Ὁμιλία Γιώργου Λιλλήκα γιά τό Κυπριακό

σέ ἐκδήλωση τοῦ «Πολιτικοῦ Ὁμίλου γιά τήν Πατρίδα
& τήν Δημοκρατία»

Θεσσαλονίκη, 16 Ἰανουαρίου 2010

Πανιερώτατε,
Φίλε κύριε Παπαθεμελή,
Ἀγαπητές Φίλες καί Φίλοι,

Θέλω μέ τήν σειρά μου νά εὐχηθῶ σέ ὅλες καί ὅλους Χρόνια Πολλά, ὑγεία καί οἰκογενειακή εὐτυχία καί ὅπως σύντομα ὁ Ἑλληνισμός στό σύνολό του, κατακτήσει τή θέση πού τοῦ ἁρμόζει καί τοῦ ἀξίζει στόν σύγχρονο κόσμο.

Ἐπιτρέψετέ μου πρῶτα νά εὐχαριστήσω τόν πολύ ἀγαπητό φίλο κύριο Παπαθεμελή γιά τήν πρόσκλησή του νά παρευρεθῶ στήν ἐτήσια αὐτή ἐκδήλωσή σας, γιά νά μοιραστῶ τίς σκέψεις καί τίς ἀνησυχίες μου μαζί σας. Θέλω, ἀκόμη, νά εὐχαριστήσω ὅλους ἐσᾶς γιά τήν παρουσία σας, τήν ὁποία ἑρμηνεύω ὡς εἰλικρινῆ ἔνδειξη ἀγάπης, ἐνδιαφέροντος καί συμπαράστασης στόν ἀντικατοχικό ἀγώνα τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Δέν θά πάψω νά ἐπαναλαμβάνω (ἔστω καί ἄν γίνομαι κουραστικός) ὅτι τό μέλλον τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Κύπρου εἶναι ἀλληλένδετο καί ἀδιαχώριστο. Οἱ κίνδυνοι καί οἱ ἀπειλές κατά τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας καί τῆς κυριαρχίας τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Κύπρου ἔχουν τήν ἴδια πηγή καί τόν ἴδιο δράστη, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τίς νέο-ὀθωμανικές ἐπεκτατικές βλέψεις τῆς Τουρκίας.

Γι’ αὐτό καί ὁ ἀγώνας μᾶς εἶναι κοινός. Ὅσο πιό νωρίς τό συνειδητοποιήσουμε, ὅσο πιό νωρίς διαμορφώσουμε, ὡς Ἑλληνισμός, μία ἑνιαία διεκδικητική πολιτική καί στρατηγική τόσο περισσότερες πιθανότητες ἀνατροπῆς τῶν Τουρκικῶν σχεδιασμῶν ἔχουμε. Ἡ ὑποτίμηση τῆς ἀπειλῆς καί ἡ ἑρμηνεία στή βάση εὐσεβοποθισμῶν τῶν Τουρκικῶν προθέσεων ἐγκυμονεῖ τεράστιους ἐθνικούς κινδύνους.

Τούτη τή χρονική στιγμή, βρισκόμαστε στό ἐνδιάμεσο τῶν ἐντατικῶν συνομιλιῶν μεταξύ του Προέδρου κ. Δημήτρη Χριστόφια καί τοῦ Τουρκοκύπριου ἡγέτη κ. Ταλάτ. Συνομιλιῶν πού διεξάγονται ὑπό τήν σκιά καί τό βάρος τῶν τελευταίων προτάσεων τῆς Τουρκικῆς πλευρᾶς, πού ἀποδεικνύουν (καί στούς πλέον δύσπιστους ἤ πολιτικά ἀφελής) πώς ἡ Τουρκία αὐτό πού θέλει νά διαπραγματευθεῖ δέν εἶναι τή λύση τοῦ Κυπριακοῦ ἀλλά τήν παράδοση καί ὀμηρεία του Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὅπως καί μέ τό Σχέδιο Ἀνᾶν τό 2004, ἔτσι καί σήμερα, ἡ Ἄγκυρα ἀπροκάλυπτα καί μέ θράσος διακηρύττει, μέ τόν πλέον ἐπίσημο τρόπο, πώς δέν ἱκανοποιεῖται μέ τό νά διασφαλίσει, μέσα ἀπό τή λύση, ὅσα παράνομα καί διά τῆς στρατιωτικῆς βίας κατέλαβε πρίν ἀπό 36 χρόνια.

Ἡ Τουρκία μέσα ἀπό μία Συνομοσπονδιακή λύση, ὑπό τό μανδύα τῆς Διζωνικῆς, Δικοινοτικῆς Ὁμοσπονδίας, στοχεύει στή δημιουργία ἑνός προτεκτοράτου πού οἱ παραλυτικές του δομές καί διαδικασίες θά τό θέτουν ὑπό τόν πλήρη πολιτικό καί στρατιωτικό ἔλεγχό της. Στρατηγική ἐπιδίωξη τῆς Τουρκίας σέ μακροπρόθεσμη βάση εἶναι ὁ ἐκτουρκισμός τῆς Κύπρου μέσα ἀπό ἕνα νόμιμο μαζικό ἐποικισμό.

Αὐτός εἶναι ὁ πολιτικός σχεδιασμός πού κρύβεται μέσα στίς προτάσεις πού κατέθεσε ὁ κ. Ταλάτ καί ποῦ, σύμφωνα μέ τόν Πρόεδρο Χριστόφια, συντάχθηκαν στό Τουρκικό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν καί ἁπλά ὁ Τουρκοκύπριος ἡγέτης, ὡς ἁπλός διανομέας, μᾶς τίς μετέφερε.

Τό δικαίωμα βέτο τῶν Τουρκοκύπριων σέ ὅλες τίς ἀποφάσεις τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου, ἡ παροχή στά Κρατίδια ἁρμοδιοτήτων καί ἐξουσιῶν πού μόνο κυρίαρχα Κράτη διαθέτουν (ὅπως ἡ σύναψη ἐξωτερικῶν σχέσεων), τό δικαίωμα τῶν Τούρκων τῆς Τουρκίας νά ἐγκαθίστανται καί νά διακινοῦνται ἐλεύθερα στήν Κύπρο (δικαίωμα παρεμπιπτόντως πού δέν θά ἔχουν οἱ Ἕλληνες Κύπριοι) καί ἡ δυνατότητα παροχῆς σ’ αὐτούς τῆς ἐσωτερικῆς ἰθαγένειας τοῦ Τουρκοκυπριακοῦ Κρατιδίου, ἡ ἀριθμητική ἐξίσωση τοῦ 82% τῶν Ἑλληνοκυπρίων μέ τό 18% τῶν Τουρκοκυπρίων, εἶναι μερικά μόνο δείγματα τῶν σημερινῶν ἀναβαθμισμένων ἀπαιτήσεων τῆς Τουρκικῆς πλευρᾶς.
Τί εἶναι ὅμως, αὐτό ποῦ κάνει τήν Τουρκία νά μήν κρύβει πλέον τίς ἐπεκτατικές της βλέψεις; Γιατί νιώθει τόση σιγουριά ἡ Ἄγκυρα ὥστε νά μήν διστάζει νά καταθέσει προτάσεις πού ἀντίκεινται στά ψηφίσματα τοῦ ΟΗΕ καί προκαλοῦν καί προσβάλλουν τήν ἐθνικῆς μας ἀξιοπρέπεια;

Ἀσφαλῶς ἡ στήριξη πού οἱ ΗΠΑ προσφέρουν στήν Τουρκία, ὅπως καί ἡ ἀνοχή πού ἡ διεθνής κοινότητα ἐπιδεικνύει ἀπέναντι στίς Τουρκικές παραβιάσεις τοῦ διεθνοῦς δικαίου, εἶναι παράγοντες πού ἐκτρέφουν τήν Τουρκική προκλητικότητα καί ἀδιαλλαξία. Μεγάλο μερίδιο εὐθύνης, ὅμως, ἔχει καί ἡ δική μας πλευρά ἡ ὁποία, μέ τήν ἀφελῆ καί φοβική πολιτική τῆς συμπεριφορά, ἐπιτρέπει στήν Τουρκία νά ἐπιτυγχάνει τούς στόχους τῆς χωρίς νά ἀναλαμβάνει καμιά εὐθύνη καί χωρίς νά πληρώνει κανένα τίμημα γιά τήν κατοχή Κυπριακῶν ἐδαφῶν. Ἡ πολιτική τοῦ ἐξευμενισμοῦ τῆς Τουρκίας ἀποδεικνύεται γιά μία φορά ὅτι εἶναι, ὄχι ἁπλά ἀναποτελεσματική ἀλλά καί, ἐθνικά ἐπικίνδυνη. Ἡ πολιτική πού χαρακτηρίζεται ἀπό φοβικά σύνδρομα ἀποθρασύνει τήν Τουρκία. Ἡ παροχή «γενναιόδωρων προσφορῶν» δέν κατευνάζει τίς Τουρκικές ὀρέξεις, ἀντίθετα δημιουργεῖ νέες ἐπεκτατικές βουλιμίες.

Ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου ἀπό τήν Προεδρία σήμανε καί τό τέλος τῆς ἀγωνιστικῆς καί διεκδικητικῆς πολιτικῆς. Ἡ πολιτική τοῦ Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια μᾶς πῆρε χρόνια πίσω στή φιλοσοφία τῆς πολιτικῆς τοῦ «καλοῦ παιδιοῦ». Μίας πολιτικῆς πού ἀκολουθήθηκε καί στό παρελθόν καί ἡ ὁποία ἐκφράστηκε μέ διαδοχικές μονομερεῖς ὑποχωρήσεις πού κατέστησαν ἀμφίβολη τή βιωσιμότητα μίας νόθας λύσης καί ἀβέβαιη τήν ἐπιβίωση τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀπό τό ἑνιαῖο Κράτος ὑποχωρήσαμε στό μοντέλο τῆς Ὁμοσπονδίας καί ἀργότερα τῆς Διζωνικῆς – Δικοινοτικῆς Ὁμοσπονδίας, γιά νά φτάσουμε μέσα ἀπό διάφορα στάδια στό συνταγματικό καί πολιτειακό τερατούργημα τοῦ Σχεδίου Ἀνᾶν, καί σήμερα στή Συνομοσπονδιακή πρόταση Ταλάτ γιά ἐκτουρκισμό τῆς Κύπρου.



Ἐγκαταλείποντας τήν ἐθνικά ἀξιοπρεπῆ πολιτική τοῦ Τάσσου Παπαδόπουλου, ὁ Πρόεδρος Χριστόφιας ἀκολούθησε μία πολιτική ἡ ὁποία στηριζόταν σέ τρεῖς ἄξονες καί χαρακτηριζόταν ἀπό πολιτικές ψευδαισθήσεις καί ἀφελεῖς ἐκτιμήσεις. Ὁ πρῶτος ἄξονας τῆς Πολιτικῆς Χριστόφια, στηριζόταν στήν ἰδεολογική συγγένεια καί φιλία του μέ τόν κ. Ταλάτ. Ὅπως ὁ ἴδιος δημόσια διακήρυξε, πίστευε ὅτι «οἱ Τουρκοκύπριοι θά κάνουν ἐπανάσταση κατά τῆς Τουρκίας καί ἀπό κοινοῦ θά μπορέσουμε νά τήν στριμώξουμε νά ἀποδεχθεῖ τή λύση πού οἱ Κύπριοι θά συμφωνοῦσαν». Πίστωσε τόν κ. Ταλάτ μέ καλή θέληση καί πνεῦμα συναίνεσης καί γι’ αὐτό στή δεύτερή τους συνάντηση, στίς 23 Μαΐου 2008, συναίνεσε σ’ ἕνα Κοινό Ἀνακοινωθέν πού καθόριζε ὅτι ἡ λύση θά ὁδηγήσει σέ «ἕνα Κράτος Συνεταιριστικό» τό ὁποῖο θά δημιουργήσουν «δύο Συνιστώντα Κράτη». Ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Πρόεδρος ἀργότερα μᾶς ἐξήγησε, αὐτό ἦταν «δῶρο πρός τόν φίλο του Μεχμέτ Ἀλῆ Ταλάτ γιά νά τόν βοηθήσει».

Ὁ δεύτερος ἄξονας τῆς πολιτικῆς Χριστόφια ἐκφραζόταν μέ τήν σύναψη στρατηγικῆς συμμαχίας μέ τή Μεγάλη Βρετανία, τήν ὁποία ὁ ἴδιος παλαιότερα, ὀρθά, ἔκρινε ὡς «τόν κακό δαίμονα τῆς Κύπρου». Λίγες μόνο μέρες μετά τήν ἐκλογή του, ὑπέγραψε Μνημόνιο Συναντίληψης μέ τόν Βρετανό Πρωθυπουργό, μέσα ἀπό τό ὁποῖο ὁ Κύπριος Πρόεδρος (παραβιάζοντας καί παραδοσιακές θέσεις τοῦ ΑΚΕΛ) διασφάλιζε τούς Βρετανούς στό ζήτημα τῆς συνέχισης τῆς παρουσίας τῶν Βρετανικῶν στρατιωτικῶν βάσεων στό νησί. Αὐτή ἡ πολιτική, ἐπανέφερε τήν μονοπωλιακή διαχείριση τοῦ Κυπριακοῦ στή Βρετανία, θέτοντας τέρμα στήν πολιτική τοῦ Τάσσου Παπαδόπουλου γιά ἰσότιμη ἐμπλοκή καί τῶν πέντε μονίμων μελῶν τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας στό Κυπριακό. Πίστευε ὁ Πρόεδρος Χριστόφιας ὅτι ἡ «φιλία πού ἔκτισε», ὅπως μᾶς εἶπε, μέ τόν Γκόρτον Μπράουν θά ὁδηγοῦσε σέ στήριξη τῶν δικαίων τῆς Κύπρου ἀπό τή Βρετανία.







Ὁ τρίτος ἄξονας, ἦταν αὐτός τῆς «πολιτικῆς εὐελιξίας» στίς συνομιλίες καί ἀπέναντι στήν Τουρκία. Ὡς ἔκφραση αὐτῆς τῆς εὐελιξίας, ὁ Πρόεδρος Χριστόφιας φρόντισε ἡ Τουρκία νά περάσει ἀλώβητη τήν ἀξιολόγησή της ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση τόν περασμένο Δεκέμβρη. Στίς συνομιλίες φρόντισε νά προσέλθει μέ μονομερεῖς ὑποχωρήσεις προσφέροντας ὡς δῶρο τήν παραμονή 50.000 ἐποίκων, υἱοθετώντας ὡς δική μας πρόταση τήν πάγια ἀπαίτηση τῶν Τούρκων γιά ἐκ περιτροπῆς Προεδρία καί πολλά ἄλλα. Πίστευε καί προσδοκοῦσε πώς μέ αὐτές τίς «γενναῖες προσφορές» (ὅπως ὁ ἴδιος τίς χαρακτήρισε) ἡ Τουρκία θά ἀνταποκρινόταν καί θά ἐπιδείκνυε πνεῦμα συναίνεσης καί συμβιβασμοῦ.

Μετά ἀπό 18 μῆνες «εὐέλικτης πολιτικῆς» καί ἕνα μόλις μήνα μετά τήν ἀνώδυνη ἀξιολόγηση τῆς Τουρκίας ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἡ Τουρκία ὑπέβαλε τίς δικές της «συναινετικές» προτάσεις πού προανέφερα. Οὔτε λίγο οὔτε πολύ ἡ Τουρκία μᾶς εἶπε πώς, γιά νά δεχθεῖ νά υἱοθετήσουμε τίς δικές της προτάσεις θά πρέπει νά τῆς δώσουμε ἀνταλλάγματα. Μέ δεδομένο (καί κατ’ ἐπανάληψη ἀποδεδειγμένο) ὅτι ἡ Τουρκία, ὅσο περισσότερά της προσφέρεις τόσο περισσότερα ζητά, δέν θά ἐκπλαγῶ ἄν ὅταν θά συζητηθεῖ τό κεφάλαιο τοῦ ἐδαφικοῦ, ἡ Τουρκία νά ζητήσει ἐπιπλέον ἔδαφος. Ὁ κ. Ταλάτ, ὄχι μόνο δέν ἔκανε ἐπανάσταση κατά τῆς Τουρκίας ἀλλά, σύμφωνα μέ τόν Πρόεδρο Χριστόφια, ἔγινε ὁ ἀγγελιαφόρος της. Δημόσια καί χωρίς συνδυασμούς ὁ κ. Ταλάτ δηλώνει ὅτι γιά νά ὑπάρξει λύση πρέπει νά ἱκανοποιηθοῦν οἱ στρατηγικοί στόχοι τῆς Τουρκίας. Καί ἐνῶ ὁ Πρόεδρος Χριστόφιας μιλᾶ γιά λύση «ἀπό τούς Κύπριους γιά τούς Κύπριους» (λές καί εἶναι Κυπριακά τά στρατεύματα πού εἰσέβαλαν στήν Κερύνεια καί κατέλαβαν τήν Μόρφου καί τήν Ἀμμόχωστο), ὁ κ. Ταλάτ παραδέχεται ὅτι τίς θέσεις καί προτάσεις πού καταθέτει τίς ἐπεξεργάζεται μέ τήν Ἄγκυρα. Αὐτό, ὅμως, δέν φαίνεται νά προβληματίζει τόν Κύπριο Πρόεδρο ὁ ὁποῖος ἐκφοβίζει τόν Κυπριακό Ἑλληνισμό μέ τό ἐνδεχόμενο ἐκλογῆς τοῦ κ. Ἔρογλου ὑπονοώντας ὅτι θά πρέπει νά κάνουμε καί ἄλλες ὑποχωρήσεις, γιά νά βοηθήσουμε τόν φίλο Ταλάτ.


Ἄν, ὅμως, ὅπως διαπιστώνει ὁ ἴδιος ὁ Πρόεδρος Χριστόφιας, τίς προτάσεις πού κατατίθενται στό Τραπέζι τῶν συνομιλιῶν τίς διαμορφώνει ἡ Ἄγκυρα καί ὄχι ὁ κ. Ταλάτ πρός τί ὁ φόβος νά μήν ἐκλεγεῖ ὁ κ. Ἔρογλου; Τί θά ἀλλάξει; Μήπως δέν θά εἶναι καί αὐτός ἀγγελιαφόρος τῆς Ἄγκυρας; Ὅσον δέ ἀφορᾶ τόν ἐξαγνισμό τοῦ «φίλου καί συντρόφου» Ταλάτ ἀπό τόν Πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια, θά ἤθελα νά ὑπενθυμίσω ὅτι τό νόμο γιά τήν τιτλοποίηση σέ Τουρκοκυπρίους, Τούρκους καί ξένους τῶν κατεχομένων περιουσιῶν τῶν προσφύγων μας, δέν τόν ἔκανε ὁ Ραούφ Ντενκτᾶς ἀλλά ὁ συναινετικός κ. Ταλάτ. Αὐτός, ἐπίσης, εἶναι πού ἔδωσε τήν παράνομη «Τουρκοκυπριακή Ἰθαγένεια» σέ δεκάδες χιλιάδες Τούρκους ἐποίκους. Αὐτές τίς «φιλικές» πρωτοβουλίες τοῦ κ. Ταλάτ ἀνησυχοῦμε ὅτι θά χάσουμε σέ μία πιθανή ἐκλογή Ἔρογλου;

Οἱ «σύμμαχοι» Βρετανοί ἀπέδειξαν τόν περασμένο Δεκέμβριο, γιά μία ἀκόμα φορᾶ, ὅτι ἡ «φιλία» τοῦ Προέδρου Χριστόφια μέ τόν Πρωθυπουργό Γκόρτον Μπράουν ἕνα καί μόνο σκοπό μπορεῖ νά ἐξυπηρετήσει: τήν ἀπρόσκοπτη πορεία τῆς Τουρκίας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί τή διαιώνιση τῆς παρουσίας τῶν βάσεών τους στήν Κύπρο.

Αὐτά εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς «εὐέλικτης πολιτικῆς» τοῦ «καλοῦ παιδιοῦ». Ἡ πολιτική Χριστόφια πού στηριζόταν σέ ἀνιστόρητες ψευδαισθήσεις, προσωπικές φιλίες καί χημεῖες καί παραγνώριζε τό γεωπολιτικό χαρακτήρα τοῦ Κυπριακοῦ ἀπέτυχε παταγωδῶς. Ἡ πολιτική Χριστόφια κατέρρευσε γιατί στερεῖτο ρεαλισμοῦ καί ἀγνοοῦσε τούς πραγματικούς στόχους τῆς Τουρκίας. Γιατί παραγνώριζε τά γεωστρατηγικά συμφέροντα τῶν ΗΠΑ, τῆς Βρετανίας καί τῶν συμμάχων τους στήν περιοχή μας. Ἀπέτυχε γιατί δέν διδάχθηκε ἀπό τήν ἱστορία.

Τό δυστύχημα εἶναι ὅτι, ἀντί ὁ Κύπριος Πρόεδρος καί ὅσοι στηρίζουν τήν ὑποχωρητική του πολιτική, νά προβληματιστοῦν μετά ἀπό τίς τελευταῖες Τουρκικές προτάσεις καί νά ἀναθεωρήσουν τή στρατηγική τους, προσπαθοῦν νά πείσουν τόν Κυπριακό Ἑλληνισμό πώς δέν ἔχουμε ἄλλη ἐπιλογή ἀπό τό νά συνεχίσουμε στόν ἴδιο δρόμο τῶν πολιτικῶν διολισθήσεων.
Σέ ὅσους, ἀπό ἐμᾶς, ἀσκοῦμε κριτική στήν πολιτική τῶν μονομερῶν ὑποχωρήσεων, ἀπαντοῦν μέ τό ἀστήρικτο καί προσβλητικό στερεότυπο ὅτι «δέν θέλουμε λύση». Στίς προτάσεις μας γιά μία λύση πού νά ἀνατρέπει τά κατοχικά δεδομένα καί θά ὁδηγεῖ σέ μία λύση πού θά ἑδράζεται στό σεβασμό τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί ἐλευθεριῶν, σ’ ἕνα Κράτος δικαίου πού θά λειτουργεῖ στή βάση τῶν ἀρχῶν τῆς δημοκρατίας, ὁ Πρόεδρος Χριστόφιας καί οἱ πολιτικές ἡγεσίες πού τόν στηρίζουν, μᾶς ἀπαντοῦν πώς ἡ Τουρκία δέν πρόκειται νά δεχθεῖ μία τέτοια λύση. Μᾶς λένε στήν οὐσία ὅτι, δέν διαπραγματευόμαστε αὐτό πού εἶναι δίκαιο, τή διασφάλιση τῶν δικαιωμάτων μας ἀλλά αὐτά πού ἡ Τουρκία μπορεῖ νά δεχθεῖ. Διαπραγματευόμαστε δηλαδή, ποιές ἀπό τίς ἀκραῖες καί καταστροφικές ἀπαιτήσεις τῆς Τουρκίας θά δεχθοῦμε πλήρως καί ποιές μερικῶς.

Γιά νά καμφθοῦν οἱ ἀντιστάσεις τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ, δέν διστάζουν νά προσφύγουν στήν κινδυνολογία καί σέ ἐκβιαστικά παραπλανητικά διλλήματα, ὅπως αὐτό πού πρόσφατα ἔθεσε ὁ Πρόεδρος Χριστόφιας δημόσια: «εἴτε θά δεχθοῦμε τή Δικοινοτική – Διζωνική Ὁμοσπονδία εἴτε θά ἔχουμε Διχοτόμηση». Χωρίς ἀσφαλῶς νά μᾶς πεῖ ποιά Διζωνική; Ποιά Ὁμοσπονδία; Μέ ποιό περιεχόμενο; Ἡ λύση θά εἶναι κάτι μεταξύ τῶν δικῶν μᾶς ὑποχωρητικῶν προτάσεων καί τῶν ἀκραίων ἀπαιτήσεων τῆς Τουρκίας; Θά εἶναι λίγο Ὁμοσπονδία καί λίγο Συνομοσπονδία; Κάτι δηλαδή σάν τήν Βοσνία – Ἐρζεγοβίνη ποῦ ἀκόμη τή διοικεῖ ἕνας Εὐρωπαῖος Τοποτηρητής; Τό «Συνεταιριστικό Κράτος» θά εἶναι κάτι μεταξύ του συστήματος τῆς Δημοκρατίας καί τοῦ Ἀπαρτχάιντ;

Τό εἶπα ξανά καί θά τό ἐπαναλάβω: ἡ διαπραγμάτευση λύσης στή φιλοσοφία τοῦ Σχεδίου Ἀνᾶν ἤ καί τῶν Τουρκικῶν Προτάσεων καθιστά στά μάτια τῶν Ἑλληνοκυπρίων τή διχοτόμηση πολύ ἑλκυστική. Γι’ αὐτό, ἀντί οἱ ὑποστηρικτικές τῆς πολιτικῆς Χριστόφια νά δηλώνουν ἀπογοήτευση καί λύπη γιατί ὁλοένα καί μεγαλύτερο κομμάτι τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐκφράζει προτίμηση στή διχοτόμηση, χρησιμότερο εἶναι νά διερωτηθοῦν γιά τούς λόγους πού κάνουν τή διχοτόμηση ἑλκυστική.

Καί οἱ λόγοι δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τήν συμφωνία πού διαπραγματεύονται καί πού ὁδηγεῖ σέ μία λύση, ἡ ὁποία θά εἶναι ὁ προθάλαμος τῆς Τουρκοποίησης ὁλόκληρής της Κύπρου. Ἄν τό περιεχόμενο τῆς Διζωνικῆς, Δικοινοτικῆς Ὁμοσπονδίας εἶναι ἕνα κράτος δημοκρατικό, λειτουργικό καί βιώσιμο πού θά σέβεται καί θά ἐφαρμόζει τό Εὐρωπαϊκό δίκαιο καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, οἱ Κύπριοι Ἕλληνες θά τό ἀποδεχθοῦν καί θά τό στηρίξουν. Ἄν, ὅμως, καταλύει τό Κράτος, παραβιάζει τίς ἀρχές τοῦ δικαίου καί τῆς Δημοκρατίας καί ὁδηγεῖ στόν ἐκτουρκισμό τῆς Κύπρου, ὁ Κυπριακός Ἑλληνισμός θά τό ἀπορρίψει. Μεταξύ Διχοτόμησης καί Τουρκοποίησης ὁλόκληρής της Κύπρου ὁ Κυπριακός Ἑλληνισμός θά προτιμήσει τό λιγότερο κακό.

Ὅμως ὑπάρχουν καί ἄλλες ἐπιλογές. Γιατί πρέπει νά περιοριστοῦμε στήν ἐπιλογή μεταξύ δύο κακῶν; Ἐμεῖς ἐπιλέγουμε καί προτείνουμε μία ἄλλη πολιτική ἡ ὁποία θά ἐπαναφέρει τήν Τουρκία πρό τῶν εὐθυνῶν της καί ἐπανατοποθετεῖ τό Κυπριακό ὡς πρόβλημα εἰσβολῆς καί κατοχῆς. Μία διεκδικητική πολιτική πού θά στηρίζεται καί θά ὁδηγεῖ σέ ἀπεγκλωβισμό ἀπό τήν Βρετανική διαχείριση τοῦ Κυπριακοῦ καί στήν ἀνάπτυξη νέων στρατηγικῶν συμμαχιῶν μέ μεγάλες χῶρες πού ἀποδείχθηκαν διαχρονικά φίλοι μας.

Ἀγαπητές φίλες καί φίλοι,

Τραγικά λάθη πολιτικῆς καί ἡ ἔλλειψη στρατηγικῆς μας ὁδήγησαν σέ τραγική κατάσταση. Οἱ ἐξελίξεις πού θά ἀκολουθήσουν θά εἶναι κρίσιμες γιά τό μέλλον τῆς Κύπρου καί τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ὅλα δείχνουν πώς ἐντός του 2010 θά ἐνταθοῦν οἱ πιέσεις πάνω στήν Ἑλληνική πλευρά γιά νέες ὑποχωρήσεις, ἔτσι ὥστε νά ὑπάρξει συμφωνία καί δημοψήφισμα πρίν ἀπό τό τέλος τοῦ 2010. Ἡ παρέμβαση τῆς Ἀμερικανίδας Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Χίλαρι Κλίντον καί ἡ παραίνεσή της πρός τόν Πρόεδρο Χριστόφια νά διαπραγματευθεῖ μέ εὐελιξία πάνω στίς Τουρκικές προτάσεις, ἡ παραίνεση Νταβούτογλου πρός τόν Γ.Γ. τοῦ ΟΗΕ νά παρέμβει δυναμικά στίς συνομιλίες ὅπως ἔγινε τό 2004, δηλαδή ἀσκώντας ἐπιδιαιτησία, δέν εἶναι παρά μόνο ἡ ἀρχή.

Τώρα εἶναι ἡ ὥρα νά ἀναλάβουμε ὅλοι τίς εὐθύνες μας. Δέν ἀρκεῖ νά κάνουμε διαπιστώσεις. Ἀπαιτεῖται ἀλλαγή πολιτικῆς καί στρατηγικῆς ἐνόσω ὑπάρχει χρόνος. Μεγάλες εἶναι καί οἱ εὐθύνες τῶν Κομμάτων τῆς συγκυβέρνησης πού ἐνῶ διαφωνοῦν μέ τούς χειρισμούς τοῦ Προέδρου στό Κυπριακό ἀρκοῦνται σέ ἀνεπαρκεῖς δημόσιες ἀποστασιοποιήσεις.

Οἱ προκλητικές Τουρκικές προτάσεις μᾶς ἐπιτρέπουν νά ἀποσύρουμε τίς δικές μας ὑποχωρητικές προτάσεις, (πού κακῶς ὑπεβάλαμε) καί νά θέσουμε τόν διάλογο σέ νέα βάση. Πρέπει καί μποροῦμε νά θέσουμε τήν Τουρκία πρό τῶν εὐθυνῶν της. Χωρίς πολιτικό κόστος, Τουρκία καί Βρετανία δέν πρόκειται νά ἀλλάξουν πολιτική. Μόνο ὅταν πιστέψουν ὅτι θά ἀποτύχουν σέ στρατηγικούς τους στόχους καί θά χάσουν στρατηγικά πλεονεκτήματα, ὅπως εἶναι ἡ ἔνταξη τῆς Τουρκίας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί οἱ Βρετανικές Βάσεις στήν Κύπρο, θά ἀλλάξουν πολιτική. Δέν πρόκειται νά τό κάνουν γιά λόγους ἠθικῆς ἤ πολιτικῶν τύψεων.

Τώρα εἶναι ἡ ὥρα γιά ἀγωνιστική ἑνότητα. Ἑνότητα λαοῦ καί ἡγεσίας, ὄχι γύρω ἀπό πρόσωπα ἀλλά, γύρω ἀπό μία ἀγωνιστική, διεκδικητική καί ἐθνικά ἀξιοπρεπῆ πολιτική. Ὁ Κυπριακός Ἑλληνισμός δέν κουράστηκε νά ἀγωνίζεται. Δέν εἶναι διατεθειμένος νά παραδοθεῖ οὔτε καί νά ἀποποιηθεῖ τῶν δικαιωμάτων του. Οἱ πολιτικές ἡγεσίες πρέπει νά ἀφουγκραστοῦν τόν παλμό τοῦ λαοῦ.

Ὁ Κυπριακός Ἑλληνισμός ἔχει συναίσθηση τοῦ χρέους τοῦ ἀπέναντι στήν ἱστορία καί τόν πολιτισμό του, ἀπέναντι στούς προγόνους τοῦ ἀλλά καί στίς γενιές πού μέλλεται νά ἔρθουν. Κι ἄν χρειαστεῖ θά ξαναπεῖ τό περήφανο ΟΧΙ σέ ἕνα νέο δημοψήφισμα. Εἴμαστε μικρός λαός καί δέν μποροῦμε νά κάνουμε αὐτό πού θέλουμε. Μποροῦμε, ὅμως, νά πράξουμε αὐτό πού ὀφείλουμε. Καί θά τό πράξουμε.