ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ (Λούκ. Ἡ΄ 26-39)
Ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται πεισματικὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου, ὑποστηρίζοντες ὅτι μὲ τὸν ὄρο διάβολο, ἁπλῶς προσωποποιεῖται τὸ κακό.
Ἡ Εὐαγγελικὴ ὅμως περικοπῆ ποὺ θὰ ἀναγνωστεῖ τὴν Κυριακὴ στοὺς Ἱερούς μας Ναούς, ἀποδεικνύει τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο.
Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, συνεχίζοντας τὴν Ἱεραποστολική του πορεία, ἔφθασε καὶ στὴν χώρα τῶν Γαδαρινῶν. Ἐκεῖ γίνεται μία δραματικὴ συνάντησις, ποὺ τελικῶς καὶ νομοτελειακῶς, θριαμβεύει ὁ «Υἱὸς τοῦ Θεοῦ».
Ἡ ταλαίπωρη αὐτὴ ψυχὴ «ἐκ χρόνων ἱκανῶν», βασανιζόταν ἀπὸ τὴν κακία τοῦ πλήθους τῶν δαιμόνων ποὺ εἶχαν κατασκηνώσει μέσα στὴν ὕπαρξή της.
Μόνο ὅποιος ἔχει συναντήσει παρόμοια περίπτωση δαιμονιζομένου ἀνθρώπου, μπορεῖ νὰ αἰσθανθεῖ κάπως τὴν φρίκη τῆς καταστάσεως αὐτῆς.
Ἀλλὰ ὅπως τὸ σκοτάδι ἐξαφανίζεται μπροστὰ στὶς λαμπερὲς ἀκτίδες τοῦ ἡλίου, ἔτσι καὶ πολὺ περισσότερο τὰ δαιμόνια, οἱ σκοτεινοὶ καὶ διεστραμμένοι αὐτοὶ ἄγγελοι, δὲν μποροῦσαν νὰ ὑποφέρουν τὴν λάμψη καὶ τὴν δύναμη τῆς Θεότητας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Καὶ μέσα στὸν ἀπαίσιο σπαραγμό τους, ἀναγκάζονται ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ταλαίπωρης ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως ποὺ κατέχουν, νὰ ὁμολογήσουν καὶ νὰ προσκυνήσουν τὸν Χριστό.
Εἶναι ὄντως φοβερό. Τὰ δαιμόνια ἀναγνωρίζουν καὶ ὁμολογοῦν τὸν Ἰησοῦ ὡς υἱὸν Θεοῦ, δηλαδὴ ὅτι Ὁ Χριστὸς εἶναι Ὁ Θεὸς καὶ συνάμα, θέλοντας καὶ μὴ ἀναγκάζονται νὰ ὁμολογήσουν καὶ νὰ ἀποκαλύψουν τὸ τί περιμένει τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα, στὸ τέλος τῆς παγκόσμιας Ἱστορίας : «Καὶ παρεκάλλει αὐτὸν ἴνα μὴ ἐπιτάξει αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν».
Ὁ Ἰησοῦς, ὁ Κύριος καὶ Δημιουργὸς , τὸ Α καὶ τὸ Ὤ, μὲ τὸ Θεϊκὸ καὶ Παντοκρατορικὸ τοῦ πρόσταγμα, διατάζει τὴν λεγεώνα τῶν δαιμόνων, νὰ μποῦν στὸ παράνομο κοπάδι τῶν χοίρων. Ἀμέσως ἐλευθερώνεται ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος, ἤρεμος καὶ ἥσυχος τώρα «ἰματισμένος καὶ σωφρονῶν», κάθεται «παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ», παρακαλώντας τὸν νὰ γίνει καὶ αὐτὸς μαθητής του.
Ἔχει λεχθεῖ ἀπὸ τοὺς ἁγίους μας, τοὺς ἀνθρώπους δηλαδὴ οἱ ὁποῖοι μεταφέρουν γνήσια τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια καὶ τὴν αὐθεντικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι ἡ μεγαλύτερη νίκη τοῦ διαβόλου, εἶναι νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ πιστέψει ὅτι δὲν ὑπάρχει διάβολος.
Πράγματι! Ὅπως ὅταν ὁ φρουρὸς πιστέψει πὼς δὲν ὑφίσταται ἐχθρὸς καὶ ἔτσι ἀποκοιμηθεῖ στὴν σκοπιά, ἤδη ἔχει πέσει στὴν παγίδα τοῦ ἐχθροῦ, καὶ τὰ ἀποτελέσματα εἶναι φοβερὰ τόσο γιὰ τὸν ἴδιο ὅσο καὶ γιὰ αὐτοὺς ποὺ προστατεύει, τὸ ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ θὰ στραγγαλίσει τὴν συνείδησή του γιὰ νὰ δεχθεῖ ὅτι δὲν ὑφίσταται διάβολος.
Στὴν περίπτωση αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται στὴν πιὸ φοβερὴ πλάνη ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ πέσει. Ἀλλοίμονο!
Δυστυχῶς ὄχι μόνο αὐξάνουν τὰ πρόσωπα ποὺ ἔπεσαν σ’ αὐτὴ τὴν θανατηφόρο παγίδα, ἀλλὰ κατὰ παράδοξο τρόπο, δὲν ἀκούγονται ὅσο θὰ ἔπρεπε αὐτὲς οἱ ἀποκαλυπτικὲς ἀλήθειες ἀπὸ ὅσους ἔχουν ταχθεῖ νὰ διασαλπίζουν στὸν κόσμο τὶς εὐαγγελικὲς αὐτὲς ἀλήθειες.
Ἴσως ἡ ἡμιμάθεια ὁρισμένων ποὺ δυστυχῶς βρίσκονται σὲ καίριες θέσεις στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἴσως τὸ ὑλιστικὸ πνεῦμα τῆς κοινωνίας μας πού, σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις, ἀλλοιώνει τὸ ἀσκητικὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἴσως τέλος ἡ ὀλιγοπιστία τινῶν, φράζει τὰ στόματα μὲ ἀποτέλεσμα τὴν συγκάλυψη τῆς πραγματικότητας.
Παρ’ ὅλα ὅμως αὐτά, ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία διασφαλίζει καὶ ἑρμηνεύει τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο, διὰ τῶν ἁγίων της διακηρύσσει τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστὸς ἦρθε γιὰ νὰ «καταργήσει τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τουτέστι τὸν διάβολον».
Μία ἁπλὴ ἀνάγνωση τῶν βιβλικῶν κειμένων, πιστοποιεῖ στὸν κάθε καλοπροαίρετο ἀναζητητὴ τῆς ἀληθείας, καὶ ταυτοχρόνως παρέχει τὴν βεβαιότητα στοὺς πιστοὺς , ὅτι ὁ διάβολος εἶναι μία σκοτεινὴ καὶ τραγικὴ προσωπικότητα «ἀνθρωποκτόνος», μὲ φοβερὸ καὶ λυσσαλέο μίσος ἐναντίον τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ δήλ. τὸν ἄνθρωπο.
Εἴθε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος ἐξῆλθε «Νικῶν καὶ ἴνα νικήσει», νὰ μᾶς φυλάει ἄτρωτους ἀπὸ τὶς ποικίλες παγίδες τοῦ «ἐχθροῦ», νὰ μᾶς χαριτώνει μέσω τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων Του νὰ τὸν πολεμοῦμε, καὶ νὰ μένουμε σταθεροὶ στὶς Εὐαγγελικὲς Ἐπιταγές.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου