Κάποτε...

«…κλειδαμπαρωνόμαστε καί χρειαζόμαστε συναγερμούς, κάμερες, αἰσθητῆρες ὑαλόθραυσης…»

Τοῦ Κώστα Μακεδόνα

Μοῦ ἦρθε ἕνα  e-mail ἀπό κάποιο φίλο πού μου ἔκανε σάν συνέχεια αὐτῶν πού εἶχα γράψει τόν προηγούμενο μήνα. Ἑστιάζεται στήν διαφορά πού ὑπάρχει στό «κάποτε», πού εἶναι (ὅσο κι ἄν φαίνεται περίεργο) τόσο κοντά, καί στό «τώρα». Μέ λίγα λόγια, κάποτε οἱ ἐποχές ἦταν τέσσερις, τώρα εἶναι μόλις δύο. Κάποτε δουλεύαμε ὀκτάωρο, καί τώρα ἔχουμε χάσει τό μέτρημα. Εἴχαμε χρόνο νά βγοῦμε μέ τούς φίλους μας γιά ἕνα καφέ ἤ γιά ἕνα ποτό, καί τώρα τά λέμε μέσω facebook καί skype. Ἀφήναμε τά βράδια τά σπίτια μᾶς ξεκλείδωτα (καμιά φορᾶ καί μέ τά κλειδιά ἔξω ἀπό τήν πόρτα), καί τώρα κλειδαμπαρωνόμαστε καί χρειαζόμαστε συναγερμούς, κάμερες, αἰσθητῆρες ὑαλόθραυσης καί ποιός ξέρει τί ἄλλο, γιά νά κοιμόμαστε σχετικά ἥσυχοι. Παίζαμε ποδόσφαιρο στίς ἀλάνες μέ τούς φίλους μας, καί τώρα τά παιδιά μᾶς παίζουν ποδόσφαιρο στό PlayStation. Εἴχαμε δύο κανάλια τηλεοπτικά καί πάντα κάτι ἐνδιαφέρον βρίσκαμε νά δοῦμε, ἐνῶ τώρα ἔχουμε πάνω ἀπό 100 καί δέν ὑπάρχει τίποτα νά μᾶς βγάλει ἀπό τήν μονοτονία καί τήν βαρεμάρα. Στά 65 τετραγωνικά του σπιτιοῦ μᾶς χωροῦσε ὅλη ἡ ἀγάπη τῆς οἰκογένειας, ἐνῶ τώρα 200 τετραγωνικά εἶναι λίγα γιά νά στεγάσουν τήν ματαιοδοξία μας. Τά περιοδικά φιλοξενοῦσαν συνεντεύξεις σημαντικῶν ἀνθρώπων τῶν γραμμάτων καί τῶν τεχνῶν, ἐνῶ τώρα φιγουράρει ὁ νικητής τοῦ Big Brother κι ἄλλοι παρόμοιοι. Ὁ μέσος Ἕλληνας ἦταν γελαστός στά 1.000 κυβικά του μικρομεσαίου αὐτοκινήτου του, ἐνῶ τώρα πέφτει σέ κατάθλιψη πού ὁ γείτονάς του ἔχει Cayenne κι αὐτός ἕνα τζίπ 2.000 χιλιάδων κιβυκῶν. Τά παιδιά τῶν γονιῶν μᾶς βλέπανε στήν τηλεόραση παιδικά μέ τόν Μίκυ, τόν Γκούφυ, τόν Ποπάϋ, ἐνῶ τά δικά μας παιδιά «μορφώνονται» βλέποντας παιδικά πού ξεπερνοῦν σέ βία τό «Γεννημένοι Δολοφόνοι» τοῦ...

Ταραντίνο. Κάποτε οἱ τραγουδίστριες τραγουδοῦσαν μέ τήν φωνή, ἐνῶ τώρα τραγουδᾶνε μέ τό μπούτι καί τούς κοιλιακούς. Κάποτε ζούσεμε μέ ἕνα μισθό, ἐνῶ τώρα περιμένουμε νά ζήσουμε μέ τά λεφτά πού Θά πάρουμε. Κάποτε καταφέρναμε χωρίς φράγκο στήν τσέπη νά εἴμαστε εὐτυχισμένοι, ἐνῶ τώρα ἔχοντας σχεδόν τά πάντα τρωγόμαστε μέ τά ροῦχα μας. Αὐτό τό «κάποτε» τό λέγαμε ζωή...Τό «τώρα» πῶς;

Ἐφημερίδα Ἀντίλογος