Ἢ μᾶλλον τὸν προσπερνᾶς. Σὲ ἀφήνει ἀδιάφορο... Ἔτσι νιώθεις, ὅταν ζεῖς μία ἁγιορείτικη ἀγρυπνία. Μία ἀγρυπνία στὸ Ἅγιο Ὅρος. Στὸ περιβόλι τῆς Παναγιᾶς. Ξεκινᾶς λίγο πρὶν δύσει ὁ ἥλιος. Μπαίνεις στὴν ἐκκλησία, ἀνάβεις τὸ κεράκι σου, προσκυνᾶς τὶς ἅγιες εἰκόνες καὶ παίρνεις τὴ θέση σου στὸ στασίδι...Σκέφτεσαι πὼς ἴσως κουραστεῖς. Ἴσως βαρεθεῖς. Ἴσως ἀποκοιμηθεῖς. Δὲν εἶναι καὶ λίγο νὰ ἀντέξεις μία τέτοια ἀγρυπνία 8 ἢ 9 ὧρες... Ἐκεῖ, ἐκείνη τὴ στιγμὴ παύεις νὰ σκέφτεσαι λογικά. Καὶ λές: "Θεέ μου, ἐδῶ θὰ μείνω. Σ'αὐτὸ τὸ στασίδι. Δὲν θὰ βγῶ. Δὲν θὰ φύγω. Θὰ καθίσω ἐδῶ". Καὶ ἀρχίζεις μία πάλη. Μία πάλη μὲ τὸ Θεό. Δώσ'τοῦ κομποσκοίνι, δώσ'τοῦ ψαλμοί, ὕμνοι. Τὸ ρολόι χάνει τὴν ἀξία του. Ὁ χρόνος ἀλλάζει προοπτική. Χάνεται. Συστέλλεται μπροστὰ στὴ ἀπεγνωσμένη προσπάθεια τῆς ψυχῆς σου νὰ πιάσει ἐπικοινωνία μὲ τὸν ἄυλο κόσμο. Μέσα στὴν καρδιά σου Τὸν ζητάς. Τοῦ μιλᾶς.Αἰσθάνεσαι. Ζεῖς. Ζεῖς!..
Ὁ χρόνος περνάει. Ἐσὺ ἐκεῖ. Προσεύχεσαι γιὰ τοὺς δικούς σου ἀνθρώπους. Γιὰ τοὺς κεκοιμημένους. Γιὰ τὸν ἑαυτό σου. Εὐχαριστεῖς. Κουράζεσαι. Παίρνεις μία ἀνάσα, ἀκοῦς τὶς ἀγγελικὲς φωνὲς τῶν μοναχῶν. Βλέπεις τὶς θαυματουργὲς εἰκόνες. Πόσο ὄμορφα. Ξανὰ τὸ κομποσκοίνι. Ρέει ἡ εὐχή. Κυλάει σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Βλέπεις καὶ τοὺς γύρω σου νὰ κάνουν προσευχή... Ὅλα γιὰ ὅλα. Ὅλα γιὰ τὸ Θεό...
Μέχρι ποὺ -χωρὶς νὰ τὸ καταλάβεις- τελειώνει. Ἡ ἀγρυπνία τελειώνει. Οἱ ἀχτίνες τοῦ ἥλιου λούζουν τὸ καθολικό. Τὰ ἀηδόνια καὶ τ'ἄλλα πουλιὰ ἀρχίζουν τὶς....
δικές τους μελωδίες. Καὶ ἐσύ; Ἐσὺ πλέον ἔχεις ζήσει. Ἔχει ἡ καρδιά σου ἐμπειρίες. Ἐμπειρίες χαραγμένες βαθιά. Μία ἀπέραντη, ἀπέραντη γλύκα. Μία ἐλπίδα ποὺ ἄλλη τῆς καμιά. Δὲν σὲ νοιάζει τίποτα ἄλλο. Τίποτε ἄλλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου