Κυριακὴ Λουκᾶ (Ἰ΄ 25-37)

H΄ Κυριακὴ Λουκᾶ

(Ἰ΄ 25-37)

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗ

Γράφει  ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

Ὅλοι μας λίγο-πολὺ γνωρίζουμε τὴν θαυμάσια παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη, τὴν ὁποία ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, διηγήθηκε ἐξ ἀφορμῆς τῶν ἐρωτήσεων ἑνὸς Νομικοῦ.

Ὁ θεόπνευστος Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, μὲ τὴν ἀριστοτεχνική του γραφίδα, μᾶς μεταφέρει μπροστὰ στὸ γεγονὸς καὶ αἰσθανόμαστε ὅτι βλέπουμε τὰ γεγονότα ποὺ περιγράφει, μὲ τὰ ἴδια μᾶς τὰ μάτια.

Ἔχουμε μπροστά μας, τὸν ταλαίπωρο ἐκεῖνο ἄνθρωπο, ποὺ καθὼς κατέβαινε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ στὴν Ἱεριχῶ, ἔπεσε ἐπάνω στοὺς φοβεροὺς ληστές, μὲ ἀποτέλεσμα, ἀφοῦ τὸν λήστεψαν καὶ τὸν κακοποίησαν, νὰ τὸν ἀφήσουν «ἡμιθανῆ τυγχάνοντα».

Πόσο, ἀλήθεια, προσβάλλεται ὁ ἀνθρωπισμός μας, καὶ πόσο ὑποφέρει ἡ θρησκευτικὴ συνείδηση, ὅταν παρατηροῦμε ὅτι οἱ δύο ἄνθρωποι ποὺ πέρασαν, ὁ Ἱερεὺς καὶ ὁ Λευίτης, «ἀντιπαρῆλθαν» ἀφήνοντας τὸν... συμπατριώτη τους καὶ ὁμόθρησκό τους στὴν ἀξιοθρήνητη ἐκείνη κατάσταση!

Ἀλλὰ εὐτυχῶς, ὁ τρίτος ποὺ πέρασε, ἂν καὶ ἀλλόδοξος καὶ Σαμαρείτης (ἐχθρὸς δηλαδή), ὄχι μόνο δὲν ἔδειξε τὴν ἴδια ἀχαρακτήριστη συμπεριφορὰ  μὲ τοὺς δύο προηγούμενους, ἀλλ’ ἀπεδείχθη ὁ Σωτήρας τοῦ τραυματισμένου ἀνθρώπου!

Σὲ πολλὰ σημεῖα τῆς παραβολῆς θὰ μπορούσαμε νὰ σταθοῦμε, καὶ πάρα πολλὲς ἀλήθειες θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναπτύξουμε φίλοι μου.

Ὅμως θὰ μείνουμε στὸ ὑπόλοιπο τμῆμα τῆς Εὐαγγελικῆς μας περικοπῆς, ὅπου ἀναδεικνύεται ἡ ἀγάπη τοῦ Σαμαρείτη στὸν ἄγνωστό του (στὸν ἐχθρό του) καὶ στὰ ὅσα ἔκανε γιὰ νὰ τὸν σώσει.

Φυσικά, εἶναι ἀνάγκη μόνοι μας νὰ μελετήσουμε καὶ νὰ ἐμβαθύνουμε στὰ ἀποκαλυπτικὰ λόγια του Σωτῆρος μᾶς Ἰησοῦ.

Νὰ δοῦμε τὸν Σαμαρείτη ποὺ καθαρίζει καὶ προσδένει τὶς αἱματηρὲς πληγές, νὰ τὸν δοῦμε κατόπιν νὰ ἀνεβάζει τὸν ἑτοιμοθάνατο στὸ ζωντανό του, νὰ τὸν προσέχει νὰ μὴ πέσει ἀπὸ τὴν ἀφαίμαξη καὶ τὴν ἐξάντληση, καὶ στὴ συνέχεια νὰ τὸν ἀποθέτει στὸ πανδοχεῖο καὶ νὰ καθιστὰ ὑπεύθυνο τὸν πανδοχέα γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ ἐχθροῦ του. Τέλος νὰ τὸν θαυμάσουμε ὅταν τονίζει τὴν συγκλονιστικὴ φράση «ἐπιμελήθητι αὐτοῦ καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσης, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαι μὲ ἀποδώσω σοὶ» (Λουκᾶ ἴα΄ 35). Δήλ. Περιποιήσου τὸν γιὰ νὰ γίνει καλά. Καὶ ὅ,τι ξοδέψεις παραπάνω, ἐγώ, ὅταν ἐπιστρέφω στὴν πατρίδα μου καὶ περάσω πάλι ἀπὸ ἐδῶ, θὰ σοὺ τὰ ἐξοφλήσω.  

Ὁπωσδήποτε ἡ παραβολὴ θέλει νὰ τονίσει τὴν ἀγάπη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε μεταξὺ μας οἱ ἄνθρωποι. Ἂν ἕνας Σαμαρείτης ἔδειξε τέτοια συμπεριφορά, ποιὰ ἀλήθεια, συμπεριφορά, θὰ πρέπει νὰ δείχνουμε οἱ χριστιανοί, ὄχι μόνο μεταξύ μας, ἀλλὰ καὶ σ’ αὐτοὺς ποῦ μᾶς θεωροῦν ἐχθρούς;

Τονίζουμε ὅτι ἐνδεχομένως, ἄλλοι ἴσως νὰ μᾶς θεωροῦν ἐχθρούς. Καὶ τοῦτο διότι, ἂν ἕνας πιστὸς ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ ἴδιος ἔχει ἐχθρούς, ὅτι δηλαδὴ μισεῖ κάποιους ἀνθρώπους, γιὰ διαφόρους λόγους, αὐτός, ξεκάθαρα δὲν μπορεῖ  νὰ ἔχει σχέση μὲ τὸν Χριστό. Ἁπλούστερα; Ἕνας τέτοιος τύπος, παρὰ τὴν ἴσως καλὴ ἐξωτερική του συμπεριφορά, δὲν εἶναι καν χριστιανός.

Ἀλλὰ στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὑπάρχει καὶ ἡ βαθύτερη θεολογικὴ σημασία. Κατ’αὐτήν, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα. Ληστὲς εἶναι οἱ δαίμονες. Φοβερὲς πληγὲς εἶναι οἱ ἁμαρτίες ποὺ πραγματικὰ καταρρακώνουν καὶ τελικῶς θανατώνουν τὸν ἄνθρωπο. Οἱ πρῶτοι διαβάτες εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ὁσοδήποτε μεγάλοι καὶ ἂν φαίνονται δὲν ἔχουν τὴν δύναμη νὰ σώσουν τὸν δυστυχισμένο ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες. Καὶ φυσικά, Σαμαρείτης εἶναι Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ποὺ ἦρθε γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο.

Πανδοχεῖο, δὲν εἶναι παρὰ ἡ Ἐκκλησία ποὺ δέχεται ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα γιὰ νὰ τὴν θεραπεύσει. Καὶ ὅπως σὲ ἕνα πανδοχεῖο ὑπάρχει τὸ προσωπικό, ἔτσι καὶ στὸ πανδοχεῖο-πνευματικὸ αὐτὸ νοσοκομεῖο, ὑπάρχουν οἱ κληρικοὶ ποὺ ἔχουν ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Χριστὸ νὰ προσφέρουν στὴν ἀνθρωπότητα κάθε βοήθεια ἡ ὁποία συντελεῖ στὴν σωτηρία τους.

Σὲ μᾶς τώρα δὲν μένει παρὰ νὰ ἀκούσουμε τὸν Σωτήρα μας καὶ νὰ παραμένουμε μέσα στὸ πανδοχεῖο, στὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ βροῦμε τὴν θεραπεία ποὺ ποθοῦμε, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει αὐτοκάθαρσις καὶ προσωπικὴ αὐτοθεραπεία καὶ ἀκόμα, δὲν ὑπάρχει στὸν δρόμο μας καὶ ἄλλο πανδοχεῖο!

Γιὰ τοῦτο καὶ ἔχει λεχθεῖ ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι ἡ θαυμάσια αὐτὴ Εὐαγγελικὴ παραβολή, δείχνει ὄχι μόνο τὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο (τὸ σύνολο τῶν ἀνθρώπων), στὴν κοινωνικὴ εὐτυχία, ἀλλὰ καὶ τὴν μόνη ἀσφαλῆ ὁδὸ  ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸν οὐρανό.

Νὰ δώσει, ἀδελφοί μου, ὁ Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς μᾶς Ἰησοῦς, νὰ ἐννοοῦμε τὶς θεῖες τοῦ ἀλήθειες καὶ ταυτοχρόνως νὰ ἐκτιμοῦμε ὁλοένα καὶ περισσότερο τὴν μοναδικὴ ἀξία τοῦ Πανδοχείου του, ποὺ ὅπως τονίσαμε, δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν Του.

Ἀμήν.