Γεμάτος πόνο, ἐκραύγαζε ὁ τυφλὸς ἐκεῖνος τῆς Ἱεριχούς, καὶ ὄχι μόνο δὲν σταματοῦσε ,ἀλλὰ ὅταν «ἐπετίμων αὐτῶ ἴνα σιωπήση»,αὐτὸς ἀκόμα περισσότερο «ἔκραζε υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησον μὲ ».Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα; Μά, ὁ θρίαμβος τῆς πίστεως καὶ τῆς προσευχῆς. Ὁ τυφλὸς θεραπεύεται! Βλέπει τὰ πάντα θαυμαστὰ καὶ πεντακάθαρα. Τώρα ἀτενίζει τὸν μεγάλο Ἰατρὸ καὶ Σωτήρα τοῦ Ἰησοῦ. Ἔλαβε τὴν εὐλογία νὰ βλέπει τὸ πρόσωπο Αὐτοῦ ὁ ὁποῖος εἶναι τὸ «Φῶς τὸ ἀληθινὸν ».
Ὁ πόνος καὶ ἡ κραυγὴ μεταβάλλονται τώρα σὲ ἀκατάπαυστη δοξολογία καὶ στὴ συνέχεια γίνεται αὐτὸς ὁ ἴδιος ἡ ἀφορμή, ὥστε ὁλόκληρος ὁ λαὸς νὰ δοξολογεῖ τὸν Θεό.
Πράγματι, ἡ μελέτη τῆς περικοπῆς αὐτῆς, ὅπως μᾶς τὴν περιγράφει ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ποὺ εἶχε ἰδιαίτερη εὐαισθησία στὶς σωματικὲς παθήσεις ὡς ἰατρὸς ποὺ ἦταν, μᾶς συγκλονίζει καὶ μᾶς κάνει ν΄ ἀνοίξουμε τὰ ὦτα τῶν καρδιῶν μας στὸν Εὐαγγελικὸ-Ἀποκαλυπτικὸ λόγο, ὅπως βεβαίως ἑρμηνεύεται ὁ...
λόγος αὐτὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας.Προσευχὴ λοιπόν. Τὸ μεγάλο κεφάλαιο τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητας ποὺ ποτὲ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξαντλήσει ὁ πιστός...
Ἀπὸ τὶς τόσες πολύτιμες πτυχὲς ποὺ ἀποθησαυρίζονται μέσα στὴν ζωντανὴ παράδοση τῶν ἁγίων μας, νὰ σταθοῦμε μόνο σὲ δύο.
α)Στὴν Θερμότητα καὶ β) στὴν ἐπιμονὴ ποὺ φυσικὰ εἶναι ἀναγκαῖα νὰ δείχνουμε.
Δὲν θὰ εἶναι ὑπερβολὴ ἂν ὑποστηρίξουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὄχι ἁπλῶς θὰ πρέπει μὲ συνείδηση νὰ προσέρχεται στὸ μεγάλο αὐτὸ ἔργο, ἀλλὰ θὰ ἀποτελεῖ εὐλογία νὰ συγκλονίζεται ὁλόκληρος ὁ ἐσωτερικός του κόσμος τὴν ἱερὴ ὥρα τῆς ἐπικοινωνίας του μὲ τὸν Θεό.
Σαλπίζει ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων ὁ υἱὸς τῆς Ἀνθοῦσας, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. «Οὐδὲν εὐχῆς δυνατώτερον πεπυρωμένης καὶ γνησίας....».
Καὶ φυσικά, ἡ θερμότητα τῆς προσευχῆς δὲν ἔγκειται στὴν ἔνταση τῆς φωνῆς μας, ἀλλὰ στὴν καρδιακή μας διάθεση. Στὴ θέρμη καὶ τὴν φλόγα τῆς ὑπάρξεώς μας. Γὶ αὐτὸ καὶ εἶναι δυνατὸν οἱ θερμοτέρες δεήσεις καὶ ἱκεσίες νὰ γίνονται ἐν σιωπὴ καὶ νοερῶς, δίχως ν΄ ἀκούγεται λέξη...Ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς ἡσυχαστές μας, τοὺς ἐπίγειους αὐτοὺς ἀγγέλους, ποὺ νύχτα καὶ ἡμέρα δέονται μὲ τὴν καρδιακὴ προσευχή, ὑπὲρ ὅλου του κόσμου....(καταστάσεις δήλ. χάριτος ποὺ εἶναι ἐντελῶς ἀσύλληπτες γιὰ τὸν κόσμο ὁ ὁποῖος ὅλος ἔγκειται ἐν τῷ πονηρώ).
Ὁπωσδήποτε ἡ κοινὴ προσευχὴ στὸ ναὸ εἶναι ὅ,τι ἀνώτερο καὶ ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ. Ἡ πνοὴ ὅμως τῆς ψυχῆς, ἡ προσευχὴ δήλ. θὰ πρέπει νὰ συνεχίζεται καὶ ἐκτός του ναοῦ, παντοῦ καὶ πάντοτε μὲ ζῆλο καὶ ἐπιμονή.
Τὰ δὲ παραδείγματα τῶν ἁγίων μας εἶναι πολλὰ καὶ καταπληκτικά. Οἱ φίλοι του Θεοῦ, αἰσθάνονται τὴν πανταχοῦ παρουσία τοῦ Κυρίου καὶ μέσα στὶς πλέον ἀντίξοες συνθῆκες. Ὁ Ἱερεμίας βρισκόταν μέσα στὴ λάσπη καὶ προσείλκυσε τὸν Θεὸ μὲ τὴ θέρμη τῆς καρδιᾶς του. Ὁ Δανιὴλ μέσα στὸ λάκκο ἐξημέρωσε τὰ ἄγρια καὶ πεινασμένα λιοντάρια μὲ τὶς δυνατὲς ἱκεσίες του. Καὶ οἱ Τρεῖς Παῖδες μέσα στὸ καμίνι τῆς φωτιᾶς μὲ τὶς ἐγκάρδιες ὑμνωδίες τοὺς ἔκαναν τὸν Θεὸ εὐσπλαχνικό. Ὁ Ἰὼβ ἦταν στὴν κοπριὰ καὶ προσείλκυσε τὸ θεϊκὸ ἔλεος.
Βεβαίως, ἀναγκαία προϋπόθεση ὅλων αὐτῶν εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη νὰ ἀγγίξει τὴν καρδιά μας τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν.
Καὶ ὅταν συμβεῖ αὐτό, τότε μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ὑπάρξεώς μας, συνεχῶς θὰ ἱκετεύουμε ἐκ βαθέων «Ἰησοῦ Υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησον μέ».Δήλ. ...Κύριε ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ τὸν ἁμαρτωλό...
Καὶ πάλι «Κύριε, ἐκέκραξα πρὸς σέ, εἰσάκουσόν μου, εἰσάκουσόν μου Κύριε».
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου