Καὶ ἰδού, παρὰ ταῦτα, εἴμεθα πτωχοὶ τῶν πνεύματι. Ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς γὴς ὑπάρχει ἀκόρεστος πείνα καὶ ἄσβεστος δίψα Θεογνωσίας, διότι ὁ ἀγὼν ἠμῶν εἶναι νὰ φθάσωμεν τὸν Ἄφθαστον, νὰ ἴδωμεν τὸν Ἀόρατον, νὰ }172} γνωρίσωμεν τὸν ἐπέκεινα πάσης γνώσεως. Ἡ ὁρμὴ αὔτη αὐξάνει ἀκαταπαύστως εἰς ἕκαστον ἄνθρωπον, ὅταν τὸ Φῶς τῆς Θεότητος εὐδοκήση νὰ καταυγάση αὐτόν, ἔστω καὶ διὰ τινὸς ἀμυδρᾶς προσεγγίσεως Αὐτοῦ, διότι τότε εἰς τοὺς νοεροὺς ἠμῶν ὀφθαλμοὺς ἀποκαλύπτεται ἐν ποία ἀβύσσω διαμένομεν. Ἡ ὅρασις αὔτη καταπλήττει ὅλον τὸν ἄνθρωπον, καὶ τότε ἡ ψυχὴ αὐτοῦ δὲν γνωρίζει ἀνάπαυσιν καὶ δὲν δύναται νὰ εὔρη αὐτήν, μέχρις ὅτου ἐλευθερωθῆ πλήρως ἀπὸ τοῦ περικρατοῦντος αὐτὴν σκότους, μέχρις ὅτου τὸ Φῶς τοῦτο πληθυνθῆ ἐν τὴ ψυχὴ καὶ ἑνωθῆ μετ’ αὐτῆς τοσούτον ὥστε Φῶς καὶ ψυχὴ νὰ γίνουν ἕν, προκαταγγέλον τὴν θέωσιν ἠμῶν ἐν τὴ Θεία δόξη.
Εἰς τοιαύτας ὥρας μαρτυρικῆς παραμονῆς ἐν τοῖς ὀρίοις μεταξύ του ἕλκοντος πρὸς ἑαυτὸ Ἀπροσίτου Φωτὸς τῆς Θεότητος καὶ τῆς ἀπειλητικῆς ἀβύσσου τοῦ σκότους … ἐνδυναμωθῶμεν διὰ τῆς κραταιᾶς ἐλπίδος εἰς Ἐκεῖνον, Ὅστις διὰ τῆς παλάμης Αὐτοῦ βαστάζει ἀκόπως πάσαν τὴν κτίσιν. Ἐνθυμηθῶμεν ὅτι ἐν τὴ ζωὴ ἠμῶν πρέπει νὰ ἐπαναληφθῆ...ὁμοιοτρόπως πᾶν ὅ,τι ἐτελέσθη ἐν τὴ ζωὴ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, διὰ }173} νὰ ἐλευθερωθῶμεν ἀπὸ παντὸς φόβου καὶ ὀλιγοψυχίας. Ἡ ὁδὸς εἶναι κοινὴ εἰς πάντας ἠμᾶς κατὰ τὸν λόγον Αὐτοῦ του Χριστοῦ: «Ἐγὼ εἰμι ἡ ὁδός»• ὡς ἐκ τούτου δὲν εἶναι καὶ μοναδική, διότι «οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα, εἰ μὴ δὶ’ Ἐμοῦ». }174}
… ἐν ἀληθεία κατέστη ὅμοιος πρὸς ἠμᾶς ἄνθρωπος καὶ ἐν τὴ σαρκὶ ἠμῶν ἐφανερῶσε τὴν Θείαν τελειότητα, ὑπολιμπάνων Ἑαυτὸν ὑπογραμμὸν δὶ’ ἠμᾶς, τὸν ὁποῖον πολλοὶ προφῆται καὶ δίκαιοι «ἐπεθύμησαν ἰδεῖν». Τοῦτο δὲ ὀφείλομεν νῦν νὰ πραγματοποιήσωμεν ἠμεῖς, ἕκαστος ἐν τὴ ζωὴ αὐτοῦ, ὥστε διὰ τῆς ὁμοιώσεως πρὸς τὸν Χριστόν, κατὰ τὴν εἰκόνα τῆς ἐπιγείου ζωῆς Αὐτοῦ, νὰ καταστῶμεν ὅμοιοι Αὐτῶ καὶ κατὰ τὴν εἰκόνα τῆς Θείας ὑπάρξεως.
