τοῦ Βαγγέλη Παπαχρήστου
Κάθε φορᾶ ποὺ κάθομαι νὰ γράψω κάτι γιὰ τὸν Ἄνθρωπο αὐτόν, δὲν ξέρω γιατί τὸ σῶμα μου ἀνατριχιάζει. Γιατί ἡ καρδιά μου ραγίζεται καὶ τὰ μάτια μου δακρύζουν. Δὲν μπορῶ ν’ ἀναφέρω μόνον μὲ ἕνα γραπτὸ τὶς αἰτίες πού μου προκαλοῦν αὐτὰ τὰ συναισθήματα. Γιατί εἶναι πολλές. Γιατί εἶναι τέτοια τὰ χαρακτηριστικά του, τόσες πολλὲς οἱ ἐνέργειες καὶ προσπάθειές του, τόσα ἐπάξια τὰ κατορθώματα καὶ τὰ εὐεργετήματά του, ποὺ μόνον ἕνας Ἄνθρωπος σὰν αὐτὸν μποροῦσε νὰ τὰ ἔχει. Γιατί, ἴσως, νὰ ἦταν ὁ διαλεκτὸς τοῦ Κυρίου, ἐδῶ στὴ γῆ γιὰ νὰ προσφέρει καὶ νὰ μὴν παίρνει. Νὰ βοηθάει καὶ νὰ μένει φτωχός. Καὶ ἕνας τέτοιος Ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλος ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Σεβαστιανό.
Ἔκλεισαν 16 χρόνια ἀπὸ τὴν 12η Δεκεμβρίου τοῦ 1994. Τὴν ἡμέρα ποὺ ἔπαψε νὰ πάλλει ἡ μεγάλη καρδιά του. Ἡ καρδιὰ τοῦ Πνευματικοῦ Ἡγέτη τῶν Κονιτσιωτῶν καὶ τῶν Βορειοηπειρωτῶν, τῶν Ἑλλήνων καὶ ὅλων ὅσων τὸν γνώρισαν, ὅσων τὸν ἄκουσαν.
Πέρασαν 16 χρόνια ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ ἔπαψε ν’ ἀκούγεται ἐκείνη ἡ μπάσα, βροντερὴ καὶ κραυγαλέα φωνή του. Ἡ φωνὴ ποὺ....
διαπέρασε τὰ σύνορά της Ἑλλάδος, ἀναγκάζοντας Πρέσβεις καὶ Προέδρους, Πρωθυπουργοὺς καὶ Καγκελάριους νὰ τὴν ἀκούσουν καὶ νὰ τὴ σεβαστοῦν. Ἔπαψαν ν’ ἀκούγονται οἱ τρανταχτὲς ὁμιλίες του ποὺ ἄρχιζαν μὲ τὰ γνωστὰ λόγια: «Ἀδέλφια Βορειοηπειρῶτες!» καὶ ὅπου σὲ καθήλωναν ν’ ἄκουγες μὲ προσοχὴ ἐκεῖνα τὰ λόγια. Γιατί ἦταν λόγια ποὺ ἔσταζαν μέλι. Λόγια ποὺ ἐμπνέανε ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό σου καὶ πίστη γιὰ τὸ αὔριο. Λόγια σοφά, εἰλικρινῆ, πονετικά, δυναμικά, πειστικά, διαμαρτυρικά. Ἀνάλογα τὶς περιστάσεις. Λόγια ποὺ κατέληγαν ξανὰ μὲ τὴν ἴδια εὐχή: «Χριστὸς Ἀνέστη καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἀνέστη!».
διαπέρασε τὰ σύνορά της Ἑλλάδος, ἀναγκάζοντας Πρέσβεις καὶ Προέδρους, Πρωθυπουργοὺς καὶ Καγκελάριους νὰ τὴν ἀκούσουν καὶ νὰ τὴ σεβαστοῦν. Ἔπαψαν ν’ ἀκούγονται οἱ τρανταχτὲς ὁμιλίες του ποὺ ἄρχιζαν μὲ τὰ γνωστὰ λόγια: «Ἀδέλφια Βορειοηπειρῶτες!» καὶ ὅπου σὲ καθήλωναν ν’ ἄκουγες μὲ προσοχὴ ἐκεῖνα τὰ λόγια. Γιατί ἦταν λόγια ποὺ ἔσταζαν μέλι. Λόγια ποὺ ἐμπνέανε ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό σου καὶ πίστη γιὰ τὸ αὔριο. Λόγια σοφά, εἰλικρινῆ, πονετικά, δυναμικά, πειστικά, διαμαρτυρικά. Ἀνάλογα τὶς περιστάσεις. Λόγια ποὺ κατέληγαν ξανὰ μὲ τὴν ἴδια εὐχή: «Χριστὸς Ἀνέστη καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἀνέστη!».
Ἐκείνη τὴν 12η Δεκεμβρίου τοῦ 1994, ἡ Βόρεια Ἤπειρος ἔμεινε πιὸ φτωχή. Πιὸ ἀδύναμη καὶ πιὸ ἀπροστάτευτη. Γιατί ἔφυγε ὁ Γέροντας ἐκεῖνος ποὺ ταρακουνοῦσε τὰ λιμνάζουσα νερά. Ἐκεῖνος ποὺ ἀνάγκαζε Ὀργανισμοὺς καὶ Φορεῖς νὰ παρακολουθοῦν τὰ κατεστημένα στὴν Ἀλβανία καὶ οἱ Βορειοηπειρῶτες νὰ νιώθουν πιὸ ἀσφαλεῖς. Γι’ αὐτὸ τὸν ἀγάπησαν τόσο πολὺ οἱ Βορειοηπειρῶτες. Γι’ αὐτὸ πόνεσαν σὰν ἄκουσαν τὴ θλιβερὴ ἐκείνη εἴδηση τοῦ ἀποχωρισμοῦ του ἀπὸ τὴν ἀγκαλιά τους. Γι’ αὐτὸ τὸν μίσησαν τόσο πολὺ οἱ ἐθνικιστὲς Ἀλβανοί. Καὶ δημιούργησαν τὶς κακουχίες καὶ ραδιουργίες, τὶς στημένες σκηνὲς τῆς Ἐπισκοπῆς καὶ τὴν σύλληψη τῶν «πέντε». Γι’ αὐτὸ πίεζαν στὶς ἀνακρίσεις τοὺς Πέντε της Ὁμόνοιας νὰ κατηγορήσουν καὶ νὰ τὰ φορτώσουν ὅλα στὸν Ἄνθρωπο τῆς Ἐλευθερίας καὶ τῆς Δημοκρατίας, τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ πόνου, τῆς εἰλικρίνειας καὶ τοῦ σεβασμοῦ. Δὲν τὸ κατόρθωσαν, ὅμως, μπροστὰ στὴ στάση τῶν κατηγορουμένων μὲ τὶς διδαχὲς τοῦ Σεβαστιανοῦ ποὺ ἦταν ἐμπνευσμένοι, μπροστὰ στὴ συσπείρωση ὅλου του Ἑλληνισμοῦ.
Ἔκλεισαν 16 χρόνια ποὺ ἀπουσιάζει ἀπὸ κοντά μας ὁ Ἐμπνευστής, ὁ Ἥρωάς μας, ὁ Πνευματικός μας Ἡγέτης. Ὁ Ἄνθρωπος ποὺ ἔκλεισε τὰ μάτια του μὲ τὸν πόνο μας. Μὲ τὴν εἰκόνα τῆς ἀλύτρωτης Βορείου Ἠπείρου.
Αἰώνια ἡ μνήμη σου ἀείμνηστε μακαριστὲ Σεβαστιανέ!
Βαγγέλης Παπαχρῆστος
Κάθε φορᾶ ποὺ κάθομαι νὰ γράψω κάτι γιὰ τὸν Ἄνθρωπο αὐτόν, δὲν ξέρω γιατί τὸ σῶμα μου ἀνατριχιάζει. Γιατί ἡ καρδιά μου ραγίζεται καὶ τὰ μάτια μου δακρύζουν. Δὲν μπορῶ ν’ ἀναφέρω μόνον μὲ ἕνα γραπτὸ τὶς αἰτίες πού μου προκαλοῦν αὐτὰ τὰ συναισθήματα. Γιατί εἶναι πολλές. Γιατί εἶναι τέτοια τὰ χαρακτηριστικά του, τόσες πολλὲς οἱ ἐνέργειες καὶ προσπάθειές του, τόσα ἐπάξια τὰ κατορθώματα καὶ τὰ εὐεργετήματά του, ποὺ μόνον ἕνας Ἄνθρωπος σὰν αὐτὸν μποροῦσε νὰ τὰ ἔχει. Γιατί, ἴσως, νὰ ἦταν ὁ διαλεκτὸς τοῦ Κυρίου, ἐδῶ στὴ γῆ γιὰ νὰ προσφέρει καὶ νὰ μὴν παίρνει. Νὰ βοηθάει καὶ νὰ μένει φτωχός. Καὶ ἕνας τέτοιος Ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλος ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Σεβαστιανό.
Ἔκλεισαν 16 χρόνια ἀπὸ τὴν 12η Δεκεμβρίου τοῦ 1994. Τὴν ἡμέρα ποὺ ἔπαψε νὰ πάλλει ἡ μεγάλη καρδιά του. Ἡ καρδιὰ τοῦ Πνευματικοῦ Ἡγέτη τῶν Κονιτσιωτῶν καὶ τῶν Βορειοηπειρωτῶν, τῶν Ἑλλήνων καὶ ὅλων ὅσων τὸν γνώρισαν, ὅσων τὸν ἄκουσαν.
Πέρασαν 16 χρόνια ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ ἔπαψε ν’ ἀκούγεται ἐκείνη ἡ μπάσα, βροντερὴ καὶ κραυγαλέα φωνή του. Ἡ φωνὴ ποὺ διαπέρασε τὰ σύνορά της Ἑλλάδος, ἀναγκάζοντας Πρέσβεις καὶ Προέδρους, Πρωθυπουργοὺς καὶ Καγκελάριους νὰ τὴν ἀκούσουν καὶ νὰ τὴ σεβαστοῦν. Ἔπαψαν ν’ ἀκούγονται οἱ τρανταχτὲς ὁμιλίες του ποὺ ἄρχιζαν μὲ τὰ γνωστὰ λόγια: «Ἀδέλφια Βορειοηπειρῶτες!» καὶ ὅπου σὲ καθήλωναν ν’ ἄκουγες μὲ προσοχὴ ἐκεῖνα τὰ λόγια. Γιατί ἦταν λόγια ποὺ ἔσταζαν μέλι. Λόγια ποὺ ἐμπνέανε ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό σου καὶ πίστη γιὰ τὸ αὔριο. Λόγια σοφά, εἰλικρινῆ, πονετικά, δυναμικά, πειστικά, διαμαρτυρικά. Ἀνάλογα τὶς περιστάσεις. Λόγια ποὺ κατέληγαν ξανὰ μὲ τὴν ἴδια εὐχή: «Χριστὸς Ἀνέστη καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἀνέστη!».
Ἐκείνη τὴν 12η Δεκεμβρίου τοῦ 1994, ἡ Βόρεια Ἤπειρος ἔμεινε πιὸ φτωχή. Πιὸ ἀδύναμη καὶ πιὸ ἀπροστάτευτη. Γιατί ἔφυγε ὁ Γέροντας ἐκεῖνος ποὺ ταρακουνοῦσε τὰ λιμνάζουσα νερά. Ἐκεῖνος ποὺ ἀνάγκαζε Ὀργανισμοὺς καὶ Φορεῖς νὰ παρακολουθοῦν τὰ κατεστημένα στὴν Ἀλβανία καὶ οἱ Βορειοηπειρῶτες νὰ νιώθουν πιὸ ἀσφαλεῖς. Γι’ αὐτὸ τὸν ἀγάπησαν τόσο πολὺ οἱ Βορειοηπειρῶτες. Γι’ αὐτὸ πόνεσαν σὰν ἄκουσαν τὴ θλιβερὴ ἐκείνη εἴδηση τοῦ ἀποχωρισμοῦ του ἀπὸ τὴν ἀγκαλιά τους. Γι’ αὐτὸ τὸν μίσησαν τόσο πολὺ οἱ ἐθνικιστὲς Ἀλβανοί. Καὶ δημιούργησαν τὶς κακουχίες καὶ ραδιουργίες, τὶς στημένες σκηνὲς τῆς Ἐπισκοπῆς καὶ τὴν σύλληψη τῶν «πέντε». Γι’ αὐτὸ πίεζαν στὶς ἀνακρίσεις τοὺς Πέντε της Ὁμόνοιας νὰ κατηγορήσουν καὶ νὰ τὰ φορτώσουν ὅλα στὸν Ἄνθρωπο τῆς Ἐλευθερίας καὶ τῆς Δημοκρατίας, τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ πόνου, τῆς εἰλικρίνειας καὶ τοῦ σεβασμοῦ. Δὲν τὸ κατόρθωσαν, ὅμως, μπροστὰ στὴ στάση τῶν κατηγορουμένων μὲ τὶς διδαχὲς τοῦ Σεβαστιανοῦ ποὺ ἦταν ἐμπνευσμένοι, μπροστὰ στὴ συσπείρωση ὅλου του Ἑλληνισμοῦ.
Ἔκλεισαν 16 χρόνια ποὺ ἀπουσιάζει ἀπὸ κοντά μας ὁ Ἐμπνευστής, ὁ Ἥρωάς μας, ὁ Πνευματικός μας Ἡγέτης. Ὁ Ἄνθρωπος ποὺ ἔκλεισε τὰ μάτια του μὲ τὸν πόνο μας. Μὲ τὴν εἰκόνα τῆς ἀλύτρωτης Βορείου Ἠπείρου.
Αἰώνια ἡ μνήμη σου ἀείμνηστε μακαριστὲ Σεβαστιανέ!
borioipirotis.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου