Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Διαβάζοντας τὶς βυζαντινὲς εἰκόνες» τῆς Μαρίζας Ντεκάστρο
Ποιὸς εἶναι ὁ βασιλιάς σου Δημήτριε; φώναξε ὀργισμένος ὁ αὐτοκράτορας Μαξιμιανός. - Ἕνας εἶναι ὁ Παντοκράτορας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός!
- Δὲν εἶναι θεοὶ ὁ Δίας, ὁ Ἀπόλλωνας κι οἱ ἄλλοι; Κι εἶσαι τόσο ἀχάριστος κι ἀνάξιος της τιμῆς ποῦ σου ἔκανα καὶ σὲ διόρισα στρατηγὸ καὶ ἡγεμόνα τῆς Θεσσαλίας; Θὰ σὲ ρίξω στὴ φυλακή!
Κι ὁ Δημήτριος μαρτύρησε στὶς φυλακὲς τῆς Θεσσαλονίκης. Ὃ Θεὸς γιὰ νὰ τὸν δοξάσει, ἔκανε νὰ ἀναβλύζει μύρο θαυματουργὸ ἀπὸ τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου, ἱκανὸ νὰ γιατρεύει ὅλες τὶς ἀρρώστιες.
Ὡστόσο ὁ Δημήτριος δὲν ἐγκατέλειψε ποτὲ τὴν πόλη του. Καὶ μάλιστα, ὅταν ὁ Ἰουστινιανὸς ἔστειλε στὴ Θεσσαλονίκη ἀνθρώπους γιὰ νὰ πάρουν τὸ λείψανο τοῦ Δημητρίου στὴν Κωνσταντινούπολη, φλόγα πετάχτηκε ἀπὸ τὸν τάφο καὶ φωνὴ μεγάλη ἀκούστηκε: "Μὴ σκάψετε παρακάτω!" Κι οἱ ἀπεσταλμένοι ἔφυγαν κι ἄφησαν τὸ τίμιο λείψανο τοῦ Μυροβλύτη νὰ προστατεύει τὴν πόλη.
Ἢ ἀλήθεια εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ πλούσια πόλη τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας κινδύνεψε πολλὲς φορὲς ἀπὸ Βάρβαρους ἐχθρούς. Γιατί ὅποιος σκόπευε νὰ ἐπιτεθεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη ἔπρεπε πρῶτα νὰ πατήσει τὴ Θεσσαλονίκη. Τρεῖς φορὲς ἔκανε τὸ θαῦμα τοῦ ὃ ἅγιος Δημήτριος καὶ ὑπερασπίστηκε τὰ τείχη καὶ τὸ λιμάνι τῆς πόλης.
Ἔτσι ἔγινε ὅταν πολιόρκησαν τὴ Θεσσαλονίκη οἱ Ἄβαροι. Οἱ πολιορκητές, σύμφωνα μὲ τὴν πολεμικὴ τέχνη τῆς ἐποχῆς, κατασκεύασαν ἕναν ψηλὸ πολιορκητικὸ ξύλινο πύργο καὶ τὸν ἔστησαν ἀπέναντι ἀπὸ τὰ τείχη. Ἀπὸ ἐκεῖ ἔριχναν μὲ καταπέλτες ὀγκόλιθους καὶ γκρέμιζαν τοὺς προμαχῶνες. Ὃ Ἅγιος πρόσταξε τότε τοὺς ὑπερασπιστὲς τῆς πόλης νὰ ἀνέβουν στὰ ψηλότερα σημεῖα τοῦ φρουρίου καὶ νὰ περιμένουν τὸ σύνθημά του. Καὶ φάνηκε λευκὴ ὀπτασία πάνοπλου πολεμιστῆ νὰ ρίχνει μία πέτρα στὰ μηχανήματα τῶν Ἀβάρων καὶ νὰ τὰ καταστρέφει. Βροχὴ ἔπεφταν οἱ πέτρες ἀπὸ τὰ τείχη τῆς πόλης καὶ σκόρπιζαν τὸ θάνατο στοὺς Ἀβάρους. Ὡστόσο παραξενεύτηκαν οἱ Βάρβαροι ποῦ τόσο μικρὲς πέτρες εἶχαν τόσο μεγάλη δύναμη. Κάποιοι πιὸ θαρραλέοι ἂπ' αὐτοὺς ἔσκυψαν καὶ μάζεψαν ἀπὸ κάτω τὶς πέτρες. Τί νὰ δοῦν! Οἱ πέτρες εἶχαν πάνω τους χαραγμένα γράμματα ποῦ ἔλεγαν: "Δημήτριος". Καὶ τότε κατάλαβαν ὅτι ἡ πόλη ἦταν ἀπόρθητη γιατί εἶχε ἅγιο προστάτη κι ἔλυσαν τὴν πολιορκία.
Ἀκόμη καὶ στὶς μέρες μας ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου στὴν πόλη εἶναι ζωντανή. Δὲν εἶναι τυχαῖο λοιπόν, ποῦ ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Θεσσαλονίκης ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1913, συνέπεσε μὲ τὴ γιορτὴ τοῦ Ἁγίου στὶς 26 Ὀκτωβρίου.
ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ;
«Χαίροις ὁ τὸν χιτώνα τῆς ἀσεβείας διαρρήξας διὰ τῆς πίστεως»
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΛΟΓΟΣ ΖΩΗΣ» τοῦ Μητροπολίτου Ἀχελώου Εὐθυμίου Κ. Στυλίου
Προοίμιον: Οἱ χριστιανοί, σύμφωνα μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Χρίστου, ζοῦμε μέσα στὸν κόσμο. Στὸν κόσμο, ὅμως, ἐπικρατεῖ τὸ κακό, ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ ἀσέβεια. Τὸ πρόβλημα, ἑπομένως, ποῦ τέθηκε στοὺς χριστιανοὺς ἐξ ἀρχῆς καὶ τίθεται καὶ σὲ μᾶς σήμερα εἶναι τὸ πῶς θὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ καθεστὼς αὐτὸ τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἀνομίας.
α. Ἀντίσταση στὸ κακό: Ὃ ἅγιος Δημήτριος ἔζησε σὲ ἐποχὴ ὁπού κυριαρχοῦσε ἡ εἰδωλολατρία. Ὡς στρατιωτικός, μάλιστα, ἀντιμετώπιζε πολὺ περισσότερους πειρασμούς. Τί ἔκανε; Ἔλεγε ΟΧΙ. Ἀντιστεκόταν. Καὶ τελικὰ τὸν σκότωσαν, ἀλλὰ δὲν τὸν νίκησαν. Ἔτσι ἔγινε τύπος τοῦ Χρίστου. «Μὴ νικῶ ὑπὸ τοῦ κακοῦ», συμβουλεύει ὃ ἀπόστολος Παῦλος. (Ρώμ. Ἰβ' 21).
Αὐτὴ τὴν τακτικὴ καλούμαστε νὰ ἐφαρμόζουμε κι ἐμεῖς. Οἱ Ἕλληνες τοῦ 1940 εἶπαν ΟΧΙ, ἔμειναν ὄρθιοι καὶ ἐλεύθεροι. Καὶ ἔδωσαν στὸν κόσμο ἕνα ὑπέροχο μάθημα ἀνδρείας, ἐλευθερίας καὶ ἀξιοπρέπειας.
β. Ἐργάτες τοῦ καλοῦ: Ὁ ἅγιος Δημήτριος σκορποῦσε τὴν ἀγάπη, ἰδίως στὴ νεολαία. Ἔσωζε ἀνθρώπους, προστάτευε τοὺς ἀδυνάτους. Τὰ θαύματα τοῦ ἄπειρα. Καὶ μετὰ θάνατον, προστατεύει τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα, τῆς ὁποίας ἦταν στρατιωτικὸς ἀρχηγός.
Συνήθως οἱ ἄνθρωποι ἀντιμετωπίζουν τὸ κακὸ κάνοντας οἱ ἴδιοι κακό, ἀνταποδίδοντας μεγαλύτερο κακό. Ἔτσι, ὅμως, τὸ κακὸ πολλαπλασιάζεται. Ὃ χριστιανικὸς τρόπος ἀντιμετώπισης τοῦ κακοῦ εἶναι διαφορετικός: «Νίκα ἐν τῷ ἀγαθὸ τὸ κακόν», συμπληρώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ μόνος τρόπος νὰ νικήσεις τὸ σκοτάδι εἶναι νὰ ἀνάψεις ἐσὺ ἕνα φῶς.
Ἐπίλογος: Δὲν μποροῦμε ἐμεῖς νὰ σταματήσουμε τοὺς ἄλλους νὰ κάνουν τὸ κακό. Οὔτε ἀκόμη καὶ ἡ Ἀστυνομία δὲν μπορεῖ νὰ καταστείλει τὸ πολύμορφο κακό, τὴν παρανομία καὶ τὴν παρεκτροπὴ τῶν ἀνθρώπων. Πολλοὶ νομίζουν ὅτι ἡ διάπραξη τοῦ κακοῦ εἶναι ἔκφραση καὶ ἐκδήλωση ἐλευθερίας. Ἡ ἀλήθεια, ὅμως, εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποῦ κάνει τὸ κακό, κάνει ταυτόχρονα καὶ κακὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας του, διότι μὲ τὸν τρόπον αὐτὸ στερεῖ τελικὰ τὴν ἐλευθερία του. Μέσα σ' αὐτὴ τὴν ἀντινομία, γιὰ τοὺς χριστιανοὺς μία λύση ὑπάρχει: νὰ εἴμαστε πάντα ἐργάτες τοῦ καλοῦ.
ΠΗΓΗ:ΖΩΗΦΟΡΟΣ
Πολύ Καλό το Αφιέρωμα σε αυτόν τον Άγιο...
ΑπάντησηΔιαγραφή