Μὲ τὴν κατάκριση φεύγει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ!

Ὅταν, Γέροντα, μοϋ περνάη ἕνας λογισμὸς εἰς βάρος τοῦ ἄλλου, εἶναι πάντοτε κατάκριση;
Δὲν τὸ καταλαβαίνεις ἐκείνη τὴν ὥρα;
Μερικὲς φορὲς ἄργω νὰ τὸ καταλάβω.
Κοίταξε νὰ καταλαβαίνης τὸ συντομώτερο τὴν πτώση σου καὶ νὰ ζητᾶς συγχώρηση καὶ ἀπὸ τὴν ἀδελφὴ τὴν ὁποία κατέκρινες καὶ ἀπὸ τὸν Θεό, γιατί αὐτὸ γίνεται ἐμπόδιο στὴν προσευχή. Μὲ τὴν κατάκριση φεύγει αὐτομάτως ἢ Χάρις τοῦ Θεοϋ καὶ δημιουργεῖται ἀμέσως ψυχρότητα στὴν ἐπικοινωνία σου μὲ τὸν Θεό. Πῶς νὰ κάνης μετὰ προσευχή; Ἢ καρδιὰ γίνεται πάγος, μάρμαρο.
Ἢ κατάκριση καὶ ἢ καταλαλιὰ εἶναι οἱ μεγαλύτερες ἁμαρτίες καὶ ἀπομακρύνουν τὴν Χάρη τοϋ Θεοϋ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο ἁμάρτημα. «Ὅπως τὸ νερὸ σβήνει τὴν φωτιά, λέει ὃ "Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμα-κός, ἔτσι καὶ ἢ κατάκριση σβήνει τὴν Χάρη τοῦ Θεοϋ» .
Γέροντα, νυστάζω πολὺ στὴν πρωινὴ Ἀκολουθία.
Μήπως κατέκρινες καμμιὰ ἀδελφή; Ἔσυ βλέπεις ἐξωτερικὰ τὰ πράγματα καὶ κατακρίνεις, γι' αὐτὸ νυστάζεις μετὰ στὴν Ἀκολουθία. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ δηλαδὴ ποῦ κατακρίνει κανεὶς καὶ δὲν ἀντιμετωπίζει τὰ πράγματα πνευματικά, μαζεύονται δέκατα πνευματικὰ καὶ ἀποδυναμώνεται. Καὶ ὅταν ἀποδυναμωθῆ, ἢ νυστάζει ἢ ἔχει...ἄυπνια.
Γέροντα, συχνὰ πέφτω καὶ στὴν γαστριμαργία.
Κοίταξε, ἐκεῖνο ποῦ τώρα πρέπει νὰ προσέξης πολὺ εἶναι ἢ κατάκριση. "Ἂν δὲν κόψης τὴν κατάκριση, οὔτε ἀπὸ τὴν γαστριμαργία θὰ μπόρεσης νὰ ἀπαλλαγῆς. Ὃ ἄνθρωπος ποῦ κατακρίνει, ἐπειδὴ διώχνει τὴν Χάρη τοϋ Θεοῦ, μένει ἀβοήθητος καὶ δὲν μπορεῖ νὰ κόψη τὰ ἐλαττώματά του. Καὶ ἂν δὲν καταλάβη τὸ σφάλμα του, γιὰ νὰ ταπεινωθῆ, θὰ ἔχη συνέχεια πτώσεις. "Ἂν ὅμως τὸ καταλάβη καὶ ζητήση τὴν βοήθεια τοϋ Θεοϋ, τότε ξαναέρχεται ἢ Χάρις τοϋ Θεοϋ.
Πηγή:Πενταπόσταγμα