Παρακαλῶ ὑμᾶς, ὅπως μὴ ὀλιγοψυχήσωμεν ἀκούοντες τοὺς λόγους τῆς διδαχῆς ταύτης … αὔτη εἶναι ἡ ὀρθόδοξος πίστις }175} καὶ ἡ ἀσάλευτος ἐλπίς, ἡ ὁποία δὲν θὰ καταισχυνθῆ, διότι θεμέλιον αὐτῆς εἶναι ἡ ἀψευδὴς μαρτυρία τοῦ Κυρίου. Καὶ ἐὰν νόθος ταπείνωσις θελήση νὰ ὀνομάση τοῦτο ὑπέρμετρον παρρησίαν ἢ εἰσέτι καὶ μωρίαν, τότε μνησθῶμεν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅστις ἀποκόπτων ἀφ’ ἑνὸς μὲν τὴν ὀλιγοψυχίαν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ τὴν παράλογον ὑπερηφανίαν τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος, λέγει ὅτι «εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας», ἀπορρίπτων τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν, καὶ μεταβάλλων εἰς μωρίαν τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου. Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ἡ πείρα τῆς ἀνθρωπότητος δεικνύει σταθερῶς εἰς ἠμᾶς ὅτι οἱ «σοφοὶ καὶ συνετοί» του αἰῶνος τούτου δὲν δύνανται νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Χριστὸν οὔτε εἰς τὸ Θαβώρ, οὔτε εἰς τὸν Γολγοθᾶν, οὔτε εἰς τὸ ὅρος τῶν Ἐλαιῶν. Οὕτως ἀγαπητοὶ δεῦτε, καὶ διὰ τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως ἀναβῶμεν εἰς τὸ «ὅρος Κυρίου», σταθῶμεν ἀοράτως ἐν τὴ πόλει τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, καὶ μετάρσιοι τῷ πνεύματι ἴδωμεν τὴν ἄυλον Θεότητα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ Μονογενεῖ Υἱῶ ἀπαστράπτουσαν. Ἀναβῶμεν οὐχὶ μετὰ ὑπερηφάνου παρρησίας, ἀλλὰ μετὰ φόβου καὶ τρόμου, ὡς ἀνάξιοί της ἀναβάσεως καὶ ὁράσεως ταύτης, ἐν τούτοις ὅμως, μετ’ ἐλπίδος ὅτι καὶ «ἠμὶν τοῖς ἁμαρτωλοῖς», κατὰ τὴν ἄμετρον ἀγαθότητα τοῦ Οὐρανίου Πατρός, «θὰ λάμψη τὸ ἀΐδιον Φῶς» τῆς Θεότητος, ἡ ἄστεκτος λάμψις τοῦ ὁποίου ἔρριψε πρηνεῖς ἐπὶ τοῦ Θαβὼρ τοὺς ἐκλεκτοὺς Ἀποστόλους. }176}
Ἀλλ’ ἡμέραν τινά, κατόπιν ἐκτενοῦς, κατὰ τὴν διάρκειαν πολλῶν μηνῶν, διαπύρου προσευχῆς συνοδευομένης ὑπὸ βαθείας λύπης διὰ τὴν ἀθλιότητα αὐτοῦ, τὸ φῶς τοῦτο κατέβη ἱλαρῶς ἐπ’ αὐτὸν καὶ παρέμεινε μετ’ αὐτοῦ τρεῖς ἡμέρας. Κατ’ αὐτᾶς τὰς ἡμέρας ἠσθάνετο ἑαυτὸν ἐναργὼς ἐκτὸς θανάτου. Ἡ χαρὰ τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως ἐπλήρου τότε τὴν ψυχὴν αὐτοῦ. Ἐσωτερικῶς ὠνόμαζε τὸ φῶς ἐκεῖνο «πρωΐαν ἀναστάσεως», διότι ἦτο τοῦτο ἱλαρόν, ὡς ἐαρινὴ πρωΐα. Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἔζη οὗτος μεταξὺ ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι διῆγον τὸν συνήθη εἰς πάντας κοπιώδη βίον. Μετὰ πάροδον ἐτῶν ἐκ τοῦ γεγονότος τούτου, ὅτι οὗτος ἦτο ἤδη μοναχός, καὶ ἀργότερον λειτουργός, πολλάκις συνέβαινεν ἡ προσευχὴ αὐτοῦ νὰ μεταβάλληται εἰς θεωρίαν φωτός, οὕτως ὥστε νὰ μὴ αἰσθάνηται τότε οὔτε τὸ σῶμα αὐτοῦ, οὔτε τὸν περιβάλλοντα αὐτὸν ὑλικὸν κόσμον.
Τὸ φῶς τοῦτο φανεροῦται ὡς καθαρὰ ἄνωθεν εὐδοκία. Ἔρχεται κατ’ ἀρχὴν ἀπροσδοκήτως, ἤτοι ὅταν ἡ }178} ψυχὴ οὐδόλως λογίζηται περὶ αὐτοῦ ὅτι θὰ ἔλθη, ἢ εἰσέτι ὅτι ὑπάρχει. Ἄγνωστον ἕως τότε, φέρει διὰ τῆς ἐλεύσεως αὐτοῦ, εἰς τὴν ψυχὴν γλυκείαν ἀπορίαν, καὶ κατάπληκτος αὔτη ἀγνοεῖ εἰσέτι περὶ τοῦ τὶς ἢ τί ἐφανερώθη εἰς αὐτήν, ἀλλ’ αἰσθάνεται ἑαυτὴν κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν ὡς δέσμιον, ὅστις ἐξάγεται ἐκ τοῦ ζοφεροῦ σκότους τῆς φυλακῆς πρὸς τὰς ἀπεράντους ἐκτάσεις, τὰς φωτιζομένας ὑπὸ τοῦ ἡλίου.
Ἔλεγεν ὠσαύτως ὁ ἀνὴρ οὗτος: «Καίτοι τὸ Θεῖον Φῶς μένει πάντοτε κατὰ τὴν φύσιν αὐτοῦ ἀναλλοίωτον, ὅμως αἳ ἐνέργειαι αὐτοῦ, τουτέστιν ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον γεννᾶ ἐν τῷ ἀνθρώπω, ποικίλλουν. Ἐνίοτε προσλαμβάνεται ὡς αἴσθησις ἱλαρᾶς ἀγάπης Χριστοῦ• ἐνίοτε ὡς συμπαράστασις Θείας Δυνάμεως• ἄλλοτε ὡς ἀνεκλάλητος τὶς κίνησις τῆς αἰωνίου ζωῆς ἐντός του ἀνθρώπου• καὶ ἄλλοτε πάλιν ὡς φῶς συνέσεως ἢ ὑπερνοητὴ νοερὰ ὅρασις τοῦ Θεοῦ. Ἄμετρος ὅμως εἶναι ἡ ἀγαθότης τοῦ Κυρίου καὶ συμβαίνει ὥστε ἡ ἀγάπη Αὐτοῦ νὰ ἐκχέηται ἔτι ἀφθονώτερον. Τότε τὸ Θεῖον Φῶς πληροὶ ὅλον τὸν ἄνθρωπον, οὕτως ὥστε καὶ αὐτὸς γίνεται ὅμοιος πρὸς τὸ φῶς• καὶ τότε ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον βλέπει, εἶναι ἀδύνατον νὰ κληθῆ ἄλλως πώς, εἰ μὴ φῶς – καίτοι τὸ Φῶς τοῦτο κατὰ τὴν φύσιν αὐτοῦ εἶναι ἐντελῶς διάφορόν του φωτὸς τοῦ ὁρατοῦ ἡλίου». }179}
… τοσούτον ἐξηφάνισε τὰς παραστάσεις αὐτῶν ἐκ τῶν παρερχομένων μορφῶν τοῦ κόσμου τούτου, ὥστε οὗτοι καὶ Αὐτὸν τὸν Χριστὸν δὲν ἔβλεπον πλέον κατὰ σάρκα. Εἰσαχθέντες διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὴν θεωρίαν τῆς ἀπεριγράπτου Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἤκουσαν οὗτοι κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν τῆς ἀΰλου καὶ ἀπροσίτου φωνῆς τοῦ Πατρός: }182}
Μεγίστη καὶ ὑψηλὴ ὑπῆρξεν ἡ ὅρασις τῶν Ἀποστόλων ἐπὶ τοῦ ὅρους τῆς Μεταμορφώσεως, ἐν τούτοις, οὐχὶ εἰσέτι τελεία, διότι τότε δὲν ἤσαν ἔτι ἱκανοὶ νὰ δεχθοῦν ἅπαν τὸ πλήρωμα καὶ τὴν τελειότητα τοῦ ἐμφανισθέντος εἰς αὐτοὺς Φωτός, … «καθὼς ἠδύναντο» «καθὼς ἐχώρουν».
Μεγίστη καὶ ὑψηλὴ ὑπῆρξεν ἡ ὅρασις τῶν Ἀποστόλων, ἀλλὰ τότε εἰσέτι ἀτελῶς ἀφωμοιώθη ὑπ’ αὐτῶν καὶ διὰ τοῦτο παρέμειναν δυναταὶ ἐκεῖναι αἳ ταλαντεύσεις, τὰς ὁποίας ὑπέστησαν οὗτοι κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ Γολγοθά• καὶ μόνον βραδύτερον ὁ Πέτρος ἀναφέρεται εἰς αὐτὴν ὡς εἰς μαρτυρίαν τῆς ἀληθείας.
Ἀτελὴς ἦτο εἰσέτι ἡ ὅρασις τῶν Ἀποστόλων ἐπὶ τοῦ Θαβώρ, καὶ ἐν τούτοις ἦτο τοσούτον μεγάλη καὶ γνησία ἡ θεωρία τῆς «ὑπερουσίου εὐπρεπείας» καὶ τοῦ «προαιωνίου κεκρυμμένου μυστηρίου», ὥστε οὔτε ἡ ὅρασις τοῦ Μωϋσέως ἐπὶ τοῦ Σινᾶ, οὔτε ἡ ὁμοία αὐτῆς τοῦ Ἠλία ἐπὶ Χωρήβ, ἔφθασαν τὸ ὕψος καὶ τὴν τελειότητα αὐτῆς, τὴν ὁποίαν παρατηροῦμεν εἰς τοὺς λόγους τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὠδῆς: }183}
… διαλογιζόμενος ἐν ἐαυτῶ: «Δὲν ἔχω αὐτὴν τὴν τύχην». …
Ὄσω ἠμεῖς δὲν ἀξιούμεθα τῆς ὁράσεως τῆς μεγαλοπρεποῦς δόξης τῆς Θεότητος, ἐπὶ τοσούτον διὰ τῆς πλέον πιστῆς ἐσωτερικῆς κινήσεως τοῦ πνεύματος ἠμῶν θὰ ὑπάρχη ἔλεγχος ἠμῶν αὐτῶν. Καὶ ἐὰν ἡ ψυχὴ ἠμῶν εἶναι ἀνδρεία, τότε θὰ εἴπωμεν: Δία τὰς ἀδικίας μου ἐστερήθην τοῦ δώρου τούτου, διότι «ὁ πορευόμενος ἐν δικαιοσύνη καὶ λαλῶν εὐθείαν ὁδὸν … οὗτος οἰκήσει ἐν ὑψηλῶ … καὶ τὸν Βασιλέα μετὰ δόξης ὄψεται» (Ἤσ. λγ’ 15-18}. Παρὰ ταῦτα μὴ δότε τόπον εἰς τὴν ἀπόγνωσιν• ἀντιθέτως ἐνθαρρύνθητε καὶ ἐν μετανοία πενθήσατε περὶ ἑαυτῶν. Ἀπορρίψατε τὸν ἄδικον λογισμόν, ὅτι τοῦτο εἶναι τῶν ἐκλεκτῶν μόνον κλῆρος, ὁ ὁποῖος δύναται νὰ φονεύση ἐντὸς ἠμῶν τὴν ἁγίαν ἐλπίδα. Ἡ ἀλήθεια, εἰς τὴν ὁποίαν εἶναι ἀναγκαῖον νὰ στερεωθῆ ἡ καρδία ἠμῶν εἶναι ὅτι ὁ Κύριος οὐδένα «ἐρχόμενον πρὸς Αὐτὸν ἐκβάλλει ἔξω» καὶ ἀπορρίπτει (Ἰωάν. στ΄ 37}. Πάντες ἠμεῖς, ἄνευ ἐξαιρέσεως … ἐκλήθημεν εἰς τὴν ἰδίαν τελειότητα … }184} Ἐρευνήσατε μετὰ προσοχῆς ὅλην τὴν ἀκολουθίαν τῆς Ἑορτῆς καὶ θὰ ἴδητε μετὰ ποίας δυνάμεως ἡ Ἐκκλησία προσκαλεῖ καὶ πείθει πάντας πρὸς ἀνάβασιν εἰς τὸ ἀψηλάφητον Ὅρος τῆς νοερᾶς Θεοπτίας, δεικνύουσα οὕτω σαφῶς ὅτι οὐχὶ μόνον κατὰ τὴν ἀρχαιότητα, οὐχὶ μόνον εἰς τοὺς Ἀποστόλους ηὐδόκησεν ὁ Κύριος νὰ φανερώση τὴν «αὐγὴν» τῆς Θεότητος Αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν διάρκειαν πάντων τῶν αἰώνων, ἕως ἔτι καὶ τῶν ἡμερῶν ἠμῶν, δὲν ἔπαυσε καὶ οὐδέποτε θὰ παύση κατὰ τὴν ἐπαγγελίαν Αὐτοῦ νὰ ἐκχέη τὴν ἰδίαν ἐκείνην δωρεὰν ἐπὶ τοὺς ἀκολουθήσαντας Αὐτὸν ἐξ ὅλης καρδίας.
Ἐκτός της νόθου ταπεινώσεως – «τοῦτο δὲν εἶναι δὶ’ ἐμέ» –, ἐκτός της ἀδικαιολογήτου ἀπογνώσεως, ἤτις γεννᾶται ἐκ τῆς ἀκηδίας καὶ τῆς ἡδυπαθείας, φραγμὸς πρὸς τὴν θεωρίαν τοῦ Ἀκτίστου Φωτὸς ἀποβαίνει εἰσέτι καὶ ἡ τολμηρὰ ἔφεσις «ὅπως ἴδωμεν τὸν Θεόν», καὶ περιπτυχθῶμεν Αὐτὸν διὰ τῆς σκέψεως ἠμῶν, ὡς νὰ ἠθέλομεν νὰ διεισδύσωμεν μετὰ δυνάμεως εἰς τὰ μυστήρια καὶ εἰς τὰ ἔγκατα τοῦ Θείου Εἶναι καὶ νὰ δεσπόσωμεν Αὐτοῦ διὰ τοῦ νοός, ὡς νὰ ἐπρόκειτο περὶ ἀντικειμένου τῆς γνώσεως ἠμῶν. Εἶναι δύσκολον νὰ εὔρωμεν λέξεις πρὸς χαρακτηρισμὸν τῆς πνευματικῆς οὐσίας αὐτῆς τῆς ὑπερηφάνου ἀξιώσεως τοῦ νοὸς ἠμῶν, ἀλλ’ εἶναι σπουδαῖον δὶ’ ἠμᾶς νὰ γνωρίσωμεν ὅτι εἰς παρομοίας περιπτώσεις συναντῶμεν οὐχὶ «φωτεινὴν νεφέλην», ἀλλὰ γνόφον καὶ σκότος, ἀποκρύπτοντα τὸν Θεόν. }185}
Ὅταν προσηλοῦμεν τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ νοὸς ἠμῶν ἀπ’ εὐθείας εἰς τὸν Ἥλιον τοῦ Προαιωνίου Εἶναι, ὅπως ἴδωμεν Αὐτὸν καθώς ἐστι, τότε οἱ ὀφθαλμοὶ ἠμῶν καταφλέγονται καὶ ἀποτυφλοῦνται ὑπὸ τοῦ ἀπροσίτου καὶ ἐκτυφλωτικοῦ Φωτὸς τῆς Θεότητος, καθ’ ὂν τρόπον ἀποτυφλοῦνται καὶ καταφλέγονται οἱ φυσικοὶ ἠμῶν ὀφθαλμοί, ὅταν γυμνοί, ὑπὸ οὐδενὸς προστατευόμενοι, στρέφωνται κατ’ εὐθείαν πρὸς τὸν ἥλιον. … «ἱστάμενα κύκλω τοῦ Θρόνου τοῦ Ὑψίστου τὰ ἑξαπτέρυγα Σεραφείμ, δυσὶ πτέρυξι κατακαλύπτοντα τὰ πρόσωπα αὐτῶν».
Καὶ γνωριζόμενος καὶ ὀρώμενος ὁ Θεὸς ἀναλλοιώτως διαμένει ὑπὲρ πάσαν γνῶσιν καὶ ὅρασιν. Ἡ ἀπεριόριστος αὔτη ὑπερβατικότης τοῦ Θεοῦ ἐν τὴ «μυστικὴ» γλώσση τῆς θεολογίας καλεῖται «γνόφος». Ἡ Καινὴ Διαθήκη οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖ διὰ τὸν Θεὸν τὴν λέξιν «γνόφος». Λέγει εἰς ἠμᾶς ὅτι «Ὁ Θεὸς Φῶς ἐστι καὶ σκοτία ἐν Αὐτῶ οὐκ ἔστι οὐδεμία». Περὶ τῆς ὑπερβατικότητος Αὐτοῦ καὶ συνεπῶς τῆς τελείας «ἀορασίας», τῆς τελείας «ἀγνωσίας» Αὐτοῦ ἡ Καινὴ Διαθήκη λέγει τὰ ἑξῆς: «Θεὸν οὐδεὶς ἐώρακε πώποτε» … Ὄτε ἀνεφάνησαν οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ αἱρετικοί, οἱ ὑποστηρίζοντες τὴν δυνατότητα πλήρους γνώσεως τοῦ Θεοῦ, τότε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, διὰ νὰ ἐκριζώσουν τὴν ἀσύνετον ταύτην ἰδέαν ἐπέστρεψαν εἰς Παλαιοδιαθηκικᾶς εἰκόνας καὶ γλώσσαν: }186}
Οὕτω διὰ νὰ πλήξουν ἰσχυρότερον τὴν συνείδησιν τῶν ἀσόφων σοφῶν, οἱ Πατέρες προσέφυγον εἰς τὴν ἔννοιαν τοῦ «γνόφου», διὰ τοῦ ὁποίου ὁ Σοφὸς Νομοθέτης Μωϋσῆς συνεκράτει τὸν λαὸν αὐτοῦ, εἰσέτι ἄπειρόν της Θεογνωσίας, ἀπὸ τῆς ἀσυνέτου ἐξάρσεως τῆς ἰδέας τοῦ «κατανοῆσαι» τὸν Θεόν• καὶ διὰ νὰ μὴ παρεκκλίνουν ἀπὸ τῆς Καινοδιαθηκικῆς Ἀποκαλύψεως, οἱ Πατέρες ὠνόμασαν τὸν γνόφον τοῦτον «ὑπερφωτον».
Ἡ ἀληθὴς ὁδὸς πρὸς θεωρίαν τοῦ Θείου Φωτὸς διέρχεται διὰ μέσου του ἔσω ἀνθρώπου. Ὅλη ἡ σκέψις ἠμῶν, ὅλη ἡ δύναμις τῆς ἐπιθυμίας ἠμῶν, ὀφείλουν νὰ κατευθύνωνται μόνον πρὸς τὸ «τηρῆσαι τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ ἄσπιλον καὶ ἀνεπίληπτον» (Ἃ’ Τίμ. στ΄ 14}. Τότε τὸ Θεῖον Φῶς, καθὼς ἔδειξεν ἡ πείρα τῶν αἰώνων, «πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως» ἐπισκέπτεται τὸν ἄνθρωπον. Καὶ οὐδεὶς δύναται νὰ εἴπη ποτὲ περὶ τῶν ὁρίων τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ πρὸς ἠμᾶς, διότι αὔτη κεῖται ἐν ἀληθεία πέραν παντὸς ὁρίου. Ὁσονδήποτε καὶ ἐὰν τείνει ὁ ἄνθρωπος πρὸς τὸν Θεόν, ὁσονδήποτε καὶ ἐὰν φλέγηται ὑπὸ τῆς ἀγάπης πρὸς Αὐτόν, καὶ πάλιν αἳ ἐκχύσεις τοῦ Φωτὸς θὰ παραμείνουν πέραν παντὸς ὁρίου καὶ ἀριθμοῦ, διότι δὲν ὑπάρχει τέλος εἰς αὐτᾶς, καὶ ὅταν εἰσέτι τὸ φῶς ὑπερβαίνη τὰς δυνάμεις τῆς φύσεως ἠμῶν νὰ ὑπομείνη τὴν λάμψιν αὐτοῦ. Καὶ ὁ μοναδικὸς δυνατὸς λόγος, ἡ μοναδικὴ ἐπικύρωσις, ὡς πρὸς πάντα ταῦτα εἶναι ὅτι «ὁ Θεὸς Φῶς ἐστι, καὶ σκοτία ἐν Αὐτῶ οὐκ ἔστι οὐδεμία», καὶ ὅτι «Αὐτὸς οἰκεῖ ἐν ἀπροσίτω Φωτὶ» καὶ ἐμφανίζεται πάντοτε ἐν τῷ φωτὶ καὶ ὡς φῶς. }187}
«Τί ποιήσω ἴνα ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω»;
Καὶ ἐδόθη εἰς ἐμὲ ἡ ἀπάντησις:
Προσεύχου, ὡς ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ὅστις ἐπὶ ἔτη ἐβόα, «Κύριε, φώτισόν μου τὸ σκότος», καὶ εἰσηκούσθη.
Προσεύχου διὰ τῶν λόγων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὠδῆς, «Λαμψάτω, ὢ Φωτοδότα, καὶ ἐμοὶ τῷ ἁμαρτωλῶ τὸ φῶς Σου τὸ ἀπρόσιτον», καὶ ἐνδυναμοὺ ἐν τὴ πίστει, ἐνθυμούμενος ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν προσεύχεται περὶ ἀδυνάτων πραγμάτων.
Ἐν συνέχεια ὁ ἀνὴρ ἐκεῖνος ὡς νὰ ἀπέκλειε τὴν δυνατότητα ὅτι τοιαύτη προσευχὴ θὰ παραμείνη ἄνευ τῆς ἄνωθεν ἀπαντήσεως, κατέκλεισε τὸν λόγον αὐτοῦ ὡς ἑξῆς:
«Ὅταν γνωρίση ἡ ψυχή σου τοῦτο τὸ φῶς, τότε, ὅταν συμβῆ νὰ στερῆται τούτου, θὰ φλέγηται δὶ’ αὐτὸ καὶ μιμούμενος τὸν Ἅγιον Συμεὼν τὸν Νέον Θεολόγον θὰ ζητῆς αὐτὸ καὶ θὰ κράζης πρὸς αὐτό:
Ἐλθέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν.
Ἐλθέ, ἡ Ζωὴ ἡ αἰώνιος.
Ἐλθέ, τῶν πεπτωκότων ἡ ἔγερσις.
Ἐλθέ, τῶν κειμένων ἡ ἀνόρθωσις.
Ἐλθέ, τῶν νεκρῶν ἡ ἀνάστασις.
Ἐλθέ, Πανάγια Βασιλεῦ.
Ἐλθέ, καὶ σκήνωσον ἐν ἠμίν,
καὶ μεῖνον ἀδιαστάτως ἐν ἠμίν,
καὶ ἀδιαιρέτως Σὺ μόνος βασίλευε ἐν ἠμὶν
εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν». }188}
Ἱ. ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
Ὀλίγος χρόνος ἔμεινεν εἰς ἐμὲ νὰ ζήσω μεθ’ ὑμῶν. Ἀλλὰ Ἐκεῖνο τὸ Πνεῦμα, τὸ ὁποῖον συνδέει ἠμᾶς, εἶναι κατὰ τὴν φύσιν Αὐτοῦ αἰώνιον Πνεῦμα. Καὶ εἰς τοῦτο τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ Ὁποῖον ἐφανέρωσεν εἰς ἠμᾶς ὁ Υἱὸς Αὐτοῦ Ἰησοῦς Χριστός, παραδίδω ὑμᾶς.
11 Μαρτίου 1993. }191}
ΠΗΓΗ:ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου