πρωτοπρεσβυτέρου Δήμ.Ἀθανασίου.
Ἡ Ἐκκλησία μας, μὲ τὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις της δὲν ἀρκεῖται στὸ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο σὲ μία ψυχολογικὴ ἀνάπαυλα, ἀλλὰ προσπαθεῖ νὰ στρέψει τὴν προσοχή του στὸν πυρήνα τῶν τραγικῶν προβλημάτων ποὺ τὸν ἀπασχολοῦν καὶ βέβαια, νὰ τὰ ὑπερβεῖ. Πάντα τὸ κέντρο τῶν ἑορτῶν ἀποτελεῖ τὸ πρόσωπο τοῦ θεανθρώπου Χριστοῦ, ποὺ ἐλευθέρωσε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν σκοτεινὴ φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων καὶ τοῦ θανάτου, καὶ τὸν ἔκανε ”ΘΕΟΥΜΕΝΟ”, ἀναστημένο. Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ὁλοκληρώνεται καὶ καταλήγει σὲ δύο λαμπρὲς ἐόρτιες ἡμέρες. Εἶναι τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου καὶ ἡ Κυριακὴ τῶν Βαΐων. Καὶ στὶς δύο αὐτὲς λαμπρὲς ἡμέρες, ἀποκαλύπτεται ”τὸ αὐθεντικὸ νόημα τῆς ἐθελούσιας θυσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ λυτρωτικοῦ Του θανάτου, πρὶν εἰσέλθουμε στὴν θλίψη καὶ τὸ σκοτάδι τοῦ πάθους, πρὶν ξαναγίνουμε μάρτυρες τῆς ὀδύνης τοῦ Χριστοὺ”(ΑΛ. ΣΜΕΝΑΝ)
Τα ὑμνογραφικὰ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα τῆς ἀκολουθίας τοῦ Λαζάρου, μᾶς παρουσιάζουν μερικὲς πτυχὲς ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν τὶς προσέχουμε πάντα ὅσο καὶ ὅπως τοὺς ἀξίζει. Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, στὸν κατανυκτικό του κανόνα, παρουσιάζει μὲ ποιητικότατο τρόπο, τὸ κλάμα τοῦ Χριστοῦ. Σύμφωνα , μὲ τὴν εὐαγγελικὴ διήγηση, ὅταν ὁ Χριστὸς ἔφθασε στὴν Βηθανία, βλέποντας τὸ κλάμα τῶν ἀδελφῶν καὶ τῶν φίλων του Λαζάρου, ὁ ἴδιος ”. ἀναστέναξε μέσα του καὶ ταράχτηκε. καὶ ἐδάκρυσε.” (ΙΩΑΝ. 11,33,34) καὶ οἱ γύρω του εἶπαν ”ΙΔΕ ΠΩΣ ΕΦΙΛΕΙ ΑΥΤΟΝ (τὸν Λάζαρο)” (ΙΩΑΝ. 11,36) ”ΕΔΑΚΡΥΣΑΣ, ΚΥΡΙΕ ΕΠΙ ΛΑΖΑΡΟΥ, ΔΕΙΚΥΩΝ ΤΗΝ ΣΑΡΚΩΣΙΝ, ΤΗΣ...
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΟΥ. ΚΑΙ ΟΤΙ ΦΥΣΕΙ ΘΕΟΣ ΥΠΑΡΧΩΝ ΦΥΣΕΙ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΓΕΓΟΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ” (Παρασκευὴ Πρὸ τῶν Βαΐων – Κανόνας Ἀποδείπνου). Πως μποροῦμε νὰ συμβιβάσουμε τὴν θλίψη καὶ τὰ δάκρυα τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν δύναμη νὰ ἐγείρει νεκρούς; ”. Ὁ Χριστὸς κλαίει, ἐπειδὴ βλέποντας τὸν θάνατο τοῦ φίλου του, βλέπει ἐπίσης καὶ τὴν ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, πάνω σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο βλέπει πὼς ὁ θάνατος, ποὺ δὲν δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν θεό, σφετερίσθηκε τὸ θρόνο Του. Καὶ τώρα κυριαρχεῖ στὸν κόσμο, δηλητηριάζοντας τὴ ζωή, μετατρέποντας τὰ πάντα σὲ ἄσκοπο ρεῦμα ἡμερῶν ποὺ κυλοῦν ἀνελέητα πρὸς τὴν ἄβυσσο. Κατόπιν ἔρχεται ἡ ἐντολὴ ”ΛΑΖΑΡΕ ΔΕΥΡΟ ΕΞΩ”. Ἐδῶ ἔχουμε τὸ θαῦμα τῆς Ἀγάπης ποὺ θριαμβεύει πάνω στὸ θάνατο, ἀκοῦμε μία ἐντολὴ ποὺ ἀναγγέλλει τὸν πόλεμο τοῦ Χριστοῦ κατὰ τοῦ θανάτου, μία ὑπόσχεση πὼς ὁ ἴδιος ὁ θάνατος θὰ καταστραφεῖ καὶ θὰ ἐξαφανιστεῖ.” (ΑΛ. ΣΜΕΝΑΝ). Ἐπιχειρώντας μία πρόχειρη πρόσβαση, στὸν κατανυκτικότατο κανόνα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα Κρήτης , ποὺ ψάλλεται στὸ Ἀπόδειπνο τὴν Παρασκευὴ πρὸ τῶν Βαΐων σημειώνουμε καὶ τὰ ἑξῆς, ποὺ ἀναφέρονταν στὰ τροπάρια:
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ Ἅδης, ἔτρεμε καὶ ”ΠΙΚΡΩΣ ΟΔΥΡΕΤΟ” γιατί θὰ ἔχανε τὸν Λάζαρο, ὁ Χριστὸς ἐδάκρυζε, γιὰ νὰ μᾶς δείξει τὴν ἔνσαρκη οἰκονομία του πὼς ἔγινε ἄνθρωπος, καὶ σὰν ἄνθρωπος πονᾶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο φίλο του. Ἐσὺ ἐδάκρυζες Χριστὲ καὶ ὁ Λάζαρος ἔβγαινε μὲ τὰ σάβανα ἀπὸ τὸν τάφο ἀλλὰ οἱ δῆμοι τῶν Ἑβραίων δὲν μποροῦσαν οὔτε νὰ καταλάβουν, οὔτε νὰ χωνέψουν τὸ θαῦμα. Οἱ θρῆνοι τοῦ Ἅδου ἔρχονται καὶ ξαναέρχονται γιὰ τὴν ἥττα του: ”ΟΙΜΟΙ, ΟΝΤΩΣ ΝΥΝ ΑΠΟΛΩΛΑ” Γιατί ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἦταν σεισμός, ποὺ ἄνοιξε τὴν κοιλιὰ τοῦ Ἅδη καὶ ἅρπαξε τὸν νεκρὸ Λάζαρο, ἀνασταίνοντας τὸν. Δάκρυσε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ μᾶς δείξει πὼς εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ σὲ λίγο σταμάτησε τὰ δάκρυα τῆς Μάρθας καὶ τῆς Μαρίας.
Στὴν ἕκτη ὠδὴ ἔχουμε τὸν λόγο τοῦ ἴδιου του Λαζάρου πρὸς τὸν Χριστό, ποὺ τὸν ἀνάστησε.”Ερώτησες, ποὺ βρίσκομαι, Χριστέ, ἐσὺ ποὺ ὅλα τὰ γνωρίζεις ἐδάκρυσες γιὰ μένα, σὰν ἄνθρωπος καὶ μὲ ἀνάστησες μὲ τὸ δικό σου πρόσταγμα. Πρῶτα μ’ ἕντυσες τὸ πήλινο τοῦτο σῶμα, καὶ μοῦ ἔδωκες πνοὴ ζωῆς κ’ εἶδα τὸ φῶς καὶ τώρα, μὲ βγάζεις νεκρὸ ἀπὸ τὸν τάφο ἐψύχωσες τὴν ἄπνοη μορφὴ τῆς σάρκας μου καὶ ἕσφιξες τὰ ὀστᾶ μου καὶ τὰ νεῦρα, γιὰ ν’ ἀναστηθῶ, κατὰ τὸ πρόσταγμα μού”.
Στὴν ζ’ ὠδή, μᾶς δίνει ἄλλη μία ἑρμηνεία τῶν δακρύων τοῦ Χριστοῦ.
”ΚΑΙ ΕΚΩΝ ΕΔΑΚΡΥΣΑΣ, ΤΥΠΟΥΣ ΗΜΙΝ ΠΡΟΤΙΘΕΙΣ ΕΝΔΙΑΘΕΤΟΥ ΣΤΟΡΓΗΣ.”
Τὸ κλάμα καὶ τὰ δάκρυα τοῦ Χριστοῦ στὴν Βηθανία, πρέπει νὰ ποῦμε πὼς εἶναι μία ὑπόμνηση καὶ γιὰ μᾶς ποὺ δὲν ἔχουμε κάποιο φίλο νεκρό, ἀλλὰ τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό. Καὶ ἐπειδὴ εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ ”νεκροὶ τοῖς πάθεσιν” ὁ Χριστὸς ἔρχεται νὰ πάθει καὶ νὰ σταυρωθεῖ γιά μας, νὰ δακρύσει ἀπὸ συμπάθεια καὶ γιὰ τὶς δικές μας πληγὲς καὶ γιὰ τοὺς δικούς μας θανάτους, ποὺ κουβαλοῦμε χρόνια τώρα μέσα μας. Γι’ αὐτὸ αὐτὲς τὶς μέρες, ποὺ πλησιάζουν τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ, ”ΕΝΟΣ ΕΣΤΙ ΧΡΕΙΑ”: Ἡ θεωρία καὶ ἡ μελέτη τοῦ προσώπου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ὡς Λυτρωτοῦ καὶ νικητή του.
Νὰ ”Λέμε στὸ Θεό: εἶσαι ὁ μόνος Κύριος γνωρίζουμε καὶ πιστεύουμε καὶ βεβαιώνουμε πὼς αὐτὴ ἡ βασιλεία τῆς ἀγάπης Σου, θὰ νικήσει τὴν ἁμαρτία, τὸ κακὸ καὶ τὸ θάνατο. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἀφαιρέσει τὴν χαρὰ αὐτῆς τῆς πίστης, ἀκόμα καὶ ὅταν οἱ ἄλλοι κατευθύνουν κάθε ἐλπίδα τους στὴν δύναμη καὶ τὴν βία, ἀκόμη καὶ ὅταν πιστεύουν μόνο στὶς σφαῖρες, στὶς φυλακές, στὸν τρόμο καὶ τὰ βασανιστήρια. Ὄχι, αὐτὴ ἡ βασιλεία τῆς βίας, τοῦ κακοῦ καὶ τοῦ ψεύδους δὲν θὰ σταθεῖ. θὰ καταρρεύσει, ὅπως ἐξαφανίστηκε κάθε πρώην τύραννος. καὶ ὁ καιρὸς θὰ ἔρθει ὅταν μὲ τὴν ἀγάπη Σου θὰ σκουπίσεις κάθε δάκρυ ἀπὸ τὰ μάτια μας, θὰ διαλύσεις κάθε λύπη μὲ τὴν χαρά Σου, καὶ θὰ γεμίσεις τὸν κόσμο ποὺ ἐσὺ ἐδημιούργησες μὲ τὸ φῶς τῆς ἀθανασίας” (ΑΛ. ΣΜΕΝΑΝ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου