Νὰ μὴ προσκυνᾶμε τὴν ξεκούραση!

- Ὅταν, Γέροντα, λέω: «Τόσο μπορῶ νὰ δουλέψω, αὔτη εἶναι ἢ ἀντοχή μου», ἀπὸ φιλαυτία τὸ λέω; - Ὅσο κάθεται κανείς, τόσο χαλαρώνει• ὅσο δουλεύει, τόσο δυναμώνει. Ἕκτος ποῦ διώχνει τὴν μούχλα μὲ τὴν δουλειά, βοηθιέται καὶ πνευματικά.
Ὃ σκοπὸς εἶναι νὰ φθάση νὰ χαίρεται ὃ ἄνθρωπος περισσότερο ἀπὸ τὴν κακοπάθεια παρὰ ἀπὸ τὴν καλὸ-πέραση. "Ἂν ξέρατε πῶς ζοῦν μερικὰ γεροντάκια ἐκεῖ στὸ "Ἅγιον "Ὅρος, ἄλλα καὶ τί χαρὰ νιώθουν! Νά, ἕνα γεροντάκι, ποῦ ἔμενε... μόνο τοῦ ἕνα χιλιόμετρο πιὸ πέρα ἀπὸ τὸ Καλύβι μου, τί αὐταπάρνηση εἶχε! Τὸ Καλύβι τοῦ ἦταν ψηλά, σὲ ἕνα πολὺ ἀπότομο μέρος, καὶ τὸ καημένο ἄρκουδωντας κατέβαινε ἀπὸ τὸ μονοπάτι γιὰ νὰ πάη σὲ ἕνα ἄλλο γεροντάκι πιὸ κάτω, δτᾶν χρειαζόταν κάτι. "Ἤθελαν νὰ τὸ πάρουν νὰ τὸ γηροκομῆ-σοῦν, ἄλλα δὲν δεχόταν, καὶ ὅλοι μετὰ ἔλεγαν: «αὐτὸς εἶναι πλανεμένος», γιατί καθόταν μόνος του ἔκεϊ. Μιὰ μέρα ποῦ ἦρθε στὸ Καλύβι, μοϋ εἶπε γιὰ ποιὸν λόγο δὲν ἤθελε νὰ φύγη: Ὅταν ζοῦσε ὃ Γέροντάς του, τὸ Καλύβι τους δὲν εἶχε ναὸ καὶ ἐκεῖνος παρακαλοῦσε τὸν Γέροντά του νὰ κάνουν ναό. «"Ἂς κάνουμε ναό, τοϋ εἶπε τελικὰ ὃ Γέροντάς του, ἄλλα μετὰ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ φύγης ἀπὸ 'δώ, γιατί θὰ μένη στὸ Ἱερὸ ὃ Φύλακας "Ἄγγελος καὶ δὲν κάνει νὰ τὸν ἄφησης μόνον». Τότε αὐτὸς τοϋ ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ μείνη γιὰ πάντα στὸ Καλύβι, καὶ ἔτσι ἔκαναν τὸν ναό. Τελευταία εἶχε γκρὲ-μισθῆ καὶ τὸ Κελλί του καὶ ἔμενε μέσα στὴν ἐκκλησία-κοιμόταν σὲ ἕνα στασίδι. Τέτοια αὐταπάρνηση! Εἶχα φροντίσει νὰ ἔχη μερικὰ ροῦχα, γιὰ νὰ ἄλλαζη τουλάχιστον, γιατί ὑπέφερε ἀπὸ τὰ ἔντερα καὶ ἐΐχε κοψίματα. Μιὰ μέρα ἔστειλα ἕναν γνωστὸ γιατρὸ νὰ πάη νὰ τὸν δή. Πῆγε μὲ ἕναν ἄλλον, χτυποῦν, ξαναχτυποῦν, τίποτε. Ὅταν ἄνοιξαν, τὸν βρῆκαν πεθαμένο στὸ στασίδι ποῦ ἔμενε, σκεπασμένο μὲ μιὰ κουβέρτα. Ἔκεϊ ἀνεπαύθη ἐν Κυρίω!
Ἢ σκληρότητα στὴν ζωή μας γιὰ τὴν ἀγάπη τοϋ Χριστοῦ φέρνει στὴν καρδιὰ τὴν τρυφεράδα τοϋ Χριστοῦ. Οἳ θεῖες ἡδονὲς γεννιοῦνται ἀπὸ τὶς σωματικὲς ὀδύνες. Οἳ Πατέρες ἔδωσαν ἀΐμα καὶ ἔλαβαν πνεϋμα.

Μὲ ἱδρώτα καὶ κόπο πῆραν τὴν Χάρη. Πέταξαν τὸν ἑαυτό τους καὶ τὸν βρῆκαν στὰ χέρια τοϋ Θεοϋ.
Πολὺ μὲ συγκίνησε τὸ συναξάρι τῶν "Ἁγίων Ἀσκητῶν τοϋ Σινᾶ. Πέντε χιλιάδες ἀσκητὲς ἔζησαν στὸ Σινὰ καὶ πόσοι ἄλλοι στὸ Ἅγιον Ὅρος! Χίλια χρόνια πόσοι Πατέρες ἁγίασαν! Ἄλλα καὶ οἳ Ὁμολογητὲς καὶ οἳ Μάρτυρες τί τράβηξαν! Καὶ ἔμεϊς γκρινιάζουμε γιὰ τὴν παραμικρὴ ταλαιπωρία. Ζητᾶμε νὰ ἀποκτήσουμε χωρὶς κόπο τὴν ἁγιότητα. Σπανίζει ἢ αὐταπάρνηση. Οὔτε ἔμεϊς οἳ μοναχοὶ δὲν καταλάβαμε ὅτι «τὰ καλὰ κόποις κτῶν-ταὶ» καὶ ἔχουμε τὴν ἐπιείκεια στὸν ἑαυτὸ μας• δικαιολογοῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ βρίσκουμε ἐλαφρυντικὰ γιὰ τὸ καθετί. Ἀπὸ 'κεΐ ξεκινάει τὸ κακό. Καὶ ὃ διάβολος βρίσκει δικαιολογίες γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο, ἄλλα τὰ χρόνια περνᾶνε.
Γὶ* αὐτὸ νὰ μὴν ξεχνιώμαστε• νὰ θυμώμαστε καὶ λίγο δτὶ ὑπάρχει καὶ θάνατος. Μιὰ ποῦ θὰ πεθάνουμε, νὰ μὴν προσέχουμε καὶ τόσο πολὺ τὸ σώμα• ὄχι νὰ μὴν προσέχουμε καὶ νὰ παθαίνουμε ζημιές, ἄλλα νὰ μὴν προσκυνοῦμε τὴν ἀνάπαυση.
πηγή:Πενταπόσταγμα