Ἡ ἐπιστήμη μπροστὰ στὴ σταύρωση καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ Γ. ΜΑΚΡΗ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ Α.Π.Θ.

Διάλεξις δοθεῖσα ἐντός του Πανεπιστημιακοῦ χώρου εἰς φοιτητικὴν εὐκαιρίαν(Ἀπρίλιος 1978)  

 Ἀγαπητοί μου φίλοι,
 Εἶναι πραγματικὰ ἕνα μεγάλο προνόμιο τὸ ὅτι δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ συναντηθοῦμε σ΄ ἕνα ἀμφιθέατρο Πανεπιστημιακό, ὄχι μ΄ ἐκεῖνο τὸ στεγνὸ καὶ στενό, ἂν καὶ ἀπαραίτητο περιεχόμενο τῆς μεταδόσεως ὁρισμένων ἐπιστημονικῶν γνώσεων, ἀλλὰ σ΄ ἐκείνη τὴν ἀτμόσφαιρα καὶ τὸ ἐπίπεδό της στενῆς καὶ χωρὶς περιορισμούς, ὡς πρὸς τὸ βάθος καὶ τὸ πλάτος τῆς γνωριμίας, σὲ ἐπίπεδο ποῦ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ψυχικὴ ζωὴ τόσον τῶν ταγμένων γιὰ νὰ σᾶς διδάσκουν μερικὲς γνώσεις ὅσον καὶ τῶν φοιτητῶν ποῦ ἔρχονται ἐδῶ γιὰ νὰ ἀποκτήσουν, γιὰ νὰ οἰκοδομήσουν τὸν ψυχικό τους κόσμο καὶ γὶ΄ αὐτὸ πρέπει νὰ δώσω καὶ στὴν ἀνώνυμη αὐτὴ ὁμάδα τῶν συναδέλφων σας, ποῦ σκέφθηκαν νὰ πάρουν αὐτὴν τὴν πρωτοβουλία, ὅσο καὶ σ΄ ὅλους ἐσᾶς ποῦ εἴχατε τὴν καλοσύνη νὰ ἔλθετε ἀπόψε, νὰ δώσω τὴν ἔκφραση τῆς μεγάλης μου εὐχαριστίας ποῦ σκέφθηκαν καὶ μένα καὶ μὲ κάλεσαν ἐδῶ γιὰ νὰ σᾶς μιλήσω.

Θὰ πρέπει νὰ σᾶς πῶ ὅτι, ὅ,τι θὰ ἀκούσετε ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἐμπρὸς δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ προσωπικά μου βιώματα. δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ ἐκεῖνα ποῦ σὲ ὧρες, εἴτε ποῦ ἀπέχουν πολὺ ἀπὸ τὸ σήμερα, εἴτε καὶ πρόσφατες παίδεψαν τὴν ψυχή μου, πράγματα ποῦ ἀποτελοῦν τὸ τέρμα πορείας πνευματικῆς, πράγματα ποῦ μπορῶ νὰ βεβαιώσω γὶ΄ αὐτὰ μὲ τὴν σφραγίδα τῆς ἀπολύτου ἐσωτερικῆς πληροφορίας, μὲ τὴν σφραγίδα ὅτι ...

ἐπιβεβαιώνονται ἀπὸ τὴν βίωση καὶ ἂπ΄ τὴν παρατήρηση ἀρκετῶν δεκαετιῶν ἀπὸ τὸν καιρὸ ποῦ ἐπέστρεψα στὸν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν. Καὶ νομίζω ὅτι εἶναι ἐπίκαιρη ἡ ἐκλογὴ τοῦ θέματος ποῦ ἔχει σχέση μὲ τὴν Σταύρωση καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, ὄχι μονάχα γιατί εὐρισκόμαστε στὴν ἐποχὴ ἐκείνη ποῦ ἔχει τάξει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὶς ψυχὲς ὅλων τῶν Χριστιανῶν νὰ στρέφονται καὶ νὰ προετοιμάζονται καὶ νὰ συμμετέχουν στὰ Πάθη τοῦ Χριστοῦ μας, ἀλλὰ καὶ γιατί ἀκριβῶς ἡ Σταύρωση καὶ ἡ Ἀνάσταση εἶναι τὸ ἐπίκεντρο, εἶναι ὁ πυρήνας τῆς καταφάσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τοῦ ἀντιλόγου εἰς τὸν Χριστιανισμό.

 Γιατί ἂν ἡ Σταύρωση καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μᾶς εἶναι ἀλήθεια, τότε ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα πιστεύαμε, ὅλα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἔχουμε προσκολληθεῖ, ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἀκολουθοῦμε καὶ ποῦ εἶναι ξένα ἢ ἀντίθετα πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ πρὸς τὸ Εὐαγγέλιό Του εἶναι εἴδωλα ποῦ πρέπει νὰ γκρεμισθοῦν. Γὶ΄ αὐτὸ καὶ μὲ τόση μανία καὶ μὲ τέτοιο πεῖσμα ἔχουν ἐγερθεῖ τόσες πολλὲς ἀντιρρήσεις, ἔχουν παρουσιασθεῖ τόσο πολλὰ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ πείσουν τὸν καθένα ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔγινε. Γιατί ἂν ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἔγινε, τότε ὁ Χριστὸς εἶναι: ὁ Θεός, τότε ὅλα ὅσα λέει: ὁ Χριστός, ὅλα ὅσα λέει τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ἀλήθεια καὶ θὰ πρέπει νὰ πεθάνουμε γιὰ ὅλα ὅσα ἔχουμε ζήσει: ποὺ εἶναι ἀντίθετα καὶ ξένα πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ξαναζήσουμε μία νέα ζωὴ σύμφωνη μὲ ὅλα ὅσα εἶπε ὁ Χριστὸς καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ πρεσβεύει καὶ νὰ βιώνει ἡ Ἐκκλησία.

τὰ ἐπιχειρήματα τὰ ὁποῖα ὑψώνονται γιὰ νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μποροῦμε νὰ τὰ κατατάξουμε σὲ τρεῖς μεγάλες κατηγορίες:

- Ἡ μιὰ εἶναι ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἀπέθανε ἐπάνω στὸν Σταυρὸ καὶ συνεπῶς ἀφοῦ δὲν ἀπέθανε καὶ δὲν ἀνεστήθη.

- Ἡ δεύτερη κατηγορία ἐπιχειρημάτων κατὰ τῆς Ἀναστάσεως, εἶναι ἡ ἀμφισβήτηση γιὰ τὶς ἐμφανίσεις ποὺ ρητὰ περιγράφουν τὰ Εὐαγγέλια ὅτι συνέβησαν μετὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

- Καὶ ἡ Τρίτη, περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι εὑρέθηκε κενὸς ὁ Τάφος Του.

Τὸ ἐὰν ὁ Χριστὸς ἀπέθανε πάνω στὸν Σταυρὸ ἀσφαλῶς εἶναι θέμα ποῦ ἔχει ἀπόλυτη συνάφεια μὲ τὴν ἐπιστήμη τῆς Ἰατρικῆς γιατί αὐτὴ εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία μελετάει τὴ φύση καὶ τὶς συνέπειες ὅλων τῶν σωματικῶν κακώσεων καὶ ἡ ὁποία μελετάει ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις οἱ ὁποῖες σχετίζονται μὲ τὴν βαθμιαία κατάρρευση τῶν ζωτικῶν λειτουργιῶν τοῦ σώματος καὶ μὲ τὴν διαπίστωση ὅτι οἱ συνθῆκες πλέον γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ ὀργανισμοῦ εἶναι ἐξαντλημένες καὶ ὅτι ὁ θάνατος ἔχει ἐπέλθει. Ἀξίζει λοιπὸν τὴν προσοχή μας ὅτι αὐτὴ ἡ ἀμφισβήτηση - ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἀπέθανε πάνω στὸν Σταυρὸ - δὲν παρουσιάσθηκε ποτὲ κατὰ τὸ διάστημα τῆς γενεᾶς τῶν ἀνθρώπων ποῦ ἔζησαν ὅταν συνέβη ἡ Σταύρωσις τοῦ Χριστοῦ, δὲν παρουσιάσθηκε οὔτε καὶ κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν διωγμῶν, δὲν παρουσιάσθηκε κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων αἱρέσεων, οἱ ὁποῖες ἀμφισβήτησαν καὶ τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, δὲν παρουσιάσθηκε παρὰ μόνον στὸν 17ον αἰώνα. Αὐτὸ εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ γιατί ἁπλούστατα τότε μονάχα εἶχαν τελείως ἐκλείψει οἱ ἄνθρωποι ποῦ εἴτε οἱ ἴδιοι εἶχαν παρακολουθήσει, εἴτε εἶχε φθάσει μέχρις αὐτοὺς μιὰ ζωντανὴ περιγραφὴ τοῦ μαρτυρίου τῆς Σταυρώσεως. Ἐὰν καὶ σήμερα εἴχαμε ἀνθρώπους, καὶ εὐτυχῶς ποῦ δὲν ἔχουμε, ποῦ εἶχαν παρακολουθήσει τὴν Σταύρωση δὲν θὰ εἶχε - ὅπως θὰ δοῦμε σὲ λίγο - παρουσιασθεῖ μιὰ τέτοια ἀμφισβήτηση μὲ ἀξιώσεις λογικῆς ἰσορροπίας.

    Εἶναι βέβαιο τὸ ἐρώτημα αὐτό, ἐὰν ὁ Χριστὸς ἀπέθανε ἐπάνω στὸν Σταυρό, συνυφασμένο μὲ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο πεθαίνει ὁ ἄνθρωπος ὅταν σταυρώνεται. Μιὰ κοινὴ διαδεδομένη ἀντίληψη εἶναι ὅτι ὁ θάνατος ἐπάνω στὸν Σταυρὸ παρουσιάζεται ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὴν αἱμορραγία ποῦ δημιουργοῦν τὰ καρφιὰ ποῦ ἔχουν τρυπήσει τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια τοῦ ἐσταυρωμένου.

Ὅπως θὰ δοῦμε, αὐτὰ δὲν εἶναι παρὰ ἁπλῶς ἕνα μικρὸ συμπλήρωμα πολὺ βασανιστικό, ὅπως θὰ ἀναπτύξουμε, ἀλλὰ ὄχι μὲ πρωτεύοντα ρόλο στὴν πρόκληση τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος τοῦ Σταυροῦ, ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στὸν Σταυρό, βεβαίως εἶχε καὶ αὐτὸ καὶ πολλὰ ἄλλα προδιαθετικὰ αἴτια. Ἀνάμεσα σ΄ αὐτὰ θὰ ἀναφέρουμε τὰ κτυπήματα ποῦ δέχθηκε ὁ Κύριός μας, τὸν ὁποῖον «ἐράπιζον, ἐκολάφιζον, ἔτυπτον, ἔδερον», λέει τὸ Εὐαγγέλιο οἱ βάρβαροι στρατιῶται τῆς Ρώμ. Αὐτοκρατορίας, μὲ ὅλη τὴν δύναμη ἡ ὁποία τοὺς χαρακτήριζε καὶ τὴν τραχύτητα μὲ τὴν ὁποία ἦταν συνηθισμένοι νὰ κάνουν τὰ μαρτύριά τους τὴν ἐποχὴ ἐκείνη. Ἀλλὰ βεβαίως, ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι ἕνα ἰσχυρὸ κτύπημα στὸ πρόσωπο ἑνὸς ἀπροστάτευτου ἀνθρώπου ἀπὸ ἕναν τραχὺ στρατιώτη μπορεῖ πραγματικὰ νὰ τὸν φέρει σὲ κατάσταση ἀφασίας ἢ λιποθυμίας, αὐτὸ θὰ τὸ ἀντιπαρέλθουμε.

Θὰ τὸ ἀντιπαρέλθουμε γιὰ νὰ φθάσουμε σὲ μία φράση ποῦ ἴσως χωρὶς πολλὴ προσοχὴ τὴν ἀκοῦμε διότι σὰν μετοχὴ ἁπλῶς τοῦ ἀορίστου ἀναφέρεται μέσα στὸ Εὐαγγέλιο, ὅταν μᾶς λέει τὸ Εὐαγγέλιο ὅτι «φραγγελώσας παρέδωσεν αὐτόν...» (Μάρκ. ἴε΄ 15).

    Τί ἦταν το φραγγέλιο; Ἴσως νομίζουμε ὅτι τὸ φραγγέλιο ἦταν μία ἁπλὴ μαστίγωσις. δὲν εἶναι καθόλου ἔτσι. Αυτόν ποῦ ἐπρόκειτο νὰ ὑποστεῖ τὸ φραγγέλιο τὸν ἔδεναν σὲ μιὰ κολώνα καὶ ὁ εἰδικὸς δήμιος ποῦ ἐκτελοῦσε τὴν φραγγέλωση ἔπαιρνε ἕνα μαστίγιο βαρὺ τὸ ὁποῖο εἶχε πολλὲς λουρίδες στὴν ἄκρη του, πάνω στὶς λουρίδες ἦταν δεμένες σφαῖρες ἀπὸ μολύβι ἢ μικρὰ ὀστάρια, κότσια ἀπὸ ἀρνὶ καὶ τὶς ἔφερνε μὲ ὅση δύναμη εἶχε πάνω στὴν ράχη δεμένου ἀνθρώπου. Πολὺ σύντομα, ἂπ΄ τὰ πρῶτα κτυπήματα ἐξεσχίζετο τὸ δέρμα τοῦ ἀνθρώπου ποῦ ἐδέχετο τὴν φραγγέλωση καὶ ὕστερα ἀπὸ μερικὰ κτυπήματα ἀκόμη ἔφευγαν καὶ κατεξεσχίζοντο τελείως οἱ σάρκες του καὶ ἀπεγυμνώνοντο τὰ κόκαλα τῆς ράχης. Ἀναφέρονται στὴν ἱστορία ἀρκετὲς περιπτώσεις ἀπὸ ἀνθρώπους, ποῦ ἀπέθαναν τὴν ὥρα τῆς φραγγελώσεως. Σ΄ αὐτὴν τώρα τὴν καταξεσχισμένη, καταματωμένη καὶ καταπονεμένη ράχη, κουβάλησε ὁ Χριστός μας τὸν Σταυρό του, ποῦ ἦταν ξύλο βαρύτατο, ἔτσι ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ σηκώσει ἐπάνω του τὸ βάρος ἑνὸς ἀνθρώπου χωρὶς νὰ λυγίσει. Καὶ εἶναι γνωστὸ ἀλλὰ καὶ πάρα πολὺ φυσικὸ νὰ τὸ περιμένει κανεὶς ὅτι λύγισε κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τοῦ Σταυροῦ, ἤδη ἐξαντλημένος καὶ μὲ αἱμορραγία ποῦ τοῦ εἶχε στοιχίσει ἀπώλεια δυνάμεων, λύγισε κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τοῦ Σταυροῦ αὐτοῦ καὶ ἔπεσε, ὅπως λένε οἱ παραδόσεις, μὲ τὸ πρόσωπο πάνω στὴ γῆ, μὲ τὸ πρόσωπο, χωρὶς καν νὰ μπορεῖ νὰ προστατεύσει τὸ σῶμα τοῦ ἂπ΄ τὶς συνέπειες τῆς πτώσεως χάρις στὸ Σταυρό, τὸν ὁποῖο ἦταν ἀναγκασμένος νὰ κρατάει καὶ ποῦ ἔπεσε σὰν βάρος ἀπὸ πάνω του. Καὶ ξέρουμε ὅτι γιὰ νὰ μὴν πεθάνει πρὶν φθάσει καν στὸ ὕψος τοῦ Γολγοθά, ἀνέθεσαν στὸν Σίμωνα τὸν Κυρηναῖο νὰ κουβαλήσει αὐτὸς γιὰ τὸν ὑπόλοιπο δρόμο τὸν Σταυρό. Ἂς προσθέσουμε ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ ἀγκάθια ποῦ εἶχε ὁ στέφανος ἐκεῖνος ποὺ σὲ πολλὰ σημεῖα εἶχε τρυπήσει τὸ κεφάλι Του καὶ ὅλοι ὅσοι ἔχουν μιὰ πείρα ἀπὸ θάλαμο ἀτυχημάτων τοῦ Νοσοκομείου, ξέρουνε πόσο ἰδιαίτερη τάση ἔχουν νὰ αἱμορραγοῦν τὰ τραύματα στὸ τριχωτό της κεφαλῆς. Αὐτὸ λοιπὸν τὸ ἕξαιμο σῶμα, τὸ καταπονημένο σῶμα, καρφώθηκε ἐπάνω στὸν Σταυρό.

Ἂς δοῦμε τώρα γιὰ τὸ θέμα τοῦ καρφώματος ἀκριβῶς τῶν ἄκρων πάνω στὸν Σταυρό. Ἀπὸ τὴν παράδοση καὶ ἀπὸ τὴν κοινὴ ἐντύπωση πιστεύουμε ὅτι τὰ καρφιὰ πέρασαν τὶς παλάμες.

    Ὅμως ἀπὸ πειράματα ποῦ ἔκανε ἕνας Γάλλος χειρουργὸς ὁ Barbet ἐπάνω σὲ πτώματα, εἶδε ὅτι εἶναι ἀδύνατον ἕνα καρφὶ ποῦ περνάει ἀνάμεσα στὰ κόκαλα τῆς παλάμης νὰ συγκρατήσει τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὸ στηρίζεται μὲ καρφιὰ ἀπὸ τὰ πόδια. Κάτω ἀπὸ τὸ βάρος αὐτό, ἐὰν περνοῦσαν ἀπὸ ἐκεῖ τὰ καρφιά, τὰ καρφιὰ θὰ ἔσχιζαν τὸ δέρμα ποῦ εἶναι στὴν πρόσθια καὶ στὴν ὀπίσθια ἐπιφάνεια τῆς παλάμης πέρα γιὰ πέρα ἀνάμεσα στὰ δάκτυλα καὶ ὁ Ἐσταυρωμένος θὰ ἔπεφτε μὲ τὸ κεφάλι κάτω ἐνῶ θὰ τὸν συγκρατοῦσαν μονάχα τὰ καρφιὰ μὲ τὰ ὁποῖα ἦταν καρφωμένα τὰ πόδια του. Ὁ ἴδιος χειρουργὸς ἔδειξε ὅτι τὸ μόνο σημεῖο στὰ χέρια τοῦ ἀνθρώπου ποῦ μπορεῖ νὰ στηρίξει τὸ σῶμα, ἂν περάσει ἕνα καρφὶ ἂπ΄ αὐτό, εἶναι ὁ καρπός, καὶ σὲ ἐπανειλημμένα πειράματα ποῦ ἔκανε ἔδειξε ὅτι σὲ ὅποιο σημεῖο τοῦ καρποῦ καὶ ἂν βάλουμε ἕνα καρφί, αὐτὸ ὁδηγούμενο ἀπὸ τὰ ὀστᾶ καὶ τοὺς συνδέσμους ποῦ βρίσκονται ἐδῶ, θὰ περάσει ἀπὸ ἕναν ἀνατομικὸν χῶρον, γνωστὸ στοὺς γιατρούς, ποῦ λέγεται ὁ χῶρος τοῦ destot, ἀνάμεσα σὲ δύο ὀστάρια τοῦ καρποῦ. Καὶ ἐκεῖνο ποῦ εἶναι χαρακτηριστικὸ ἀπὸ μιὰ σειρὰ 12 παρομοίων πειραμάτων ποῦ ἔκανε ὁ χειρουργὸς αὐτὸς εἶναι δύο παρατηρήσεις του, ὅτι καὶ στὰ 12 χέρια κανένα κόκαλο δὲν τραυματίσθηκε ἢ δὲν ἔσπασε ἀπὸ τὴν ἥλωση τοῦ χεριοῦ, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ αὐτὸ ποῦ λέει καὶ μὲ ἄλλη μιὰ εὐκαιρία, ὅπως θυμάστε, τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι δὲν θὰ συντριβὴ κανένα κόκαλο.

Καὶ δεύτερον ὅτι ἀκριβῶς ἀπὸ τὸν χῶρο αὐτὸ σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ καρφὶ βρίσκεται ἕνα μεγάλο νεῦρο τοῦ χεριοῦ, τὸ μέσο νεῦρο, τὸ ὁποῖο σὲ ὅλες τὶς κακώσεις ποῦ θὰ ὑποστεῖ ἐπάνω στὸν Σταυρὸ τὸ χέρι τοῦ Ἐσταυρωμένου θὰ βρίσκεται σὲ ἀδιάκοπη ἐπαφὴ καὶ τριβὴ καὶ τραυματισμὸ ἀπὸ τὸ καρφί. Τώρα τὸ Τί σημαίνει νὰ δέχεται καὶ ἕνα ἁπλό, ἐλαφρὸ ἐρέθισμα ἕνα νεῦρο, τὸ ἔχουμε ὅλοι δοκιμάσει, ὅταν δεχθοῦμε σ΄ ἕνα σημεῖο ἐδῶ στὸν ἀγκώνα μας, ἕνα κτύπημα. Ἐκεῖνο τὸ ἀφόρητο αἴσθημα τῆς ἠλεκτρικῆς ἐκκενώσεως καὶ τῆς παραλύσεως ποῦ δοκιμάζουμε καὶ ποῦ πραγματικὰ ἐπαναστατεῖ ὅλο τὸ εἶναι μας ἀπὸ τὸ ἐλαφρὸ κίνημα. Ας σκεφθοῦμε λοιπὸν ὅτι ὅλη τὴν ὥρα τῆς σταυρώσεως ἕνα πολλαπλάσιο ἐρέθισμα πόνου συνόδευε τὸ μαρτύριο τῆς Σταυρώσεως.Ἐπίσης γιὰ τὸ καρφὶ ποῦ θὰ περάσει ἀπὸ τὰ πόδια εὑρέθηκε ὅτι κι αὐτὸ πρέπει νὰ περάσει ἀπὸ ἕνα σημεῖο τῶν ποδιῶν καὶ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ βρεῖ διέξοδο ἐκεῖ, καὶ αὐτὸ εἶναι ἀνάμεσα στὸ δεύτερο καὶ στὸ τρίτο μετατάρσιο.

Ὅσα εἴπαμε μέχρι τώρα δὲν εἶναι παρὰ ἕνα προανάκρουσμα, δὲν εἶναι παρὰ μιὰ μικρὴ ἀρχὴ τοῦ μαρτυρίου τῆς σταυρώσεως καὶ ἀκόμη δὲν μπήκαμε στὸ αἴτιο ποῦ φέρνει τὸν θάνατο. Καὶ αὐτὸ τὸ αἴτιο ποῦ φέρνει τὸν θάνατο ἔχει μεγάλη σημασία γιὰ τὴν συζήτησή μας, γιὰ τὸ ἂν δηλαδὴ ὁ Σταυρωμένος Χριστὸς ἀπέθανε ἐπάνω στὸν Σταυρό.

    Γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸν μηχανισμὸ τοῦ θανάτου θὰ πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε μερικὰ πράγματα. σὲ μερικὲς εἰκόνες παρουσιάζεται ὅτι οἱ δύο λησταὶ δὲν εἶχαν καρφωθεῖ ἐπάνω στὸν Σταυρό, ἀλλὰ εἶχαν δεθεῖ τὰ χέρια τους μὲ σχοινί. Καμία παράδοση δὲν ὑποστηρίζει κάτι τέτοιο ὅτι συνέβη στοὺς δύο ληστὲς ποῦ σταυρώθηκαν μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, ἀλλὰ τὸ ὅτι αὐτὸ ἀπεικονίζεται, μαρτυρεῖ κάτι ποῦ καὶ πολλοὶ ἱστορικοὶ περιγράφουν: ὅτι δηλαδὴ μπορεῖ νὰ σταυρωθεῖ καὶ νὰ πεθάνει ἕνας ἄνθρωπος, ἂν ἔχει ἐξαρτηθεῖ ἐπάνω στὸν σταυρό, ὄχι μὲ καρφιά, ἀλλὰ ἁπλῶς ἂν ἔχουν δεθεῖ τὰ χέρια τοῦ ἐπάνω στὸν Σταυρό. Γιὰ νὰ τὸ ἀποδείξουμε αὐτὸ ἀκόμη καλύτερα δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ ἀνατρέξουμε σὲ μιὰ πειθαρχικὴ ποινὴ ποῦ συνήθιζαν νὰ ἐφαρμόζουν κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Πρώτου Πάγκ. Πολέμου στὸν Γερμανικὸ Στρατό. Αὐτὴ ἡ ποινὴ ὀνομάζεται Aufbinden καὶ συνίσταται στὸ ὅτι ἔδεναν αὐτὸν ποῦ εἶχε τιμωρηθεῖ, ἔδεναν τὰ χέρια τοῦ ψηλὰ ἀπὸ ἕναν πάσσαλο, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ἀκουμποῦν τὰ πόδια του στὴ γῆ. Σύντομα τὸ ἄτομο αὐτὸ παρουσίαζε φαινόμενα ἀσφυξίας. Οἱ ἀναπνευστικές του κινήσεις γινόντουσαν ἐξαιρετικὰ δύσκολες καὶ ἐργώδεις. τὸ αἷμα τοῦ συγκεντρωνόταν μὲ μεγάλη πίεση στὸ κεφάλι του, οἱ φλέβες τοῦ πριζόνταν, τὸ κεφάλι τοῦ γινόταν ὅλο ὑπεραιμικὸ καὶ ὁ ἄνθρωπος σύντομα ἔφθανε σὲ λιποθυμία καὶ ἂν δὲν ἔκοβαν, δὲν προλάβαιναν νὰ κόψουν τὸ σχοινί, μποροῦσε καὶ νὰ πεθάνει.

    Ἂς σημειώσουμε καὶ τὸ τραγικότατο ὅτι καθὼς ἀναφέρεται ἀπὸ τὸ ἱστορικό του Νταχάου ξαναθυμήθηκαν τότε καὶ ἐκεῖ οἱ Γερμανοὶ αὐτὸ τὸ μαρτύριο καὶ ἀναφέρονται ἀρκετὲς περιπτώσεις φρικιαστικές, ὅπου ἄνθρωποι ἀπέθαναν καὶ θανατώθηκαν μὲ τὸ μαρτύριο τοῦ Aufbinden. Μάλιστα ἀναφέρεται ὅτι κρεμοῦσαν καὶ ἕνα μικρὸ βάρος στὰ πόδια ὅταν ἤθελαν νὰ συντομεύσουν τὸ μαρτύριο αὐτό, ποῦ τὸ περιέγραφαν κατάδικοι ποῦ βρισκόντουσαν δίπλα τὴν ὥρα τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, ποῦ ὅταν φθάσει μέχρι τὰ τελικά του στάδια εἶναι ἀποτρόπαιο. Το πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου πραγματικὰ παραμορφώνεται ὅπως τοῦ κρεμασμένου, ὁ θώρακάς του διατείνεται σὲ ἀφάνταστο βαθμό, τὸ κοιλιακὸ τοίχωμα δημιουργεῖ μιὰ βαθιὰ κοιλότητα, ὁ ἄνθρωπος περιβρέχεται ἀπὸ ἱδρώτα τόσο, ποῦ ὅπως λένε οἱ μάρτυρες ποῦ ἦταν μπροστά, ἐδημιουργεῖτο μιὰ λίμνη μεγάλη ἀπὸ ἱδρώτα κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τοῦ δυστυχισμένου αὐτοῦ καταδίκου. Ἀποδεικνύεται λοιπὸν ὅτι ὁ σταυρὸς φέρνει τὸν ἄνθρωπο σὲ μιὰ μεγάλη ἕλξη χάρις στὸ βάρος τοῦ σώματος ποῦ τραβάει τὸ κορμὶ πρὸς τὰ κάτω ἀπὸ τὰ χέρια, μιὰ μεγάλη ἕλξη τῶν χεριῶν, τῶν μυών, τῶν βραχιόνων, τῆς ὠμικῆς ζώνης καὶ τοῦ θωρακικοῦ τοιχώματος. Αὐτὴ ἡ ἕλξις βαστάει τὸν θώρακα σὲ μία συνεχῆ ἀναγκαστικὴ θέση εἰσπνοῆς καίτοι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἐκτελέσει ἐκπνευστικὲς κινήσεις.

   Καὶ ξέρουμε ὅτι οἱ ἐκπνευστικὲς κινήσεις γίνονται παθητικὰ ἀπὸ τὸν θώρακά μας, ἀκριβῶς χωρὶς Καμία δύναμη, σὰν μιὰ αὐτόματη ἐπάνοδο τοῦ μεταμορφωμένου ἀπὸ τὴν εἰσπνοὴ θώρακος μὲ τὴν ὁποία γεμίζει ὁ θώρακας μὲ ἀέρα καὶ ἔτσι μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνανεώνει τὸν ἀέρα στὶς κυψελίδες του καὶ ὀξυγονώνει τὸ αἷμα του καὶ μπορεῖ νὰ συνεχίζει καὶ ἐπιβιώνει. Στὴν κατάσταση τῆς ἐξαρτήσεως καὶ ἀπὸ τὰ χέρια, στὴν κατάσταση τῆς Σταυρώσεως, ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σ΄ ἕνα μεγάλο, πολὺ μεγάλο περιορισμὸ τῆς ἀναπνοῆς του σὰν καὶ ἐκεῖνο ποῦ θὰ βρισκόταν ἐὰν εἶχε δεθεῖ μὲ ἕνα πολὺ σφικτὸ θώρακα ἢ ἐὰν εἶχε πλακώσει τὸν θώρακά του μὲ ἕνα πολὺ μεγάλο βάρος. Δὲν μπορεῖ νὰ γεμίσει πάλι ἀέρα, ὥστε ὁ θάνατος ἀπὸ τὴν σταύρωση ὀφείλεται κυρίως σὲ ἀσφυξία. Κατὰ δεύτερο λόγο, ἐπειδὴ δημιουργεῖται αὐτὴ ἡ μεγάλη πίεση μέσα στὸν θώρακα εἶναι ἀδύνατο νὰ παροχετευθῆ, νὰ κατέβει πρὸς τὴν καρδιά, τὸ αἷμα ποῦ βρίσκεται στὸ κεφάλι. Γὶ΄ αὐτὸ καὶ ἡ μεγάλη συμφόρηση αἵματος στὸ κεφάλι τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, τῶν σταυρωμένων. Ἐὰν δὲν εἶχε κάποια ἄλλη διέξοδο, ἐὰν δὲν εὕρισκε κάποια ἄλλη διέξοδο, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀπαλλάξει τὸ κεφάλι του ἀπὸ αὐτὴν τὴν πληθώρα αἵματος θὰ πέθαινε πάρα πολὺ σύντομα πάνω στὸν σταυρό. Όμως ὁ σταυρωμένος βρίσκει μιὰ διέξοδο.

Καὶ αὐτὴ εἶναι νὰ στηρίξει τὸ κορμὶ τοῦ πιέζοντας τὰ πόδια τοῦ πάνω στὰ καρφιὰ μὲ τὰ ὁποῖα εἶναι καρφωμένα. Ἔτσι ἀνυψώνεται λίγο ὁ θώρακας, σταματάει ἡ ἐξάρτηση τοῦ βάρους ἀπὸ τὰ χέρια καὶ ἀπὸ τοὺς ὤμους, ἀνακουφίζεται τὸ θωρακικὸ τοίχωμα, μπορεῖ καὶ ἀναπνέει πάλι, κατεβαίνει πάλι τὸ αἷμα ἀπὸ τὸ κεφάλι καὶ ὁ ἄνθρωπος συνέρχεται. Ὅμως ἡ κούραση, τὴν ὁποία ἔχει δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ καταβάλλει αὐτὴν τὴν μυϊκὴ προσπάθεια, ὥστε νὰ στηρίζει ὅλο τὸ βάρος τοῦ σώματός του ἀπὸ τὸ καρφὶ τὸ ὁποῖο ἔχει περάσει ἀπὸ τὰ πόδια του. Ἔτσι ἐξαντλημένος ξαναπέφτει πάλι στὴν πρώτη θέση, γιὰ νὰ ξαναρχίσει πάλι ἡ ἀσφυξία μέχρις ὅτου μετὰ ἀπὸ μιὰ διαδοχικὴ σειρὰ ἀπὸ τέτοιες προσπάθειες ἐξαντληθεῖ, μείνει στὴν στάση τῆς ἐξαρτήσεως καὶ πεθάνει ἀπὸ ἀσφυξία.

Πραγματικὰ εἶναι ἕνα σατανικὸ σχέδιο θανατώσεως ὁ σταυρὸς καὶ γὶ΄ αὐτὸ καὶ οἱ Ρωμαῖοι τόσο πολὺ ἰκανοποιοῦντο, μέσα σὲ κείνη τὴν βάρβαρη ἐπιθυμία τους νὰ βλέπουν τὸν ἄνθρωπο νὰ βασανίζεται, ἀπὸ τὴν θέα τῶν σταυρωμένων ἀνθρώπων. Καὶ γὶ΄ αὐτό, ἐπειδὴ ἦταν τόσο ἄθλιος ὁ θάνατος, στὴν Ρωμαϊκὴ νομοθεσία αὐτὸς ὁ θάνατος, ὁρίζεται νὰ χρησιμοποιεῖται μονάχα στοὺς δούλους καὶ στοὺς προδότες.

Δελιτε τὴν ὑπόλοιπη ἀνάρτηση στὴν ἰστοσελίδα Ἐγκόλπιο