Ἐπιχειρεῖται ἡ φίμωσις τοῦ κλήρου;

 Γράφει ὁ Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Τὸν τελευταῖο καιρό, εὐκαίρως - ἀκαίρως, ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε. προβάλλεται ἕνα ζήτημα τὸ ὁποῖο ἀπασχολεῖ, καὶ ὅσο θὰ περνᾶ ὁ καιρὸς θὰ ἀπασχολεῖ ὁλοένα καὶ περισσότερους πολίτες στὸν ἑλλαδικὸ καὶ ὄχι μόνο χῶρο.

Καὶ ποιὸ εἶναι αὐτό; Τὸ ἂν ἔχει δικαίωμα καὶ ἂν μπορεῖ ἕνας κληρικὸς νὰ ἔχει καὶ νὰ ἐκφέρει γνώμη γιὰ τὰ τεκταινόμενα γενικῶς στὴν κοινωνία μας καὶ εἰδικῶς ἐὰν δύναται νὰ ἐκφράζει ἄποψη σὲ θέματα τόσο ἐθνικά, ὅσο καὶ κοινωνικά.

Ὁρισμένοι μάλιστα στρατευμένοι «δημοσιογράφοι», ὅταν κάποιος κληρικὸς καὶ μάλιστα ἀνώτερος, ὅπως εἶναι οἱ ἐλάχιστοι, δυστυχῶς, μητροπολίτες, ποὺ εὐθαρσὼς ἐκφράζουν τὴν ἄποψή τους, ὁρισμένοι λοιπὸν κονδυλοφόροι, ἀφοῦ βάψουν τὴν πέννα τους στὸν φάρυγγα τοῦ ὄφεως, γράφοντας τόσα καὶ τόσα, καταλήγουν καὶ σὲ μαθήματα δεοντολογίας. Ὅτι δήλ. δὲν θὰ πρέπει οἱ κληρικοὶ νὰ ὁμιλοῦν, διότι δῆθεν ξεφεύγουν ἀπὸ τὸν σκοπὸ τοῦ...
λειτουργήματός τους.

Βεβαίως τὸ νὰ θέτονται τέτοιου εἴδους ἐρωτήματα, γιὰ τὸ ἂν θὰ μπορεῖ ὁ ὀρθόδοξος κληρικὸς νὰ ἐκφράζει ἐλεύθερα τὶς ἀπόψεις του, τόσο γραπτῶς, ὅσο καὶ προφορικῶς, τοῦτο θὰ μποροῦσε νὰ δικαιολογηθεῖ μόνο σὲ ἀνελεύθερα καθεστῶτα, ὅπως π.χ. στὴν χιτλερικὴ Γερμανία ἢ στὶς χῶρες τοῦ πρώην ἀνατολικοῦ μπλόκ, ὅπου κυριαρχοῦσε τὸ κόκκινο θηρίο τοῦ ἐπάρατου κομμουνισμοῦ. Ποιὸς ἀλήθεια, ἐχέφρων ἄνθρωπος, δὲν γνωρίζει γιὰ τὸν «πατερούλη» Στάλιν, τὸν τύπο αὐτὸν τοῦ ἀντιχρίστου, ποὺ μὲ τοὺς ὀπαδούς του καὶ τοὺς ποικίλους δορυφόρους τοῦ (μηδὲ ἑξαιρουμένων καὶ τῶν ὀπαδῶν του στὸν τόπο μας), ποῦ ξερνοῦσαν μέσα ἀπὸ τὴν διεστραμμένη τοὺς καρδιὰ τὴν πίσσα τῆς κολάσεως ἐναντίον...

τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ κλήρου; Ὅποιος κληρικὸς ἢ μοναχὸς  τολμοῦσε νὰ κηρύξει ἐλεύθερα τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἢ νὰ ἐκφράσει τὴν ἄποψή του ἐπάνω σὲ κοινωνικὰ θέματα, ἀμέσως, ἂν δὲν τὸν ἔστελναν στὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα, τὸν συνελάμβαναν καὶὁ ἄνθρωπος ἔπαιρνε τὴν ἄγουσαν γιὰ τὰ ἀλήστου μνήμης «γκουλὰγκ» καὶ τὴν Σιβηρία...

Σὲ πάρα πολλὲς χιλιάδες ἀριθμοῦνται οἱ μάρτυρες κληρικοὶ καὶ μοναχοὶ ποὺ ἄφησαν τὴν τελευταία τους πνοὴ στὴν ἀχανῆ αὐτὴ χώρα τῶν πρώην Σοβιέτ. Τὸ δὲ ἄξιον παρατηρήσεως μεταξύ του κομμουνιστικοῦ διωγμοῦ σὲ σχέση μὲ τὴ σημερινὴ νοοτροπία τὴν ὁποία τὰ Μ.Μ.Ε. προσπαθοῦν νὰ ἐπιβάλλουν, εἶναι τοῦτο: Ἄφηναν τὰ Σοβιὲτ (δήλ. τὰ παραρτήματα τοῦ ἅδου), ὅπου τέλος πάντων ἄφηναν, κάποιο ναὸ νὰ λειτουργεῖ καὶ κάποια ἀκολουθία νὰ τελεῖται, ἀπαγόρευαν ὅμως ἀπολύτως τὸ ζωντανὸ κήρυγμα. Τὸν ριζοσπαστικὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ καθαιρεῖ τὰ ὀχυρώματα τοῦ διαβόλου καὶ ταυτοχρόνως ἀφυπνίζει τὶς συνειδήσεις. Αὐτὸ δήλ. ποῦ ζητοῦν τὰ «παπαγαλάκια» τῶν ποικίλων στοῶν καὶ τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, νὰ ἐπαναληφθεῖ καὶ σήμερα. Ὁ κλῆρος, τονίζουν, νὰ περιοριστεῖ μόνο ἐντὸς τῶν ναῶν καὶ κυρίως νὰ σφραγίσει τὸ στόμα του.

Ἂν λοιπὸν ζούσαμε σὲ τέτοιου εἴδους, ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα, τότε πράγματι θὰ μποροῦσε νὰ τεθεῖ θέμα ἐλευθερίας τοῦ λόγου γιὰ τὸν κάθε πολίτη, γιὰ τὸν κάθε πιστὸ καὶ κυρίως γιὰ τὸν Ὀρθόδοξο κλῆρο.

Τώρα ὅμως ποὺ δὲν ὑφίσταται τέτοιο ζήτημα, τώρα ποὺ μᾶς ἔχουν στὴν κυριολεξία ζαλίσει τὸ κεφάλι μὲ τὴν ἀκράδαντη δῆθεν δημοκρατία ποὺ ἀπολαμβάνουμε, τώρα φυσικὰ δὲν τίθεται, δὲν μπορεῖ νὰ τεθεῖ καν τέτοιο ζήτημα. Δὲν μπορεῖ, ἐκτὸς καὶ ἂν ὅλα αὐτὰ τὰ φερέφωνα, οἱ πληρωμένοι καὶ κατ’ ὄνομα δημοσιογράφοι καὶ οἱ δημοκόποι πολιτικοί, αἰσθάνονται ὅτι ὄντως δὲν ὑφίσταται γνήσια δημοκρατία καὶ ὅτι ἀργὰ ἀλλὰ σταθερὰ περιορίζεται πλέον ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου. Ἀλλ’ ἂν ὄντως ἰσχύει κάτι τέτοιο, σὲ λίγο καιρὸ οἱ μόνοι ποὺ θὰ μποροῦν νὰ ὁμιλοῦν θὰ εἶναι οἱ ἀντίχριστοι καὶ ὅσοι ὑπηρετοῦν τὶς γνωστὲς δυνάμεις τῆς ἀνωμαλίας, οἱ ὁποῖες λυσσοῦν σ’ ὀ,τιδήποτε αὐθεντικὰ Ἑλληνικὸ καὶ γνήσια Χριστιανικό.

Ἀλλ’ ἂς ἑστιάσουμε στὴ συνέχεια τὸ ὅλο θέμα στὴ βάση του.

Μπορεῖ ἕνα κληρικὸς νὰ ἔχει γνώμη καὶ ἐλευθέρως νὰ τὴν ἐκφράζει; Αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενο.

Καὶ ρωτοῦμε κι ἐμεῖς τώρα μὲ τὴ σειρά μας. Οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι κληρικοί, οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι μοναχοὶ καὶ γενικῶς εἰπεῖν οἱ ρασοφόροι καὶ βεβαίως οἱ ἀδελφοὶ τῶν Ἱεραποστολικῶν Ἀδελφοτήτων, δὲν εἶναι Ἕλληνες πολίτες;

Φυσικά, δὲν θὰ ἀγγίξουμε τὸ ζήτημα ἀπὸ τὴν καθαρῶς πνευματική του πλευρά. Ὁπωσδήποτε ἀπὸ τὴν Εὐαγγελικὴ ἄποψη ὄχι ἁπλῶς μποροῦν, ἀλλὰ ἐπιβάλλεται νὰ ὁμιλοῦν. Καὶ δὲν θὰ ἀγγίξουμε τὸ θέμα ἀπὸ αὐτὴ τὴν σκοπιά,  διότι ὅλος αὐτὸς ὁ συρφετὸς εἶναι παντελῶς ἄσχετος μὲ τὸ ἁγνό, μὲ τὸ κρυστάλλινο πνεῦμα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Ἂν συζητήσουμε ἐπάνω στὴν βάση αὐτή, τότε θὰ κινδυνεύσουμε νὰ δώσουμε «τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ καὶ τὸν μαργαρίτη νὰ ρίψουμε στοὺς χοίρους» (Μάτθ.ζ΄6).

Τοὺς θέτουμε λοιπὸν μὲ τὴν σειρά μας τὰ ἑξῆς ἐρωτήματα: Οἱ Ἕλληνες κληρικοὶ καὶ μοναχοί, δὲν εἶναι βάσει τοῦ Συντάγματος ἴσοι μὲ ὅλους τους ἄλλου Ἕλληνες; Δὲν εἶναι ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἴσοι ἔναντι τῶν νόμων ἀλλὰ καὶ τῶν ἐλευθεριῶν ποῦ προβλέπει τὸ Σύνταγμα; Μήπως καθιερώθηκε ὁ διαχωρισμὸς τῶν Ἑλλήνων καὶ δὲν τὸ μάθαμε; Μήπως κάποιοι εἶναι Ἃ΄ κατηγορίας πολίτες καὶ μποροῦν ἐντελῶς ἐλεύθερα νὰ ἐκφράζονται (π.χ. πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, «καλλιτέχνες» κ.α.), ἐνῶ μερικοὶ ἄλλοι (κληρικοὶ καὶ μοναχοί), χαρακτηρίστηκαν ὡς β΄ κατηγορίας Ἕλληνες καὶ δὲν δύνανται νὰ ὁμιλοῦν; Μήπως οἱ μεγάλοι μας δημοκράτες θεσμοθετοῦν τὸν  κοινωνικὸ ρατσισμὸ καὶ πλέον σὲ λίγο θὰ πρέπει  ἀναμένουμε καὶ τὸν ἐξοστρακισμό;

Μήπως ἐκτός της οἰκονομικῆς καταρρακώσεως τῆς πατρίδας μας καὶ τῆς δεσμεύσεως τοῦ Δ.Ν.Τ., ἐπεβλήθη καὶ ἡ κοινωνικὴ περιχαράκωσις μίας μερίδας πολιτῶν; Ἢ συναισθάνονται τὰ πειθήνια ὄργανα τῆς τρόικας ὅτι καὶ στὴν ζοφερὴ αὐτὴ περιπέτεια ὁ Ἑλληνορθόδοξος κλῆρος εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ στηρίξει καὶ θ’ ἀνορθώσει ἔτι ἅπαξ τὸ Ἔθνος, καὶ κυρίως τοῦτο εἶναι ποὺ τοὺς καίει καὶ ζητοῦν ν’ ἀποφύγουν;

Ἐρωτοῦμε. Οἱ κληρικοί μας, δὲν ἐκπληρώνουν στὸ ἀκέραιο τὶς ὑποχρεώσεις τους πρὸς τὴν πατρίδα καὶ μάλιστα μὲ τὸ παραπάνω σὲ πλεῖστες ὅσες περιπτώσεις; Δὲν πληρώνουν τοὺς φόρους ποὺ τοὺς ἀναλογοῦν καὶ δὲν συμπεριφέρονται ὡς χρηστοὶ πολίτες μέσα σὲ μία εὐνομούμενη πολιτεία ποῦ κατὰ κόρον ἀκοῦμε ὅτι ἀπολαμβάνουμε;

Ὁπωσδήποτε, σὲ ἄλλες ἐποχές, μόλις πρὶν μερικὰ χρόνια, θὰ ἦταν ἀδιανόητο νὰ ἔθετε κανεὶς τέτοιου εἴδους ἐρωτήματα. Δυστυχῶς ὅμως φτάσαμε καὶ σὲ αὐτὸ τὸ κατάντημα ὥστε νὰ προσπαθοῦμε νὰ παρουσιάσουμε τὰ αὐταπόδεικτα.

Ἀλλ’ ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ νὰ συνεχίσουμε καὶ μὲ μία ἄλλη δέσμη ἐρωτήσεων.

Ποιοὶ εἶστε ἐσεῖς κύριοι, οἱ ὁποῖοι θὰ μᾶς ἀπαγορεύσετε τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου; Ποιὸς σᾶς ἔδωσε αὐτὸ τὸ «δικαίωμα» νὰ μᾶς ἀπαγορεύεται αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἔχει «δικαιωματικῶς» καὶ ὁ τελευταῖος λαθρομετανάστης τοῦ ταλαίπωρου, ὅπως τὸν καταντήσατε, αὐτοῦ  τόπου;

Καὶ ποιὸς ἀλήθεια σᾶς μετάλλαξε σὲ «φίμωτρα» γιὰ τὰ στόματα καὶ τὶς συνειδήσεις τῶν Ἑλληνορθόδοξων κληρικῶν;

Καὶ δὲν αἰσθάνεσθε ὅτι τέτοιου εἴδους συμπεριφορὲς τὸ μόνο ποὺ κατορθώνουν εἶναι νὰ κάνουν κι ὅσους ἀπὸ χαρακτῆρος εἶναι «πραεῖς καὶ ἠσύχιοι», νὰ ξεσηκώνονται καὶ νὰ διεκδικοῦν τὰ ἀναφαίρετα δικαιώματά τους, μὲ πρώτιστο αὐτὸ τὸ τῆς ἐλευθερία τοῦ λόγου;

Μετὰ βεβαιότητος, θὰ πρέπει κανεὶς νὰ διαθέτει πολὺ χαμηλὸ δείκτη νοημοσύνης γιὰ νὰ πιστέψει ὅτι τὰ «δημοσιογραφικὰ μπαρὰζ» καὶ οἱ ἐπιπόλαιοι  πολιτικάντικοι ἐκφοβισμοί, θὰ κατορθώσουν νὰ ἐπιφέρουν ἀποτελέσματα καὶ νὰ κάμψουν τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ μάλιστα τοὺς Ἕλληνες κληρικούς. Θὰ πρέπει νὰ εἶναι κανεὶς πολὺ ἀφελὴς γιὰ νὰ πιστέψει ὅτι μὲ τέτοιου εἴδους τερτίπια, θὰ μπορέσουν νὰ μᾶς φοβίσουν ὥστε νὰ γίνουμε «καλὰ παιδιὰ» ράβοντας τὸ στόμα μας καὶ κάμπτοντας τὸν αὐχένα μας.

Τοὺς βεβαιώνουμε τοὺς κυρίους αὐτούς, ποὺ βάλθηκαν ἐργολαβικὰ νὰ χτυπήσουν τὸ μόνο ποὺ μᾶς ἔμεινε, τὴν ἐλευθερία δήλ. τοῦ λόγου, ὅτι θὰ συμβεῖ τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο ἀπὸ αὐτό, ποὺ ἐπιδιώκουν. Καὶ ἂν ἕως τώρα εὐάριθμοι μητροπολίτες ἔχουν τὸ θάρρος νὰ ὀρθώνουν τὸ ἀνάστημά τους καὶ μὲ παρρησία νὰ ἐλέγχουν ὀ,τιδήποτε μολυσμένο καὶ σαπισμένο μέσα στὴν κοινωνία καὶ τὸ κράτος μας, ἂς ἔχουν λοιπὸν τὴν βεβαιότητα ὅλοι αὐτοὶ οἱ «μπαμποῦλες τῆς ἐξουσίας», ὅτι σὲ λίγο καιρὸ τὸ κύμα θὰ ἔχει γίνει ἀσυγκράτητο.

Ξεκάθαρα πράματα λοιπόν. Ὡς Ἕλληνες κληρικοί, ἔχοντες συνείδηση τῆς ἀποστολῆς μας, οὐδέποτε θὰ παραδεχθοῦμε τὸ «ἀδίκημα τῆς γνώμης» ποὺ προσπαθοῦν ἐμμέσως πλὴν σαφῶς καὶ ψυχολογικῶς νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν. Καὶ ἔχουμε τὴν βεβαιότητα πὼς ὄχι ὅταν ἐκφράζει κανεὶς τὴν ἀλήθεια διαπράττει ἀδίκημα, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐγκληματεῖ ὅταν κρατᾶ τὴν σιωπὴ (τὴν περίεργη καὶ ἔνοχη ἐν πολλοῖς σιωπή... ).

Τὴν θεμελιώδη δὲ αὐτὴ ἀλήθεια περὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου τὴν γνωρίζουν πολὺ καλὰ οἱ ἐξουσίες ποὺ ὑφίστανται σὲ μία εὐνομούμενη καὶ δημοκρατικὴ πολιτεία. Τόσο ἡ νομοθετικὴ καὶ ἡ ἐκτελεστική, ὅσο κυρίως ἡ δικαστική, ἡ ὁποία ὅταν λειτουργεῖ σωστὰ καὶ ἐλεύθερα, παίζει σπουδαῖο ρόλο στὴν διαμόρφωση τῶν ἠθῶν καὶ μάλιστα τῶν ὀρθῶς πολιτικῶν ἠθῶν. Καὶ ἀφοῦ ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, δὲν μένει παρὰ τὴν ἀλήθεια αὐτὴ νὰ τὴν συνειδητοποιήσει καὶ νὰ τὴν ἐφαρμόσει καὶ ἡ «τετάρτη ἐξουσία» τῶν δημοσιογραφικῶν καὶ ὄχι μόνον συγκροτημάτων. Ὅσο μάλιστα γρηγορότερα τὴν ἐνστερνιστοῦν τόσο καλύτερα γιὰ τοὺς ἰδίους, ἀφοῦ κυρίως κάτι τέτοια σχέδια ἐκφοβισμοῦ καὶ ψυχολογικῆς τρομοκρατίας,  γυρίζουν μπούμερανγκ σὲ ὅσους τὰ χρησιμοποιοῦν μὲ ὕπουλο τρόπο γιὰ νὰ κτυπήσουν τοὺς ἀντιπάλους. Καὶ ἐπιτέλους ἂς ἀνοίξουν καὶ λίγο τὴν ἐθνική μας ἱστορία γιὰ νὰ δοῦν καὶ νὰ μάθουν τὸ ἀκατάλυτο καὶ ἀνυπότακτό του Χριστιανικοῦ κλήρου.

Ὑστερόγραφο πρὸς κάθε ἀποδέκτη: Οἴκοθεν νοεῖται ὅτι αὐτὸν ποὺ σέβεται τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν ἀποστολή του, οὐδεμία ἀπειλῆ καὶ οὐδεμία ἐγκύκλιος, εἴτε «ἱερά», εἴτε «ἀνίερος», θὰ κατορθώσει νὰ τὸν φιμώσει καὶ νὰ τὸν ἐμποδίσει, πρὸς πάσα κατεύθυνση, νὰ κηρύττει καὶ νὰ ὀρθοτομεῖ.

Ἄλλωστε ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ μαρτυρεῖ περὶ αὐτοῦ: «Οὐ γὰρ ἔδωκεν ἠμὶν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας» (Β΄Τιμοθ. Ἃ΄ 7) καὶ ἔτι πλέον «ὑμεῖς ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστέ, τεκνία, καὶ νενικήκατε αὐτούς, ὅτι μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμὶν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμω» (Ἃ΄Ἰωάννου Δ΄ 4).