ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑ

Τρεῖς εἶναι οἱ ἁγιότερες καί πιό ὀσιακές μορφές τῆς Ὀρθοδοξίας τόν Βορρᾶ, ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος τοῦ Κιέβου, ὁ Ἅγιος Σέργιος τοῦ Ραντονέζ καί ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, τρία ἀστέρια ὁλοφώτεινα στό στερέωμα τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ Ἅγιος Σεραφείμ, νεώτερος τῶν ἄλλων, ἔζησε, ἔδρασε καί ἔλαμψε τόν 18ον καί 19ον αἰώνα (1759— 1833). Γεννήθηκε στίς 19 Ἰουλίου τοῦ 1759 στήν πόλη Κούρσκ καί παρέμεινε ἐκεῖ μέχρι τό 18ο ἔτος τῆς ἡλικίας του. Στήν ἡλικία αὐτή πῆρε τή γενναία ἀπόφαση νά ἀφοσιωθεῖ ὁλόψυχα στό Θεό καί ὁδήγησε τά βήματά του στό Μοναστήρι τοῦ Σάρωφ.

Στήν μοναχική του κουρά ὀνομάσθηκε Σεραφείμ — προηγουμένως εἶχε τό ὄνομα Προχορός. Ἕνα ἔτος ἀργότερα χειροτονήθηκε  Διάκονος καί μετά  ἔξι   χρόνια, σέ ἡλικία 34 ἐτῶν, Ἱερεύς. Ὅταν λειτουργοῦσε, πετοῦσε στά οὐράνια, καί πολλές φορές ἀξιωνόταν νά βλέπει θαυμαστά ὁράματα καί νά ἀκούει...

 ἀγγελικές μελωδίες.

Διψώντας νά πλησιάσει περισσότερο τόν Θεό παρακάλεσε νά ἀποσυρθεῖ σέ μία ἐρημική περιοχή. Ἔλαβε ἀπό τή Μονή τήν ἄδεια καί ἐπί πέντε χρόνια ἀφοσιώθηκε στή σιωπή, στήν ἄσκηση, στήν ἔντονη προσευχή. Βαθειά μέσα στό δάσος ἀγωνιζόταν νά ἀνεβαίνει ἡμέρα μέ τήν ἡμέρα τήν κλίμακα πού ὁδηγεῖ στόν Οὐρανό. Τότε ἔκανε καί τήν γνωστή ἄσκηση, τίς «χίλιες νύχτες προσευχῆς». Ἀνεβασμένος σέ μία μεγάλη πέτρα ἐπί χίλιες νύχτες ξαγρύπνησε προσευχόμενος.

Μαζί μέ τήν προσευχή διάβαζε ἀκατάπαυστα τήν Ἁγία Γραφή. «Πρέπει νά τρέφεις, ἔλεγε, τήν ψυχή μέ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, διότι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ «ἄρτος τῶν ἀγγέλων». Μέ αὐτόν πρέπει νά τρέφονται οἱ ψυχές πού ἀγαποῦν μέ πάθος τόν Θεόν». Εὐλαβεῖτο ἀφάνταστα τήν Θεοτόκο. Στό πρόσωπό Της εὕρισκε ἀνέκφραστη πνευματική ἀγαλλίαση. Ἔλεγε συχνά, «ἡ Παναγία εἶναι ἡ χαρά, ἡ μεγαλύτερη ἀπ' ὅλες τίς χαρές».

Μέ τίς τόσες προσευχές καί μελέτες καί ἀσκήσεις ἔγινε κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γεμάτος χάρη καί σοφία καί πνευματική δύναμη. Ἀπέκτησε φήμη ἁγίου καί φωτισμένου ἀνδρός καί ὁ κόσμος ἔτρεχε κοντά του νά ξεδιψάσει. Στήν ἀρχή ἀπέφευγε τόν κόσμο, ἀλλά ἀργότερα, τό 1815, σέ ἡλικία 56 ἐτῶν, κατόπιν ὁράματος καί προσταγῆς τῆς Θεοτόκου, ἄνοιξε τό κελλί τοῦ καί  δεχόταν τούς πάντας. Τώρα πιά ἄρχισε τό ἔργο τοῦ «στάρετς», τοῦ πνευματικοῦ καθοδηγητοῦ.

Ἡ δράση του ὡς «στάρετς» ὑπῆρξε καταπληκτική. Ἑκατοντάδες χιλιάδες κόσμος ἔτρεχε κοντά του. Ἀναρίθμητες ψυχές πήγαιναν νά βροῦν σ' αὐτόν τή γαλήνη, τή χάρη, τή σωτηρία. Καί ὅσοι δέν μποροῦσαν νά φθάσουν μέχρι τό κελλί του, τόν κατέκλυζαν μέ  ἐπιστολές.

Οἱ ἐπισκέπτες τοῦ ἐγύριζαν ἄλλοι ἄνθρωποι. Καθώς προσευχόταν γι’ αὐτούς, καθώς τούς εὐλογοῦσε μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, καθώς ἐμύρωνε τό μέτωπό τους μέ λάδι ἀπό τήν κανδήλα τῆς Παναγίας, καθώς τούς ἔδινε πνευματικές συμβουλές.., μία μυστική δύναμη ἁπλωνόταν στίς ψυχές τους. «Ὁποιοσδήποτε ἐρχόταν στόν στάρετς Σεραφείμ, ἐνοίωθε νά τόν ἐγγίζει ἡ θεϊκή φλόγα πού ὑπῆρχε σ' αὐτόν καί νά ἀγκαλιάζει τήν ψυχή του». Σ' ὅλους ἐμοίραζε εἰρήνη, χαρά, θεϊκές εὐλογίες.

Συνιστοῦσε συχνά τήν εἰρήνη: «Ἀπόκτησε τήν πνευματική εἰρήνη καί τότε χίλιες ψυχές ὁλόγυρά σου θά βροῦν τή λύτρωση». Σχετικά μέ τόν προορισμό μᾶς ἐδίδασκε: «Σκοπός τοῦ ἀνθρώπινου βίου εἶναι νά ἀποκτήσουμε μέσα μας τό Ἅγιον Πνεῦμα». Μιλοῦσε πολύ γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Χαιρετοῦσε τούς ἐπισκέπτες του μέ τά λόγια: «Χαρά μου, Χριστός ἀνέστη» ! Καί κάθε φορᾶ πού κοινωνοῦσε, ἀπήγγελλε τόν πασχαλινό κανόνα «Ἀναστάσεως ἡμέρα...».

Γιά τά πνευματικά χαρίσματα ποῦ εἶχε, τί νά πρωτοαναφέρουμε; Τό μάτι τοῦ διέσχιζε τά βάθη τῶν καρδιῶν. Εἶχε βλέμμα προφήτου. Προέβλεπε τά μέλλοντα. Ἀπαντοῦσε σέ ἐπιστολές, χωρίς νά τίς ἀνοίξει, γιατί ἐγνώριζε τό περιεχόμενό τους. Ἦταν ἀκόμη καί θαυματουργός. Ἐσκόρπιζε θεραπεῖες σέ ἀρρώστους. Πολλές φορές τό πρόσωπό του ἄστραφτε σάν ἥλιος. Καί μέσα στό δάσος, ὅταν ἀσκήτευε, εἶχε φιλίες μέ τά ἄγρια πουλιά καί ζῶα, καί μάλιστα μέ μία πελώρια ἀρκούδα, πού κάθε ἥμερα ἐρχόταν νά φιλοξενηθεῖ κοντά του! Ζωή προπτωτική, παραδεισένια!

Τό πέρασμά του ἀπό τή γῆ θά μείνει ἀξέχαστο. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ λίγες παρόμοιες μορφές ἐγνώρισε. Τά λόγια του καί τά ἔργα του θά δυναμώνουν πάντα τούς πιστούς.

Ὁ θάνατός του ὑπῆρξε ὀσιακός. Εὑρέθηκε (2 Ἰανουαρίου τόν 1833) νεκρός, γονατισμένος, μέ τά μάτια τοῦ προσηλωμένα στήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, ἐνῶ τήν προηγουμένη ἡμέρα εἶχε κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καί εἶχε ἀποχαιρετήσει τούς πατέρες τοῦ Μοναστηριοῦ. Ἅγιος ἀνεκηρύχθη ἐπίσημα τό 1903. Ἑορτάζει στίς 2 Ἰανουαρίου καί στίς 19 Ἰουλίου. Ἡ ἁγιότης τοῦ γίνεται σύν τῷ χρόνω γνωστή σ'  ὅλο τό χριστιανικό κόσμο.

Οἱ πρεσβεῖες τοῦ εἴθε νά μᾶς ἐνισχύουν στό δρόμο τῆς ζωῆς μας καί τό παράδειγμά του ἄς μᾶς ἐμπνέει.

Σταχυολογήματα

*  Ὅπου εὑρίσκεται ὁ Θεός, ἐκεῖ δέν ὑπάρχει κακό. Ὅλα ὅσα ἀπορρέουν ἀπό τόν  Θεόν, ἔχουν μέσα τούς τήν εἰρήνη καί ὁδηγοῦν τόν ἄνθρωπο πρός τήν αὐτοκατάκριση καί ταπείνωση.

*  «Ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι» (Ἰακώβου 6, 26). Ἡ πραγματική πίστις δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξει χωρίς τά ἔργα. Ὅποιος πραγματικά πιστεύει, ἐκεῖνος ὁπωσδήποτε θά πράττει καί καλά ἔργα.

* Εάν ὁ ἄνθρωπος ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί χάριν τῆς ἐνάρετου Ζωῆς δέν ἔχει περιττή μέριμνα γιά τόν ἑαυτό του, πιστεύοντας ὅτι γι’ αὐτόν φροντίζει ὁ Θεός, αὐτή του ἡ ἐμπιστοσύνη στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι καί πραγματική καί συνετή.

* Όποιος πραγματικά ἀγαπᾶ τόν Θεόν, θεωρεῖ τόν ἑαυτό τοῦ ταξιδιώτη καί ξένο στή γῆ αὐτή. Στήν ἐπιδίωξή του νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεόν, μέ τό νοῦ καί τήν καρδιά τοῦ διαρκῶς ἀτενίζει μόνον Αὐτόν.

* Ο ἄνθρωπος πού θά ἀποφασίσει νά ζήσει τήν ἐσωτερική ζωή, πρῶτα ἀπ' ὅλα πρέπει νά ἔχει τόν φόβο τοῦ Θεοῦ πού εἶναι καί ἡ ἀρχή τῆς σοφίας.

* Ο νοῦς τοῦ προσεκτικοῦ ἀνθρώπου ὁμοιάζει μέ ἄγρυπνο φύλακα καί φρουρό τῆς ἐσωτερικῆς Ἱερουσαλήμ. Ἀπό τό ὕψος τῆς πνευματικῆς ζωῆς βλέπει μέ τό καθαρό του μάτι τά πέριξ καί τίς ἐντός της ψυχῆς τοῦ ἐνάντιες δυνάμεις, σύμφωνα μέ τά λόγια του Ψαλμωδοῦ: «Καί ἐν τοῖς ἐχθροίς μου ἐπεῖδεν ὁ ὀφθαλμός μου» (Ψάλμ. νγ', 9).

* Ο ἄνθρωπος μέ τήν σάρκα τοῦ ὁμοιάζει μέ ἀναμμένο κερί. Τό κερί εἶναι προορισμένο νά λιώσει καί ὁ ἄνθρωπος νά πεθάνει. Ἡ ψυχή τοῦ ὅμως εἶναι ἀθάνατη, γι' αὐτό καί ἡ μέριμνά μας πρέπει νά στρέφεται περισσότερο γιά τήν ψυχή παρά γιά τό σῶμα: «Τί γάρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδήση, τήν δέ ψυχήν αὐτοῦ ζημιωθῆ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ» (Μάτθ. ἰστ', 26).

* Εάν ἐπιτρέψει ὁ Κύριος νά δοκιμάσει ὁ ἄνθρωπος ἀσθένειες, τότε Ἐκεῖνος θά τοῦ δώσει καί τήν δύναμη τῆς ὑπομονῆς.

* Πρέπει νά συνηθίσεις τόν νοῦ σου νά κολυμβᾶ στόν νόμο τοῦ Κυρίου, κάτω ἀπό τήν καθοδήγηση τοῦ Ὁποίου νά προσαρμόζεις καί τήν ζωήν σου.

* Η εἰρήνη τῆς ψυχῆς ἀποκτᾶται διά τῶν θλίψεων. Ἡ Γραφή λέγει: «Διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος καί ἐξήγαγες ἠμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψάλμ. ξέ', 12).

* Τίποτε δέν συμβάλλει τόσο στήν ἀπόκτηση τῆς ἐσωτερικῆς εἰρήνης, ὅσο ἡ σιωπή καί ἡ συζήτησις μέ τόν ἑαυτόν μας μᾶλλον, παρά μέ τούς ἄλλους.

* Μπορείς, βλέποντας τόν ἥλιο μέ τούς φυσικούς ὀφθαλμούς, νά μή χαίρεσαι; Μά πόσο μεγαλύτερη χαρά θά νοιώθεις, ὅταν ὁ νοῦς σου βλέπει μέ τούς ἐσωτερικούς ὀφθαλμούς τόν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, τόν Χριστόν;

* Για νά διατηρήσεις τήν ψυχική εἰρήνη πρέπει νά διώχνεις ἀπό κοντά σου τήν ἀθυμία, νά προσπαθεῖς νά ἔχεις τό πνεῦμα τῆς χαρᾶς, νά ἀποφεύγεις τήν κατάκριση τῶν ἄλλων καί νά συγκαταβαίνεις στίς ἀδυναμίες τοῦ ἀδελφοῦ σου.

* Κάθε πρόοδο καί ἐπιτυχία σ' ὁποιοδήποτε τομέα τῆς ζωῆς μᾶς πρέπει νά ἀποδίδουμε στόν Κύριο καί μαζί μέ τόν προφήτη νά λέμε: «Μή ἠμίν, Κύριε, μή ἠμίν, ἀλλ' ἤ τῷ ὀνόματί σου δός δόξαν» (Ψάλμ. ριγ',9).

* Κατά τό τριακοστό πέμπτο ἔτος τῆς ἡλικίας, δηλαδή στό ἥμισύ της ἐπιγείου ζωῆς, συμβαίνει νά κάνει ὁ ἄνθρωπος μεγάλο ἀγώνα γιά τήν διατήρηση τοῦ ἑαυτοῦ του. Πολλοί σ' αὐτή τήν ἡλικία δέν παραμένουν στήν ἀρετή, ξεφεύγουν, καιακολουθοῦν τόν δρόμον τῶν ἐπιθυμιῶν τους.

* Όποιος θέλει νά σωθεῖ πρέπει νά ἔχει τήν καρδιά του σέ κατάσταση μετανοίας καί συντριβῆς: «Θυσία τῷ Θεῶ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει» (Ψάλμ. ν', 19).

* Όταν ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νά ἔχει καρδιά ταπεινή καί λογισμό εἰρηνικό, τότε ὅλες οἱ σκευωρίες τοῦ ἐχθροῦ μένουν ἀνενέργητες. Διότι ὅπου ὑπάρχει ἡ εἰρήνη τῶν λογισμῶν, ἐκεῖ ἀναπαύεται ὁ Ἴδιος ὁ Θεός: «Ἐν εἰρήνη ὁ τόπος Αὐτοῦ» (Ψάλμ. ὀε', 3).

* Η ἀπελπισία εἶναι ἡ μεγαλύτερη χαρά τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἁμαρτία θανάσιμη.

* Προτού ἀκούσεις τόν ἄλλον δέν πρέπει νά ἀπαντᾶς. «Ὅς ἀποκρίνεται λόγον πρίν ἀκοῦσαι, ἀφροσύνη αὐτῶ ἐστι καί ὄνειδος» (Παροιμ. ἰη', 13).

* Όταν ὁ ἄνθρωπος δεχθεῖ κάτι τό θεϊκό μέσα του, ἡ καρδιά τοῦ χαίρεται. Ὅταν ἀντιθέτως δεχθεῖ κάτι τό διαβολικό τότε συγχύζεται καί ταράζεται.

* Όποιος ὑποφέρει τήν ἀσθένειά του μέ ὑπομονή καί εὐγνωμοσύνη πρός τόν Θεό, στεφανώνεται σάν μάρτυς καί ἀγωνιστής.

* Πρέπει νά προσπαθοῦμε νά εἴμεθα ἐλεύθεροι ἀπό τούς ἀκάθαρτους λογισμούς, ἰδιαιτέρως ὅταν προσευχόμεθα πρός τόν Θεό. Διότι δέν εἶναι δυνατόν νά συνυπάρχουν ἡ δυσοσμία μέ τήν εὐωδία.

* Εάν ἐμεῖς δέν συμφωνοῦμε μέ τούς κακούς λογισμούς, πού προέρχονται ἀπό τόν διάβολον, κάνουμε πολύ καλά. Διότι τό ἀκάθαρτο πνεῦμα μόνον στούς ἐμπαθεῖς ἀνθρώπους ἀσκεῖ ἀποτελεσματικά τήν ἐπίδρασή του. Ἐνῶ τούς ἀπαθεῖς προσπαθεῖ νά τούς ἐπηρεάσει ἀπό μακριά.

* Ο νέος ἄνθρωπος εἶναι ἀδύνατο νά μήν ταράσσεται ἀπό σαρκικούς λογισμούς. Πρέπει γι' αὐτό νά προσεύχεται ἐπίμονα στόν Θεό, γιά νά σβήσει ἐγκαίρως τήν σπίθα τῶν αἰσχρῶν ἐπιθυμιῶν μόλις ἐμφανισθεῖ. Τότε δέν θά δυναμώσει ποτέ ἡ φλόγα.

* Πρέπει πάντοτε νά ὑπομένουμε ὅλα χάριν τοῦ Θεοῦ, εὐχαρίστως. Ἡ ζωή μᾶς εἶναι μία στιγμή συγκριτικά μέ τήν αἰωνιότητα, καί γι' αὐτό: «Οὐκ ἄξια, κατά τόν Ἀπόστολον, τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἠμᾶς» (Ρώμ. η', 18).

* Ας ἀγαπήσουμε τήν ταπεινοφροσύνη γιά νά δοῦμε τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, διότι ὅπου στάζει ἡ ταπεινοφροσύνη ἐκεῖ ἀναβλύζει ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ.

* Χωρίς τό φῶς ὅλα εἶναι σκοτεινά καί χωρίς τήν ταπεινοφροσύνη τίποτε δέν ὑπάρχει μέσα στόν ἄνθρωπο, παρά μόνο ἕνα σκοτάδι.

* Όπως τό κερί ἄν δέν θερμανθεῖ καί μαλακώσει, δέν μπορεῖ νά δεχθεῖ ἐπάνω του τήν σφραγίδα, ἔτσι καί ἡ ψυχή, χωρίς νά δοκιμασθεῖ μέ τούς κόπους καί τίς ἀσθένειες δέν μπορεῖ νά λάβει ἐπάνω της τήν σφραγίδα τῆς ἀρετῆς.

* Στους πλησίον μας πρέπει νά φερόμεθα μέ λεπτότητα, χωρίς οὔτε μέ τό βλέμμα μας νά τούς προσβάλλουμε.

* Το πνεῦμα τοῦ συγχυσμένου καί θλιμμένου ἄνθρωπου φρόντισε νά τό ἐνθαρρύνεις μέ λόγια ἀγάπης.

* Για τήν ἀδικία πού σου προξενοῦν οἱ ἄλλοι, ὅποια κι' ἄν εἶναι αὐτή, δέν πρέπει νά ἐκδικεῖσαι, ἀλλά ἀντίθετα νά συγχωρεῖς ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς σου ἐκεῖνον πού σέ ἀδίκησε.

* Δεν πρέπει νά τρέφεις στήν καρδιά σου μίσος καί ἀντιπάθεια κατά τοῦ πλησίον, πού σέ ἐχθρεύεται. Ἀλλά νά τόν ἀγαπᾶς καί νά τοῦ κάνεις ὅσο μπορεῖς καλό, ἀκολουθώντας τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ: «Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισούσιν ὑμᾶς» (Μάτθ. ε', 44).

* Η θύρα τῆς μετανοίας εἶναι γιά ὅλους ἀνοικτή καί εἶναι ἄγνωστο ποιός θά πρωτομπεῖ σ' αὐτή, ἐσύ πού κατακρίνεις τόν ἄλλον ἤ αὐτός πού κατακρίνεται ἀπό σένα.

* Κατάκρινε πάντοτε τόν ἑαυτόν σου καί θά παύσεις νά κατακρίνεις τούς ἄλλους.

* Μπορείς νά κατακρίνεις μία πράξη κακή, ποτέ ὅμως ἐκεῖνον πού τήν ἔπραξε.

* Όταν ἐγκαταλειφθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Θεό, τότε ὁ διάβολος εἶναι ἕτοιμος νά τόν ἀφανίσει, ὅπως ἀφανίζει ἡ μυλόπετρα τό σπόρο τοῦ σταριοῦ.

* Η περιττή μέριμνα γιά τά βιοτικά πράγματα εἶναι γνώρισμα ἄνθρωπου ἄπιστου καί μικρόψυχου. Καί εἶναι συμφορά ἐάν ἐμεῖς φροντίζοντας οἱ ἴδιοι γιά τόν ἑαυτό μας δέν στηριζόμαστε στόν Θεό, πού προνοεῖ γιά μας!

* Είναι καλύτερο γιά μᾶς νά περιφρονοῦμε ὅσα δέν εἶναι δικά μας, δηλαδή τά πρόσκαιρα καί τά παροδικά, καί νά ζητοῦμε τά δικά μας, δηλαδή τά ἄφθαρτα καί τά αἰώνια.

* Η θλίψις εἶναι τό σκουλήκι τῆς καρδιᾶς, πού κατατρώγει τήν μητέρα πού τό γέννησε.

* Όποιος ἐνίκησε τά πάθη αὐτός ἐνίκησε καί τήν θλίψη. Ὅποιος νικιέται ἀπό τά πάθη δέν θά ἀποφύγει τά δεσμά τῆς θλίψεως. Ὅπως ὁ ἄρρωστος φαίνεται ἀπό τό χρῶμα τοῦ προσώπου του, ἔτσι ὁ ἐμπαθής ἀπό τήν κατάθλιψη.

* Ο Κύριος φροντίζει γιά τήν σωτηρία μας. Ὁ ἀνθρωποκτόνος ὅμως διάβολος προσπαθεῖ νά μᾶς  ὁδηγήσει στήν ἀπελπισία.

* Δεν πρέπει νά κλονιζόμαστε στήν πνευματική ζωή ἀπό καμιά ἐχθρική δύναμη. Ἀντίθετα νά στηριζόμαστε στά λόγια του Θεοῦ: «Τόν δέ φόβον αὐτῶν οὐ μή φοβηθῶμεν, οὐδ' οὐ μή ταραχθῶμεν, ὅτι μεθ' ἠμῶν ὁ Θεός. Κύριον τόν Θεόν ἠμῶν αὐτόν ἁγιάσωμεν καί Αὐτός ἔσται ἠμίν φόβος» (πρβλ. Ἤσ. η', 12-13).

ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2000

ΠΗΓΗ:Ι.Μ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