τοῦ Στρατῆ Ἀνδριώτη
Στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰώνα, οἱ Ἕλληνες κλήθηκαν νὰ δώσουν ἕναν ἀκόμα ἀγώνα, αὐτὴ τὴ φορὰ γιὰ τὴν ἐξουδετέρωση τῆς Βουλγαρικῆς ἀπειλῆς στὴ Μακεδονία. Ἀπὸ τὸ 1870 καὶ ἐνῶ μέχρι τότε οἱ Βούλγαροι ὑπερηφανεύονταν ὅτι εἶναι Ἕλληνες, γνωρίζοντας πολὺ καλὰ ὅτι δὲν εἶναι ἀπόγονοί του κατακτητῆ τῆς ἐπικράτειάς τους, τοῦ Ἀσπαρούχ, ἀλλὰ τῶν Ἑλλήνων ποὺ ζοῦσαν ἀπὸ τὰ ἀρχαία χρόνια στὶς ἑλληνικότατες πόλεις καὶ στὰ χωριὰ τῆς σημερινῆς Βουλγαρίας...
Όμως, κατόπιν μίας ὕπουλα μεθοδευμένης προπαγάνδας, οἱ Βούλγαροι ἐπεχείρησαν νὰ ἐπικρατήσουν στὴν τουρκοκρατούμενη Μακεδονία, χρησιμοποιώντας κυρίως τὴν ἐκπαίδευση καὶ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἂν καὶ ἦταν Ὀρθόδοξοι, εἶχαν ἀποσχισθεῖ ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, κατόπιν ἐντολῶν τῶν Ρώσων πανσλαβιστῶν, καθὼς καὶ τῶν παπικῶν, δημιουργώντας τὴν σχισματικὴ βουλγαρικὴ Ἐξαρχία. Ὁ στόχος ποὺ ὁραματίζονταν ἦταν μία μεγάλη Βουλγαρία. Φυσικὰ εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδας.
Κυρίαρχοι τὴν περίοδο ἐκείνη, σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτεια τῆς Μακεδονίας, τόσο πολιτιστικὰ ὅσο καὶ στὴν ἐκπαίδευση ἦταν οἱ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἀνῆκαν ἐκκλησιαστικὰ στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, στὴν Μητέρα Ἐκκλησία. Οἱ Βούλγαροι αἰσθανόμενοι μειονεκτικὰ λόγω τῆς ἀνωτερότητας τῶν Ἑλλήνων καὶ παρακινούμενοι ἀπὸ τοὺς ἡμετέρους, ἀνέλαβαν ἐπιθετικὴ δράση μὲ ἔνοπλους κομιτατζῆδες (ἀντάρτικα σώματα) ποὺ μπῆκαν στὴ Μακεδονία κάνοντας ἐπιδρομὲς κατὰ παντὸς Ἑλληνικοῦ προσώπου ἢ στοιχείου, μὲ σκοπὸ τὴν τρομοκράτηση ἱερέων, διδασκάλων καὶ γενικότερα ὅλων τῶν μορφωμένων Ἑλλήνων, δολοφονώντας χιλιάδες ἐξ αὐτῶν. Οἱ Ἕλληνες τῆς Μακεδονίας, εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν ἀπὸ τὴ μία τὴν σκλαβιὰ τῶν Τούρκων καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὶς βιαιότητες τῶν Βουλγάρων κομιτατζήδων.
Σ’ αὐτὴ τὴν κρίσιμη ἱστορικὴ καμπὴ καὶ ἐνῶ τὸ Ἑλληνικὸ κράτος ἦταν ἀκόμα ἀνίσχυρο καὶ καθυστεροῦσε νὰ ἐπέμβει, μία ἐξέχουσα μορφὴ τοῦ Μακεδονικοῦ ἀγώνα ὑψώνει ἠρωϊκᾶ τὸ ἀνάστημά του. Ὁ Μητροπολίτης Καστοριᾶς Γερμανὸς Καραβαγγέλης, ὁ ἐκ Στύψης τῆς Λέσβου καταγόμενος, ὀργανώνει ἀνταρτικὰ σώματα μὲ γενναίους ὁπλαρχηγούς, ὅπως τὸν καπετὰν Κώττα κ.α. Βλέποντας τὴν δράση τους, συγκεντρώνονται ἐθελοντὲς καὶ στρατιωτικοὶ ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, κυρίως ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ τὴν Μάνη, ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν Κύπρο. Συγκροτοῦνται τὰ ἔνοπλα σώματα ποὺ ὀνομάστηκαν «Μακεδονομάχοι» καὶ ἀπὸ τὸ 1904 ἀναλαμβάνουν δράση ἕως τὸ 1908 ἀποκαθιστώντας τὴν Ἑλληνικὴ ὑπεροχὴ στὴ Μακεδονία. Συγκλονιστικὴ δράση στὸν Μακεδονικὸ ἀγώνα εἶχαν πολλὰ παλικάρια ἐκπρόσωποι τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους σὰν τὸν Ἴωνα Δραγούμη, ποὺ κινητοποίησε σὲ ἄμυνα κατὰ τῶν Βουλγάρων, τοὺς κατοίκους τῆς πόλης τοῦ Μοναστηρίου (ἂς τὰ βλέπουν αὐτὰ οἱ σκοπιανοὶ γιὰ νὰ ξέρουν τὸ λόγο ποὺ εἶναι σήμερα ἐλεύθεροι). Ἐπίσης, τὰ Ἑλληνικὰ Προξενεῖα μὲ τοὺς πατριῶτες διπλωμάτες, εἶχαν ἐξαιρετικὴ ἀποστολὴ καθὼς καὶ τὸ Μακεδονικὸ Κομιτάτο Ἀθηνῶν, ποὺ εὐαισθητοποίησε τὸν κόσμο καὶ διεκπεραίωσε τὶς προετοιμασίες τοῦ στρατοῦ. Ὁ καλοσυνάτος πατριώτης Παῦλος Μελὰς μὲ τὰ ἐπίλεκτα παλικάρια του, ποὺ σκοτώθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀφοῦ εἶχε χριστεῖ μέγας Ἥρωας τῶν μαχῶν, μαζὶ μὲ ἄλλους ἀξιωματικοὺς καὶ ἠρωϊκοὺς κατοίκους χωριῶν καὶ καπεταναίους. Τοὺς Γραικομάνους, αὐτοὺς τοὺς φοβεροὺς σλαβόφωνους Ἕλληνες, ποὺ ἔδιναν καὶ τὴν ζωή τους γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν Βουλγάρων. Πρωτεύοντα ρόλο στὸν Μακεδονικὸ ἀγώνα ἔπαιξαν οἱ «Πατριαρχικοὶ» κληρικοί, ποὺ ἦταν ὁ κύριος στόχος τῶν «Ἑξαρχικῶν» καὶ τῶν κομιτατζήδων, ἐπειδὴ ἦταν ἀφοσιωμένοι στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ δὲν ἤθελαν νὰ ὑποταχθοῦν στὴν βουλγαρικὴ Ἐξαρχία. Σπουδαῖοι καθοδηγητὲς τοῦ ἀγώνα ὑπῆρξαν καὶ ἄλλοι φωτισμένοι Μητροπολίτες, ἐκτός του προαναφερθέντος Γερμανοῦ Καραβαγγέλη, ποὺ τοποθέτησε τὸ Πατριαρχεῖο γιὰ νὰ ἐνδυναμώσουν τοὺς Ἕλληνες, ὅπως ὁ Δράμας Χρυσόστομος (μετέπειτα Ἐθνομάρτυρας Σμύρνης). Ἀρκετοὶ Ἐκπαιδευτικοὶ εἶχαν στὸ ἐνεργητικό τους περιφανεῖς προσπάθειες καὶ ἀγῶνες γιὰ νὰ διαφυλάξουν τὸ Ἑλληνικὸ φρόνημα, ἀφοῦ τὰ Ἑλληνικὰ σχολεῖα καὶ ἡ Παιδεία ὑπερτεροῦσε συντριπτικά. Πολλοὶ διδάσκαλοι καὶ διδασκάλισσες συμμετεῖχαν μὲ κάθε τρόπο στοὺς ἀγῶνες, ἐπηρεάζοντας θετικὰ τοὺς πολίτες καὶ πολεμώντας γιὰ τὰ Ἑλληνοχριστιανικὰ ἰδεώδη, μὲ τίμημα τὴν ἴδια τὴν ζωή τους, ἀφοῦ ἀρκετοὶ ἀπὸ αὐτοὺς δολοφονήθηκαν ἀπὸ τοὺς Βούλγαρους.
Τὸ 1908 μὲ τὴν ἐπικράτηση τοῦ πραξικοπήματος τῶν νεοτούρκων, ὁ Μακεδονικὸς ἀγώνας ἄλλαξε χαρακτήρα, ἀφοῦ πολλοὶ πείσθηκαν καὶ παρασύρθηκαν ἀπὸ τὶς παραμυθένιες διακηρύξεις τῶν νεοτούρκων περὶ ἰσότητας καὶ ἀδελφοσύνης, ποὺ στὴν πραγματικότητα σήμαιναν «Ἡ Τουρκία στοὺς Τούρκους» μὲ ἐπακόλουθο τὶς γενοκτονίες ὡς τὸ 1922 καὶ τὶς μετέπειτα δολιότητες!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου