Καὶ ὅμως ὑπάρχουν καὶ ἄλλες φωνὲς στὴ Τουρκία. Φωνὲς ψύχραιμες, φωνὲς λογικὲς φωνὲς ποὺ συχνὰ πυκνὰ ἐνοχλοῦν τὰ αὐτιὰ τοῦ καθεστῶτος. Ὅμως ὑπάρχουν καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ καλό. Δὲν εἶναι μόνο οἱ ἀκραῖοι ἐθνικιστὲς ποὺ μέσα στὸν παραλογισμὸ τοὺς βλέπουν τὰ σύνορά της χώρας τοὺς μέχρι τὸ Λαύριο, οὔτε οἱ Γκρίζοι Λύκοι ποὺ στὸ ὄνομα τοῦ Παντουρκισμοῦ ἰσοπεδώνουν καὶ καταστρέφουν τὰ πάντα. Ὑπάρχουν καὶ οἱ ἄλλοι Τοῦρκοι. Λίγοι ἢ πολλοὶ δὲν ξέρουμε...
Ὅπως ὁ συγγραφέας Ὀρχᾶν Παμούκ. Ἢ ἡ Ἐλὶφ Σαφὰκ ποὺ ἐπειδὴ τόλμησε νὰ γράψει γιὰ τὴ γενοκτονία τῶν Ἀρμενίων στὸ “Μπάσταρδο τῆς Κωνσταντινούπολης” εἶναι ἀνεπιθύμητή του καθεστῶτος...Ὅπως καὶ ὁ δημοσιογράφος τῆς SABAH, Engin Ardic ποὺ κατακεραύνωσε τὶς γιορτὲς ποὺ κάθε χρόνο στήνουν οἱ Τοῦρκοι γιὰ τὴν ἐπέτειο τῆς Ἁλώσεως.
Ἀξίζει καὶ σᾶς παραθέτουμε νὰ διαβάσετε τὸ πλῆρες ἄρθρο του :
“Τούρκοι συμπατριῶτες, σταματῆστε πιὰ τὶς φανφάρες καὶ τὶς γιορτὲς γιὰ τὴν Ἅλωση. Ἀρκετὴ βἴα ἔχουμε δώσει στὴν Ἀνατολὴ µἐ τὶς πράξεις µἄς. Στὴν περίπτωση ποὺ στὴν Ἀθήνα ὀργανωνόταν συνέδριο µἐ θέμα: «Θὰ πάρουμε πίσω τὴν Κωνσταντινούπολη». Ἐὰν οἱ Ἕλληνες ἐφτίαχναν μακέτα µἐ τὰ τείχη τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ τοὺς στρατιῶτες µἐ τὶς πανοπλίες τους νὰ ἐπιτίθενται στὴν Πόλη (ὅπως ἐμεῖς στὴν Τουρκία ἀναπαριστοῦμε στὸν ἑορτασμὸ τῆς Ἅλωσης τῆς Κωνσταντινουπόλεως κάθε ἔτος). Ἐὰν....
κάποιος ντυμένος ὅπως ὁ Ἕλληνας νικηφόρος καὶ σχεδὸν μυθικὸς Διγενὴς Ἀκρίτας, ἐπίανε τὸν δικὸ µἂς Ulubatlι Hasan (πρόκειται γιὰ τὸν θηριώδη τιμαριοῦχο Σπάχη ποὺ σκαρφάλωσε στὰ τείχη καὶ πρὶν οἱ βυζαντινοὶ καὶ οἱ ἄνδρες τοῦ Ἰουστινιάνι κατακρεουργήσουν, κατάφερε καὶ ὕψωσε τὴ σημαία τοῦ Σουλτάνου) καὶ τὸν γκρέμιζε κάτω (ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως). Ἐὰν ξαφνικὰ ἔμπαινε ἀπὸ τὰ τείχη κάποιος ντυμένος Αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος πάνω σὲ ἕνα λευκὸ ἄλογο καὶ δίπλα του ἄλλος ὡς Λουκᾶς Νοταρᾶς, ὡς Γεώργιος Φραντζὴς κι ἔμπαιναν ὡς ἀντιπρόσωποι τῆς πόλης ( ὅπως ἐμεῖς στὴν Τουρκία κάνουμε κάθε ἔτος), Ἐὰν ἐφτίαχναν µἴα χάρτινη Ἁγία Σοφία ποὺ δὲν εἶχε μιναρέδες ἀλλὰ Σταυρό, ἐὰν ἔκαιγαν λιβάνι καὶ ἔλεγαν ὕμνους, θὰ µἂς ἄρεσε;
Ἀσφαλῶς καὶ δὲν θὰ µἂς ἄρεσε, θὰ ξεσηκώναμε τὸν κόσμο, μέχρι ποὺ θὰ καλούσαμε πίσω τὸν πρέσβη µἂς ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα.
Τότε, γιατί τὸ κάνετε ἐσεῖς αὐτό, κάθε χρόνο;Πέρασαν 556 χρόνια καὶ γιορτάζετε (τὴν Ἅλωση) σὰν νὰ ἦταν χθές. Κάθε ἔτος γιορτάζοντας τὴν Ἅλωση (ἀπευθυνόμενος πρὸς τὶς τουρκικὲς ἀρχές), διακηρύσσετε σὲ ὅλο τὸν κόσµο ὅτι:
Αὐτὰ τὰ μέρη δὲν ἦταν δικὰ µἄς, ἤρθαµε ἐκ τῶν ὑστέρων καὶ τὰ πήραμε µἐ τὴ ?ἴα. Γιὰ ποιὸ λόγο ἄραγε φέρνετε στὴ µνήµη µἴα ὑπόθεση ἔξι αἰώνων;
Μήπως στὸ ὑποσυνείδητό σας ὑπάρχει ὁ φόβος ὅτι ἡ Πόλη κάποια µἔρα θὰ δοθεῖ πίσω ;
Μὴν φοβάστε, δὲν ὑπάρχει αὐτὸ ποὺ λένε µἐρικοὶ ἠλίθιοί της Ergenekon περὶ τῶν ὅρων τοῦ 1919 (ἀναφέρεται στὴν συνθήκη τῶν Σεβρῶν, ἀπὸ τὸ σύνδρομο τῆς ὁποίας διακατέχεται τὸ σύνολο τῶν ἐθνικιστῶν στὴν Τουρκία).
Καὶ οἱ δικοὶ µἂς ποὺ γιορτάζουν τὴν Ἅλωση εἶναι µἴα χούφτα φανατικοὶ µὄνο ποὺ ἡ φωνὴ τοὺς ἀκούγεται δύσκολα.
Ρὲ σεῖς, ἂν µἂς ποῦνε ὅτι λεηλατούσαμε τὴν Πόλη τρεῖς µἔρες καὶ τρεῖς νύχτες συνεχῶς τί θὰ ἀπαντήσουμε;
Θὰ ὑπερασπιστοῦμε τὸν ἑαυτὸ µἂς στὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἢ θὰ ἀφήσουμε τὸ θέμα στοὺς ἱστορικούς;
Ἀντὶ νὰ περηφανευόμαστε µἐ τὶς πόλεις ποὺ κατακτήσαμε, ἂς περηφανευτοῦμε µἐ αὐτὲς ποὺ ἱδρύσαμε, ἐὰν ὑπάρχουν. Ἀλλὰ δὲν ὑπάρχουν.
Γιατί ὁλόκληρη ἡ Ἀνατολὴ εἶναι περιοχὴ ποὺ κατακτήθηκε βίαια.
Ἀκόμη καὶ τὸ ὄνομα τῆς Ἀνατολίας δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ πιστεύουν (ana=µἠτέρα, dolu=γεµάτη) ἀλλὰ προέχεται ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ λέξη Ἀνατολή.
Ἀκόμα καὶ ἡ ὀνομασία τῆς Κωνταντινουπόλεως, ποὺ τὴν ἀποκαλοῦμε Istanbul δὲν εἶναι ὅπως µἂς λέει ὁ Ebliya Celebi, ἐκεῖ ὅπου ὑπερτερεῖ τὸ Ἰσλὰµ τρά?ὤντας τὴ λέξη ἀπὸ τὰ μαλλιά, ἀλλὰ προέρχεται ἀπὸ τὸ «εἰς τὴν Πόλιν» ("stin poli" stimboli okunur, "sehire, sehirde")
Ἐντάξει λοιπόν, ἀποκτήσαµε µὄνιµη ἐγκατάσταση καὶ τελείωσε ἡ νοµαδικὴ μᾶς ζωὴ καὶ γι' αὐτὸ ὁ λαὸς ἀγοράζει πέντε - πέντε τὰ διαµερίσµατα. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ µἂς κουνήσει, ἠρεμῆστε.
Οἱ χωριάτες µἂς ἂς ἀρκεστοῦν στὸ νὰ δολοφονοῦν τὴν Κωνσταντινούπολη χωρὶς ὅμως πολλὲς φανφάρες.”
onalert.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου