Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου

Ἀγαπητοί συμπατριῶτες…
Ὅσο κι ἄν ψάξετε τά σχολικά βιβλία ἱστορίας, γιά νά βρεῖτε στοιχεῖα τῆς ἱστορίας τοῦ Πόντου, σίγουρα θά ἀπογοητευτεῖτε, γιατί φρόντισαν νά μήν ὑπάρχει τίποτα, μόνο κάτι λίγες γραμμές, καί αὐτό…μήν τυχόν καί θιχτεῖ ἡ «φίλη γειτονική χώρα».
Θυσία λοιπόν οἱ Ἕλληνες τοῦ Πόντου, πού τούς μεταμόρφωσαν σέ… Ἕλληνες τοῦ πόνου. Τούς πῆραν τήν πατρίδα τους, τούς πῆραν ἀγαπημένους συγγενεῖς, ἀφαίρεσαν τό γέλιο τους. Ἔπρεπε νά πληρώσουν τό πιό βαρύ τίμημα καί πράγματι προσέφεραν πολύ βαρύ. Ὁ συνολικός ἀριθμός 353.000 ψυχές. ’Ἄλλοι χάθηκαν στίς ἐξορίες, ἄλλοι στά τάγματα θανάτου καί ἄλλοι στήν γενοκτονία.
-Γιατί ὅμως αὐτοί νά ὑποστοῦν τά περισσότερα ;
Γιατί ἀντιστάθηκαν στά βουνά καί δέν ὑποτάχθηκαν....
Γιατί ἡ γῆ τούς ἦταν πλούσια καί τήν ἐποφθαλμιοῦσαν.
Γιατί εὐημεροῦσαν, εἶχαν πολιτισμό κι ἐκεῖνοι δέν εἶχαν τίποτα.
Ἡ κραυγή τοῦ γκρίζου λύκου Κεμάλ Μουσταφᾶ «Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ», ἔδωσε τό σύνθημα. Ὁ φθόνος καί τό μῖσος γί αὐτή τήν ἀνυπότακτη Ἑλληνική φυλή, μόνο μέ αἷμα μποροῦσε νά ἐκτονώσει τούς ἀφιονισμένους μακελάρηδες..
Ὁ ποντιακός Ἑλληνισμός, ὑπέστη τά πάνδεινα. Γνώρισε συνεχεῖς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς καί βίαιους ἐξισλαμισμούς, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τό 1461, ὅταν ἔπεσε ἡ Τραπεζούντα. Ἔπρεπε ὅμως νά περάσει μία δοκιμασία ἀκόμη, μία {Γενοκτονία}.
Τί ἐννοοῦμε μέ τή λέξη γενοκτονία ;
Τί ἄλλο ἀπό τήν συστηματική καί μεθοδική ἐξολόθρευση, μίας ἐθνικῆς, φυλετικῆς ἤ θρησκευτικῆς ὁμάδας. Ὁ γενοκτόνος δέν ἐξοντώνει μία ὁμάδα γιά κάτι πού ἔκανε, ἀλλά γιά κάτι πού εἶναι. Στήν περίπτωση τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, ἐπειδή ἦταν Ἕλληνες καί Χριστιανοί. Ἡ διεθνής κοινότητα ἀναγνώρισε ἄμεσα ἤ ἔμμεσα τίς ἄλλες δύο γενοκτονίες τοῦ αἰῶνα μας, τῶν Ἑβραίων καί Ἀρμενίων. Ἡ γενοκτονία τῶν Ποντίων ἄν καί ἔχει τίς ἴδιες ἠθικές ἀναλογίες, ἀποσιωπήθηκε καί λησμονήθηκε ἀπό ἐθνικούς καί διεθνεῖς ὀργανισμούς.
Ἡ Ἑλλάδα θέλοντας νά κλείσει αὐτές τίς πληγές καί νά δείξει εἰλικρινῆ φιλία μέ τήν γείτονα Τουρκία, «θυσίασε» ξανά τούς Πόντιους, βάζοντας στό περιθώριο τίς μαῦρες σελίδες τῆς νεότερης ἱστορίας, σάν νά ἤθελε κι ἐκείνη νά ἀποφύγει τίς εὐθύνες πού τῆς ἀναλογοῦσαν. Ἔτσι ἡ πρώτη γενιά τῶν προσφύγων, ἔφυγε μέ τό καημό, ὅτι οὔτε ἀπό τήν πατρίδα βρῆκαν δικαίωση. Καί νά, μόλις τό 1994 ἐδέησε ἡ πολιτεία νά καθιερώσει τόν νόμο 2193 πού ὅριζε τήν 19η Μαΐου ὡς ἡμέρα μνήμης τῆς Γενοκτονίας. Ἴσως ἡ ἀπόφαση λήφθηκε, ἐπειδή διαπίστωσε γιά πολλοστή φορά, ὅτι ἄν καί ἐπέδειξε γενναιοψυχία στούς Τούρκους, ἐκεῖνοι ἀποθρασύνθηκαν περισσότερο, μέ τό νά ἀμφισβητοῦν κυριαρχικά μας δικαιώματα, νά παραβιάζουν σύνορα καί διεθνεῖς συνθῆκες μέ γκρίζες ζῶνες, νά συρρικνώνουν καί αὐτούς τούς λίγους ἐναπομείναντες Ἕλληνες, μέ νόμους πού τούς ἀπαγορεύει τό αὐτονόητο δικαίωμα κληρονομιᾶς τῆς περιουσίας.

Ἀπόσπασμα ἀπό ὁμιλία μου γιά τήν 19 Μαΐου τό 2008.

Ἀργικέραυνος

infognomonpolitics.blogspot.com