Ἡ ἀχαριστία γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ

                                       - Γέροντα, οἱ δοκιμασίες πάντοτε ὠφελοῦν τοὺς ἀνθρώπους;

- Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πὼς ἀντιμετωπίζει κανεὶς τὶς δοκιμασίες. Ὅσοι δὲν ἔχουν καλὴ διάθεση, βρίζουν τὸν Θεό, ὅταν τοὺς βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες. «Γιατί νὰ τὸ πάθω ἐγὼ αὐτό; Λένε. Νά, ὁ ἄλλος ἔχει τόσα καλά! Θεὸς εἶναι αὐτός;» Δὲν λένε «ἥμαρτον», ἀλλὰ βασανίζονται. Ἐνῶ οἱ φιλότιμοι λένε: «Δόξα τῷ Θεῶ! Αὐτὴ ἡ δοκιμασία μὲ ἔφερε κοντὰ στὸν Θεό. Ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό μου τὸ ἔκανε». Καὶ ἐνῶ μπορεῖ πρῶτα νὰ μὴν πατούσαν καθόλου στὴν ἐκκλησία, μετὰ ἀρχίζουν νὰ ἐκκλησιάζωνται, νὰ ἐξομολογοῦνται, νὰ κοινωνοῦν. Πολλὲς φορὲς μάλιστα ὁ Θεὸς τοὺς πολὺ σκληρούς τους φέρνει κάποια στιγμὴ μὲ μία δοκιμασία σὲ τέτοιο φιλότιμο, ποὺ μόνοι τους παίρνουν μεγάλη στροφὴ καὶ ἐξιλεώνονται μὲ τὸν πόνο ποὺ νιώθουν γιὰ ὅσα ἔκαναν.

- Γέροντα, πρέπει νὰ λέμε «δόξα Σοὶ ὁ Θεός», ὅταν ὅλα πηγαίνουν καλά;

- Μά, ἂν δὲν λέμε τὸ «δόξα Σοὶ ὁ Θεὸς» στὶς χαρές, πῶς θὰ τὸ ποῦμε στὶς θλίψεις; Ἐσὺ

τὸ λὲς στὶς θλίψεις καὶ δὲν θέλεις νὰ τὸ πῆς στὶς χαρές; Ἀλλά, ὅταν εἶναι ἀχάριστος κανείς, δὲν γνωρίζει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀχαριστία εἶναι....


 μεγάλη ἁμαρτία. Γιὰ μένα εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα. Ὁ ἀχάριστος μὲ τίποτε δὲν εὐχαριστιέται Γιὰ ὅλα γκρινιάζει, ὅλα του φταῖνε. Στὴν πατρίδα μου, τὰ Φάρασα, χρησιμοποιοῦσαν πολὺ τὸ πετιμέζι. Ἕνα βράδυ μία κοπέλα ἔκλαιγε,

γιατί ἤθελε πετιμέζι. Ἡ μάνα τῆς – τί νὰ κάνη; - πῆγε καὶ ζήτησε ἀπὸ τὴν γειτονιά. Αὐτή, μόλις πῆρε τὸ πετιμέζι, ἔβαλε πάλι τὰ κλάματα. Χτυποῦσε τὰ πόδια τῆς κάτω καὶ φώναζε: «Μαμά, θέλω καὶ γιαούρτι». «Τέτοια ὥρα, παιδάκι μου, ποῦ νὰ βρῶ γιαούρτι;» τῆς λέει ἡ μάνα της.

«Ὄχι, θέλω γιαούρτι». Πῆγε, ὑποχρεώθηκε ἡ καημένη σὲ μία γειτόνισσα, τῆς ἔφερε καὶ γιαούρτι. Τὸ παίρνει ἡ κόρη καὶ βάζει πάλι τὰ κλάματα. «Τώρα γιατί κλαῖς;», τὴν ρωτάει ἡ μάνα της. «Μαμά, τὰ θέλω ἀνακατεμένα». Τὰ παίρνει ἡ μάνα, τὰ ἀνακατεύει. Αὐτὴ βάζει πάλι τὰ κλάματα. «Μαμὰ δὲν μπορῶ νὰ τὰ φάω ἔτσι. Θέλω νὰ τὰ ξεχωρίσω!». Ὅποτε τὴν περιέλαβε στὰ σκαμπίλια ἡ μάνα της, καὶ ... ξεχωρίσθηκε τὸ πετιμέζι ἀπὸ τὸ γιαούρτι!

Ἔτσι, θέλω νὰ πῶ, κάνουν μερικὲς φορὲς πολλοὶ ἄνθρωποι, καὶ τότε ἔρχεται ἡ

παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ. Τουλάχιστον νὰ ἀναγνωρίζουμε τὴν ἀχαριστία μας καὶ νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ μέρα-νύχτα γιὰ τὶς εὐλογίες ποὺ μᾶς δίνει. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ πάρουμε καταπόδι τὸν δειλὸ διάβολο, ὁ ὁποῖος θὰ συμμαζέψη τὰ ταγκαλάκια του καὶ θὰ γίνη μαῦρο καπνός, γιατί θὰ τοῦ ἔχουμε βρεῖ πιὰ τὸ ἀδύνατο σημεῖο.

ΓΕΡΟ-ΠΑΪΣΙΟΣ