Συνέντευξη τοῦ Μητροπολίτη Λαγκαδᾶ Ἰωάννη

Συνέντευξη τοῦ Μητροπολίτη Λαγκαδᾶ Ἰωάννη στὴ Romfea.gr

Βαρυσήμαντη συνέντευξη στὸ Πρακτορεῖο Ἐκκλησιαστικῶν Εἰδήσεων «Romfea.gr» παραχώρησε γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὴν ἐκλογή του, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδὰ κ. Ἰωάννης.

Ὁ Μητροπολίτης Λαγκαδὰ μιλώντας στὸν Διευθυντὴ τῆς «Romfea.gr» κ. Αἰμίλιο Πολυγένη, ἀναφέρθηκε στὰ θέματα ποὺ ἀπασχόλησαν τὴν Ἱεραρχία, γιὰ τὶς σχέσεις Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ Σκοπιανὸ καθὼς καὶ γιὰ τὴν ἐκλογή του.

Ἀκολουθεῖ ἡ συνέντευξη τοῦ Μητροπολίτη Λαγκαδᾶ κ. Ἰωάννη στὸν Αἰμίλιο Πολυγένη:

- Σεβασμιώτατε, πρὶν λίγες ἡμέρες συνεδρίαζε στὴν Ἀθήνα ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ποιὰ θέματα ἀπασχόλησαν τὴν Ἱεραρχία, ἀλλὰ καὶ ποιὰ ἀπὸ αὐτὰ ἀφοροῦν στὰ  σύγχρονα προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας.

- Ἡ θεματολογία τῶν εἰσηγήσεων, ποὺ ἀκούστηκαν στὴν Τακτικὴ Συνεδρία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀφοροῦσαν στὴν κρίση τὴν ὁποία διέρχεται ὁ τόπος.

Ἀκουστῆκαν δύο εἰσηγήσεις. Ἡ μία ἦταν τοῦ Ἁγίου Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παύλου καὶ ἡ ἄλλη ἦταν τοῦ Ἁγίου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου.

Θὰ μποροῦσα νὰ πῶ περιληπτικά, ὅτι ἡ μία ἀφοροῦσε στὴ διάγνωση τοῦ προβλήματος καὶ ἡ ἄλλη ἀποτελοῦσε μία πρόταση ἐφαρμογῆς τρόπων καὶ μέσων ποὺ θὰ βοηθήσουν, ὥστε νὰ ἐξέλθουμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν κρίση.

Ἦταν χρήσιμα τὰ ὅσα ἐλέχθησαν καθὼς καὶ οἱ ἀπόψεις ποὺ διετυπώθησαν τόσο ἀπὸ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο, ὄσο  ἀπὸ τοὺς εἰσηγητές, καὶ  τοὺς Σεβασμιωτάτους Ἱεράρχας, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν τὸ λόγο καὶ τοποθετήθηκαν.

Τὸ κυρίαρχο συμπέρασμα,  μέσα ἂπ΄ ὅλη αὐτὴ τὴν διαδικασία, εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία μᾶς συμμετέχει στὴν ἀγωνία τοῦ λαοῦ καὶ προσπαθεῖ νὰ συστηματοποιήσει τὴν ἔμπρακτη ἔκφραση τῆς ποιμαντικῆς της μέριμνας γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν ποικίλων  προβλημάτων ποὺ ἀναφύονται – πνευματικὰ καὶ ὑλικὰ - καὶ  ἔχουν σχέση μὲ τὴν ὑπαρξιακὴ  καὶ κοινωνικὴ διάσταση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἐκκρεμότητα δὲ αὐτῶν τῶν προβλημάτων μας, δημιουργεῖ τὸ φαινόμενο τῆς γενικῆς κρίσεως.

Πιστεύω  ὅτι μέσα ἀπὸ τὶς ἐργασίες τῆς Ἱεραρχίας  προέκυψαν θετικὰ στοιχεῖα, διότι διευκρινίστηκε  ὅτι ὁ σκοπὸς καὶ ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ νὰ περιοριστεῖ σὲ ἕνα ἐπίπεδο κοινωνιολογικῆς, ψυχολογικῆς ἢ οἰκονομικῆς προσεγγίσεως τῶν προβλημάτων.

Ὁ σκοπὸς καὶ τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας  εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωὴ τοῦ ἀστοχεῖ ἀπὸ τὴν ὀρθὴ ἐπιλογή του, τότε δημιουργεῖ τὶς προϋποθέσεις, ὥστε νὰ ὑπάρχει ἡ κρίση ὡς κοινωνικὸ φαινόμενο καὶ ὡς προσωπικὸ  γεγονὸς στὴ ζωή του.

Ἡ Ἐκκλησία, ὡς κιβωτὸς σωτηρίας καὶ φιλόστοργος μητέρα, καλεῖται ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ νὰ κηρύττει  τὸ μήνυμα τῆς σωτηρίας πρὸς τὸν δοκιμαζόμενο ἄνθρωπο, νὰ διδάξει τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, νὰ φανερώσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ὡς φιλόστοργος μητέρα, τὴν ὥρα τῆς δοκιμασίας καὶ τοῦ πόνου,  νὰ ἀγκαλιάσει,  νὰ  στηρίξει καὶ νὰ δώσει τὶς εὐεργεσίες τῶν καλῶν ἔργων, γιὰ νὰ δοξάζει ὁ ἄνθρωπος τὸν ἐπουράνιο Θεὸ καὶ Πατέρα.

Ἑπομένως,  ὁ λαός μας,  ὅταν βιώνει τὸ σωτηρολογικὸ μήνυμα τῆς ἐκκλησίας, παράλληλα μὲ τὸ ἔργο τῆς ποικιλοτρόπως ἐκφραζόμενης μαρτυρίας τῆς ἀγάπης, ἀντλεῖ δυνάμεις πνευματικές  ἐνὼ  μὲ τὴν ὑλικὴ συμπαράσταση ποὺ δέχεται μπορεῖ καὶ ὑπερβαίνει τὰ δυσάρεστα βιώματα τῶν κρίσεων. Πρέπει δὲ πάντοτε νὰ ἐνθυμούμεθα τὸν θεόπνευστον λόγον τοῦ Κυρίου  μας: «ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντι μὲ ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωὴν» (Ἴωαν. 5, 24). Τὸ μεγάλο κεφάλαιο τῆς πίστεως μᾶς ἀποτελεῖ δύναμη  διαφυγῆς κ ὑπερβάσεως ἀπὸ τὴν ποικιλόμορφο κρίση.

Βέβαια, τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζει σήμερα ὁ τόπος μας  δὲν εἶναι μόνο τὰ προβλήματα τῆς ἐνεστώσης κρίσεως. Δημιουργήθηκε ἕνα κλίμα κρίσεως  μέσα ἀπὸ μία σειρά, παραλήψεων, ὑποχωρήσεων, ἀλλὰ καὶ ἀγνοίας τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι μία χώρα ποὺ συμπορεύεται καὶ μὲ ἄλλες χῶρες ποὺ ἀντιμετωπίζουν τὰ προβλήματα ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὴν παγκοσμιοποίηση καὶ τὸ φαινόμενο τῆς ἰσοπεδωτικῆς πρακτικῆς της δῆθεν πολυπολιτισμικῆς πραγματικότητας, ποὺ εἶναι, ὡστόσο, πλασματική.

Ἡ Ἑλλάδα σήμερα πρέπει νὰ κρατήσει τὸν πολύτιμο θησαυρὸ τῆς πνευματικῆς της παρακαταθήκης. Πρέπει νὰ διατηρήσουμε αὐτὸ ποὺ εἴμαστε σήμερα καὶ νὰ κρατήσουμε τὶς πνευματικές μας ἀρχές.

Οἱ ἀρχὲς αὐτὲς εἶναι ἐκεῖνες ποὺ μᾶς κρατοῦν στὴ ζῶσα κοινωνία μὲ τὶς ρίζες τοῦ γένους μᾶς – ἱστορικὲς καὶ πνευματικὲς - ποὺ θὰ τῆς δώσουν τὴ δυνατότητα νὰ ἔχει μία αὐθύπαρκτον παρουσία στὸ σύγχρονο γίγνεσθαι κατὰ τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον.

-Δηλαδὴ τί πρέπει νὰ γίνει;

-Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ θὰ πρέπει νὰ καταβάλει κάθε δυνατὴ προσπάθεια, γιὰ νὰ ὑπερασπίσει τὰ πνευματικὰ συμφέροντα τοῦ λαοῦ καὶ νὰ συμπαραστέκεται ἐμπράκτως, διὰ τῆς φιλανθρωπίας, στοὺς δοκιμαζομένους πολίτες αὐτῆς τῆς χώρας.

Ἀλλὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ συνειδητοποιήσει καὶ ὁ λαός  τοῦ Θεοὺ  καὶ ὅλοι μας, ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὅτι πρέπει νὰ πάρουμε στὰ χέρια μᾶς αὐτὸ ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν τύχη τοῦ τόπου μας  καὶ τὴν πορεία τοὺς λαοῦ μας.

Τί ἐννοῶ ὅταν λέω νὰ πάρουμε τὴν τύχη στὰ χέρια μας;  Ἐννοῶ ὅτι τὴν ὥρα ποὺ ἡ Ἑλλάδα, ὠς  κράτος  μέλος τῆς Ε.Ε,  εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ ἐφαρμόζει πράξεις, τακτικὲς καὶ μεθόδους ποὺ ὑπαγορεύονται ἀπὸ ξένα κέντρα ἀποφάσεων, ὅταν ἀκόμη καὶ γιὰ λόγους οἰκονομικοὺς τὰ μέτρα ποὺ ὑπαγορεύονται σὲ ἐφαρμογή, δὲν μπορεῖ ἀκόμη καὶ ἡ ἴδια ἐθνικὴ κυβέρνηση νὰ τὰ τροποποιήσει θεσμικά, ἀλλὰ εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ τὰ ἐφαρμόσει προκειμένου νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο, ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ σταθεῖ ἀρωγὸς στὸ δοκιμαζόμενο λαό.

Παράλληλα ὅμως, ἂν χάσουμε τὴ γλώσσα, ἀν  ξεχάσουμε τὴν ἱστορία μας, ἂν σβήσουμε πνευματικὰ καὶ πολιτιστικά, τότε χάνουμε τὰ πάντα. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἐκεῖνα ποὺ μᾶς κράτησαν ὠς  γένος  δὲν ἦταν, οὔτε τὰ νομοθετικὰ εὐεργετήματα, οὔτε οἱ ἐπιχορηγήσεις, οὔτε οἱ ἄλλες διευκολύνσεις.

Ἦταν ἡ πίστη τοῦ λαοῦ μας στὶς παραδόσεις, ὅπως αὐτὲς διακηρύχθηκαν καὶ διαφυλάχθηκαν ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ  μᾶς Πατριαρχεῖο, τὸν Πατρὸ -  Κοσμᾶ, ἀπὸ τοὺς Μεγάλους Πατέρες, ἀπὸ τὸν Γρηγόριο τὸν Ἐ΄, τοὺς ἱερομάρτυρες καὶ ἐθνομάρτυρες, ἀπὸ ὅλους ἐκείνους ποὺ θυσίασαν τὴν ζωή τους γιὰ νὰ μποροῦμε ἐμεῖς σήμερα νὰ ἔχουμε ἑλληνικὴ γλώσσα, πολιτισμὸ καὶ ἐλευθερία γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ συνδυάζουμε τὴν ὑπόστασή μας, μέσα στὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι.

Ἑπομένως, πρέπει νὰ ἀνασκουμπωθοῦμε, ὅπως εἶπε χαρακτηριστικὰ καὶ ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος,  καὶ νὰ ἐργαστοῦμε πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση.

-Σεβασμιώτατε, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος στὴν προσφώνησή του πρὸς τὴν Ἱεραρχία, μεταξὺ ἄλλων ὑπογράμμισε ὅτι δὲν πρέπει νὰ πολιτικολογοῦμε. Ποιὰ ἡ ἄποψή σας;

-Κοιτάξτε, κ. Πολυγένη, ἡ πολιτικολογία, μὲ τὴν ἔννοια ποὺ τὴν ἀντιλαμβανόμεθα ὅλοι, εἶναι βεβαίως κάτι ποὺ δὲν ἁρμόζει στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή, ἐὰν ἑρμηνεύσουμε ὡς πολιτικὴ τὸ κόμμα καὶ τὴν πολιτικὴ παράταξη, τὴν πολιτικὴ ἐπιλογὴ μίας κυβερνητικῆς ἢ ἀντιπολιτευτικῆς γραμμῆς, ὁπωσδήποτε δὲν ἔχει λόγο ὁ Ἱεράρχης καὶ ἡ Ἱεραρχία.

Ὅμως, ὅταν ὁ λόγος ποὺ ἀρθρώνει ἕνας Ἱεράρχης ἐκφράζει τὸν κοινωνικὸ προβληματισμό, ποὺ μπορεῖ ταυτόχρονα νὰ εἶναι καὶ Ἐθνικὸς προβληματισμός, τότε δὲν ὁμιλοῦμε γιὰ πολιτικολογία.

Μιλοῦμε γιὰ θέματα ποὺ ἀφοροῦν στὸ γένος μας, ποὺ ἀφοροῦν στὴν πατρίδα μας, θέματα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἀνεργία, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ χρεοκοπία, θέματα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ἐθνική μας ἀσφάλεια καὶ ἐπιβίωση.

Δὲν ἅπτονται τῆς πολιτικῆς θέματα ποὺ ἐκφράζουν τὴν ἀγωνία τοῦ λαοῦ μας καὶ ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία ἐμπράκτως, μέσα ἀπὸ τὸν ἐποικοδομητικὸ καὶ ἀφυπνιστικὸ τῆς λόγο, νὰ ἐκφράσει τὴ συμπαράσταση της  πρὸς τὸ λαὸ καὶ τὸν προβληματιζόμενο πολίτη.

Ὑπ’ αὐτὴ τὴν ἔννοια, κάθε Ἱεράρχης ὀφείλει νὰ ἐκφέρει καὶ ἀποψη  καὶ λόγο  καὶ γνώμη.  Ὄχι μόνο  νὰ ἐκφράζει αὐτὲς τὶς ἀγωνίες  τοῦ λάου, ἀλλὰ νὰ δίδει καὶ πρὸς αὐτὸν τὴν μαρτυρία τῆς ἐλπίδος, δημιουργώντας βιώματα αἰσιοδοξίας καὶ ὄχι ἀπελπισίας .

Εἶναι ἑξαιρετικὰ  ἀναγκαῖο σήμερα  νὰ δείξουμε τὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ, στὴν ἀληθῆ διέξοδο. Αὐτὸς ὁ δρόμος εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ, ὁ δρόμος τῆς ἀγάπης, τῆς πίστης.

Εἶναι ἐκεῖνος ὁ δρόμος  ποὺ περνάει, μέσα ἀπὸ τὴν θυσιαστικὴ ἔννοια τῆς ἀγαπητικῆς προσεγγίσεως,  στὸ πρόβλημα τοῦ ἄλλου.

Ἑπομένως, κάθε Ἱεράρχης εἶναι φυσικὸ νὰ προβληματίζεται καὶ νὰ διατυπώνει θέσεις καὶ ἀποψεις  ἐπὶ τῶν προβλημάτων ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἀγωνία τοῦ λαοῦ μας.

Ἄλλωστε,  ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λαὸ ἦταν λόγος παρακλήσεως καὶ οἰκοδομῆς. Ἀλλά, ὅταν ἦρθαν οἱ μέρες ποὺ χρειάστηκε νὰ στηριχθεῖ ὁ λαὸς αὐτὸς στοὺς ἀγῶνες, οἱ θυσίες τῶν Ἱεραρχῶν μαρτυροῦν ποιὸς εἶναι ὁ ρόλος  τῆς Ἐκκλησιᾶς (Εὐστάθιος  Θεσσαλονίκης, Συμεών  Θεσσαλονίκης, Ἰωσὴφ Θεσσαλονίκης καὶ  Γεννάδιος  Ἀλεξιάδης )

Τὸ «σχοινὶ» τοῦ Πατριάρχου ὁμιλεῖ μὲ τὴ βουβὴ φωνή, ποὺ εἶναι, ὅμως, τόσο ἠχηρὴ ἀπάντηση σὲ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἐρωτήματα , ὅπως γιατί νὰ ὁμιλεὶ  ἡ Ἐκκλησία καὶ ποιὸς ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας σήμερα.

Ἡ Ἐκκλησία, κ. Πολυγένη, εἶναι ἡ Μητέρα ὅλων μας καὶ ὡς Μητέρα πονᾶ τὰ παιδιά της. Πονᾶ, γιατί αὐτὸς ὁ τόπος στὰ ἀλήθεια εἶναι βαμμένος ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ἑκατοντάδων ἀρχιερέων, τῶν χιλιάδων μοναχῶν καὶ ἱερέων καὶ τῶν ἀναρίθμητων χριστιανῶν ποὺ πότισαν μὲ τὸ αἷμα τοὺς αὐτὴ τὴ γῆ. Λοιπόν, αὐτὰ  δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ἀγνοήσουμε.

Πρέπει νὰ λάβουμε σοβαρὰ ὑπόψιν μᾶς αὐτὸ ποὺ ἔχει ἐπισημάνει ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης  κ. Ἄνθιμος, ὅτι δηλαδὴ ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ μόνη χώρα τῆς Ε.Ἐ τῆς ὁποίας τὰ σύνορα ἀμφισβητοῦνται. Δὲν ὑπάρχει ἄλλη Εὐρωπαϊκὴ χώρα ποὺ νὰ ἀντιμετωπίζει τὰ προβλήματα αὐτά.

Ὅταν βλέπουμε λοιπόν, ὅτι ἀμφισβητεῖται τὸ κυριαρχικὸ δικαίωμα τῆς πατρίδος μας, ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια  καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ πλαστογραφεῖται ἡ ἱστορία μας, ἀντιλαμβάνεστε ὅτι ἡ φωνὴ τοῦ Ποιμένος ἔχει τὸ λόγο τῆς ἀγωνίας τοῦ ὑπεύθυνου προσώπου.

Ἐννοῶ, ἐν προκειμένω, τὴ φωνὴ τοῦ Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ἀνθίμου, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ νὰ διατηρεῖ στὴν ἐπικαιρότητα τὰ προβλήματα, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἀγωνία τοῦ λαοῦ, δὲν κάνει τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ ἀπευθύνει τὸ μήνυμα ἐκεῖνο τῆς ἀναγκαίας ἐπαγρυπνήσεως καὶ δράσεως.

Μακάρι, αὐτὸν τὸ  ρόλο ποὺ ἔχει ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης μέσα ἀπὸ τὸ τηλεοπτικὸ κήρυγμα, νὰ τὸ διαδραματίσουν καὶ οἱ πολιτικοί μας. Νὰ βγοῦν οἱ πολιτικοὶ καὶ νὰ ποῦν γιατί σήμερα ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἀμφισβήτηση. Νὰ μᾶς ποῦν, δηλαδή, ποιὸ εἶναι τὸ διὰ ταῦτα.

-Μία καὶ ἀναφερθήκατε στοὺς πολιτικούς, πεῖτε μᾶς ποιὰ ἡ σχέση Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας;

-Εἶναι γνωστό, ὅτι οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας καὶ Κράτους,  σὲ κάθε ἐποχὴ ἔχουν νὰ παρουσιάσουν τὸν ἰδιαίτερο χαρακτήρα καὶ τὴν ἰδιαίτερη μορφὴ ποὺ τὴν ὁρίζουν τὰ γεγονότα καὶ οἱ συνθῆκες τῆς ἐποχῆς.

Σήμερα οἱ σχέσεις μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ Κράτους, στηρίζονται σ΄ αὐτὸ ποὺ λέμε «διακριτοὺς ρόλους». Η  Ἐκκλησία ἔχει τὸν Καταστατικό της Χάρτη συμφῶνα μὲ τὸν ὁποῖο διοικεῖται καὶ ἀσκεῖ τὸ ἔργο της.

Νομίζω ὅτι δὲν ὑπάρχει κάποιο πρόβλημα στὶς σχέσεις  καί, ὅπως γνωρίζετε,  ὁ νόμος μὲ τὸν ὁποῖο διοικεῖται ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ γνωστὸς «Καταστατικὸς Χάρτης».

Κατὰ καιροὺς στὰ πλαίσια θεμάτων συναρμοδίου ἐνδιαφέροντος ἐμφανίζονται συγκρουσιακὲς τάσεις, οἱ ὁποίες  ἀντιμετωπίζονται ἀπὸ τὶς εἰδικὲς Συνοδικὲς Ἐπιτροπές, καθὼς καὶ ἀπὸ ἀντίστοιχες ἐπιτροπὲς τῆς Πολιτείας.

Νομίζω, ὅμως, ὅτι ἀποτελεῖ ἀδήριτη ἀναγκη  νὰ ὑπάρχει μία ἁρμονικὴ συνεργασία, διότι ἡ Πολιτεία ἐργάζεται γιὰ τὸ καλό του λαοῦ.  Καὶ ἡ Ἐκκλησία τὸ καλό του λαοῦ θέλει, ὁ ὁποῖος κατὰ μία μεγάλη πλειοψηφία  εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔχουμε, θὰ ἔλεγα, δύο ὁμόκεντρους κύκλους ἢ δύο κύκλους ποὺ ἔχουν κοινὸ σημεῖο μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ 70%. Αὐτὸ τὸ σημεῖο νομίζω ὅτι προσδιορίζει τὴν ἀνάγκη μίας οὐσιαστικότερης συνεργασίας.

Βέβαια, πρέπει νὰ ποῦμε  ὅτι τὸ θέμα αὐτῶν τῶν σχέσεων ὑπάρχει καὶ σὲ ἄλλες χῶρες, ὅπως ἂς ποῦμε στὴ  Ρωσία, στὴ  Ρουμανία, στὴ  Τσεχία, στὴ  Γερμανία, στὸ Βέλγιο.

Σὲ κάθε χώρα ποὺ ὑπάρχει πολιτισμός, ὑπάρχει ἕνα καθεστὼς σχέσεων ποὺ ὁριοθετεῖ τὰ δικαιώματα, ποὺ προσδιορίζει τὶς ὑποχρεώσεις καὶ ὅταν κάποιος εἶναι σύμφωνος μ΄ αὐτὸ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν ἀμοιβαία ἀνταπόκριση, τότε δὲν ὑπάρχουν προβλήματα.

Πιστεύω ὅτι καὶ στὴ  χώρα μας, ἐὰν γίνουν σεβαστὰ τὰ δικαιώματα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν Πολιτεία καὶ οἱ νόμοι ἀπὸ πλευρᾶς Ἐκκλησίας, νομίζω ὅτι δὲν θὰ ὑπάρχει πρόβλημα.

- Εἶστε ὑπὲρ τοῦ ὁρίου ἡλικία τῶν Ἀρχιερέων;

- Η  Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζει τὰ διοικητικά της ζητήματα, ὅπως αὐτὰ ἀντιμετωπίζονται στὸ δημόσιο ἢ ἰδιωτικὸ τομέα τῆς διοικήσεως, στὴν προκειμένη περίπτωση ἐννοῶ τὴ συνταξιοδότηση. Ἕνας ὑπάλληλος μπορεῖ νὰ συνταξιοδοτηθεῖ. Ὅμως, ὁ Ἀρχιερεὺς εἶναι ἰσόβιος, σύμφωνα μὲ τοὺς Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας.

Ἑπομένως, τὸ ὅλο ζήτημα πρέπει νὰ τὸ ἐντοπίσουμε μὲ κριτήρια ἀπολύτως ἐκκλησιολογικά, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Τὸ ὅριο τῆς ἠλικίας  μπορεῖ νὰ σημαίνει συνταξιοδότηση, μπορεῖ νὰ σημαίνει ἀπομάκρυνση ἀλλὰ μπορεῖ νὰ σημαίνει καὶ παραίτηση.

Νομίζω  ὅτι οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ὁρίζουν καὶ θέτουν τοὺς τρόπους ἐκείνους πού, ἐὰν καὶ ἐφόσον θέλουμε νὰ τοὺς σεβαστοῦμε,  μποροῦμε πραγματικὰ νὰ ἔχουμε λύση καὶ στὸ θέμα αὐτό.

Δὲν ὑπάρχει ὅριο ἡλικίας. Ὑπάρχει ὅριο ἀντοχῆς!

Ὅταν κανεὶς μπορεῖ νὰ ἐπιτελεῖ τὰ καθήκοντά  του,  ποιμαντικὰ καὶ λειτουργικά,  δὲν ἔχει κανένα πρόβλημα. Ὅταν, ὅμως, δὲν μπορεῖ νὰ ἀνταποκριθεῖ στὰ καθήκοντα ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν χαρισματικὴ διακονία τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος  ἐν τὴ Ἐκκλησία, τότε ὁ ἴδιος καὶ ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ λαμβάνουν  τὴ μέριμνα, οὕτως ὥστε καὶ ὁ Ἐπίσκοπος νὰ μὴν εὐτελίζεται  στὴν προσπάθεια ἐνασκήσεως τῶν καθηκόντων του, ὅταν ἀδυνατεῖ πρὸς τοῦτο, καὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ μὴν ἀδικεῖται καὶ βεβαίως νὰ μὴν δημιουργοῦνται προβλήματα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ  διοίκηση καὶ τὴν ποιμαντικὴ μέριμνα.

Ὅλα αὐτὰ διασφαλίζονται ἀπὸ τὸν ἰσχύοντα «Καταστατικὸ Χάρτη», προβλέπονται δὲ  καὶ ἀπὸ τοὺς Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνες, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς νόμους τῆς Πολιτείας.

- Σεβασμιότατε λίγες ἡμέρες μετὰ τὴν ἐκλογή σας, ἐπισκεφθήκατε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ποιὲς οἱ σχέσεις μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ τὸ Πατριαρχεῖο;

- Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι ἡ Κιβωτὸς τοῦ Γένους μας, εἶναι ἡ Μητέρα Ἐκκλησία, εἶναι ὁ πνευματικὸς χῶρος ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἡ πατρίδα μᾶς ἄντλησε σὲ ὅλα τὰ δύσκολα χρόνια τὶς ἀπαραίτητες δυνάμεις,  γιὰ νὰ ἀντέξει στὸ ζυγὸ τῆς σκλαβιᾶς, ἀλλὰ καὶ νὰ διατηρήσει τὴν αὐτοσυνειδησία μας ὡς ὀρθοδόξων.

Εἶναι πολὺ μεγάλη καὶ ἀνεκτίμητη ἡ προσφορὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Γένος μας. Εἶναι ἡ Μητέρα Ἐκκλησία ποὺ ἔμεινε σκλαβωμένη καὶ χάριν τῶν τέκνων τῆς θυσίασε τοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς λειτουργούς της.

Τὸ ἔργο τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου εἶναι ἕνα ἔργο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ταυτιστεῖ μόνο μὲ τὸ δικό μας γένος. Εἶναι ἕνα ἔργο ποὺ ἀπτεται  τῆς μερίμνης τῆς πνευματικῆς τῶν ὁμόδοξων λαῶν τῶν ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη.

Γὶ΄ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ θεσμικὸς ρόλος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶναι Ὑπερόριος. Ξεφεύγει ἀπὸ τὰ ἐθνικὰ ὅρια καὶ διαδραματίζει τὸ ρόλο τοῦ συντονιστῆ καὶ τῆς συνεκτικῆς ἐκείνης δυνάμεως ἔναντι τῶν ἄλλων ὁμόδοξων λαῶν, οὐτωσῶστε νὰ καλλιεργεῖται ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Πνεύματος, ἔξω ἀπὸ ἐθνοφυλετικὲς ἀντιπαραθέσεις μὲ γνώμονα τὴν κοινὴ πνευματικὴ καὶ πολιτιστικὴ πορεία πρὸς τὴν Οἰκουμένη.

Ἡ ὁμολογιακὴ παρουσία τῆς Ὀρθοδοξίας ἀνὰ τὸν κόσμο δὲν περιορίζεται μόνο σὲ μία διάσταση ὁμολογίας καὶ διαλόγου, ἀλλὰ ἀπτεται  αὐτῆς ταύτης της  μυστηριακῆς ζωῆς.

Ἑπομένως, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔρχεται νὰ δώσει σήμερα αὐτὴ τὴ μαρτυρία τῆς ἀποστολῆς του, ἔχοντας τὴν παρακαταθήκη τῶν μεγάλων Πατριαρχῶν τοῦ Ἱεροῦ Φωτίου, ἔχοντας τὴν Παρακαταθήκη τῆς κληρονομίας τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου, ἔχοντας τὴν πνευματικὴ ἀκτινοβολία ὅλου του ἔργου ποὺ ἀφορᾶ στὴ διάσωση τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος.

Ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἶναι μία χαρισματικὴ προσωπικότητα ποὺ ἐργάζεται πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ τῆς ἑνότητος.

Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ συμβολὴ τοῦ εἶναι ἕνα πραγματικὸ γεγονὸς ποὺ τὸ ζεῖ κανεὶς μέσα ἀπὸ τὶς ἐπικοινωνίες ποὺ ἔχει ἀναπτύξει μέσα ἀπὸ τὶς ὁμόδοξες χῶρες.

Βεβαίως καὶ ἡ προσέγγιση μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, καθὼς καὶ ἡ παρουσία του στοὺς ἑορτασμοὺς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας στὸ Κίεβο, ἦταν ἕνα γεγονὸς ποὺ ἀρχικὰ μὲν μπορεῖ κάποιους νὰ προβλημάτισε, ὅμως τελικὰ ἔδωσε πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις, τὴν εἰκόνα τῆς ἑνότητος τὴν ὁποία ὑπηρετεῖ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, μὲ ἕνα πνεῦμα ἀγάπης καὶ μὲ ἕνα πνεῦμα ἱεραποστολικῆς πορείας.

- Σεβασμιώτατε, γνωρίζω προσωπικὰ ὅτι παρακολουθεῖτε μὲ ἀγωνία τὸ θέμα τοῦ Σκοπιανοῦ. Πεῖτε μᾶς ποιὰ ἡ ἄποψή σας;

- Τὸ Σκοπιανὸ εἶναι ἕνα πρόβλημα ποὺ ἔχει τὴν ἱστορική του διαδρομὴ σὲ ἕνα ἄμεσο ἱστορικὸ παρελθὸν καὶ ποὺ σύμφωνα μὲ τὰ δεδομένα τοῦ ὁποίου στοχεύει στὴ γενικότερη ἀποσταθεροποίηση στὴν περιοχὴ τῶν Βαλκανίων. Οἱ σκοπιμότητες τῆς περιόδου τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου δυστυχῶς ἐπανέρχονται στὸ προσκήνιο ἀπὸ ἀκραίους κύκλους τῆς χώρας αὐτῆς δημιουργώντας ἀδιέξοδα στὶς ἐν ἐξελίξει διαπραγματεύσεις.

Δὲν θὰ ὑπῆρχε ‘’Σκοπιανὸ Ζήτημα’’ ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν οἱ ἱστορικὲς παραλήψεις τῶν κυβερνήσεων τῆς χώρας μᾶς ἐνισχύοντας τὴ σημερινὴ ἀδιαλλαξία τοῦ κρατιδίου τούτου.  Καὶ νὰ ἦταν μόνο οἱ παραχαράξεις τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, πάλι δὲν θὰ ὑπῆρχε τόσο μεγάλος κίνδυνος,  ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν οἱ διεκδικήσεις καὶ ἂν δὲν ὑπῆρχαν οἱ ἀλυτρωτικὲς βλέψεις.

Νομίζω πὼς τὸ Σκοπιανὸ πρόβλημα μπορεῖ νὰ λυθεῖ πολὺ ἁπλά, ὅσο δύσκολο καὶ ἂν φαίνεται, ἐὰν σεβαστοῦμε τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ αὐτὴ ποὺ περιγράφεται μέσα ἀπὸ τὴν χαρτογράφηση τῆς ὁροθεσίας τῶν περιοχῶν, ὅπου ἤσαν ἐγκατεστημένοι οἱ λαοὶ αὐτοὶ τῆς περιοχῆς.

Ἡ Ἑλλάδα  θὰ πρέπει νὰ μείνει ἀνυποχώρητη στὶς θέσεις ποὺ ὑπερασπίζουν τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ τὸ δικαίωμα τῆς ἑλληνικότατης Μακεδονίας νὰ ὑπάρχει, ὅπως τὸ παρελθὸν καὶ τὸ παρὸν προσδιορίζουν τὴν ταυτότητά της. Νὰ μὴν παραβλέπουμε  δὲ πὼς τὸ Σκοπιανὸ ἔχει παραμέτρους εἰς τὴν ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογία.

Ἡ σχισματικὴ ἐκκλησία τῶν Σκοπίων εἶναι ἕνα πρόβλημα εἰς τὴν νεορθόδοξον κοινότητα τῶν πρεσβυγενῶν καὶ νεωτέρων Πατριαρχείων καὶ Αὐτοκεφάλων  Ἐκκλησιῶν.

Ἕνα ὄνομα γεωγραφικῆς περιοχῆς ὅπως Δαρδανία, μπορεῖ ἀκριβῶς νὰ δώσει ἀμέσως τὴ λύση τῆς ὀνομασίας, ὅπως ἐπίσης τὸ ὄνομα «Δημοκρατία τῶν Σκοπίων» μπορεῖ νὰ κλείσει ἀμέσως τὸ πρόβλημα.

Ἑπομένως, τὸ τοπωνύμιο τῆς πρωτεύουσας ἢ τῆς γεωγραφικῆς περιοχῆς, στὴν ὁποία ζεῖ ἡ πληθυσμιακὴ σύνθεση αὐτοῦ του κρατιδίου, μπορεῖ ἄμεσα νὰ σημάνει τὴν αὐτόματη λύση τοῦ προβλήματος.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, τὸ Σκοπιανὸ πρόβλημα δὲν ἔγκειται μόνο στὴν ὀνομασία ἢ στὴ χρήση τοῦ ὀνόματος Μακεδονία.

Ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος, ποὺ δὲν φαίνεται αὐτὴ τὴ στιγμὴ - θὰ φανεῖ, ὡστόσο, ἄμεσα -  εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀνομοιογενὴς πληθυσμιακὴ σύνθεση αὐτοῦ του κρατιδίου.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, ὅταν ἔχουμε διαφορετικὴ σύνθεση ἐθνοτικῆς προελεύσεως, εἶναι δύσκολο νὰ ὑπάρξει συνοχή.

Ὅταν, λοιπόν, δὲν σεβόμαστε τὴν τοπογραφικὴ τοπωνυμία καὶ δημιουργοῦμε ψευδεπίγραφο Κράτος, ποὺ στηρίζεται σὲ ἀνύπαρκτο ἔθνος, τότε δημιουργοῦνται οἱ προϋποθέσεις ἐκεῖνες γιὰ νὰ ὑπάρξει παράταση καὶ μετάλλαξη τοῦ προβλήματος.

Ἂν δοθεῖ μία λύση ποὺ θὰ φέρει τὸ ὄνομα Μακεδονία, τὴν ἑπομένη θὰ ἀρχίσει τὸ πρόβλημα μέσα σ΄ αὐτὴ τὴν χώρα, ἀφοῦ θὰ ὑπάρξει διαφοροποίηση τῆς Ἀλβανικῆς μειονότητας ἢ ἄλλων μειονοτήτων ποὺ ἐνυπάρχουν στὴ χώρα αὐτή.

Κλείνοντας, θὰ ἤθελα νὰ ἀναφερθεῖτε λίγο στὴν ἐκλογή σας, διότι πολλοὶ ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ ἔκαναν λόγο γιὰ θαυμαστὸ γεγονός. Ἐπίσης, ποιὰ τὰ συναισθήματά σας, τὴ στιγμὴ ποῦ πληροφορηθήκατε τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐκλογῶν;

Πάντοτε στὴ ζωή μου, ἀγαπητὲ Αἰμίλιε, εἶχα ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἀνθρώπινοι ὑπολογισμοὶ στὰ γεγονότα τῆς ζωῆς στηρίζονται ὁπωσδήποτε σὲ κριτήρια ποὺ τὰ συνθέτουν οἱ ἀνθρώπινες ἐπιλογές, οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ βέβαια, στὰ θέματα τῶν ἀρχιερατικῶν ἐκλογῶν, εἶναι γνωστὲς ὅλες οἱ διαδικασίες ποὺ συνδέονται, πρὶν ἀπὸ τὴν τελικὴ διαδικασία τῆς ἐκλογῆς.

Τελικά, καὶ μέσα ἀπὸ τὶς διαδικασίες αὐτὲς ἀποδεικνύεται γιὰ ἀκόμη μία φορὰ ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἔρχεται γιὰ νὰ ἐπικυρώσει καὶ νὰ δώσει τὴ  μαρτυρία τῆς δικῆς Του ἐπελεύσεως ὡς πρὸς τὸ ἀποτέλεσμα.

Δοξάζω τὸν Θεό, διότι, ἂν καὶ ἀπὸ ἀνθρώπινης πλευρᾶς ἦταν δυσκατόρθωτο τὸ δὶ’ ἐμὲ εὐμενὲς ἀποτέλεσμα, ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου, κατὰ τρόπον θαυμαστόν, ἐπευλόγησε  τὸ ἀποτέλεσμα τῆς δικής  ἐκλογῆς μου.

Ἀνθρωπίνως βεβαίως, ὅταν ἔχει κανείς  τὴν προσδοκία, εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τὰ προσδοκώμενα γεγονότα, ζεῖ μία ἀγωνία ἀβεβαιότητος.

Ἡ δοκιμασία αὐτή, ὅμως, ὅταν διέρχεται μέσα ἀπὸ τὴν εὐλογία καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ὑπακοή, γίνεται πραγματικὰ ἕνα θαυμαστὸ γεγονός.

Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἔζησα καὶ βέβαια εἶμαι εὐγνώμων στὸν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμο, ὁ ὁποῖος ἀνθρωπίνως σήκωσε ὅλο τὸ φορτίο καὶ τὴν εὐθύνη αὐτοῦ του ἀγώνα μαζὶ καὶ μὲ ἄλλους Ἁγίους Ἀδελφούς. Ἐπίσης, εἶμαι εὐγνώμων σὲ ὅλους τους Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι μὲ ἐτίμησαν μὲ τὴν τιμία ψῆφο  τους.

Εὐχαριστῶ καὶ αὐτοὺς ποὺ δὲν μὲ τίμησαν μὲ τὴν ψῆφο τους, διότι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀπέδειξαν τὴ γνησιότητα τοῦ φρονήματος τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας τὸ ὁποῖο εἶναι φρόνημα πολὺ ὑψηλό, πολὺ ἅγιο καὶ πολὺ ὑπερβατικό.

Δοξάζω τὸν Θεό, λοιπόν, καὶ εὐχαριστῶ τὸν Ἅγιο Δημήτριο, τὴν Ὁσία Θεοδώρα τὴ ἐν Θεσσαλονίκη  καὶ τοὺς Ἁγίους Κύριλλο καὶ Μεθόδιο, μὲ τοὺς ὁποίους εἶχε ἀρχίσει ἡ διακονία μου ἡ ἱερατική, γεγονὸς ποὺ ὀφείλεται στὸν μακαριστὸ καὶ ἀείμνηστο γέροντά μου, Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα Β΄, τὸν ἀπὸ Σάμου καὶ Ἰκαρίας, ὁ ὁποῖος μὲ εἶχε τοποθετήσει στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου καὶ ἤμουν ὁ πρῶτος ἐφημέριος αὐτοῦ του ναοῦ καὶ δὲν πέρασε χρονιὰ ποὺ νὰ μὴν ἑορτάσω τὴ μνήμη τους στὸν πανηγυρίζονται ναό.

Μόνο κατὰ τὴν ἐκλογή μου φέτος, τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τους, εὐδόκησε ὁ Θεὸς καὶ εὐλόγησαν οἱ Ἅγιοι, τὴν ὥρα τῆς πανηγύρεως, νὰ ἀπαγγέλω τὸ μεγάλο μήνυμα ἐντός του παρεκκλησίου τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν τῆς Μονῆς Πετράκη.

Πιστεύω ὅτι στὴ ζωὴ μᾶς τίποτα δὲν εἶναι τυχαῖο! Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκείνη ποὺ φροντίζει γιὰ ὅλα. Ἄλλωστε ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωὴ μᾶς εἶναι καρπὸς τῆς Θείας Χάριτος καὶ τῆς δικῆς μας ἀπεκδεκτικῆς συνεργίας.

- Σεβασμιώτατε, σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ἐποικοδομητικὴ συζήτηση ποὺ εἴχαμε…

- Καὶ ἐγὼ σᾶς εὐχαριστῶ κ. Πολυγένη, καὶ εὔχομαι φώτιση καὶ δύναμη στὸ πολὺ σπουδαῖο ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖτε, αὐτὸ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐνημέρωσης.

http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6108:-romfeagr&catid=13

πηγή:Ι.Μ.Παντοκράτορος