Τοῦ Σπύρου Μπαζίνα
Στὸ πλαίσιο τῆς γενικευμένης ἐπίθεσης κατὰ θεσμῶν καὶ ἀξιῶν στὴν Ἑλλάδα, ἔχουν ἐνταθεῖ τὸν τελευταῖο καιρὸ οἱ προκλήσεις κατὰ τῆς Ἐκκλησίας (κληρικῶν καὶ λαϊκῶν).
Κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας (κληρικὸς ἡ λαϊκὸς) ἔχει τὸ δικαίωμα ἀλλὰ καὶ τὴν ὑποχρέωση νὰ ὑπερασπίσει τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά του καὶ νὰ ξεκαθαρίσει μερικὰ πράγματα.
Πρῶτα-πρῶτα, τὸ δημόσιο χρέος, τὰ ἐλλείμματα, ἡ κακοδιοίκηση καὶ ἡ διαφθορὰ δὲν ὁδηγοῦν ἀναγκαία σὲ ἀδυναμία πληρωμῶν, πτώχευση ἡ ὑποταγὴ σὲ ξένους ὀργανισμούς.
Ἂν ἦταν διαφορετικά, πολλὰ Κράτη, πολὺ μεγαλύτερα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα θὰ ἦταν σὲ αὐτὴ τὴν θέση. Ἐδῶ ποὺ εἴμαστε μᾶς ἔφερε ἡ σημερινὴ κυβέρνηση γιατί δὲν μποροῦσε νὰ σηκώσει τὸ βάρος μίας πολιτικῆς ἀντίθετης μὲ αὐτὴ γιὰ τὴν ὁποία ἐξελέγη (αὐτὸ βέβαια δὲν ἀπαλλάσσει τὶς προηγούμενες κυβερνήσεις ἀπὸ τὶς εὐθύνες τους γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι μὲ τὴν ἄφρονα πολιτικὴ τοὺς καταχρέωσαν τὴν χώρα καὶ τὰ κόμματά τους).
Ἔτσι, ἡ παροῦσα κυβερνητικὴ πολιτικὴ στερεῖται δημοκρατικῆς νομιμοποίησης ἀφοῦ δὲν ἔχει ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὸν λαὸ σὲ βουλευτικὲς ἐκλογές. Πέραν αὐτοῦ, ἡ συνταγματικότητα αὐτῆς τῆς πολιτικῆς μένει νὰ κριθεῖ ἀπὸ τὸ ΣτῈ στὸ ὁποῖο προσέφυγαν ἔγκυροι φορεῖς ὅπως ὁ ΔΣΑ καὶ τὸ ΤΕΕ.
Ἀρκεῖ νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ ὅτι ἔγκυροι συνταγματολόγοι ποὺ πρόσκεινται στὸ κυβερνῶν κόμμα, ὅπως ὁ Κάθ. Γιῶργος Κασσιμάτης, ἀποκαλοῦν τὴν κυβέρνηση, de facto (τοῖς πράγμασι), δήλ. παράνομη καὶ πραξικοπηματικὴ κυβέρνηση.
Τώρα ἔρχεται αὐτὴ ἡ ἀμφίβολης δημοκρατικῆς νομιμοποίησης καὶ συνταγματικότητας κυβέρνηση καὶ ἀπαιτεῖ φόρους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὡς ΝΠΔΔ.
Ἡ Ἐκκλησία ὅμως πληρώνει φόρο εἰσοδήματος καὶ δὲν μπορεῖ νὰ πληρώσει φόρο...
ἀκινήτου περιουσίας γιὰ περιουσία ποὺ εἴτε δὲν ἔχει ἔσοδα εἴτε εἶναι δεσμευμένη ἀπὸ τὸ δημόσιο.Ἔρχεται ἐπίσης αὐτὴ ἡ κυβέρνηση καὶ ἐπιβάλλει περιορισμὸ στὸν διορισμὸ ἱερέων σὰν νὰ ἤσαν οἱ ἱερεῖς δημόσιοι ὑπάλληλοι καὶ σὰν τὸ δημόσιο νὰ μὴ εἶχε εἰσπράξει ἤδη τὴν ἀμοιβὴ τῶν ἱερέων μὲ τὴν μορφὴ τοῦ 96% τῆς περιουσίας τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ Κράτους (τὸ ὁποῖο ἵδρυσαν μέλη τῆς Ἐκκλησίας).
Συνεχίζοντας τὴν ἐπίθεση τῆς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὴ ἡ κυβέρνηση προσπαθεῖ νὰ θέσει ἐμπόδια στὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησία μὲ τὴν κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν (ἀνάλογα μὲ τὴν πίστη τοῦ κάθε μαθητῆ) ὡς ὑποχρεωτικοῦ μαθήματος, ἀρνούμενη νὰ ἐκπληρώσει τὴν συνταγματικὴ εὐθύνη της γιὰ τὴν θρησκευτικὴ διαπαιδαγώγηση τῶν πολιτῶν.
Στὸ ἴδιο πνεῦμα εἶναι καὶ ἡ κάρτα τοῦ πολίτη μέχρι νὰ ἐξηγηθεῖ γιατί χρειάζεται καὶ πὼς θὰ προστατευτοῦν τὰ προσωπικὰ δεδομένα καὶ δὲν θὰ προσβληθεῖ ἡ θρησκευτικὴ καὶ ἄλλες ἐλευθερίες τῶν πολιτῶν.
Καὶ εὐκαίρως ἀκαίρως γίνεται λόγος ἀπὸ μέλη τῆς κυβέρνησης καὶ τοὺς ὑποστηρικτές τους στὴν κοινωνία καὶ τὰ Μ.Μ.Ε. γιὰ τὸν χωρισμὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Κράτος, ὄχι μὲ ἐπιστροφὴ τῆς περιουσίας τῆς Ἐκκλησίας (ποὺ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἔδωσαν, ὄχι ἄπιστοι, ἀλλόδοξοι ἡ ἀλλόθρησκοι), ἀλλὰ οὐσιαστικὰ μὲ ἀφαίρεση καὶ ἐκείνης τῆς περιουσίας ποὺ ἔχει ἀπομείνει στὴν Ἐκκλησία.
Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν προσπάθεια, ὅλοι αὐτοὶ οἱ κύκλοι ἀπευθυνόμενοι στὴν Ἐκκλησία (συνήθως ἀπαξιωτικὰ μὲ τὴν μορφὴ τοῦ ἀνθυπατικοῦ dictum «δὲν δικαιοῦσαι διὰ νὰ ὁμιλεῖς») ἐννοοῦν τὴν ἱεραρχία.
Εἶναι καὶ αὐτὸ ἔνδειξη εἴτε ἄγνοιας σχετικὰ μὲ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία εἴτε ἁπλὰ ἀντὶ-ἐκκλησιαστικοῦ πνεύματος εἴτε καὶ τῶν δύο.
Ἀγνοοῦν ἐντελῶς ὅτι μὲ τὴν συμπεριφορὰ τοὺς αὐτὴ ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία προσβάλλουν καὶ προκαλοῦν τὰ λαϊκὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δήλ. τὴν μεγάλη πλειοψηφία τοῦ λαοῦ.
Ἀγνοοῦν ἐπίσης ἐντελῶς ὅτι καὶ ἡ ἱεραρχία δὲν μπορεῖ νὰ μένει ἀδιάφορη γιὰ τὰ συμβαίνοντα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ τῆς κοινωνίας γενικότερα (μὲ ἐξαίρεση βέβαια τὰ κομματικὰ τὰ ὁποῖα κομματιάζουν τὴν κοινωνία)!
Τέλος, κυβέρνηση καὶ κόμματα ἔχουν ἐγκλωβίσει τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας σὲ ξενόφερτες καὶ ἀποτυχημένες ἰδεολογίες καὶ προγράμματα.
Τόσο ὁ φιλελευθερισμὸς ὅσο καὶ ὁ σοσιαλισμὸς εἶναι μορφὲς τοῦ ὑλισμοῦ, ξένες πρὸς τὴν κοινοτικὴ καὶ κοινοβιακὴ παράδοση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ φιλελευθερισμός, κοινωνικὸς ἡ ὄχι, ποὺ βάση ἔχει τὸ κέρδος καὶ τὴν συσσώρευση πλούτου σὲ λίγα χέρια, μπορεῖ νὰ ἔχει σχέση μὲ τὸν προτεσταντισμὸ ἀλλὰ εἶναι ξένος πρὸς τὴν παράδοση τοῦ λαοῦ μας.
Ἀλλὰ καὶ ὁ σοσιαλισμὸς ποὺ ἐπιβάλλεται ἀπὸ μία πεφωτισμένη μειοψηφία στὸ ὄνομα κάποιων ὑλιστικῶν θεωριῶν δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη στὸ ὄνομα τοῦ κοινοῦ Πατέρα καὶ τὴν ἀδελφικὴ ἀγάπη ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἀγάπη στὸν κοινὸ Πατέρα.
Καὶ βέβαια ἡ Ὀρθοδοξία ποὺ εἶναι τὸ ὅλον δὲν μπορεῖ νὰ ἐκπροσωπεῖ ἡ νὰ ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ ἕνα κόμμα, δηλαδὴ ἕνα κομμάτι τῆς κοινωνίας.
