Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ κατόρθωσαν νὰ μιμηθοῦν τὴν ταπεινὴ γῆ, ἡ ὁποία, ἐνῶ πατιέται ἀπὸ ὅλους, ὅμως ὅλους τους σηκώνει μὲ τὴν ἀγάπη της καὶ τοὺς τρέφει μὲ στοργὴ σὰν καλὴ μάννα, ἡ ὁποία ἔδωσε καὶ τὸ ὑλικὸ γιὰ τὴν σάρκα μας στὴν πλάση. Δέχεται ἐπίσης μὲ χαρὰ καὶ ὅ,τι τῆς πετᾶμε, ἀπὸ καλοὺς καρποὺς μέχρι ἀκάθαρτα σκουπίδια, τὰ ὁποῖα ἐπεξεργάζεται ἀθόρυβα σὲ βιταμίνες καὶ τὶς προσφέρει πλουσιοπάροχα μὲ τοὺς καρποὺς τῆς ἀδιακρίτως σὲ καλοὺς καὶ κακοὺς ἀνθρώπους.
Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος, ὅπως φαίνεται, εἶναι ὁ δυνατότερος τοῦ κόσμου, διότι καὶ νικάει, ἀλλὰ καὶ σηκώνει πολλὰ ξένα βάρη μὲ ἐλαφριὰ τὴν συνείδησή του.
Ἐνῶ ζεῖ περιφρονημένος καὶ ἀδικημένος γιὰ τὰ ξένα σφάλματα ποὺ οἰκειοποιεῖται ἀπὸ ἀγάπη, ἐσωτερικὰ νιώθει τὴν μεγαλύτερη χαρὰ τοῦ κόσμου, γιατί εἶναι περιφρονημένος πιὰ ἀπὸ αὐτὸν ὁ μάταιος τοῦτος κόσμος. Οἱ ὕβρεις, οἱ ἀδικίες κ.λ.π. εἶναι τὰ καλύτερα νυστέρια γιὰ ὅσους ἔφταιξαν, διότι μὲ αὐτὰ καθαρίζουν οἱ παλιὲς πληγές. Γιὰ ἐκείνους ὅμως ποὺ δὲν ἔφταιξαν εἶναι μαχαίρια δημίου, καὶ Μάρτυρες θεωροῦνται αὐτοὶ ποὺ τὰ δέχονται χαρούμενοι γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ μεγάλοι στὴν ἡλικία ποὺ δὲν δέχονται ὕβρεις καὶ αὐστηρὲς παρατηρήσεις, γιὰ νὰ θεραπευθοῦν ἢ γιὰ νὰ λάβουν μισθὸ (ὅταν δὲν φταῖνε), εἶναι πιὸ ἀνόητοι καὶ ἀπὸ τὰ μωρὰ παιδιά, ποὺ δὲν θέλουν οὔτε νὰ ἀκούσουν τὸν γιατρό, διότι φοβοῦνται τὴν ἔνεση (μὴν τοὺς τρυπήσει μὲ τὴν βελόνα), καὶ ὑποφέρουν τὸν πυρετὸ συνέχεια καὶ τὸν βήχα.
Περισσότερη εὐγνωμοσύνη ὀφείλουμε σ’ αὐτοὺς ποὺ μᾶς κέντησαν καὶ βγῆκαν τὰ ἀγκάθια τῆς ψυχῆς μας, παρὰ σ’ ἐκείνους ποὺ θὰ ἔσκαβαν δωρεὰν τὴν περιοχή μας καὶ θὰ μᾶς φανέρωναν τὸν κρυμμένο μᾶς ἄγνωστο θησαυρό.
Δὲν ὠφελεῖ νὰ τρίβει κανεὶς τὰ γόνατά του μὲ ἀμέτρητες μετάνοιες, ἐὰν δὲν τρίβει παράλληλα καὶ τὴν μούρη του μὲ τὴν ταπείνωση (τὴν ἐσωτερικὴ μετάνοια). Ἐκεῖνος ποὺ ζητάει ταπείνωση ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ δὲν δέχεται τὸν ἄνθρωπο ποὺ τοῦ στέλνει ὁ Θεός, γιὰ νὰ τὸν ταπεινώσει, δὲν ξέρει τί ζητάει, διότι οἱ ἀρετὲς δὲν ἀγοράζονται τὰ ψώνια στὸν μπακάλη (ὅσα κιλὰ θέλουμε), ἀλλὰ μᾶς στέλνει ὁ Θεὸς ἀνθρώπους νὰ δοκιμαστοῦμε, νὰ ἐργαστοῦμε, νὰ τὴν ἀποκτήσουμε καὶ νὰ στεφανωθοῦμε.
Ὅποιος σκύβει ταπεινὰ καὶ δέχεται τὰ χτυπήματα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, διώχνει τὰ δικά του ἐξογκώματα, ὀμορφαίνει πνευματικὰ σὰν Ἄγγελος καὶ ἔτσι χωράει ἀπὸ τὴν στενὴ πύλη τοῦ Παραδείσου.
Μακάριος ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔδωσε τὰ ἐξογκώματά του καὶ βαδίζει τὴν τεθλιμμένη ὁδὸ τοῦ Κυρίου μὲ ξένο βάρος (συκοφαντίες κλπ) καὶ ἀφήνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ τοῦ πλέκουν ἁμαράντινα στεφάνια μὲ τὶς κατηγορίες, διότι αὐτὸ φανερώνει τὴν γνήσια ταπεινοφροσύνη ποὺ δὲν ἐξετάζει τί λένε οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ τί θὰ πεῖ ὁ Θεὸς τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.
Ἐκεῖνος ποὺ μιλάει λογικὰ σὲ φιλοκατήγορο ἢ σὲ ὀλιγομυαλὸ καὶ ἔχει τὴν ἀπαίτηση νὰ βρεῖ κατανόηση, φανερώνει ὅτι καὶ ὁ ἴδιος δὲν εἶναι καλά, διότι ὁ κακότροπος εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν ὀλιγομυαλό, γιατί εἶναι σκοτισμένο τὸ μυαλό του ἀπὸ τὴν κακία καὶ τὸν ἐγωισμό.
Ὅσοι ὅμως ἔχουν ταπείνωση, ἔχουν καὶ καλοσύνη καὶ θεῖο φωτισμὸ καὶ δὲν σκοντάφτουν ποτὲ στὴ πνευματική τους πορεία ἀπὸ τὰ ἐμπόδια του πονηροῦ. Τοὺς περισσότερους πειρασμούς, τὶς περισσότερες φορές, τοὺς δημιουργεῖ ὁ ἴδιος μας ὁ ἐαυτός μας, ὅταν βάζουμε τὸν ἑαυτό μας στὶς συνεργασίες μας μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους, ὅταν δηλαδὴ θέλουμε νὰ ὑψώνουμε τὸν ἑαυτό μας. Στὸν Οὐρανὸ δὲν ἀνεβαίνει κανεὶς μὲ τὸ κοσμικὸ ἀνέβασμα ἀλλὰ μὲ τὸ πνευματικὸ κατέβασμα. Ὅποιος βαδίζει χαμηλά, βαδίζει πάντα μὲ σιγουριὰ καὶ ποτὲ δὲν πέφτει.
Ἐκεῖνος ποὺ δὲν συμβουλεύεται στὴν πνευματική του πορεία, μπερδεύει τοὺς δρόμους καὶ κουράζεται πολὺ καὶ καθυστερεῖ. Ἐὰν δὲν ταπεινωθεῖ νὰ ρωτήσει ἔστω καὶ ἀργότερα, δύσκολα θὰ φτάσει στὸν προορισμό του. Ἐνῶ αὐτοὶ ποὺ συμβουλεύονται βαδίζουν ξεκούραστα, μὲ σιγουριά, καὶ σκεπάζονται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ φωτίζονται ἐπειδὴ ταπεινώνονται.
Ὅσοι κινοῦνται ὅλο ἁπλὰ μὲ καλοὺς λογισμούς, καὶ λένε ὅλους τους λογισμούς τους καὶ πιστεύουν ἀπὸ πολλὴ ταπείνωση ὅτι δὲν ἔχουν τίποτα τὸ καλό, ἐνῶ ἀγωνίζονται μὲ φιλότιμο πολύ, αὐτοὶ κρύβουν τὸν μεγαλύτερο πνευματικὸ θησαυρὸ μέσα τους, χωρὶς νὰ τὸν γνωρίζουν οὔτε οἱ ἴδιοι οὔτε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, καὶ ἔτσι δὲν σπαταλιέται ἀπὸ τοὺς ἴδιους καὶ δὲν κλέβεται ἀπὸ τοὺς ἄλλους.
Στὸν πολὺ ταπεινὸ καὶ εὐαίσθητο ἄνθρωπο ὅταν ταπεινώνεται κανείς, βοηθιέται πολύ? ἐνῶ στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀγνοεῖ τὴν ταπείνωση, ἐὰν ταπεινωθεῖς – τὸν συμβουλευθεῖς ἢ πεῖς τὰ ἐλαττώματά σου-, τὸν κάνεις πιὸ περήφανο καὶ ἀναιδῆ.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ταπείνωση καὶ καλοὺς λογισμούς, εἶναι γεμάτος ἀπὸ ἀμφιβολίες καὶ ἐρωτηματικά. Κι ἐπειδὴ θὰ βρίσκεται συνέχεια ζαλισμένος, ἔχει ἀνάγκη στὶς ἀρχὲς ἀπὸ Γέροντα μὲ μεγάλη ὑπομονή, γιὰ νὰ τοῦ δίνει συνέχεια ἐξηγήσεις, μέχρι νὰ καθαρίσει ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ βλέπει καθαρά.
Ὁ ταπεινὸς καὶ καλοκάγαθος ἄνθρωπος, ἐπειδὴ ἔχει τὴν καθαρότητα καὶ τὴν ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερικὴ ἠρεμία, ἔχει καὶ βάθος πνευματικὸ καὶ βλέπει βαθιὰ τὰ θεία νοήματα καὶ βοηθιέται περισσότερο, καὶ αὐξάνεται καὶ ἡ πίστη τοῦ πιὸ πολύ, ζώντας τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ὑπερήφανος, ἐκτὸς ποὺ εἶναι σκοτισμένος, εἶναι καὶ συνέχεια ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικὰ ταραγμένος ἀπὸ τὴν ἐλαφρότητα τοῦ ἐγωισμοῦ στέκεται πάντα στὴν ἐπιφάνεια τῶν πραγμάτων καὶ δὲν μπορεῖ νὰ προχωρήσει στὸ βάθος, ὅπου βρίσκονται τὰ θεία μαργαριτάρια, γιὰ νὰ πλουτίσει πνευματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου