρθόδοξου δόγματος.

Καὶ αὐτὲς οἱ πνευματικὲς ἀκαθαρσίες δὲν περιορίζονται μόνον σὲ χαζοχαρούμενα, ἄχρηστα ἔντυπα (πόσα λεφτὰ ἀλήθεια σπαταλήθηκαν, ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ μας, γιὰ νὰ διακινηθεῖ αὐτὸ τὸ σκουπίδι;), ἀλλὰ παρεισέφρησαν καὶ στὰ κρίσιμα βιβλία γλώσσας τοῦ Δημοτικοῦ. Στὸ βιβλίο Γλώσσας τῆς Ἐ’ Δημοτικοῦ, β’ τεῦχος, στὴν ἑνότητα γιὰ τὰ Χριστούγεννα, σημειώνεται καὶ πάλι γιὰ τὰ Θεοφάνεια: «Στὴ χώρα μᾶς ρίχνουμε τὸ σταυρὸ στὴ θάλασσα γιὰ νὰ τὸν πιάσει ὁ καλύτερος καὶ γρηγορότερος κολυμβητὴς» καὶ τέλος. Ἀπὸ τὴν φανέρωση τοῦ Χριστοῦ σὲ τρεῖς Μάγους  καὶ τά...βασιλικὰ κέικ («Θέ μου, τί βλέπομεν στὶς μέρες μας», ὡς θὰ ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης), ἐδῶ, ἡ Ἐπιφάνεια τοῦ Σωτῆρος, ἔγινε ἀγώνας κολύμβησης.

Θέλω, μίας καὶ εἴμαστε στὶς παραμονὲς τῶν Χριστουγέννων, νὰ τονίσω κάποια καίρια ἀπευθυνόμενος κυρίως σὲ συναδέλφους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὴν «καλὴ ἀνησυχία» τοῦ Γέροντος Παϊσίου, γιὰ τὰ ὅσα φρικιαστικὰ συμβαίνουν στὴν πολύπαθη ἐκπαίδευση. Ὡς πότε ἄραγε θὰ ἀνεχόμαστε νὰ εἰσπνέουν οἱ μαθητές μας τὶς ἀναθυμιάσεις καὶ νὰ παιδαγωγοῦνται στὴν εὐτέλεια, τὴν χυδαιότητα, τὴν ἀφιλοπατρία καὶ τὴν ἐκκλησιομαχία; Ἂς ἀποτινάξουμε ἐπιτέλους ἀπὸ πάνω μας τὰ μπάζα τῆς θολοκουλτούρας, τὰ τὰ ἄθεα γράμματα, ποὺ ἁπλώθηκαν, σὰν σάβανα, πάνω ἀπὸ τὴν πατρίδα μας. Θέλουν δὲν θέλουν τὰ «εὐρωψώνια τοῦ πολυπολιτισμοῦ», τὸ Γένος ὀφείλει τὴν ταυτότητά του στὴν Ἐκκλησία. Ἡ συχνότατη ἐπωδὸς τοῦ Μακρυγιάννη, «πίστη καὶ πατρίδα μου», ἦταν γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ μᾶς παρέδωσαν αὐτὸν τὸν Τόπο, ὡς «τζιβαϊρικὸν πολυτίμητο», ἕνα δίδυμο, ἀλλὰ ἀδιαίρετο χρέος ἱστορικῆς ὑπάρξεως.

Γι’ αὐτὰ καὶ τὰ «πεπυρωμένα βέλη τῶν πονηρῶν» στρέφονται κατὰ τὶς ἀμωμήτου πίστης μας

Παρενθέτω τὴν ἑξῆς προφητικὴ ἐπισήμανση τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἤδη ἀπὸ τὸ 1984: «Ἀπὸ πολλὰ χρόνια τώρα γίνεται συστηματικὴ προσπάθεια διαρκῶς αὐξανομένη νὰ πολεμηθεῖ ἡ πίστη. Νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα ὁ Χριστός. Νὰ διαστρεβλωθεῖ ἡ ἱστορία μας. Νὰ εὐτελισθεῖ ἡ σημασία τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῶν Χριστουγέννων καὶ τοῦ Πάσχα ποὺ τόσο ζεῖ ὁ λαός μας. Νὰ παύσει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Γένους μας. Νὰ καταντήσουν τὰ παιδιὰ μᾶς εὔκολη λεία κάθε νοητοῦ ἢ φανεροῦ θηρίου». Τὸ σιωπηλὸ καὶ ἠσύχιο περιβόλι τῆς Παναγίας ἔκρουσε τὸν κώδωνα ἀπὸ παλιά. Εἶναι γνωστὸ πὼς κάθε προσπάθεια ἀλλοίωσης τοῦ ἐθνικοῦ μας προσώπου ἐκδηλώνεται, ὡς ἐπιχείρηση χωρισμοῦ τῆς ζωῆς ἀπὸ τὴν παράδοση καὶ τὴν πίστη μας. Καταρρέουμε, ὅταν «ἡ ἀλήθεια τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ζωῆς μᾶς νοθεύεται». Μὲ τὸ βιβλίο ἱστορίας ξεβράστηκε ἡ νοθεία. Τὰ ὕπουλα ὅμως χτυπήματα δίνονται μέσω τῶν «ἀναγνωστικῶν».

Εἶναι δυνατὸν δάσκαλος, μὲ στοιχειώδη πνευματικὴ ἐντιμότητα, νὰ διδάξει τὰ Χριστούγεννα, στὴν Ἐ’ Δημοτικοῦ ποῦ διδάσκω, μὲ κείμενα τοῦ τύπου «Φρικαντέλα ἡ μάγισσα ποῦ μισοῦσε τὰ κάλαντα»; Νὰ διαβάζει ὁ δάσκαλος φράσεις, ὅπως: «Σκασμός, σπουπιδόπαιδα! Ἂν δὲν σταματήσετε νὰ λέτε τὰ κάλαντα θὰ τὸ μετανιώσετε πικρά!» (σέλ. 26, β’ τεῦχος γλώσσας). Ἢ παρακάτω, στὴ σελίδα 30, ἄλλο τρισάθλιο κείμενο, γιὰ «μαγεῖες, μαγικὰ ραβδιὰ καὶ μαγικὰ σύνεργα»;

Τί δουλειὰ ἔχουν οἱ μαγεῖες καὶ οἱ κρανιοκενεῖς παλαβομάρες τοῦ κάθε τυχάρπαστου ρυπαρογράφου, μὲ τὴν γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ; Προφανῶς οἱ ἄνθρωποι ἐζήλωσαν τὴν «δόξα», ἐκείνης λοξῆς Ἀγγλίδας, ποὺ ἔγινε ζάπλουτη μὲ τὶς παρανοϊκὲς ἀσυναρτησίες  τοῦ «Χάρυ Πότερ», τὸ ὁποῖο ἀπροκάλυπτα ἀποτελεῖ ἐγχειρίδιο μαγείας. Ή, κατὰ πάσα πιθανότητα, εἶναι αἰχμάλωτοι ἰνδουϊστικῶν φιλοσοφιῶν, μὲ τοὺς γκουρού, τὴν γιόγκα καὶ λοιπούς...ἐσωτερισμούς, ποὺ τοὺς νερουλίασαν τὸν νοῦ. Δὲν ἐξηγεῖται ἀλλιῶς ἡ ἐμμονή τους σὲ τέτοια κείμενα. Στὸ Ἀνθολόγιο τῶν Ε-ΣΤ’ Δημοτικοῦ, στὴ σελίδα 85, φιλοξενεῖται κείμενο μὲ τίτλο: «Ἡ καρδιὰ ἑνὸς ποντικοῦ», κάποιου Ἄγγλου συγγραφέα. Διαβάζω τὴν εἰσαγωγή: «Τὶς μάγισσες σήμερα δὲν τῆς ξεχωρίζεις. Εἶναι συνηθισμένες γυναῖκες, γι’ αὐτὸ καὶ μποροῦν νὰ κυκλοφοροῦν ἀπαρατήρητες ἀνάμεσά μας. Σκοπὸς τοὺς εἶναι νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὰ παιδιά. Ἔτσι, λοιπόν, μεταμόρφωσαν σὲ ποντίκι τὸ μικρὸ πρωταγωνιστὴ τοῦ μυθιστορήματος...». Καὶ στὸ κείμενο τὰ 11χρονα παιδιὰ διαβάζουν φράσεις ἐξόχου παιδαγωγικῆς ἀξίας, ὅπως: «Ἕνα βράδυ ἡ γιαγιά μου κάπνιζε τὸ μαῦρος της ποῦρο, ἐνῶ ἐγὼ μισοκοιμόμουν μακάρια στὴ ζεστὴ ἀγκαλιά της». Πούρα ποὺ τὰ καπνίζουν γιαγιάδες, μάγισσες, ποντίκια, ἕνας κόσμος καταθλιπτικός, ἐρεβώδης, τὸ Νέο Σχολεῖο τους. Ἔφυγε ἀπ’ τὸ σχολειὸ ὁ Θεάνθρωπος καὶ μπῆκε ὁ θηριάνθρωπος.

Τί κάνουμε; Ἐδῶ θέλει «ἀγῶνες πατρικούς», φωτιὰ καὶ τσεκούρι. Δὲν διδάσκουμε τίποτε ἀπὸ «ραδιενεργὰ ἀπόβλητα» τῶν βιβλίων, δὲν θὰ γίνουμε συνεργοὶ στὸ ἔγκλημα. Ἂς προστρέξουμε στὴν βρυσομάνα, στὸ ριζιμιὸ λιθάρι τοῦ Γένους, τὴν παράδοσή μας. Ἔχουμε κείμενα ποὺ «μοσχοβολοῦν σὰν τὸ Τίμιο Ξύλο» (Κόντογλου). Πέρασαν λογοτέχνες, ποὺ μαστόρεψαν ἐκπάγλου κάλλους κείμενα γιὰ τὸ Δωδεκαήμερο. Εὔκολα βρίσκονται, ἂς τὰ προσφέρουμε στὰ παιδιά, μακριὰ ἀπὸ τὶς τάξεις τὰ δηλητήρια. «Ἄφετε τὰ παιδία...».

 Τὶς κοινὲς κουλτοῦρες καὶ παρακαταθῆκες, ἂς τὶς διδάξει ἡ κ. Διαμαντοπούλου στὰ δικά της βλαστάρια. Βιώνουμε ἤδη τὰ ἐπιχείρα αὐτοῦ του νεφελώδους προοδευτισμοῦ καὶ τοῦ ἀβασάνιστου ἐξευρωπαϊσμοῦ. Ὑπάρχουν καὶ πνευματικοὶ νόμοι... Ἡ «οἰκονομία» τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀπελευθέρωσε, πρὶν ἀπὸ 200 περίπου χρόνια ἀπὸ τὴν σκλαβιά. Ἡ οἰκονομία τῶν σημερινῶν θεομάχων, μᾶς ὑποδουλώνει καὶ πάλι, καταστρέφοντας ἀδίστακτα καὶ τὸ μέλλον τοῦ τόπου.  Ὅπως λέει καὶ ὁ Παλαμᾶς

«Δὲ θέλω ἐγὼ καινούργια, ξένα δῶρα,

παλιὰ δικά μου πλούτη σου ζητῶ».

ακτινες