Τοῦ Νίκου Γ. Ξυδακη
Λίγες μέρες ἀφότου τὰ δεκαπεντάχρονα λαχτάρησαν γιὰ τὸ ἀπολυτήριό του Γυμνασίου (πέρασα, μὲ τί βαθμό;), ἐκεῖ στὸ τέλος τῆς ὑποχρεωτικῆς ἐννεάχρονης ἐκπαίδευσης, ὅπου ἡ βάση τοῦ 10 ἔχει σημασία, βγῆκαν τὰ ἀποτελέσματα τῶν περίφημων Πανελλαδικῶν Ἐξετάσεων γιὰ τοὺς δεκαοκτάχρονους ἀπόφοιτους Λυκείου. Ἀπὸ αὐτὴ λοιπὸν τὴ γιγάντια καὶ θεαματικὴ τελετὴ τῶν Πανελλαδικῶν, οἱ πιτσιρικάδες τοῦ Γυμνασίου ἔμαθαν ὅτι τὸ 10 τῆς βάσης, γιὰ τὸ ὁποῖο κουράστηκαν καὶ λαχτάρησαν, δὲν ἰσχύει· στὶς ἀνώτερες σχολὲς περνᾶς καὶ μὲ μέσο ὄρο κάτω ἀπὸ τὴ βάση. Περνᾶς καὶ μὲ 7 μόσο ὄρο, καὶ μὲ 6, μπορεῖ καὶ μὲ 5.
Παράδοξο, ἀλλὰ ἔτσι συμβαίνει. Γιὰ νὰ περάσει τὴν τάξη στὸ Γυμνάσιο ὁ μαθητὴς χρειάζεται βαθμὸ 10 κατὰ μέσο ὄρο καὶ νὰ μὴν πέφτει κάτω ἀπὸ τὴ βάση σὲ ὁρισμένo ἀριθμὸ βασικῶν μαθημάτων (ἀρχαία, μαθηματικὰ κ. λπ.). Γιὰ νὰ περάσει σὲ κάποιο πανεπιστήμιο ἢ ΤΕΙ δὲν χρειάζεται τίποτε, χρειάζεται ὅ, τί νὰ ’ναι… Πρόκειται γιὰ διπλὸ μήνυμα, γιὰ τὸ double bind τῶν ἀνθρωπολόγων, αὐτὸ ποὺ ὁδηγεῖ σὲ σχιζοφρένεια κατὰ τοὺς ψυχαναλυτές…
Ὅλο τὸ ἑλληνικὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα ἐκπέμπει τέτοια σχιζοφρενιογόνα μηνύματα, σήματα καταστροφῆς. Μὲ τὴ χώρα ἐπισήμως σὲ κατάσταση ἐκτάκτου ἀνάγκης, τὸ σχολεῖο ἐξακολουθεῖ νὰ βρίσκεται σὲ λήθαργο, νὰ ἀφίσταται ἀπὸ τὶς πνευματικὲς ἐπιθυμίες καὶ ἀνάγκες τῶν πολιτῶν, νὰ ἀφίσταται ἀπὸ τὶς παραγωγικὲς ἀνάγκες τῆς χώρας, νὰ ἀφίσταται ἀπὸ τὴν κοινὴ λογική.
Ἡ ὑπουργὸς Παιδείας ἄρχισε τὴ μεταρρύθμσή της (κάθε ὑπουργὸς κάνει μεταρρύθμιση…) καταργώντας τὴ βάση τοῦ 10. Γιὰ νὰ μὴ μείνουν κενὲς θέσεις στὰ ἀνεπιθύμητα ΑΕΙ καὶ ΤΕΙ· γιὰ νὰ μὴ μείνουν ἄδειες οἱ ἐπαρχιακὲς πόλεις, οἱ γκαρσονιέρες τους καὶ οἱ καφενειοταβέρνες τους· γιὰ νὰ μὴ μείνουν ἄδεια τὰ ΚΤΕΛ καὶ οἱ πτήσεις· γιὰ νὰ παρκάρουν οἱ νέοι σὲ σχολὲς καὶ νὰ μὴν ἐμφανιστοῦν στὴ μετρούμενη, ἤδη τρομακτική, νεανικὴ ἀνεργία· γιὰ νὰ ἐξακολουθήσουν οἱ φοιτητὲς νὰ ἀφαιμάσσουν τὶς ἤδη ἐξαντλημένες οἰκογένειες καταγωγῆς.
Ἡ εἰσαγωγὴ χωρὶς βάση, οὐσιαστικὰ χωρὶς κριτήρια, σὲ σχολὲς-φαντάσματα, γιὰ ἀνύπαρκτες γνώσεις καὶ ἀστεία πτυχία, τὸ κυνικὸ παρκάρισμα τῶν νέων ἐκτὸς παραγωγῆς καὶ κοινωνίας, ἡ πρωτοφανὴς παραγωγὴ ἀέργων καὶ ἡμιμαθῶν, εἶναι διαρκὲς ἔγκλημα: διαρκεῖ δεκαετίες καὶ ἔχει ὑπονομεύσει τὸ μέλλον τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, βαθύτερα καὶ ἀπὸ τὸ δημόσιο χρέος.
Ἡ χώρα δὲν χρειάζεται κι ἄλλους ἑκατοντάδες ἀπόφοιτους φιλοσοφικῶν καὶ θεατρικῶν σπουδῶν, δὲν χρειάζεται ἀπόφοιτους ΤΕΙ μὲ ἀσαφῆ ἢ ἀκατανόητο ἀντικείμενο σπουδῶν. Τὰ παιδιὰ τοῦ 9 ἢ τοῦ 7 δὲν χρειάζεται νὰ σπουδάσουν θεωρία γιὰ νὰ ζήσουν δυστυχισμένα καὶ ἄεργα, ἐκλιπαρώντας δουλικὰ γιὰ ἕνα διορισμό, μία σύμβαση, ἕνα στάζ, ἕνα ὅ, τί νὰ ’ναι. Ἡ χώρα δὲν χρειάζεται δούλους ἀνέργους. Ἡ χώρα χρειάζεται ἐλεύθερους πολίτες, τεχνίτες, μηχανικούς, ὑδραυλικούς, ψυκτικούς, ἠλεκτρολόγους, τεχνικοὺς ἡλιακῶν συσκευῶν καὶ συσκευῶν φωταερίου, νοσηλευτές, φυσικοθεραπευτές, ντιζάινερ, μαγείρους, ζαχαροπλάστες, φωτιστές, σχεδιαστὲς WEB, συντηρητὲς δικτύων.
Γιατί νὰ ὑποτιμῶνται τόσα καὶ τόσα ἐπαγγέλματα καὶ νὰ ὠθοῦνται ὅλα, μὰ ὅλα, τὰ παιδιὰ σὲ αὐτὴ τὴ σισύφεια ἀκαδημαϊκὴ ὁδό, ποὺ βγάζει μόνο στὴν ἀδράνεια, τὴ ματαίωση καὶ τὴν ἀεργία; Ἡ πολιτεία, οἱ κυβερνήσεις, οἱ «μεταρρυθμιστὲς» ὑπουργοὶ Παιδείας περιφρόνησαν τὸν ἐπαγγελματικὸ προσανατολισμὸ καὶ τὶς ἐπαγγελματικὲς σχολὲς – ἀπὸ τερατώδη ἄγνοια, ἀπὸ ἀδράνεια, ἀπὸ ἔλλειψη κριτηρίων καὶ βούλησης. Καὶ ἀπὸ τερατώδη λαϊκισμό: ἄλλο νὰ τάζεις πανεπιστήμιο σὲ κάθε κωμόπολη, καὶ ἄλλο νὰ ἱδρύεις ἐπαγγελματικὴ σχολὴ ἑστίασης ἢ ἔνδυσης: τὸ ἕνα ἐξασφαλίζει γκλάμουρ καὶ ψήφους, τὸ ἄλλο ἀπαιτεῖ ὀργάνωση, ἐργασία, ὑποδομή, σύνδεση μὲ τὴν κοινωνία καὶ τὴν παραγωγή. Ἄρα, ὅποιος θέλει νὰ σπουδάσει μάγειρας ἢ μοντελίστ καὶ νὰ γίνει τεχνίτης, περήφανος μαΐστορας, ἐλεύθερος ἐπαγγελματίας, ἂς πάει στὸ ἐξωτερικό. Ὁποῖος θέλει νὰ σπουδάσει ὑποψήφιος ἄεργος, ἄνεργος, δοῦλος τοῦ πολιτευτῆ, ἐπισφαλὴς ὑπάλληλος, εἶναι καλόδεχτος σὲ δεκάδες πανεπιστήμια ἀνὰ τὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια.
Αὐτὸ πράττει τὸ σημερινὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα: κατασπαταλᾶ ταλέντα, κανιβαλίζει τὸν ἀνθὸ τῆς κοινωνίας, ληστεύει καὶ ἐκβιάζει τὶς οἰκογένειες.
Ἡ κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, ἐφαρμόζοντας τὸ Μνημόνιο, ἀναμορφώνει βίαια τὴν κοινωνία, εἰσάγει ἕνα νέο ἀφήγημα γιὰ τὸ τί ἐστὶ πολίτης, κράτος, κοινωνικὸ συμβόλαιο. Ἀναμορφώνει ὀδυνηρὰ τὸ ἀσφαλιστικὸ καὶ τὸ ἐργασιακὸ περιβάλλον. Ἂς δεχτοῦμε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ πράξει διαφορετικὰ στὴν παροῦσα φάση. Μπορεῖ ὅμως νὰ ἐπιχειρήσει ἄλλες μεταρρυθμίσεις, ποὺ δὲν φέρνουν πόνο, ἀλλὰ ἐλπίδα καὶ ἀνάπτυξη; Μπορεῖ νὰ πράξει κάτι ἀντιστρόφως ἀνάλογο στὴν ἐκπαίδευση; Μπορεῖ νὰ ξεκινήσει μία σοβαρή, βαθιά, δημοκρατικὴ μεταρρύθμιση, γιὰ ἕνα σχολεῖο τοῦ 21ου αἰώνα ποὺ θὰ ἀξιοποιεῖ τὶς πολλὲς δυνάμεις αὐτοῦ του λαοῦ, ποὺ θὰ δίνει γνώση, κουλτούρα καὶ προοπτικὴ στοὺς νέους, ποῦ δὲν θὰ ἐξαντλεῖ τὶς οἰκογένειές τους; Ποῦ δὲν θὰ δημαγωγεῖ μὲ τὴν κατάργηση τοῦ 10; Ποῦ δὲν θὰ ἱδρύει κι ἄλλα εὐτελῆ πανεπιστήμια;
Περισσότεροι φόροι, μικρότεροι μισθοί, λιγότερες συντάξεις, δυσκολοτερη ἐργασία, μεγαλύτερη ἐπισφάλεια. Τί θὰ γίνει ὅμως μὲ τὸ σχολεῖο, τὴ μάθηση, τὴν παιδεία; Εἶναι ἤδη στὸ ἐλάχιστο καὶ στὸ χείριστο.
Ἡ Ἑλλάδα χρειάζεται ἀπεγνωσμένα σχέδιο, δομή, χρειάζεται ἀπεγνωσμένα ὅραμα. Τὸ σχολεῖο, ἀπὸ τὴν πρώτη βαθμίδα ἕως τὴν τελευταία, εἶναι τὸ προνομιακὸ πεδίο ποὺ θὰ σπείρουμε τὸ ὅραμα τῆς νέας Ἑλλάδας μετὰ τὴν καταστροφὴ – ὅπως ἔγινε μετὰ τὶς καταστροφὲς στὸν Μεσοπόλεμο, ἀπὸ φωτισμένους ἡγέτες καὶ ἐκπαιδευτικούς, ὅπως ἔγινε ἀκόμη καὶ τὴ δεκαετία τοῦ ’60. Αὐτὴ ἡ πρόκληση ὅμως φαίνεται ὅτι ὑπερβαίνει τὶς πνευματικὲς καὶ ψυχικὲς δυνατότητες τοῦ παρόντος πολιτικοῦ προσωπικοῦ.
kathimerini.gr
Πηγή: http://e-parembasis.blogspot.com/2010/10/blog-post_1743.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου