Ἡ «σιωπή» τῶν ταγῶν

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ κ. Χ. Γιανναρᾶς ὑπό τῶν θεολόγων ὀνομάζεται φιλόσοφος καί ὑπό τῶν φιλοσόφων θεολόγος. Ἀπό ἐτῶν στά κείμενά του ἔχει μία συνεχῆ καί ἀκατάπαυστη γκρίνια. Παλαιότερα εἶχα γράψει ἕνα μικρό ἄρθρο «ἡ θεολογία τῆς γκρίνιας».
Αὐτῆς τῆς θεολογίας σίγουρα εἶναι γενάρχης ἡ καί τῆς ἄλλης «τοῦ ἔρωτος», γιά τήν ὁποία εἶχε χαρακτηρισθεῖ ἀπό τόν μακαριστό Γέροντα Θεοκλητό Διονυσιάτη νεονικολαϊστής....
Ὁ κ. Χ. Γ. στά πλαίσια αὐτῆς τοῦ τῆς «θεολογίας» ἀρέσκεται νά εἰρωνεύεται, νά ὑβρίζει, νά κατηγορεῖ, νά κατακρίνει καί νά καταδικάζει• Πατριαρχεῖα, Ἀρχιεπισκοπές, Μητροπόλεις, ἐνορίες, Ἱερές Μονές, Κυβερνήσεις, συστήματα, πρόσωπα καί πράγματα.
Ποιός εἶναι; Τί εἶναι; Ἐν ποίᾳ ἐξουσία κατακεραυνώνει τούς πάντες καί τά πάντα συνεχῶς; Πρόκειται γιά παντογνώστη, πανεπιστήμονα, εἰσαγγελέα, ἐκτιμητή, ἐπιτιμητή, ψυχολόγο, ψυχαναλυτή καί ψυχοανατόμο; Δύναται νά ἔχει ἄνετα αὐστηρό λόγο ἐπί παντός ἐπιστητοῦ; Μήπως αὐτά, ποῦ κατηγορεῖ εἶναι ἐσωτερικές του προβολές;
Αὐτές τίς σκέψεις ἔκανα μέ ἀφορμή ἕνα ἄρθρο τοῦ τῆς 14.3.2010 στήν Κυριακάτικη, ἀθηναϊκή ἐφημερίδα «Καθημερινή» ὑπό τόν τίτλο «ἡ σιωπή τῶν ταγῶν», μέ ἀπαράδεκτους χαρακτηρισμούς γιά μία ἁγιορείτικη μονή καί τούς ἑκατό μοναχούς της.
Ἐπιτρέπονται τέτοιες ἐκφράσεις καί μάλιστα τόσο ἄστοχες ἀπό ἕνα πανεπιστημιακό διδάσκαλο; Εἶναι αὐτό ἦθος θεολόγου καί ὕφος φιλοσόφου;
Γιατί, ἀλήθεια, τόση σκληρότητα σέ μία ἱστορική, μεγάλη καί ἀνθοῦσα μονή; Βοηθᾶ ἔτσι τόν ἁγιορείτικο μοναχισμό; Μήπως γκρεμίζει, σκανδαλίζει καί μεροληπτεῖ ἐμπαθώς; Ποιές εἶναι οἱ πηγές του; Ἡ ἐνημέρωσή του εἶναι μᾶλλον λανθασμένη.
Ἐκτός ἄν βασίζεται σέ ὑπερβολές τῆς τηλοψίας. Εἶχε μία κάποτε ἐπαφή μέ τή μονή Βατοπαιδίου, ὥστε ὑπεύθυνα νά ἐνημερωθεῖ;
Ἔχει τεκμήρια καί βεβαιώσεις γί? αὐτά, ποῦ εὔκολα γράφει ἀπό τό πυροβολεῖο – γραφεῖο του; Ἀναγκάζομαι, παρότι δέν τό θέλω, χάρη τῶν ἀναγνωστῶν, νά ἀναφέρω λίγα ἀπό τά βαρειά, πού ἀναφέρει στό ἄρθρο του, γιά τούς Βατοπαιδινούς μοναχούς: θλιβεροί, κάπηλοι, ἐξευτελιστές, ἄσχετοι, ἀποεκκλησιοποιημένοι, ἀήθεις, χρηματίζοντες πρόσωπα, ἐξαγοράζοντες πατριαρχεῖα, εὐσεβιστές, μοχθηροί, δαιμονικοί οἰηματίες, κυρτωμένοι κακόμοιροι, γυναικώδεις αἰδήμονες, μαριονέτες, χρηματολάγνοι, ἀτσίδες…
Ὀλίγη αἰδώς δέν βλάπτει ποτέ. Μπορεῖ κάποιος νά ἔχει τήν ὅποια διαφορετική γνώμη, εἶναι δικαίωμά του, ἀλλά δέν μπορεῖ νά ὑβρίζει τόσο εὔκολα καί τόσο βαρειά.
Ἔτσι θά λυθεῖ ἡ σιωπή τῶν ταγῶν; Οἱ ταγοί ἤδη ἀπάντησαν, ἄλλο ἄν δέν ἀρέσει σέ ὅλους ἡ ἀπάντηση. Τελικά μήπως ὁ κ. Χ. Γ. ἔχει μεγάλη ἰδέα, γιά τόν ἑαυτό του;
Θεωρεῖ ὅτι μπορεῖ νά νουθετεῖ, διορθώνει, ἀποδοκιμάζει καί κατευθύνει Πατριάρχες, Ἐπισκόπους καί ἡγουμένους. Πότε οἱ ὡς ἄνω θά ἐπιτιμήσουν τόν πολύ κ. Χ.Γ., ποῦ μόνο κακό κάνει μέ τίς διάφορες ἀντιορθόδοξες θεωρίες του καί μάλιστα στούς νέους μας;
Εἶναι ἦθος καί ὕφος αὐτό καθηγητού τῆς θεολογίας; Ἀκόμη καί ἄν ἔχει κάποιος τίς ὅποιες ἀντιρρήσεις, ἐπιτρέπεται νά χρησιμοποιεῖ πεζοδρομιακή γλῶσσα μέ τόση μοχθηρία καί ἀπαξίωση;
Ἑκατό μοναχούς νά τούς ρίξουμε στόν γκρεμό, γιά νά φέρουμε τή νεόκοπη γιανναρική «θεολογίαν» τῆς «γκρίνιας» καί τοῦ «ἔρωτος» στό Ἅγιον Ὅρος;
Η Ι. Μονή Βατοπαιδίου σηκώνει τόν Σταυρό της. Ἐμεῖς οἱ παροικοῦντες τήν Ἱερουσαλήμ γνωρίζουμε ὅτι ἀγωνίζεται στή μετάνοια, τήν ταπείνωση, τήν αὐτογνωσία καί τήν αὐτοκριτική.
Παραδέχεται εἰλικρινά κάποιους τυχόν λανθασμένους χειρισμούς, ὁρισμένες ὑπερβολές καί παρασυρμούς. Τό ἤδη ἀνακαινιστικό, ἐκδοτικό καί πνευματικό της ἔργο εἶναι γνωστό, πλούσιο καί σημαντικό.
Γνωρίζουμε ὅτι κατηγορηθήκαμε γί? αὐτή τή συνηγορία μας. Ἕνα πρόβλημα δέν πιστεύουμε ὅτι λύνεται μέ γρήγορες, ἐπιπόλαιες καί βιαστικές καταδίκες.
Σ΄ ἕνα πρόβλημα ἑνός φαίνεται ὁ βαθμός φιλαδελφίας τοῦ ἄλλου, τῆς ἀνεκτικότητος, τῆς προσήνειας καί τῆς ἐπιλύσεώς του μέ φόβο Θεοῦ.
Μία ἑκατονταμελή ἀδελφότητα μέ ἐκλεκτούς μοναχούς δέν τή ρίχνουμε στή θάλασσα, γιά νά ἱκανοποιήσουμε προσωπικές ἰδέες καί σχέδια ἐμπαθείας.
Ἀγαπητέ κύριε Χρῆστο Γιανναρά, τά πιό πολλά ἔτη τῆς ζωῆς μας τά ζήσαμε. Καλό εἶναι τώρα νά στραφοῦμε ἐντός μας.
Ἀφῆστε τίς βαρεῖες κατηγορίες, γιά χρηματισμό Πατριαρχείων, παρασυρμό Ἐπισκόπων καί Ἡγουμένων. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη μετανοίας.
Ξανασκεφθεῖτε τά λεγόμενα κάποιων ἴσως μισαδέλφων πληροφοριοδοτῶν σας, γιά στοιχεῖα τῆς προσωπικῆς ζωῆς μοναχῶν καί γιά τή «σιωπή» τῶν ταγῶν...
«Ὀρθόδοξος Τύπος» 23/04/2010