ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ E΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Γράφει ο Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

(Ρωμ. Ι΄ 1-10)

Πολλοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ποὺ ὄντως ἐπιζητοῦν νὰ γνωρίσουν τὸν Θεὸ καὶ νὰ συνδεθοῦν μαζί του ὅ,τι κι ἐὰν αὐτὸ τοὺς κοστίσει. Καὶ ἐνῶ αὐτὸ εἶναι ὁπωσδήποτε θετικὸ καὶ ἐπαινετό, ἀπ’ τὴν ἄλλη, μπερδεύονται στὶς ἀτραποὺς καὶ τὰ σκοτεινὰ περάσματα τοῦ ποικίλου θρησκευτικοῦ πλουραλισμοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χάνουν τὸν...ἀρχικό τους στόχο.
Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν κατάσταση τοῦ πνευματικοῦ τους ἀποπροσανατολισμοῦ ποὺ ζοῦσαν κατὰ τραγικὸ τρόπο οἱ Ἑβραῖοι, μᾶς περιγράφει τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα καὶ ταυτοχρόνως μᾶς παρουσιάζει καὶ τὴν λύση τοῦ προβλήματος.
Ἡ περικοπὴ καὶ ὅλο γενικῶς τὸ δέκατο κεφάλαιο τῆς ἐπιστολῆς, ἀποκαλύπτουν τὸν πόνο τοῦ Ἄπ. Παύλου, ὁ ὁποῖος «φλεγόταν» (Β΄ Κόρ. ἴα΄ 29) ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῶν συμπατριωτῶν του καὶ ὡς γνήσιος Ἀπόστολος λαχταροῦσε τὴν σωτηρία τους. Ἔφτανε μάλιστα στὸ σημεῖο, ὁ ἴδιος νὰ γίνει «ἀνάθεμα» ( Ρώμ. θ΄3), ἀρκεῖ ὅλος αὐτὸς ὁ Ἑβραϊκὸς λαός, νὰ ἀναγνωρίσει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι αὐτὸς ὁ Γιαχβὲ ποὺ ἦρθε γιὰ νὰ σώσει μαζὶ μὲ τὸν λαὸ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τὸν κόσμο ὁλόκληρο.
Δὲν ἀρκεῖ λοιπὸν νὰ ἔχει κανεὶς μόνο τὸν «ζῆλο», ταυτοχρόνως χρειάζεται νὰ συνυπάρχει καὶ ἡ ὀρθὴ γνώση. Καὶ τοῦτο διότι ὅταν ὁ αὐτὸς ζῆλος γιὰ τὸν Θεὸ δὲν διευθύνεται καὶ ἀπὸ τὴν ὀρθὴ καὶ πλήρη γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τῶν «καθηκόντων» τοῦ πιστοῦ πρὸς τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ πρὸς τοὺς συνανθρώπους, τότε δημιουργοῦνται πολλὲς καὶ σοβαρὲς καταστάσεις ποὺ μᾶλλον περιπλέκουν ἀντὶ νὰ ἐπιλύουν τὰ προβλήματα.
Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα; Μὰ οἱ ἴδιοι οἱ Ἑβραῖοι, οἱ ὁποῖοι κατάντησαν Χριστοκτόνοι καὶ θὰ παραμείνουν βεβαίως ἔτσι, πορωμένοι, παρὰ τὸν ζῆλο τους, «...ἄχρις οὐ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθει, καὶ οὕτω πᾶς Ἰσραὴλ σωθήσεται...» (Ρώμ. ἴα΄ 25-26).
Βεβαίως, δὲν εἶναι καθόλου δύσκολο, ὅπως βλέπουμε, στὸ φρικτὸ κατάντημα τοῦ Ἰσραὴλ νὰ ὁδηγηθεῖ καὶ ὁποιοσδήποτε ἄνθρωπος ἢ ὁποιαδήποτε κοινότητα, ὅταν ξεφύγει ἀπὸ τὸ μέτρο τῆς πίστεως καὶ ἀπὸ τὴν εὐλογημένη διάκριση.
Μία σύντομη ματιὰ στὶς τραγικὲς σελίδες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας, μᾶς κάνει νὰ μένουμε μὲ κομμένη τὴν ἀνάσα, κάθε φορᾶ ποὺ γιὰ διαφόρους λόγους τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ συγκλονίζεται μὲ ἐσωτερικὲς ταραχὲς ποὺ σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις, ὅταν αὐτὲς δὲν ἀποσοβοῦνται, καταλήγουν σὲ σχίσματα καὶ ἀλλοίμονο, σὲ καταστροφικὲς αἱρέσεις.
Καὶ ὁπωσδήποτε, τόσο ἡ ἱστορία τοῦ «ἐκλεκτοῦ λαοῦ», ὅσο καὶ αὐτὴ ἡ γενικὴ ἱστορία, θὰ πρέπει νὰ μελετᾶται, ὄχι βεβαίως γιὰ νὰ προβάλλονται τὰ ἀρνητικὰ ὡς παραδείγματα πρὸς μίμηση, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ σπουδάζεται μὲ περίσκεψη καὶ νὰ καταγράφουμε τὰ πάμπολλα παραδείγματα πρὸς ἀποφυγήν...
Μὲ πόση, ἀλήθεια, προσοχὴ ,χρειάζεται νὰ βαδίζουμε τὸ δρόμο μας, ἀφοῦ ὡς γνωστὸν «τὸ Ὀρθοδοξεῖν ἐστὶ ἀεὶ σχοινοβατεῖν»! Καὶ πόσο προσεχτικοὶ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ὅσοι, λόγω τῆς θέσεώς τους, καθοδηγοῦν τὸ λογικὸ ποίμνιο; Πόση σύνεση πράγματι χρειάζεται ὥστε, νὰ μὴ δημιουργοῦνται σκάνταλα ποὺ κλονίζουν ἀστήρικτες συνειδήσεις καὶ ἐνδεχομένως νὰ ὁδηγηθοῦν στὴ συνέχεια οἱ σκανδαλισθέντες σὲ ἀποστασιοποιήσεις, ἀκόμα δὲ καὶ σὲ σχίσματα, παρὰ τὸν ζῆλο ποῦ εἶναι δεδομένο ὅτι ὑφίσταται;
Καὶ πόσο θὰ πρέπει νὰ ἀκούσουμε στὴ συνέχεια τὸν Θεόπνευστο λόγο τοῦ Ἀποστόλου ποὺ μᾶς μιλάει γιὰ τὴν ζωντανὴ πίστη!
Ώ, αὐτὴ ἡ γνήσια καὶ κρυστάλλινη πίστις! Εἶναι τὸ μόνο ποὺ ἔχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος.
Ἂς μὴ ψάχνουμε ἀγαπητοί μου νὰ βροῦμε αὐτὸ ποὺ λαχταρᾶ ἡ ὕπαρξή μας, οὔτε σὲ ἄλλες πίστεις, οὔτε σὲ πλανεμένα φιλοσοφικὰ ἢ περίεργα καὶ ἀκραία κοινωνικὰ συστήματα ποὺ στὴν κυριολεξία μᾶς «κουρελιάζουν» στὸ τέλος.
«Τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι» (Ρώμ. ἰ΄4)
Αὐτὸς ὁ Χριστός, ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας, ἔδωσε τὸ ὁριστικὸ τέλος στὴν ἀποστολὴ καὶ τὴν ἰσχὺ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Νόμου.
Αὐτὸς ὁ ἴδιος, σὲ κάθε ἐποχή, ἀπομυθοποιεῖ καὶ καταργεῖ ὀ,τιδήποτε ἔρχεται «ὡς φάσμα ἀληθείας» γιὰ νὰ σαγηνεύσει τὴν καρδιά μας. Αὐτὸς Ὁ Ἰησοῦς «ἐξῆλθεν νικῶν καὶ ἴνα νικήσει» (Ἀποκ. στ΄2).
Τώρα πλέον, ἐπιτυγχάνει τὸν εὐλογημένο σκοπὸ τοῦ ὁ καθένας μας ποὺ πιστεύει στὸν Χριστὸ καὶ ἔχει καταστεῖ συνειδητὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας Του, τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Τώρα πλέον ξεδιψᾶ αὐτὸς ποὺ γεύεται ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς (Ἰωάν. δ΄14), καὶ ὄχι ἐκεῖνος ποὺ τρέχει στὸ «φρέαρ τὸ συντετριμμένον» ὅπως συνεχίζουν νὰ κάνουν οἱ Ἑβραῖοι, καὶ ὅσοι δυστυχῶς ἐξαρτῶνται ἀπ’ αὐτούς...
Ἔχουμε λοιπὸν ἀνάγκη νὰ ζοῦμε ὄχι μία τυπικὴ καὶ ἐξωτερικὴ θρησκευτικότητα. Ὄχι μία νόθο κατάσταση ποὺ παρὰ τὸν ὑπάρχοντα ζῆλο, κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ παραμένει στοὺς τύπους καὶ νὰ χάνει τὴν οὐσία. Ἀλλ’ ἔχουμε ἀνάγκη τὴν γνήσια Ἐκκλησιαστικὴ ζωή, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται καὶ ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ πηγαία, αὐθόρμητη καὶ αὐθεντικὴ πίστη καὶ ἀγάπη στὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ Ἰησοῦ.
Ἔχουμε ἀνάγκη μία αὐθεντικὴ πίστη ἡ ὁποία θὰ ἀλλάζει τὴν ζωή μας καὶ θὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ὁ τελικός μας στόχος, τὸ ποθούμενο καὶ ἡ λαχτάρα μας.
Βεβαίως ἡ καλλιέργεια τῆς πίστεως περὶ τῆς ὁποίας κάνουμε λόγο, δὲν εἶναι καὶ τόσο εὔκολη ὑπόθεση. Εἶναι ἔργο ὁλοκλήρου της ζωῆς μας. Καὶ γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὑπομονή, ἐπιμονή, ἀγωνιστικὴ διάθεση καὶ προπαντὸς ἡ εὐλογημένη διάκριση.
Ἂς τὸ κάνουμε λοιπὸν θέμα θερμῆς προσευχῆς καὶ εἴθε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς νὰ μᾶς συγκρατεῖ πάντοτε ὥστε, νὰ προκόπτουμε εἰς ἁγιασμὸν ἐντός του Σώματός του δήλ. στὴν Ἁγίας μας Ἐκκλησία.
Ἀμήν.