Μετὰ τὸν ἐξελληνισμὸν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, δὲν εἶναι ἀπορίας ἄξιον τὸ πῶς καὶ ἡ Καινὴ Διαθήκη –πλὴν τοῦ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγελίου γραφέντος ἀρχικῶς, εἰς τὴν Ἀραμαϊκὴν καὶ μεταφρασθέντος ἀργότερον ὑπὸ τοῦ ἰδίου εἰς τὴν Ἑλληνικὴν– ἐγράφη ἑλληνιστί;
Ὁ συγγραφεὺς τοῦ τρίτου Εὐαγγελίου καὶ τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, δὲν ἐγνώριζε τὴν Ἑβραϊκήν, ἔγραφε δὲ τὴν Ἑλληνικὴν ἀρκετὰ καλά, λόγῳ τῆς ἑλληνικῆς καταγωγῆς του, ὅπως ἀναφέρουν πολλοὶ ἱστορικοί, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Ἐρνέστος Ρενᾶν σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μνημειώδη ἔργα του (2).
Ἢ μήπως πρέπει νὰ ἀγνοήσουμε τοὺς ἀποστόλους Παῦλο, Πέτρο, Ἰωάννη καὶ Ἰούδα, οἱ ὁποῖοι χρησιμοποιοῦσαν τὴν Ἑλληνικὴν καὶ ὄχι τὴν Σύρο-Χαλδαϊκὴν διὰ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Εὐαγγελίου;
Καὶ πάλι, βεβαίως, ὄχι!
Ἡ κρισιμότης τῶν περιστάσεων μᾶς ἔφερε κατὰ νοῦν
τὸν ἑλληνομαθέστατον Πρωθυπουργὸν τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ Δαβὶδ Μπὲν Γκουριὸν ὁ ὁποῖος, ἐνώπιον συναθροίσεως τῶν ἀξιωματικῶν τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου τοῦ Ἰσραηλινοῦ Στρατοῦ, μὲ διάλεξή του ποὺ ἐδημοσιεύθη εἰς τὴν ἐπίσημον Ἐπετηρίδαν τοῦ Κράτους τοῦ Ἰσραὴλ (3) προβαίνων εἰς εὑρείαν ἀνασκόπησιν τῆς Ἑβραϊκῆς Ἱστορίας εἶχε πεῖ μεταξὺ ἄλλων, καὶ τὰ ἑξῆς:.....
«Μὲ τὴν κατάκτησιν τοῦ Ἀλεξάνδρου κατὰ τὸ 331 π.Χ ἀρχίζει ἡ Ἑλληνικὴ περίοδος. Ἐδῶ διαπιστοῦμεν κάποιαν ἀπέλπιδαν ἀντιζηλίαν μεταξύ του Ἰουδαϊσμοῦ καὶ τοῦ πλουσίου καὶ "ὑπερθετικοῦ βαθμοῦ" πολιτισμοῦ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, πολιτισμοῦ μὴ ἔχοντος παρόμοιον προηγούμενον ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς ἀνθρωπότητος, πολιτισμοῦ ὅστις ὑπὲρ πάντα ἄλλον ἐπέδρασε βαθέως καὶ μέχρι σήμερον ἐπιδρᾶ ἐπὶ τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας. Εἰς τὴν ποίησιν, εἰς τὴν φιλολογίαν, εἰς τὴν φιλοσοφίαν, εἰς τὴν γλυπτικήν, εἰς τὴν ζωγραφικὴν καὶ εἰς ἄλλας τέχνας ἔδωσεν εἰς τὸν κόσμον θησαυροὺς πνευματικούς, οἱ ὁποῖοι ἐπέθεσαν τὴν κορωνίδα εἰς τὴν δόξαν τῆς δημιουργικῆς δυνάμεως ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων γενεῶν.
Ἡ μεταξὺ τῶν Ἀσμοναίων (4) καὶ τῶν Ἑλλήνων κατακτητῶν σύγκρουσις δὲν ἦτο μόνον πολιτικὸς καὶ στρατιωτικὸς ἀγὼν λαοῦ ὑποτεταγμένου ἐπαναστατήσαντος ἐναντίον ξένης κυριαρχίας. Ἦτο κυρίως ἀγὼν μεταξὺ δύο πολιτισμῶν εἷς τῶν μᾶλλον δραματικῶν ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς ἀνθρωπότητος, ἀγὼν μεταξὺ δύο Ἐθνῶν χαρακτῆρος πρωτοτύπου, Ἐθνῶν τὰ ὁποῖα διέφερον πολὺ τὸ ἕν ἀπὸ τὸ ἄλλο ὡς πρὸς τὰς συνθήκας τοῦ ἐθνικοῦ βίου καὶ ὡς πολιτικὴ δύναμις ἐν τῷ κόσμῳ ἦσαν ὅμως ὅμοια ἀπὸ ἀπόψεως πνευματικοῦ μεγαλείου. Τὸ Ἑβραϊκὸν ἔθνος ἦτο μικρόν, πτωχόν, περιορισμένον εἰς τὰ στενὰ ὅρια ἑνὸς τμήματος τῆς ἀρχαίας αὐτοῦ χώρας, Ἔθνος ἀπολαῦον τοπικῆς μόνον αὐτονομίας. Ἀπ᾿ ἐναντίας, τὸ ἑλληνικὸν Ἔθνος ἐπεκράτει εἰς τὰς τότε γνωστάς εἰς τὸν ἄνθρωπον περιοχὰς τῆς Εὐρώπης, τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Ἀφρικῆς. Ἡ γλῶσσα τοῦ Ἔθνους τούτου ἦτο εὑρύτατα διαδεδομένη μεταξὺ ὅλων τῶν ἀρχαίων λαῶν, ἀπὸ τῶν Δυτικῶν ἀκτῶν τῆς Μεσογείου μέχρι τῶν Ἰνδιῶν καὶ μέχρι τῶν ὄχθων τοῦ Νείλου. Οἱ Ἕλληνες ἐπέτυχον τὰς κατακτήσεις των ὄχι μόνον μὲ τὸ ξίφος ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ πλουσίου καὶ ὑπερόχου πολιτισμοῦ αὐτῶν. Ὅταν ἡ ἑλληνικὴ κυριαρχία τῶν Διαδόχων τοῦ Ἀλεξάνδρου ὀχυρώθηκε εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ τὴν Ἀσσυρίαν, ὅταν ἡ Ἀλεξάνδρεια καὶ ἡ Ἀντιόχεια ἔγιναν κέντρα ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ἡ Ἰουδαία, μικρὴ καὶ πτωχή, δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ μὴν ἐπηρεασθεῖ ἐπίσης, ἔστω καὶ μόνον ὑπὸ τῆς ἁμυδρᾶς μορφῆς τῆς ἑλληνιστικῆς περιόδου.
Οἱ Ἑβραῖοι εἰς τὴν χώραν τοῦ Ἰσραήλ, οἱ ὁποῖοι εἶχον ἐξελληνισθῆ δὲν ἦσαν κόλακες τῶν Ἑλλήνων κυριαρχῶν. Ἡ ἐμφάνισις τῶν Ἑλλήνων εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ κόσμου δὲν ἦτο μόνον, ὡς βραδύτερον ἡ ἐμφάνισις τῶν Ρωμαίων, ἐκδήλωσις στρατιωτικῆς καὶ ἀπολυταρχικῆς ἰσχύος. Ἦτο ἐκδήλωσις πολιτισμοῦ πλουσίου, ὁ ὁποῖος ἐνεκαινίασεν νέαν περίοδον εἰς τὴν πνευματικὴν ἱστορίαν. Οὐδὲν ἄλλο Ἔθνος προσέθεσε τόσα πράγματα εἰς τὸν θησαυρὸν τοῦ πολιτισμοῦ…
Εἶναι ἀναμφίβολον ὅτι, ἡ συνάντησις αὐτὴ ἐπλούτισεν καὶ ἀνύψωσεν τὸ ἑβραϊκὸν πνεῦμα καὶ ἐξήσκησεν ὄχι μικράν ἐπιρροὴν ἐπὶ τῆς εἰς τὴν χώραν τοῦ Ἰσραὴλ δημιουργηθείσης ἑβραϊκῆς λογοτεχνίας. Μὲ τὴν ἀνάρρησιν τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου εἶδε τὸ φῶς μία ἱστορική, πολιτική, ἐξηγητικὴ καὶ φιλοσοφικὴ ἑβραϊκὴ φιλολογία…».
Ἕνας πιστὸς φίλος εἶναι ἕνα δυνατὸ ὀχυρό, καὶ ὅποιος μία φορὰ ἀπέκτησε ἕναν παρόμοιο φίλο, βρῆκε ἕναν ἀληθινὸ θησαυρό, λέγουν σχεδὸν ὅλοι οἱ θυμόσοφοι ἄνθρωποι.
Εἶναι φυσικὸ ἐπακόλουθο, στὶς μεταξὺ δύο λαῶν πολεμικὲς συγκρούσεις, ὅπως εἶναι τὸ Ἰσραὴλ μὲ τοὺς Παλαιστινίους, νὰ ὑπάρξουν ἑκατέρωθεν βιαιότητες, ἀκόμη καὶ ὡμότητες τὶς ὁποῖες δημιουργοῦν οἱ περιστάσεις. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε τί ἔγινε στὴν Ἑλλάδα κατὰ τὰ ἔτη 1944-1949 καὶ μάλιστα ὄχι μεταξὺ δύο λαῶν, ἀλλὰ μεταξὺ ἑνὸς λαοῦ ὅπου ἡ ἐμφύλιος διαμάχη ἐπέφερε τὰ μεγαλύτερα δεινὰ ποὺ μποροῦσε νὰ ἐπιφέρη σ᾿ ἕνα κράτος σὰν τὸ δικό μας.
Ὅλοι μας, ὅμως, ἄνευ οὐδεμίας ἐξαιρέσεως, προσπαθοῦμε νὰ δικαιολογήσουμε τά… ἀδικαιολόγητα. Εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Χριστὸς ὅτι δηλαδὴ παρατηροῦμε τὴν ἀκίδα στὸ μάτι τοῦ ἀδελφοῦ μας ἀλλὰ δὲν βλέπουμε τὸ δοκάρι (!) ποὺ βρίσκεται στὸ δικό μας μάτι. Ὅταν ἕνας λαὸς πιάνει μία φιλία μὲ ἕναν ἄλλον λαό, ἂς προσπαθεῖ νὰ τὴν διατηρήσει σὰν ἕναν ἀληθινὸ θησαυρὸ καὶ καλὸν θὰ ἦτο νὰ μὴν τὸν ἀνακατεύει μὲ τὸ αἷμα ἑνὸς ἄλλου λαοῦ.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τὸ ἴδιο αἷμα!...
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
-1) Βλέπε: "ΓΝΩΣΕΙΣ" , Φεβρουάριος 1958.
-2) LES APOTRES, σελ. 443 τῆς ἐκδόσεως: "Ἱστορία τῶν ἀπαρχῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ".
-3) –COVERNMENT YEAR-BOOK OF THE STATE OF ISRAEL, 1950 (ἀγγλιστὶ) καὶ Περιοδικὸν "ΓΝΩΣΕΙΣ" ἔκδοσις 1958.
-4) Τὸ ὄνομα τοῦτο, ὅπως ἀναφέρει καὶ τὸ πιὸ πάνω περιοδικό, ἐδόθη εἰς τὴν ἑβραϊκὴν οἰκογένειαν τῶν Μακκαβαίων ἀπὸ τοῦ προπάτορος αὐτῆς Ἀσμὸν (ἢ Χασμόν, τὸ ὁποῖον σημαίνει "πλούσιος", "ἐπιφανὴς") ἡ ὁποία διεδραμάτισε σημαντικὸν ρόλον εἰς τὴν ἑβραϊκὴν ἱστορίαν, κατὰ τὸν 2ο π.Χ αἰῶνα, ἀγωνισθεῖσα κατὰ τὸν 2ον αἰῶνα κατὰ τῶν Σελευκίδων. Οἱ Μακκαβαῖοι ἐκυβέρνησαν τὴν Ἰουδαίαν ἐπὶ 126 ἔτη, μέχρι τοῦ 37 π.Χ.
Δυστυχώς οι μεμονωμένες φωνές όπως του Μπεν Γκουριόν, δεν αλλάζουν το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Εβραίων - και ειδικά η Σιωνιστική μερίδα τους - κράτησαν και κρατούν διαχρονικά ανθελληνική και αντιχριστιανική στάση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την ευκαιρία φίλε οδοιπόρε, και πάλι συγχαρητήρια για το νέο λογότυπο !
Όσο πάμε και καλύτερα !
Πολύ μου αρέσει η Αγιασοφιά με τον Σταυρό, χωρίς τους μιναρέδες !
Ας αξιώσει ο Θεός εμάς τους ανάξιους να ζήσουμε την εκπλήρωση των προφητειών των Αγίων μας, και να ξαναδούμε έτσι την Μεγάλη Εκκλησιά του Γένους !
Αμήν !