Μιά φορά βρέθηκα στήν Ἱερά Μονή Κουτλουμουσίου, στό Ἅγιον Ὄρος. Μετά ἀπό τή Θεία Λειτουργία καί τό πρωϊνό ἦρθε κοντά μου ἕνας, ἄγνωστος σέ μένα, νεαρός Ἕλληνας καί μοῦ εἶπε:– Πηγαίνω τώρα σέ ἕνα Γέροντα, θέλεις νά ‘ρθεῖς μαζί μου;
– Μάλιστα, τοῦ απάντησα.
Δέν ἤξερα ἀκριβῶς περί τινός πρόκειται καί δέν θυμόμουν οὔτε τό ὄνομα τοῦ Γέροντα, στόν ὁποῖο πηγαίναμε. Ἤμουν πολύ νέος, μόλις 22 ἐτῶν, καί ἠ ψυχή μου διψοῦσε για...πνευματικές συναντήσεις. Προερχόμουν ἀπό μιά χώρα μέ ἀθεϊστικό καθεστώς, τό ὁποῖο ἔπεσε τό 1989 καί ἡ ἐλευθερία, πού αἰσθάνθηκα στήν Ἑλλάδα, γιά μένα ἦταν κάτι ἀπίστευτο. Εἶχα διαβάσει γιά τό Ἅγιον Ὅρος ὡς φοιτητής στήν Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή στό Πρέσοβ τῆς Σλοβακίας και, ὅταν ἔβλεπα τίς πανέμορφες φωτογραφίες ἀπό τά ἁγιορείτικα μοναστήρια, μοῦ ἦταν ἀδύνατον καί νά σκεφθῶ ὅτι κάποτε θά βαδίζω σέ αὐτή τήν ἁγία γῆ τῶν ἀσκητῶν καί ἁγίων. Ὁ Θεός, ὅμως, μοῦ ἄνοιξε τόν δρόμο ὄχι μόνο νά ἐπισκεφθῶ τό Ἅγιον Ὄρος, ἀλλά καί νά ζήσω ἕνα χρονικό διάστημα μέ τούς μοναχούς.
Τό παιδί, δυστυχῶς δέν θυμᾶμαι τό ὄνομά του, μοῦ ἐξηγοῦσε διάφορα περιστατικά ἀπό τά κελλιά πού εἶχε ἐπισκεφθεῖ στό Ἅγιον Ὄρος. Κατάλαβα ἀμέσως πώς δέν ἦταν πρώτη φορά σέ αὐτό τόν τόπο. Ἤξερε πολύ καλά τόν δρόμο, στόν ὁποῖο βαδίζαμε· δέν πέρασε πολλή ὥρα καί φθάσαμε σέ μία καλύβα. Ἡ πόρτα ἦταν κλειστή.
– Καλά πού ἤρθαμε νωρίς· εἴμαστε οἱ πρῶτοι, μοῦ εἶπε καί μέ κέρασε λουκούμι καί μοῦ ἐξήγησε:
– Αὐτό εἶναι τό κέρασμα τοῦ Γέροντα. Ὁ κάθε ἐπισκέπτης παίρνει ἕνα λουκούμι ὡς εὐλογία καί πίνει καθαρό νερό.Μετά χτύπησε μέ ἕνα σιδεράκι τήν πόρτα καί περιμέναμε. Μοῦ ἄρεσε πολύ τό λουκούμι καί θαύμαζα τήν πανέμορφη φύση. Ἔπειτα ἀπό ἀρκετή ὥρα ἄνοιξε τήν πόρτα τῆς καλύβας ἕνας μοναχός και φώναξε νά περάσουμε μέσα. Μπήκαμε καί ὁ μοναχός μᾶς ἔδειξε νά περάσουμε σέ ἕνα δωμάτιο πού εἶχε κάποιους πάγκους. Χαμογέλασε καί μᾶς ρώτησε:
– Τί θέλετε, παιδιά μου;Ἐγώ δέν μίλησα, ἐπειδή οὐσιαστικά δέν ἤθελα τιποτα. Ἦρθα ἁπλῶς παρέα μέ τόν καινούριο φίλο μου. Αὐτός τοῦ ἀπάντησε:
– Θά θέλαμε νά σᾶς δοῦμε, Γέροντα.
– Ἐντάξει, εἶπε καί μοῦ ἔδειξε τήν πόρτα νά περάσω σέ ἄλλο δωμάτιο.
Ἐκείνη τή στιγμή τρόμαξα λίγο, ἐπειδή δέν ἤξερα τί θέλει ἀπό μένα. Περάσαμε στό παρεκκλήσι τῆς καλύβας του καί ἀρχίσαμε τή συζήτηση. Μέ ρώτησε γιά διάφορα θέματα καί ἐγώ τοῦ εἶπα γιά τό μεγαλύτερο πόνο τῆς ψυχῆς μου, πού ἦταν τότε τό τρομερό πρόβλημα τῆς Οὐνίας. Ἔλεγα γιά τή μεγάλη δοκιμασία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν στή Σλοβακία καί τοῦ περιέγραψα μία ἀπό τίς πιό βίαιες ἐπιθέσεις τῶν παπικῶν ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων πού ἔγινε τό 1990. Τότε μᾶς πῆραν οἱ Οὐνίτες μέ τή βία πολλούς ναούς καί ἐπιπλέον κατάφεραν στή Σλοβακική Βουλή νά ψηφίσουν ἕναν φοβερό νόμο, ὁ ὁποῖος ὅριζε να μᾶς πάρουν «μέ νόμιμο τρόπο» τούς ὑπόλοιπους ναούς. Ἤμουν πράγματι πάρα πολύ στενοχωρημένος, καθώς καί ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Σλοβάκοι, ἐπειδή ἡ ἐπίθεση ἦταν τόσο γρήγορη καί τόσο δυνατή, ὥστε περιμέναμε τόν ξεριζωμό τῆς Ὀρθοδοξίας στή χώρα μας. Ὁ Γέρων Παΐσιος ἄκουγε ὅλα αὐτά μέ πολλή ὑπομονή καί μέ παρηγοροῦσε μέ τρόπο πατρικό, γεμάτο ἀγάπη καί τρυφερότητα. Στό τέλος, μοῦ εἶπε τά ἑξῆς λόγια:
– Μή φοβᾶσαι, παιδί μου, ὁ Θεός σᾶς ἀγαπᾶ καί εἶναι μαζί σας. Θά σᾶς βοηθήσει καί ἡ Ἐκκλησία σας θά πάει καλά. Νά κάνουμε καί ἐμεῖς καμιά προσευχούλα καί θά δεῖς. Πάρε αὐτά γιά εὐλογία, μοῦ εἶπε· μοῦ ἔδωσε ἕνα κομποσκοίνι καί δυό βιβλία, πού ἔγραψε ὁ ἴδιος. Μετά μέ ἀγκάλιασε· ἐγώ φίλησα τό χέρι του καί τοῦ εἶπα:
–Νά προσευχηθεῖτε γιά τήν Ὀρθοδοξία στή Σλοβακία. Νά εἶμαι εἰλικρινής, ἦταν δύσκολο αὐτή τή στιγμή νά πιστέψω στά λόγια τοῦ Παϊσίου, ἐπειδή ἔβλεπα μέ τά μάτια μου τί γινόταν στίς ὀρθόδοξες ἐνορίες τῆς Σλοβακίας αὐτήν τήν περίοδο. Μπροστά στά μάτια μου ἀφάνιζαν οἱ Οὐνίτες τήν Ὀρθοδοξία. Μπροστά στά μάτια μου οἱ Οὐνίτες ἔδερναν ἕναν ὀρθόδοξο ἱερέα καί παρά λίγο καί ἐγώ νά φάω ξύλο. Ὅλοι ὑποστήκαμε τούς διωγμούς και βιώσαμε τήν ψυχολογική τρομοκρατία εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀπό τούς Οὐνίτες, τούς ὁποίους ὑποστήριζε ὁλόκληρο τό κράτος. Ἀπό τό μυαλό μου πέρασε μία ἁπλή σκέψη: Τί μπορεῖ νά ξέρει ἕνας μοναχός στό Ἅγιον Ὄρος, μακριά ἀπό τή Σλοβακία, τί ζοῦμε ἐμεῖς; Μοῦ λέει αὐτά γιά νά μή στενοχωριέμαι. Τώρα, ὕστερα ἀπό 13 χρόνια τῆς συνάντησής μου μέ τόν Γέροντα Παΐσιο, ὅταν σκέφτομαι μέ πόση πίστη μοῦ ἔλεγε ὅτι θά μᾶς βοηθήσει ὁ καλός Θεός σέ αὐτές τίς δύσκολες στιγμές, βλέπω τά πράγματα πολύ διαφορετικά. Μοῦ ἔδωσε τό θάρρος νά ἀγωνισθῶ μέ τή βοήθεια τοῦ Παντοδύναμου Θεοῦ καί νά μήν σκέφτομαι τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις. Πόσο ἀληθινά ἦταν τά λόγια του φαίνεται ξεκάθαρα ἀπό τό γεγονός, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἔμειναν χωρίς ναούς ἀλλά δέν τούς ἐγκατέλειψε ὁ Θεός. Ἔχτισαν σχεδόν 100 καινούργιους ναούς στή Σλοβακία τά τελευταία ἑπτά χρόνια.
Ὅταν κοιμήθηκε ὁ Γέρων Παΐσιος, γράφτηκε τό βιβλίο τοῦ ἱερομονάχου Χριστοδούλου, Ἁγιορείτου: «Ὁ Γέρων Παΐσιος (Ἐζνεπίδης), Ἅγιον Ὅρος, 1994». Λίγους μῆνες ἀργότερα κατέβηκα σέ ἕνα μοναστήρι στήν Ἑλλάδα καί ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς μοῦ ἔδειξε αὐτό τό βιβλίο καί μοῦ εἶπε:
– Αὐτό τό βιβλίο εἶναι φοβερό. Ὁπωσδήποτε πρέπει νά μεταφραστεῖ καί νά τυπωθεῖ καί στή σλοβακική γλώσσα.
Μοῦ ἔδωσε τό βιβλίο νά τό διαβάσω. Ὅταν ξεκίνησα νά τό διαβάζω, μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση καί ἀμέσως ἀποφάσισα νά ξεκινήσω τή μετάφρασή του, ἐνῷ ἤμουν ἀκόμα στό μοναστήρι. Ὅταν γύρισα στή Σλοβακία ρώτησα σέ ἕνα τυπογραφεῖο πόσο θά κοστίσει ἡ ἐκτύπωση τοῦ βιβλίου. Ἦταν πάρα πολλά τά χρήματα καί τή στιγμή αὐτή σκέφθηκα τό ἑξῆς:
– Πάτερ Παΐσιε, ἐάν θέλεις νά τυπωθεῖ τό βιβλίο στά σλοβακικά, βοήθησέ με νά βρεθοῦν τά χρήματα.
Τή μετάφραση τήν τελείωσα μετά ἀπό ἐνάμισι χρόνο καί στή διάρκεια ὅλου τοῦ διαστήματος μοῦ ἔρχονταν τά χρήματα καί στό τέλος πράγματι βρέθηκε τό ἀπαιτούμενο ποσό, ὥστε μποροῦσα ἄνετα νά τυπώσω τό βιβλίο.
Στό τέλος, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ να ἀναφέρω πώς τό βιβλίο μέχρι τώρα ἔχει ἐξαντληθεῖ καί τό παράξενο γιά μένα εἶναι ὅτι τόν Γέροντα Παΐσιο τόν ἔχουν ἀγαπήσει πολύ καί οἱ Οὐνίτες, οἱ ὁποῖοι διαβάζουν τό βιβλίο του. Ἡ μόνη εὐχή μου εἶναι νά φωτίσει ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὁ Ἁγιορείτης, ὅλους τους Οὐνίτες νά καταλάβουν τήν πλάνη τους καί νά γυρίσουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στήν ὁποία θά βροῦν τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.
Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή τοῦ πατρός Παϊσίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου