Παν. Ἕνωση Γονέων: Ὄχι στὶς Ἐκτρώσεις

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ ΓΟΝΕΩΝ

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ

Εἶναι γνωστὴ ἡ κίνησις ποὺ γίνεται τοὺς τελευταίους καιροὺς γιὰ τὴν νομιμοποίησι τῶν ἐκτρώσεων. Τὸ Κράτος ζητεῖ νὰ ἐπιβάλη μὲ νόμο μία ψευδῆ καὶ ἀντιεπιστημονικὴ ἀντίληψι, ὅτι ἡ ἔκτρωσις δὲν εἶναι φόνος καὶ ἑπομένως μπορεῖ νὰ γίνεται ἐλεύθερα, ὑπὸ ὁρισμένους ἐλάχιστους περιορισμούς. Νὰ μὴ ἔχη δὲ εὐθύνην δὶ' αὐτὴν οὔτε ἡ μητέρα ποὺ τὴν θέλει, οὔτε ὁ ἰατρὸς ποὺ τὴν ἐκτελεῖ.

Ὅμως ὅσες δικαιολογίες καὶ «ἐπιχειρήματα» καὶ ἂν προβάλλωνται διὰ νὰ πείσουν ὅτι ἡ ἔκτρωσις δὲν εἶναι πλήρης φόνος ἑνὸς ἀθώου ἀνθρώπου, τὰ γεγονότα καὶ ἡ ἀλήθεια φωνάζουν ἀκριβῶς διὰ τὸ ἀντίθετον. Σήμερα μάλιστα οἱ σχετικὲς ἐπιστῆμες, ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὸ ἀγέννητο παιδί, εἶναι ἀπόλυτα κατηγορηματικὲς γιὰ τὴν ἀλήθεια αὐτή. «Τὰ τεχνολογικὰ μέσα καὶ οἱ συσκευὲς ποὺ χρησιμοποιοῦμε σήμερα καθημερινά μας ἔπεισαν πέρα ἀπὸ κάθε ἀμφιβολία ὅτι τὸ ἀγέννητο παιδὶ εἶναι σαφῶς ἕνα ἄλλο ἀνθρώπινο ὄν, ἕνα ἄλλο μέρος τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας ἀναπόσπαστο μὲ κάθε τρόπο ἀπὸ τὸν καθένα μας», διακηρύσσει ὁ δρ. Β. Nathanson,  ἀμερικανὸς ἰατρός, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ...

ἔκαμε χιλιάδες ἐκτρώσεις, διεπίστωσε μὲ τὰ τελευταία μέσα τὴν πραγματικότητα αὐτὴ καὶ ἔγινε τώρα κῆρυξ κατὰ τῶν ἐκτρώσεων. Εἶναι δὲ αὐτὰ ἡ καθαρὴ ἀλήθεια, ὅπως ἀνεγνώρισε καὶ τὸ Πανελλήνιον Ἰατρικὸν Συνέδριον τοῦ 1985, τὸ ὁποῖον ἀπεφάνθη ὅτι «ἡ ἔναρξη τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ στιγμὴ τῆς γονιμοποίησης». Ὅπως ἐπίσης ἐτόνισεν ὁ πρόεδρος τοῦ Πανελληνίου Ἰατρικοῦ Συλλόγου κ. Β. Σωτηρόπουλος, ὅτι «ἡ ζωὴ ἀρχίζει ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς σύλληψης», στὴν ἀνοικτὴ συζήτησι τοῦ Πανελληνίου Ἰατρικοῦ Συλλόγου, εἰς τὰς 3.4.85.

Ἀφοῦ λοιπὸν ἡ ζωὴ τοῦ ἄνθρωπου ἀρχίζει ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς γονιμοποιήσεως, αὐτὸ σημαίνει ὅτι κάθε ἔμβρυον εἶναι ἕνας ξεχωριστὸς ἄνθρωπος ἐν ἀναπτύξει. Ὅσον ὀλίγων ἥμερων ἢ ἑβδομάδων καὶ ἂν εἶναι, ἡ ζωὴ τοῦ εἶναι ζωὴ ἄνθρωπου. Καὶ ἑπομένως φονεύοντας τὸ ἔμβρυον κάνομε κανονικὸν φόνον. Ἐπειδὴ δὲ τὸ ἔμβρυον δὲν ξεύρει τίποτε διὰ τὶς προθέσεις μας νὰ τὸ σκοτώσωμε, οὔτε ἔχει τὰ μέσα νὰ ἀμυνθῆ ἐναντίον μας, δὶ' αὐτὸ ἡ ἔκτρωσις δὲν εἶναι ἁπλὸς φόνος, ἀλλὰ πραγματικὴ δολοφονία. Εἶναι οἱ γυναῖκες ποὺ προχωροῦν σ' αὐτή, οἱ ἰατροὶ καὶ οἱ νοσοκόμοι γίνονται πραγματικοὶ δολοφόνοι. Καὶ μάλιστα ἀθώων καὶ ἀνυπερασπίστων πλασμάτων.

Δὲν τελειώνει ὅμως ἕως ἐδῶ τὸ ἔγκλημα τῆς ἐκτρώσεως. Διότι θύμα δὲν εἶναι μόνον τὸ ἀγέννητο παιδί. Θύμα εἶναι καὶ ἡ ἴδια ἡ μητέρα. Τόσον σωματικά, ὅσον καὶ ψυχικά. Μὲ τὴν ἔκτρωσι «οἱ γυναῖκες μὲ συνεχῶς αὐξανόμενο ρυθμὸ κατὰ χιλιάδες παθαίνουν διάτρησι, μόλυνσι, καταστροφὴ τῆς μήτρας καὶ στείρωση», λέγει ὁ δρ. Nathanson. Αὐτὰ δὲ «ἔστω καὶ ἂν ἡ ἔκτρωσις γίνεται ἀπὸ ἔμπειρους γιατρούς, μέσα σ' ἕνα ὠργανωμένο νοσοκομεῖο» (Πανελλήνια Ἕνωσι Γυναικών). Καὶ συγχρόνως ἡ ψυχὴ τοὺς συνταράσσεται ὡς τὸ βάθος της. «Τὸ πιὸ σταθερὸ εὔρημα μετὰ τὴν ἄμβλωση (ἔκτρωση), λέγει ὁ ψυχίατρος κ. Κ. Κριαρᾶς (8.3.84), εἶναι ἡ ἐνοχὴ καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς κατάθλιψη, κατάθλιψη ἀπὸ τὶς ἐλαφρότερες ἕως τὶς πλέον σοβαρές. Συχνὰ ἐμφανίζεται συγκεκαλυμμένη κατάθλιψη. Ἐρινύες ἐμφανίζονται σὲ μακάβρια ὄνειρα... Πάντως τὸ αἴσθημα τῆς βαρείας ἔνοχης καὶ ἡ κατάθλιψη εἶναι ἡ πραγματικότητα». Ὅλη δὲ αὐτὴ ἡ ψυχικὴ τραγωδία μπορεῖ νὰ ἐμφανισθῆ ὕστερα ἀπὸ πολλὰ χρόνια μετὰ τὸ ἔγκλημα καὶ πρὸς τὸ τέλος ἀκόμη τῆς ζωῆς.

Μαζὶ δὲ μὲ τὴν γυναίκα, θύμα εἶναι καὶ ὁ ἄνδρας, ἀφοῦ καὶ αὐτὸς κατὰ κανόνα συμμετέχει εἰς τὸ ἔγκλημα καὶ ἡ ψυχή του δὲν μένει ἀνεπηρέαστη καὶ ξένη πρὸς τὴν συγκλονιστικὴ ἐμπειρία τῆς ἐκτρώσεως.

Ἂς προσθέσωμεν ὅμως καὶ ἕνα ἄλλο ἀκόμη θύμα τοῦ ἐγκλήματος. Εἶναι αὐτὸ τοῦτο τὸ Ἔθνος μας τὸ Ἑλληνικόν. Διότι αἳ χιλιάδες τῶν ἐκτρώσεων δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἀποδυνάμωσις τοῦ Ἔθνους ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινον δυναμικόν του, τοῦ ὁποίου τόσην ἀνάγκην ἔχει τὸ Ἔθνος καὶ μάλιστα εἰς τοὺς καιρούς μας. Καὶ ἐνῶ ἄλλα ἔθνη, γειτονικὰ καὶ ἐχθρικὰ πρὸς ἐμᾶς, φροντίζουν νὰ αὐξάνωνται καὶ πληθύνωνται, ἐμεῖς μὲ τὶς ἐκτρώσεις μειώνομεν τὰς δυνάμεις μας καὶ γινόμεθα ἀσθενέστεροι. Καὶ ἔτσι οἱ ἴδιοι οἱ Ἕλληνες καταδικάζομεν εἰς μαρασμὸν τὸ Ἔθνος μας. Τὸ κτυπᾶμε μὲ τὰ ἴδια μᾶς τὰ χέρια. Ἐγκληματοῦμε ἐναντίον του!...

Αὐτὴ εἶναι ἡ πλήρης καὶ καθαρὴ ἀλήθεια διὰ τὸ ζήτημα τῶν ἐκτρώσεων. Κατωχυρωμένη ἀπὸ τὶς ἐντελῶς τελευταῖες ἐπιστημονικὲς διαπιστώσεις καὶ ἀπὸ τὴν σκληρᾶν πραγματικότητα. Ἡ ἀλήθεια ἡ ὁποία, δυστυχῶς, δὲν λέγεται ὅπως εἶναι, ἰδίως εἰς τὶς γυναῖκες. Διότι δὲν τοὺς παρουσιάζεται ἡ πραγματικότης διὰ τὶς ἐκτρώσεις ἀπὸ τοὺς διαφόρους ἁρμοδίους. Ὁ δρ. Nathanson  ὁμιλεῖ «γιὰ μία ἐπίμονη συνωμοσία σιωπῆς, μὲ σκοπὸ νὰ κρατήσουν τὶς γυναῖκες στὴν ἄγνοια σχετικὰ μὲ τὴν πραγματικὴ φύση τῆς ἐκτρώσεως». Δὶ' αὐτὸ καὶ ὀνομάζει «ἀπατεῶνες» καὶ «συνεργάτες στὴ βιομηχανία τῶν ἐκτρώσεων» ὅλους ἐκείνους ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ αὐτὲς ἢ μιλοῦν γιὰ τὸ δικαίωμα τῆς ἐκτρώσεως ἢ τὸν οἰκογενειακὸ προγραμματισμὸ ἢ προβάλλουν τὰ διάφορα σχετικὰ συνθήματα ὑπὲρ τῆς ἐκτρώσεως....

Τὸ θέμα ἀφορᾶ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς ἢ τὴν καταδίκην ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ ὅλων ἐκείνων ποὺ χωρὶς δισταγμοὺς προχωροῦν στὴν διενέργεια τῶν ἐκτρώσεων. Καὶ ἀσφαλῶς καμμιὰ Ἑλληνίδα μητέρα δὲν θέλει νὰ χάση τὴν ψυχήν της, μὲ τὸ νὰ γίνη δολοφόνος τοῦ παιδιοῦ της.

Ἀλλὰ τὸ ζήτημα τῶν ἐκτρώσεων πρέπει νὰ καταδικασθῆ ἀπὸ ὅλους, ἂν θέλωμε νὰ ἐπιβιώσωμε καὶ ὡς Ἔθνος καὶ νὰ ἀποτρέψωμε τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Πατρίδα μας. Γιατί ὅταν ἑκατοντάδες χιλιάδες φόνοι γίνωνται κάθε χρόνο εἰς τὴν Ἑλλάδα, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ξεσπάση ἐναντίον μᾶς ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ; «Αἳ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις» μπορεῖ νὰ πῆ καὶ σὲ μᾶς ὁ Θεός. Καὶ νὰ συμπληρώση:«ἀποστρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀφ' ὑμῶν... οὐκ εἰσακούσομαι ὑμῶν... μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται (= θὰ σᾶς καταφάγη)» (ὁ προφήτης Ἠσαΐας). Ἡ ἐγκατάλειψις ὅμως τοῦ Ἔθνους ἀπὸ τὸν Θεὸν εἶναι ἡ χειροτέρα καταστροφή. Άραγε δὲν εἶναι καὶ τὸ ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων ἕνας ἀπὸ τοὺς παράγοντας τῶν συγχρόνων δυσχερειῶν ποῦ ὅλοι ἀντιμετωπίζομεν; Δὶ' αὐτὸ καὶ ὅλοι πρέπει νὰ ποῦμε συνειδητὰ

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ!... ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΦΟΝΟ ΤΩΝ ΑΓΕΝΝΗΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!...

(Ἀπὸ φυλλάδιο ποὺ ἐκυκλοφόρησε ἡ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ ΓΟΝΕΩΝ «Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ», Ἀθῆναι, Νοέμβριος 1985).

Ι.Μ.Παντοκράτορος