ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑΣ.

Ὅπως ὃ π. Ἀδριανὸς εἶχε γίνει πνευματικὸς πατέρας τοῦ π. Βλαδίμηρου, ἔτσι τώρα ἔγινε πνευματικὸς καὶ γιὰ τὸν Γκλέμπ. Μολονότι ὃ Γκλὲμπ δὲν ἔψαχνε γιὰ κάτι τέτοιο μετὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ π. Βλαδίμηρου στὴν ζωή του, ὃ τελευταῖος τὸν εἶχε στρέψει μὲ σοφὴ διάκριση πρὸς τὴν κατεύθυνση τοῦ δικοῦ του πνευματικοῦ πατέρα. Παρὰ τὴν εὔθραυστη ὑγεία καὶ τὸν περιορισμένο διαθέσιμο χρόνο του, ὃ π. Ἀδριανὸς ἔκανε κοπιώδεις προσπάθειες γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀνάπτυξη τοῦ Γκλέμπ. Ὃ Γκλὲμπ θυμᾶται πῶς τοῦ μετέδωσε τὶς διδαχὲς τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴ «φυλακὴ τοῦ νοὸς» καὶ τὸν ἐξαγνισμὸ τῆς καρδιᾶς:

«Σχεδίασε μία πανέμορφη εἰκόνα, διηγούμενος ταυτόχρονα τὴν ἱστορία μίας ἁγνῆς παρθένου ἢ ὅποια τὸν ἑπόμενο πρωὶ πρόκειται νὰ ἀποκεφαλιστεῖ γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν πίστη της στὸ Θεό. Προχωρᾶ μέσα ἀπὸ σκοτεινές, ὑγρὲς καὶ ἀνεμοδαρμένες σήραγγες ποῦ ὁδηγοῦν στὶς κατακόμβες, κρατώντας μονάχα ἕνα κερὶ ποῦ τρεμοσβήνει καὶ εἶναι ἢ μόνη πηγὴ φωτὸς ποῦ τὴ βοηθᾶ νὰ φτάσει στὸ μυστικὸ τόπο σύναξης τῶν Χριστιανῶν, ἐκεῖ ὅπου τελοῦν τὴ θεία Εὐχαριστία μέσα ἀπὸ τὴ συμμετοχὴ τῆς σ' αὐτὴν θὰ... κληρονομήσει τὸν Χριστὸ καὶ τὴ Βασιλεία Του. Ὁλάκερο τὸν μέλλον της στὴν αἰωνιότητα ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτὸν τὸν τρεμάμενο φωτάκι, ποῦ τὴν ὁδηγεῖ μακριὰ ἀπὸ τὸν ἄχαρο σκοτεινὸ κόσμο. Μὲ πόσο δέος καὶ τρόμο πρέπει νὰ διαφυλάξει αὐτὴν τὴ φλόγα τοῦ κεριοῦ γιὰ ν' ἀποκτήσει τὴ ζωὴ ποῦ ἐπιθυμεῖ!

»Ἢ παρθένος, εἶπε ὃ π. Ἀδριανός, εἶναι ἢ ἀνθρώπινη ψυχὴ ποῦ πρέπει νὰ κρατήσει τὸν φῶς τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ' νὰ προσέχει καὶ νὰ φυλάγεται ἀπὸ διάφορες ἀνεπιθύμητες κινήσεις ποῦ μπορεῖ νὰ συσκοτίσουν ἢ νὰ σβήσουν τὸν Φῶς, «τὸν ὅποιο ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι» (Ἃ' Πρὸς Τιμόθεον 1:15). Πόσο σημαντικὴ εἶναι ἢ φυλακὴ τῶν αἰσθήσεών μας, μέσω τῶν ὁποίων ἀντιλαμβανόμαστε καὶ κατανοοῦμε τὴ ζωή! Ἢ ἐπίγνωσή μας γιὰ τὴ ζωή, ἢ ἀγάπη μας γιὰ τὴν Πηγὴ αὐτῆς ὀφείλει νὰ εἶναι ἁγνὴ ἐνώπιον Ἐκείνου ὥστε νὰ μποροῦμε καλύτερα ν' ἀκοῦμε τὴ φωνή Του στὴν καρδιά μας, στὸ κέντρο τῆς θεοδώρητης ζωῆς μας. Ἢ διαδικασία ἐξαγνισμοῦ, τὸν συνεχὲς «ξεσκόνισμα» τῶν αἰσθήσεών μας, εἶναι κάτι ἀπαραίτητο γιὰ νὰ διατηρηθεῖ ἀναμμένο τὸν φῶς τοῦ κεριοῦ τῆς παρθένου ποῦ μᾶς φωτίζει. «Φῶς Χριστοῦ φαίνει πάσι» . Τὸν Φῶς αὐτὸν εἶναι ἢ Χάρις τοῦ Θεοῦ...».

ΒΙΒΛ. Π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΤΟΜΟΣ Α

Ἅπαντα Ὀρθοδοξίας