Ἡ κοινοτικὴ παράδοση βάλλεται μὲ τὴν ἐπιχειρούμενη ἐξαφάνιση τοῦ χωριοῦ μέσα ἀπὸ μία ἀντὶ-ἀγροτικὴ καὶ ἀντὶ-ἐργατικὴ πολιτικὴ καὶ τὴν κατάργηση τῶν κοινοτικῶν ἀρχόντων (προέδρου, δάσκαλου, παπᾶ).
Ἡ κοινοβιακὴ παράδοση βάλλεται μὲ τὴν σκευωρία κατὰ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου καὶ ἄλλες ἀνάλογες ἐνέργειες ἰδίως κατὰ τοῦ Ἁγιορείτικου μοναχισμοῦ.
Γιατί τί ἄλλο ἀπὸ σκευωρία εἶναι ἡ μὴ ἀποδοχὴ τῆς ἐπιστροφῆς ὅλων τῶν ἀνταλλαγέντων ἀκινήτων ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ τῶν Οἰκονομικῶν καὶ ἡ παραπομπὴ τοῦ περιουσιακοῦ της Βιστωνίδας στὰ δικαστήρια γιὰ νὰ μὴ κλείσει ἡ ὑπόθεση καὶ νὰ συνεχισθοῦν οἱ διώξεις κατὰ μοναχῶν;
Ὅσοι δὲ παραμένουν πιστοὶ στὴν παράδοση τοῦ λαοῦ μᾶς ἀποκαλοῦνται ἑλληνοκεντρικοὶ ἡ καὶ ἐθνικιστές. Καὶ ἀπὸ ποιούς; Ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν πιεῖ τὸ γάλα τοῦ ἐθνικισμοῦ ἀπὸ τὴν δύση!
Καὶ κατηγοροῦν ποιούς; Αὐτοὺς ποὺ ὡς Ἕλληνες ἔχουν ἀναφορὰ σὲ ἕνα πολιτισμὸ καὶ πνεῦμα οἰκουμενικό, ἀνοικτὸ στὸν κόσμο, καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἀπεχθάνονται τὸν ἐθνοφυλετισμὸ σὰν αἵρεση! Ἔχουν χάσει πλέον οἱ ἔννοιες τὴν σημασία τους.
Στὴν προτροπὴ νὰ πάρει τὸ καρυοφύλλι, ἀφοῦ τὸ πετραχήλι δὲν φτάνει αὐτὴ τὴν ἐποχή, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος σὲ πρόσφατη συνέντευξη τοῦ εἶπε «νὰ τὸ πάρω ἄν μου τὸ ζητήσει ἡ Σύνοδος», ἀλλὰ ἀναρωτήθηκε ἂν τὸ καρυοφύλλι ταιριάζει στὴν σημερινὴ ἐποχὴ ποὺ ἔχουμε Κράτος καὶ θεσμοὺς δικούς μας.
Ἐν ὄψει τῶν ἀνωτέρω, θὰ ἤθελα νὰ ἐκφράσω τὴν ἀμφιβολία μου ἂν τὸ Κράτος αὐτὸ εἶναι δικό μας. Τὸ ’21 μετὰ ἀπὸ 400 καὶ περισσότερα χρόνια σκλαβιᾶς ἤμασταν ἀκόμη Ἕλληνες καὶ Χριστιανοὶ γιὰ νὰ ἀγωνιστοῦμε «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία».
Μετὰ ἀπὸ 200 χρόνια σύγχρονου «Ἑλληνικοῦ» Κράτους, τί εἴμαστε; Γιὰ ποιὰ ἰδανικὰ ἀγωνιζόμαστε; Καὶ μὲ τὸ Μνημόνιο ἔχουμε πλέον Κράτος ἀνεξάρτητο;
Νὰ τὸ πῶ διαφορετικά. Ἡ σημερινὴ ἐποχὴ εἶναι πιὸ δύσκολη ἀπὸ τὴν Ὀθωμανικὴ ἐποχὴ (τοῦ Βυζάντιου μετὰ τὸ Βυζάντιο κατὰ τὸν Γιόργκα).
Οἱ Τοῦρκοι μᾶς ἔπαιρναν κατὰ περιόδους τὸ κεφάλι. Οἱ δυτικοί μας παίρνουν τὴν ψυχή. Γιὰ αὐτὸ οἱ ἀνθενωτικοὶ προτίμησαν τοὺς Τούρκους ἀπὸ τοὺς δυτικούς. Καὶ ἡ ἱστορία τοὺς δικαίωσε.
Μήπως εἶναι λοιπὸν καιρὸς νὰ πάρει ἡ Ἱεραρχία τὸ καρυοφύλλι καὶ νὰ ἡγηθεῖ τοῦ ἀγώνα γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τὴ πίστης καὶ τῆς πατρίδας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου