ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΘΕΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΑΝΗΛΘΑΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣΑΝ

ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ
ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΧΑΤΖΗΣ Ο ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ
Το πρόγραμμά σας περιήγησης μπορεί να μην υποστηρίζει την προβολή αυτής της εικόνας.

Ἀσπάστηκε τὸ Ἰσλάμ, ἐνῷ εἶχε γυναῖκα καὶ παιδιὰ χριστιανούς, ἀλλὰ μὲ τὸν καιρὸ μετανόησε καὶ ταξίδεψε στὸ Ἅγιο Ὅρος, ὅπου ἐξομολογήθηκε καὶ ἐπέστρεψε στὸ χριστιανισμό. Δὲ φαίνεται νὰ ἔγινε μοναχός. Παίρνοντας τὴν εὐχὴ τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα, ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του, παρουσιάστηκε στὸ δικαστή, ἔριξε κάτω τὸ.....
σαρίκι του, φορώντας ἀντὶ γι’ αὐτὸ ἕνα μαῦρο σκοῦφο, καὶ ἀνάγγειλε ὅτι εἶναι ξανὰ χριστιανός.

Μετὰ ἀπὸ τριήμερη ἀνάκριση, καταδικάστηκε σὲ θάνατο. Οἱ φρουροὶ τὸν μαχαίρωσαν στὸ μηρό, τὸν γκρέμισαν ἀπὸ τὴ σκάλα τοῦ παλατιοῦ καὶ τὸν ἔσυραν στοὺς δρόμους τῆς πόλης μέχρι τὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσής του. Ὁ ἅγιος φίλησε μὲ ἐνθουσιασμὸ τὸ σκοινὶ τῆς ἀγχόνης καὶ πέρασε μόνος του τὴ θηλιὰ στὸ λαιμό του. Ἀπαγχονίστηκε λαμβάνοντας τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου τὸ 1784 καὶ τιμᾶται στὶς 30 Ἰανουαρίου.


Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΝΑΥΠΛΙΕΥΣ
Το πρόγραμμά σας περιήγησης μπορεί να μην υποστηρίζει την προβολή αυτής της εικόνας.

Ἦταν ζωγράφος. Ἀρραβωνιασμένος, ἔμαθε κάποια σφάλματα τῆς ἀρραβωνιαστικιᾶς του καὶ τὴν ἐγκατέλειψε. Λέγεται ὅτι οἱ συγγενεῖς της τοῦ ἔκαναν μάγια, γιὰ νὰ ἐπιστρέψει σ’ αὐτήν, καὶ ἐξαιτίας τοὺς «ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸ νοῦ τοῦ» (τρελάθηκε). Ἔτσι τὸν ἀνακάλυψαν κάποιοι Τοῦρκοι καὶ τὸν ἐξισλάμισαν.

Ὅταν ὅμως συνῆλθε, ἀρνήθηκε ἀμέσως τὸ μουσουλμανισμό, ἔριξε κάτω τὸ σαρίκι του καὶ ἄρχισε νὰ φωνάζει μέσα στὸ πλῆθος «ἤμουν, εἶμαι καὶ θὰ εἶμαι χριστιανός!».

Τὸν ἅρπαξαν καὶ τὸν ἔφεραν σέρνοντας τὸν στὸ δικαστή. Ὁμολόγησε τὴ χριστιανική του πίστη καὶ καταδικάστηκε σὲ ἀποκεφαλισμό. Ὁ τουρκικὸς ὄχλος ὅρμησε πάνω του καὶ τὸν κομματίασε «εἰς λεπτὰ κομμάτια»!

Αὐτὸ συνέβη τὸ 1655 καὶ ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου τιμᾶται τὴν 1 Φεβρουαρίου.



ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ

Ἔζησε τὸ 16ο αἰῶνα. Ἀσπάστηκε τὸ Ἰσλάμ, ὅμως ἀργότερα μετανόησε, ἐπέστρεψε στὸ χριστιανισμὸ καὶ ἔγινε μοναχός. Ἔκλαψε καὶ ἀγωνίστηκε πολὺ νιώθοντας τύψεις γιὰ τὴν ἀποστασία του ἀπὸ τὸ χριστιανισμὸ καί, πηγαίνοντας στὴν Κωνσταντινούπολη, ὁμολόγησε δημόσια ὅτι ἦταν ξανὰ χριστιανός.

Συνελήφθη καὶ βασανίστηκε ἀνελέητα. Τὸν κρέμασαν στὸ ξύλο, τοῦ ἔκοψαν τὰ ἀφτιὰ καὶ τὴ μύτη, τοῦ ἔβγαλαν σταυροειδῶς λουρίδες ἀπὸ τὸ ..........

δέρμα τῆς πλάτης του… Τελικὰ τὸν θανάτωσαν ρίχνοντας τὸν στὰ τσιγκέλια (μεγάλα τσιγκέλια, πάνω στὰ ὁποῖα τοὺς ἔριχναν καὶ τοὺς ἄφηναν καρφωμένους μέρες, ὥσπου νὰ ξεψυχήσουν) στὶς 5 Ἰουνίου 1559, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία τιμᾶται ἡ μνήμη του.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

Ἀσπάστηκε τὸ Ἰσλάμ, ἀλλὰ ἀργότερα μετανόησε καὶ ἐπέστρεψε στὸ χριστιανισμό. Ἀφοῦ κρύφτηκε γιὰ ἕνα διάστημα, ἐπέστρεψε στὰ Τρίκαλα ὅπου ἀμέσως ἔγινε ἀντιληπτός. Συνελήφθη καὶ ὁμολόγησε τὴ χριστιανική του πίστη. Βασανίστηκε στὴ φυλακὴ καὶ κάηκε ζωντανὸς τὸ 1617.

Ἡ κάρα τοῦ ἁγίου (τὸ κρανίο του), τὸ ὁποῖο πῆρε μὲ δωροδοκία ἕνας χριστιανός, φυλάσσεται στὰ Τρίκαλα καὶ πολλὰ θαύματα συνδέονται μὲ αὐτήν. Ὁ ἅγιος τιμᾶται στὶς 16 καὶ 17 Μαΐου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΝ ΣΜΥΡΝΗ
Το πρόγραμμά σας περιήγησης μπορεί να μην υποστηρίζει την προβολή αυτής της εικόνας.

Ἦταν Κρητικὸς καὶ ἔμενε στὴ Σμύρνη, ὅπου, παιδὶ ἀκόμα ἐξισλαμίστηκε μὲ τὴ βία ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ἀργότερα ἔφυγε ἀπὸ τὴ Σμύρνη καὶ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἔτρεξε κοντὰ στὸν ἐνάρετο καὶ πολυμαθῆ διδάσκαλο Μελέτιο Συρίγου, ποῦ τὸν νουθέτησε καὶ τὸν ἐνδυνάμωσε στὸ δρόμο τοῦ μαρτυρίου. Ἐπανῆλθε στὴ Σμύρνη καὶ κήρυξε δημόσια τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό. Συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὸ κριτήριο, ὅπου καὶ ἐκεῖ ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Τότε τὸν ἔριξαν στὴ φυλακή, ἀφοῦ ἀνελέητα τὸν ἔδειραν. Κατόπιν μὲ κολακεῖες καὶ διάφορα ἄλλα βασανιστήρια προσπάθησαν νὰ κάμψουν τὸ φρόνημά του, ἀλλὰ ὁ Μᾶρκος ἔμεινε ἀμετακίνητος σ' αὐτό. Τότε στὶς 14 Μαΐου 1643, στὴ Σμύρνη, ἀποκεφαλίστηκε καὶ ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου. Τὸ Ἱερό του λείψανο παρέλαβαν οἱ χριστιανοὶ καὶ τὸ ἔθαψαν μὲ τιμὲς στὸν ναὸ τῆς Ἅγιας Φωτεινῆς Σμύρνης. Τὸ μαρτύριο τοῦ Νεομάρτυρα αὐτοῦ διηγήθηκε ὁ Ἰσουΐτης Ἰσαὰκ ἅ'.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

Ὡραῖος καὶ σεμνὸς ἔφηβος δεκατριῶν ἐτῶν, ἐξισλαμίστηκε μετὰ ἀπὸ ποικίλες πιέσεις κάποιων μουσουλμάνων τῆς Φιλαδέλφειας καὶ δόθηκε ὡς ὑπηρέτης σὲ κάποιον ἐπιφανῆ μουσουλμάνο. Μὲ τὰ χρόνια ὅμως προόδευσε οἰκονομικά, ἀπόχτησε πλοῦτο καὶ ἀνακηρύχθηκε ἀνώτατος ἀξιωματικός του στρατοῦ. Ἀρραβωνιάστηκε μάλιστα μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἀξιόλογες μουσουλμάνες κοπέλες τῆς Φιλαδέλφειας.

Σὲ ἡλικία ὅμως 25 ἐτῶν, ἄρχισε νὰ θυμᾶται τὴν παλαιά του πίστη καὶ νὰ πέφτει σὲ ἀγωνία καὶ τύψεις. Καὶ μετὰ ἀπὸ μεγάλη ἐσωτερικὴ πάλη προσῆλθε στὶς ἀρχὲς καὶ δήλωσε ὅτι εἶναι χριστιανὸς καὶ ὀνομάζεται Δημήτριος.

Μαστιγώθηκε σχεδὸν μέχρι θανάτου. Φυλακίστηκε καὶ ἦρθε σὲ συγκινητικὲς ἀντιπαραθέσεις μὲ τοὺς μουσουλμάνους μέσα στὴ φυλακή. Στὴ συνέχεια τὸν ἀπελευθέρωσαν, ἀλλὰ ἐκεῖνος διακήρυσσε δημόσια τὴν πίστη του καὶ καλοῦσε τοὺς μουσουλμάνους τῆς πόλης νὰ γίνουν χριστιανοί. Ξυλοκοπήθηκε ἄγρια καὶ τελικὰ θανατώθηκε μὲ πολλὲς μαχαιριές. Ἄναψαν φωτιὰ γιὰ νὰ κάψουν τὸ σῶμα του, ἀλλὰ οἱ φλόγες χωρίστηκαν στὰ δύο καὶ ἄφησαν τὸ σῶμα ἀνέπαφο, παρὰ τὸ ὅτι τὶς τροφοδότησαν μὲ πέντε σταμνιὰ λάδι. Τελικά, μὲ ἐργαλεῖα ἀπὸ τὸ κοντινὸ δημόσιο λουτρό, ἔκοψαν τὸ σῶμα του σὲ κομμάτια.

Ἀπὸ τὰ λείψανά του τελέστηκαν πολλὲς θεραπεῖες. Ὁ ἅγιος μαρτύρησε τὸ 1657 καὶ τιμᾶται στὶς 2 Ἰουνίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΝΑΥΚΛΗΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩ

Ἐξισλαμίστηκε χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει, εὐρισκόμενος σὲ κατάσταση ψυχικῆς νόσου. Ὅταν συνῆλθε, ἀποκήρυξε ἀμέσως τὸ Ἰσλάμ, ὅπως καὶ ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος τοῦ Ναυπλίου. Τότε ὅμως συνελήφθη, ξυλοκοπήθηκε ἀνηλεῶς κατ’ ἐπανάληψιν καὶ καταδικάστηκε σὲ θάνατο. Κάηκε ζωντανὸς τὸ 1669 καὶ ἡ μνήμη τοῦ τιμᾶται στὶς 8 Ἀπριλίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

Ἦταν ἕνας νεαρὸς ράφτης ἀπὸ τὸ Γαλατὰ τῆς Κωνσταντινούπολης, ὀνομαζόμενος Διαμαντής. Ὀρφάνεψε ἀπὸ μικρὸς καὶ παρασύρθηκε σὲ ἄσωτη ζωὴ («περιπατοῦσεν ἄτακτα» γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος, ἴσως δηλαδὴ εἶχε γίνει καὶ κακοποιός). Συνελήφθη ἀπὸ τὴν ὀθωμανικὴ ἀστυνομία γιὰ κάποια παράνομη πράξη καί, γιὰ νὰ τὴ γλιτώσει, ἀσπάστηκε τὸ Ἰσλάμ. Μεγαλώνοντας καὶ ὡριμάζοντας ὅμως ἐνίωσε τύψεις γιὰ τὴν ἀποστασία του καί, μὲ πόνο ψυχῆς, ἔφυγε στὸ Ἅγιο Ὅρος καὶ μόνασε στὴ μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας μὲ τὸ ὄνομα Δαμασκηνός.

Μετὰ ἀπὸ τουλάχιστον δώδεκα χρόνια πικρῆς μετάνοιας, ποὺ τὸν ὁδήγησε σὲ αὐστηρὴ ἄσκηση, ἀποφάσισε νὰ ὁμολογήσει δημόσια τὴν ἐπιστροφή του στὸ χριστιανισμό, παρακινημένος ἀπὸ τὰ λόγια του Χριστοῦ «ὅποιος μὲ ὁμολογήσει μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ὁμολογήσω κι ἐγὼ μπροστὰ στὸν Πατέρα μου τὸν ἐν οὐρανοῖς, καὶ ὅποιος μὲ ἀρνηθεῖ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀρνηθῶ κι ἐγὼ μπροστὰ στὸν Πατέρα μου τὸν ἐν οὐρανοῖς» (Μάτθ. 10, 32-33). Γι’ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ἔλαβε τὴν εὐλογία τοῦ πατριάρχη Κῶν/πόλεως Διονυσίου, ποὺ συνέβη νὰ βρίσκεται στὴ Μεγίστη Λαύρα.

Ἔτσι, τὸ 1681, μεταμφιεσμένος σὲ ναύτη (γιὰ νὰ μὴν προκαλέσει ὀθωμανικὰ ἀντίποινα στοὺς μοναχούς), ἦρθε στὴν ΚΠολη, πῆγε στὴν Ἁγία Σοφία (ποὺ εἶχε μετατραπεῖ σὲ τζαμὶ) καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται κάνοντας τὸ σταυρό του. Οἱ μουσουλμάνοι ἐξεπλάγησαν, ἀλλὰ δὲν τὸν πείραξαν, περνώντας τὸν γιὰ τρελό. Τότε ὁ ἅγιος ἐνεπλάκη σὲ δημόσια συζήτηση γιὰ τὸ Χριστὸ μὲ ἕναν μουσουλμάνο ποὺ διάβαζε στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου καὶ στὴ συνέχεια ἄρχισε νὰ καλεῖ μὲ δυνατὴ φωνὴ τοὺς μουσουλμάνους σὲ τζαμιὰ καὶ ἄλλα δημόσια μέρη νὰ γίνουν χριστιανοί. Ζώντας στοὺς δρόμους γιὰ λίγο καιρὸ ὡς τρελός, κάποια στιγμὴ συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὸ Βεζύρη. Ἐκεῖ ὁμολόγησε τὴν πίστη του καὶ καταδικάστηκε σὲ θάνατο. Ἀποκεφαλίστηκε μπροστὰ στὴν πόρτα τοῦ Πατριαρχείου, στὸ Φανάρι.

Τὸ σῶμα του, κατὰ διαταγήν, παρέμεινε τρεῖς ἡμέρες στὸ σημεῖο τῆς σφαγῆς του καὶ τελικά, μὲ δωροδοκία, τὸ πῆραν οἱ χριστιανοὶ καὶ ἐνταφιάστηκε μὲ τιμὲς μάρτυρα στὸ μοναστῆρι τῆς Παναγίας στὴ Χάλκη. Ὁ ἡγούμενος Μακάριος του μοναστηριοῦ τοῦ Μαύρου Μόλου ἀγόρασε καὶ φύλαξε τὶς πόρτες τοῦ ἐργαστηρίου ἀπέναντι στὴν εἴσοδο τοῦ Πατριαρχείου, ποὺ εἶχαν βαφτεῖ μὲ τὸ αἷμα τοῦ μάρτυρα. Ὁ ἅγιος Δαμασκηνὸς ὀνομάζεται ὁσιομάρτυρας, δηλαδὴ μάρτυρας καὶ μοναχός. Τιμᾶται στὶς 13 Νοεμβρίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΗΛΙΑΣ ΑΡΔΟΥΝΗΣ (ΑΡΝΤΟΥΝΗΣ)

Ἦταν κουρέας στὴν Καλαμάτα, μὲ μεγάλη ὑπόληψη στὴν τοπικὴ κοινωνία. Κάποια στιγμὴ ὅμως, σὲ μία συζήτηση, εἶπε στοὺς προεστοὺς ὅτι πρέπει νὰ βροῦν τρόπο νὰ ἐλαφρύνουν τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν ἀβάσταχτη φορολογία, ἀλλιῶς κινδυνεύουν «νὰ τουρκίσουν» (νὰ γίνουν μουσουλμάνοι). Οἱ προεστοὶ ἐπέμεναν ὅτι δὲν διατρέχουν τέτοιο κίνδυνο οἱ χριστιανοὶ καὶ ὁ Ἠλίας, γιὰ νὰ τοὺς ἀποστομώσει, εἶπε: «Ἐμένα τώρα νὰ μοῦ δώσει κάποιος ἕνα φέσι, ἀλλάζω τὸ φύλλο»! Ἕνας προεστός, ἀστειευόμενος, τοῦ πρόσφερε ἕνα φέσι καὶ ἐκεῖνος τὸ πῆρε, πῆγε στὸ δικαστὴ καὶ ἀρνήθηκε τὸ χριστιανισμό!

Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ μετανόησε, ἔφυγε στὸ Ἅγιο Ὅρος, ἐξομολογήθηκε ἐκεῖ καὶ ἔγινε μοναχὸς γιὰ ὀκτὼ χρόνια. Ἡ συνείδησή του ὅμως δὲν ἡσύχασε καί, παίρνοντας τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του, ἐπέστρεψε στὴν Καλαμάτα μὲ σκοπὸ νὰ διακηρύξει δημόσια τὴν ἐπιστροφή του στὸ χριστιανισμό.

Στὴν Καλαμάτα ἐξομολογήθηκε σὲ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐμπόδιζαν ἀπὸ τὴ δημόσια ὁμολογία, ἐκεῖνος ὅμως κοινώνησε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια καὶ κατόπιν ἄρχισε νὰ περνάει ἀπὸ τὰ καφενεῖα. «Ἐσὺ δὲν εἶσαι ὁ Μουσταφᾶς Ἀρδούνης;» τοῦ εἶπαν οἱ Τοῦρκοι. «Ἐγὼ εἶμαι» εἶπε, «ἀλλὰ δὲν εἶμαι Μουσταφᾶς, εἶμαι Ἠλίας καὶ χριστιανὸς ὀρθόδοξος». Καὶ ἄρχισε νὰ κατακρίνει τὸ Ἰσλὰμ καὶ νὰ διακηρύσσει τὴν πίστη στὸ Χριστό.

Τὸν ξυλοκόπησαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸ δικαστή. Βασανίστηκε σκληρὰ μέσα στὴ φυλακὴ καὶ καταδικάστηκε νὰ καεῖ ζωντανὸς μὲ χλωρὰ ξύλα. Τὸν ἔριξαν στὴ φωτιά, ὅπου καὶ πέθανε, ὅμως τὸ σῶμα καὶ τὰ ράσα τοῦ ἔμειναν ἀνέπαφα ἀπὸ τὶς φλόγες. Τὸ βράδυ μετὰ τὸ θάνατό του οὐράνιο φῶς περικύκλωσε τὸ σῶμα τοῦ μπροστὰ στὰ μάτια μουσουλμάνων καὶ χριστιανῶν. Οἱ χριστιανοὶ τὸν ἔθαψαν μὲ σεβασμὸ καί, ὅταν μὲ τὰ χρόνια ἄνοιξαν τὸν τάφο, τὰ ἅγια λείψανά του εὐωδίασαν. Ἔτσι φυλάχτηκαν ὡς ἱερὰ κειμήλια καὶ μέσῳ αὐτῶν στὴ συνέχεια τελέστηκαν πολλὰ θαύματα. Ὁ ἅγιος μαρτύρησε τὸ 1686 καὶ τιμᾶται στὶς 31 Ἰανουαρίου καὶ στὶς 27 Ἀπριλίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΤΟΥ ΕΛΒΑΣΑΝ
Το πρόγραμμά σας περιήγησης μπορεί να μην υποστηρίζει την προβολή αυτής της εικόνας.

Καταγόταν ἀπὸ τὸ Ἐλβασᾶν τῆς Βορείου Ἠπείρου. Σὲ νόμιμη ἡλικία ἦλθε σὲ γάμο καὶ ἀπέκτησε τέκνα. Οἱ Ἀγαρηνοὶ τὸν παρακίνησαν, τὸν δελέασαν καὶ τὸν ἔκαναν ν’ ἀσπασθεῖ τὸν ἰσλαμισμὸ καὶ ν’ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Μὲ τὴ βία περιέτεμε καὶ τὰ παιδιά του, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα, τὸ ὁποῖο μερικοὶ χριστιανοὶ τὸ φυγάδευσαν στὸ Ἅγιον Ὅρος. Πῆγε στὸν Ἄθωνα γιὰ νὰ τὸ συναντήσει καί, «ἀντὶ νὰ εὔρη τὸ παιδίον νὰ τὸ τουρκίση, ἐπέστρεψεν αὐτὸς εἰς μετάνοιαν». Ἔμεινε ἐδῶ καὶ ἔγινε μοναχὸς στὴ σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης, στὴν Καλύβη τῆς Ἀναλήψεως, ποὺ εἶναι κοντὰ στὸ Κυριακό. Γιὰ μία τριετία ἔκαμε «ἄκραν νηστείαν, κλαίων καθ’ ἑκάστην πικρῶς, καὶ παρακαλῶν τὸν Θεὸν νὰ τοῦ συγχωρήση τὸ μέγα παράπτωμα τῆς ἀρνήσεως». Ἀξιώθηκε θείων ὁραμάτων καὶ χαρισμάτων καὶ πόθησε νὰ τελειώσει τὸν βίο τοῦ μαρτυρικά. Μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Γέροντός του, τὶς συμβουλὲς καὶ εὐλογίες τοῦ σημειοφόρου ὁσίου Ἀκακίου τοῦ Καυσοκαλυβίτη ἀναχώρησε γιὰ τὸ μαρτύριο. Ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του, ἀναγνωρίσθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους, τὸν συνέλαβαν καὶ ὁ πασὰς τὸν παρέδωσε στὰ ἀγριεμένα πλήθη. Μετὰ ἀπὸ τριήμερο βασανισμὸ ἀποκεφαλίσθηκε.

Οἱ χριστιανοὶ τὸ μαρτυρικό του σῶμα ἔθαψαν στὸ ναὸ τῆς Θεοτόκου, ὅπου σῴζεται μέχρι σήμερα, θαυματουργεῖ καὶ εὐωδιάζει. Μέρος τῶν λειψάνων τοῦ φυλάγεται καὶ στὴ σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης, ὅπου ὑπάρχει καὶ χειρόγραφη ἀκολουθία του. Νεώτερη ἀκολουθία συνέθεσε ὁ ἱερομόναχος Ἰωάννης Δανιηλίδης καὶ ἄλλοι.

Ἡ μνήμη τοῦ τιμᾶται στὶς 11 Ἰουλίου καὶ ἀλλοῦ στὶς 10 τοῦ αὐτοῦ μηνός.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ Ο ΝΙΣΥΡΙΟΣ

Στὶς 21 Ἰουνίου 1732 θανατώθηκε στὴ Χῖο ὁ ἅγιος Νικήτας ὁ Νισύριος (ἀπὸ τὸ νησὶ Νίσυρος). Ἦταν γιὸς ἐξισλαμισμένου προεστοῦ καί, ἂν καὶ βαφτίστηκε ὁ ἴδιος μετὰ τὴ γέννησή του, ἐξισλαμίστηκε σὲ νηπιακὴ ἡλικία καὶ δὲ θυμόταν τὴ χριστιανική του καταγωγὴ (γι’ αὐτὸ καὶ θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν ἐντάξουμε στὸ πρῶτο κεφάλαιο αὐτῆς τῆς μελέτης). Ὅταν ὅμως τὸ ἀνακάλυψε, συγκλονίστηκε, ἀρνήθηκε τὸ Ἰσλάμ, ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι του καὶ κατέφυγε στὴ Νέα Μονὴ Χίου, ὅπου κατηχήθηκε στὸ χριστιανισμὸ (δηλαδὴ ἔλαβε γνώση τῆς χριστιανικῆς πίστης). Μία μέρα συνελήφθη ἀπὸ ἕναν «ἄνθρωπο τοῦ χαρατζῆ» (τοῦ φοροεισπράκτορα), Κρημλῆ τὸ γένος, ἐπειδὴ δὲν εἶχε χαρτιὰ οὔτε χρήματα νὰ πληρώσει τὸ χαράτσι, καί, ἐνῷ περίμενε τὴ μεταφορά του στὶς φυλακές, κάποιος τὸν ἀναγνώρισε καὶ τὸν φώναξε Μεϊμέτη. Τότε ὁ Κρημλὴς τὸν ἔφερε στὸν ἀγὰ καί, μετὰ ἀπὸ ἀνάκριση καὶ ἔρευνα, μαθεύτηκε ὅτι ἦταν μουσουλμάνος ποὺ ἐπέστρεψε στὸ χριστιανισμό.

Βασανίστηκε ἐπὶ δέκα μέρες στὴ φυλακὴ τόσο πολύ, ὥστε χαρακτηρίζεται μεγαλομάρτυρας (οἱ Τοῦρκοι στὴ συνέχεια ἀποκάλυψαν ὅτι τὴ νύχτα ἔβλεπαν ἀνεξήγητα τὴ σκοτεινὴ φυλακὴ πλημμυρισμένη ἀπὸ φῶς) καὶ τελικὰ ἀποκεφαλίστηκε δημόσια ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κρημλή, ἀργὰ καὶ βασανιστικὰ μὲ πολλὲς μαχαιριές.

Ὁ Κρημλὴς ὅμως στὴ συνέχεια ἄρχισε νὰ τρέμει ὁλόκληρος καὶ τὴ νύχτα νὰ βλέπει ἐφιαλτικὰ ὄνειρα μὲ τὸν ἅγιο Νικήτα. Ἡ ζωὴ τοῦ ἔγινε ἀφόρητη, μέχρι ποὺ (ἴσως ἀπὸ συμβουλὴ τῆς γυναίκας του, ποὺ ἦταν χριστιανὴ) ἔβαλε καὶ ζωγράφισαν τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου καὶ τὴν τοποθέτησε σὲ μία κρυψῶνα στὸν ὀντά του. Τότε ἀπαλλάχτηκε ἀπὸ τοὺς ἐφιάλτες, ἀλλὰ τοῦ ἔμεινε τὸ τρέμουλο σὲ ὅλη του τὴ ζωή. Πέθανε μάλιστα παράλυτος.

Στὸν ὀντά του, ὅταν εἶχε ἐπισκέψεις, ἀκουγόταν χτύπος ἀπὸ τὴ θυρίδα, στὴν ὁποία εἶχε κρύψει τὴν εἰκόνα τὸ ἁγίου. Καί, γιὰ νὰ μὴν τὴν ἀνακαλύψουν οἱ ὁμόθρησκοί του, τὴν ἔστειλε στὸ σπίτι ὅπου εἶχε τὴ γυναῖκα του καὶ ἐκεῖ τὴν τιμοῦσε μὲ ἀκοίμητο καντῆλι.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ Ο ΡΩΣΟΣ

Ἦταν ἱερομόναχος, ἐφημέριος του ἐπιτρόπου τῆς Ρωσίας στὴν Κωνσταντινούπολη («Ἐλιτζή»). Ἦταν ἕνας σοφὸς καὶ ἐνάρετος ἄνθρωπος, ποὺ περιπλανήθηκε σὲ διάφορα μέρη φεύγοντας ἀπὸ τὴν ΚΠολη, γιὰ νὰ ἀποφύγει τοὺς ρωσοτουρκικοὺς πολέμους. Ὅταν ὅμως ἀποκαταστάθηκε ἡ εἰρήνη καὶ ἐπέστρεψε στὴ θέση του, ἦρθε σὲ διαμάχη μὲ τὸ νέο Ἐλιτζὴ καὶ ἢ ἀπὸ φόβο ἢ ἀπὸ θυμὸ παρουσιάστηκε στὸ σουλτάνο καὶ ἀρνήθηκε τὸ Χριστό.

Ἔλαβε μεγάλες τιμὲς ἀπὸ τὸ σουλτάνο γιὰ τὴν προσχώρησή του στὸ Ἰσλάμ, ὅμως λίγες μέρες ἀργότερα λύγισε ἀπὸ τὶς τύψεις καὶ ξέσπασε σὲ θρῆνο. Ἔριξε κάτω τὰ μουσουλμανικὰ ἐνδύματα, φόρεσε ἕνα ξεσχισμένο ράσο καὶ τύλιξε τὸ κεφάλι του μὲ ἕνα μαῦρο πανὶ καὶ πῆγε στὸ σημεῖο ὅπου εἶχε ἀρνηθεῖ τὸ χριστὸ καὶ ὁμολόγησε ὅτι ἐπιστρέφει σ’ Αὐτόν. Συνελήφθη καὶ ἀποκεφαλίστηκε, λαμβάνοντας τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, μπροστὰ στὸ παλάτι τοῦ σουλτάνου, τὸ 1743, στὶς 26 Δεκεμβρίου (ἐπαύριο τῶν Χριστουγέννων), κατὰ τὴν ὁποία καὶ τιμᾶται ἡ μνήμη του.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΧΙΟΣ

Εὐσεβής, σεμνὸς καὶ συνετός, προικισμένος μὲ πολλὲς ἀρετές, ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα, ὅταν ἔφτασε σὲ ἡλικία περίπου εἴκοσι ἐτῶν ἔπεσε σὲ κατάθλιψη. Ἔτσι κάποιοι μουσουλμάνοι (στὴ Μαγνησία, ὅπου ἦταν ἐργάτης) τὸν παρέσυραν γιὰ νὰ τὸν κάνουν μουσουλμάνο. Ὁ ἅγιος, ὅταν ρωτήθηκε ἀπὸ τοὺς ἁρμόδιους ἂν θέλει νὰ ἀσπαστεῖ τὸ Ἰσλάμ, δὲν ἀπάντησε. Ἔτσι, τὸν πέταξαν ἔξω θεωρώντας τὸν τρελό. Ὅταν ὅμως ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του, τὸν ἀκολούθησε ἡ φήμη ὅτι ἔχει γίνει μουσουλμάνος κι ἔτσι κάποιοι Τοῦρκοι τὸν πῆραν κοντά τους, τοῦ φόρεσαν τούρκικα ροῦχα καὶ τὸν μετονόμασαν σὲ Μεϊμέτη. Στὴ συνέχεια, πάμπτωχος, ἄρχισε νὰ βόσκει ζῷα προοριζόμενα γιὰ σφαγή.

Ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἀσθένεια βγῆκε μὲ τὴ βοήθεια κάποιου ἀρχιμανδρίτη Κυρίλλου, ποὺ τὸν ἀνακάλυψε καὶ συζήτησε μαζί του στὰ βουνὰ τῆς Ἁγίας Ὑπακοῆς. Καὶ μία νύχτα ποὺ κοιμήθηκε σ’ ἕνα ἐρειπωμένο ξωκλῆσι τῆς ἁγίας Ἄννας, εἶδε στὸν ὕπνο τοῦ τὴν Παναγία ὡς μία ὄμορφη Κυρία, ποὺ τὸν κάλεσε «νὰ πάει στὸ ναὸ τοῦ Υἱοῦ Της, νὰ λουστεῖ ἀπὸ τὸν ἱερέα καὶ νὰ γίνει καλά, γιὰ νὰ τὸν κάνει γαμπρό Της». Ἔτσι ἦρθε στὸν ἀρχιμανδρίτη, ὁ ὁποῖος τοῦ διάβασε ἁγιασμὸ καὶ ἐξορκισμοὺς καὶ σὲ δύο ἡμέρες ξαναβρῆκε τὴν ὑγεία του καὶ ἄρχισε νὰ ζεῖ ξανὰ ὡς χριστιανός.

Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ὁ ἅγιος ἄρχισε νὰ ζεῖ μία ζωὴ ἀσκητική, μεγάλης εὐσέβειας καὶ προσευχῆς. Ἐπειδὴ ὅμως τὸν θεωροῦσαν μουσουλμάνο, οἱ χριστιανοὶ τὸν ἐδίωξαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, φοβούμενοι τὴν τουρκικὴ βιαιότητα. Ἐκεῖνος τότε διακήρυξε τὴ χριστιανική του πίστη στὴ μέση της ἐκκλησίας, πρᾶγμα ποὺ ἀκούστηκε στοὺς μουσουλμάνους καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο μία ὁμάδα τὸν συνέλαβε μαζὶ μὲ τὸν ἱερέα τοῦ χωριοῦ καὶ δύο προεστούς.

Ὁ ἅγιος ὁμολόγησε μὲ θάρρος τὴν πίστη του. Δὲν ὑπέκυψε σὲ ἀπόπειρες δελεασμοῦ, ἀλλὰ μίλησε γιὰ τὸ Χριστὸ μὲ τέτοιο τρόπο, ποὺ κανεὶς δὲ μπόρεσε νὰ τὸν ἀποστομώσει. Τὰ βασανιστήρια ὅμως, στὰ ὁποῖα ὑποβλήθηκε γιὰ τριάντα μέρες, ἦταν πέρα ἀπὸ κάθε φαντασία. Τοῦ ἔδωσαν πεντακόσιους ραβδισμούς, τὸν ξάπλωσαν σὲ μία σανίδα μὲ καρφιά, βάζοντας στὸ στῆθος τοῦ μία πέτρινη πλάκα κ.τ.λ. Τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν βασανιστικά, ρωτώντας τὸν ξανά, μετὰ τὶς πρῶτες μαχαιριές, ἂν θέλει νὰ γίνει μουσουλμάνος. Παίρνοντας ἀρνητικὴ ἀπάντηση καὶ χτυπώντας τὸν ξανὰ καὶ ξανὰ μὲ τὸ μαχαῖρι, τελικὰ ὁ δήμιος τὸν ἔσφαξε σὰν πρόβατο. Ἦταν εἴκοσι τριῶν ἐτῶν, στὶς 31 Ὀκτωβρίου 1754 (αὐτὴ τὴν ἡμέρα τιμᾶται ἡ μνήμη του).

Τὴν ὥρα τοῦ φόνου του, ἂν καὶ ἦταν ἀπόγευμα, ἔπεσε πυκνὸ σκοτάδι, μέσα στὸ ὁποῖο εἶδαν ὅλοι τὸ πρόσωπο τοῦ μάρτυρα νὰ λάμπει «σὰν ἄστρο λαμπρότατο». Οἱ μουσουλμάνοι, πανικόβλητοι, ἔκαψαν τὸ πρόσωπό του μὲ ἀναμμένους δαυλούς, ἀλλὰ ξεχύθηκε στὸν ἀέρα μία ἔντονη εὐωδία. Ἡ πόλη μαζεύτηκε καὶ οἱ χριστιανοὶ μάζεψαν κρυφὰ ματωμένο χῶμα ἀπὸ τὸ σημεῖο τῆς σφαγῆς, ἐνῷ κάποιοι φύλακες πούλησαν μικρὰ κομματάκια ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ μάρτυρα. Μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες δημόσιας ἔκθεσης, τὸ πέταξαν στὴ θάλασσα καὶ δὲν ξαναβρέθηκε ποτέ.

Τὸ πρῶτο θαῦμα τοῦ ἁγίου ἦταν ἡ θεραπεία μίας γυναίκας, ὀνόματι Σμαράγδας, ποὺ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ γιοῦ της, ἄρχισε νὰ βγάζει μεγάλη ποσότητα αἵματος ἀπὸ τὸ στόμα. Παρὰ τὶς προσπάθειες τῶν γιατρῶν καὶ τὶς δικὲς τὶς προσφυγὲς στοὺς θαυματουργοὺς ἁγίους Ἀναργύρους καὶ τὴν ἁγία Ματρώνα τῆς Χίου (Χιοπολίτιδα), θεραπεύτηκε μόνον ὅταν ἀσπάστηκε ἕνα ἀπὸ τὰ μικρὰ κομμάτια τοῦ λειψάνου τοῦ μάρτυρα, ποὺ εἶχε πουληθεῖ λαθραία ἀπὸ τοὺς φύλακές του.

Ο ΑΓΙΟΣ ΖΩΡΖΗΣ Ο ΓΚΙΟΥΡΖΗΣ (ΓΕΩΡΓΙΑΝΟΣ)
Το πρόγραμμά σας περιήγησης μπορεί να μην υποστηρίζει την προβολή αυτής της εικόνας.

Σὲ μικρὴ ἡλικία πουλήθηκε σκλάβος σὲ κάποιο μουσουλμάνο τῆς Μυτιλήνης, ὁ ὁποῖος τὸν ἐξισλάμισε. Ὅταν πέθανε ὁ ἀφέντης τοῦ συνέχισε νὰ ζεῖ ὡς μουσουλμάνος, φτάνοντας σὲ μεγάλη ἡλικία, τουλάχιστον ἑβδομήντα χρονῶν. Ζοῦσε εἰρηνικὰ ἀσχολούμενος μὲ τὸ ἐμπόριο, μᾶλλον μὲ μεσαία οἰκονομικὴ κατάσταση. Μία μέρα ὅμως, ἄγνωστο γιατί, ἦρθε στὸ δικαστὴ τοῦ τόπου, ἔβγαλε τὸ σαρίκι του καὶ εἶπε: «Εἶμαι χριστιανὸς καὶ ὀνομάζομαι Ζώρζης».

«Μπρὲ Σαλὴ» τὸν ρώτησε ὁ δικαστής, «τί ἔπαθες; Βγῆκες ἀπὸ τὸ νοῦ σου, ἀδελφέ;». Ὁ ἅγιος ὅμως ἀποκρίθηκε: «Χριστιανός, χριστιανός, χριστιανὸς θέλω νὰ πεθάνω». Τὸν ἀνέκριναν γιὰ τρεῖς μέρες καὶ τελικὰ τὸν παρέδωσαν στοὺς γενίτσαρους, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἔβαλαν μία θηλιὰ στὸ λαιμὸ καὶ προσπάθησαν νὰ τὸν ἐξαναγκάσουν ἁπλῶς νὰ πεῖ τὴν ἰσλαμικὴ ὁμολογία πίστης, ἐκεῖνος ὅμως ἕσφιγγε τὰ χείλη του γιὰ νὰ μὴ μιλήσει. Τὸν ἔδειραν ἀνελέητα, τὸν διαπόμπευσαν, τὸν τρύπησαν πολλὲς φορὲς μὲ μαχαῖρι (ἐνῷ ἦταν ἕνας σεβάσμιος γέροντας) καὶ τοῦ ζητοῦσαν ἔστω νὰ δείξει μὲ τὸ δάχτυλό του ὅτι «ὁ Θεὸς εἶναι ἕνας». Ἐκεῖνος ὅμως ἕσφιγγε τὰ χέρια του μὲ δύναμη, γιὰ νὰ μὴν ἀρνηθεῖ τὴ χριστιανικὴ πίστη του στὴν Ἁγία Τριάδα. Τελικά, μετὰ ἀπὸ διάφορα βασανιστήρια, τὸν ἀπαγχόνισαν.

Ὁ ἅγιος μαρτύρησε τὸ 1770 καὶ ἡ μνήμη τοῦ ἑορτάζεται στὶς 2 Ἰανουαρίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΑΠΟ ΤΗ ΣΜΥΡΝΗ

Σὲ ἡλικία δεκαοχτὼ χρονῶν, ἀρνήθηκε τὸ Χριστὸ παρασυρόμενος ἀπὸ τὸ μουσουλμάνο ἐργοδότη τοῦ τὸ πρῶτο Σάββατο τῶν νηστειῶν, ὅμως τὴν Κυριακή του Πάσχα, ἀκούγοντας τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» καὶ βλέποντας ὅλους τους χριστιανοὺς νὰ γιορτάζουν, μετανόησε καὶ ἄρχισε νὰ ψάλλει κι αὐτός. «Μὰ ἐσὺ εἶσαι Τοῦρκος» τοῦ εἶπαν. «Αὔριο θὰ δεῖτε ποιὸς ἤμουν καὶ ποιὸς θὰ γίνω» ἀπάντησε.

Καὶ τὴν ἄλλη μέρα πῆγε μόνος του στὸ δικαστὴ καὶ τὸν ρώτησε: «Κάποιος ποὺ ἐξαπατήθηκε, ἔδωσε χρυσάφι καὶ πῆρε μολύβι, εἶναι νόμιμο νὰ δώσει πίσω τὸ μολύβι καὶ νὰ πάρει τὸ χρυσάφι του;». Ὁ δικαστὴς ἀπάντησε: «Ναί». «Πάρε λοιπὸν κι ἐσὺ τὸ μολύβι πού μου ἔδωσες, δηλαδὴ τὴ δική σου θρησκεία, καὶ παίρνω κι ἐγὼ πίσω τὸ χρυσάφι πού σου ἔδωσα, δηλαδὴ τὴν πίστη τῶν γονέων μου».

Φυσικὰ τὸ γεγονὸς προκάλεσε ἀναταραχή. Ὁ ἅγιος φυλακίστηκε, ἀνακρίθηκε καὶ τελικὰ ἀποκεφαλίστηκε. Μετὰ ἀπὸ τριήμερη δημόσια ἔκθεση τοῦ σώματός του (ποὺ φαινόταν λευκὸ σὰν τὸ χιόνι), ρίχτηκε στὴ θάλασσα, ἡ ὁποία τὸ ἔβγαλε στὸν τόπο ποὺ λέγεται Φοινικιά. Ἐκεῖ τὸ βρῆκαν χριστιανοὶ βαφεῖς, οἱ ὁποῖοι τὸ πῆραν καὶ τὸ ἔθαψαν μαζὶ μὲ τὴν ἁγία κεφαλή του, στὸ ναὸ τῆς ἁγίας Φωτεινῆς.

Ὁ ἅγιος μαρτύρησε τὸ 1772 καὶ ἑορτάζει στὶς 16 Ἀπριλίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΠΑΤΡΑ

Καταγόμενος ἀπὸ τὴν Ἄρτα, ἀσπάστηκε τὸ Ἰσλὰμ καί, ἐρχόμενος στὴν Παλαιὰ Πάτρα, ἄνοιξε ἐργαστήριο καὶ ἐργαζόταν ὡς γουναράς. Εἶχε ὅμως στὴν κατοχὴ τοῦ τὸ βιβλίο Ἁμαρτωλῶν σωτηρία, καὶ διαβάζοντας τὸ μετανόησε γιὰ τὴν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ δάκρυα ἐξομολογήθηκε κρυφὰ σ’ ἕναν ἔμπειρο χριστιανὸ ἱερέα καὶ ζήτησε εὐλογία νὰ ὁμολογήσει δημόσια τὴν ἐπιστροφή του στὸ χριστιανισμό. Ἐκεῖνος τοῦ σύστησε νὰ περιμένει σαράντα μέρες μὲ νηστεία, προσευχὴ καὶ μελέτη, καὶ συγχρόνως νὰ κάνει καὶ ὁ ἱερέας τὸ ἴδιο στὸ κελί του, μήπως καὶ ἡ σκέψη τοῦ μαρτυρίου ἦταν παγίδα στημένη ἀπὸ τὸ διάβολο.

Μετὰ ἀπὸ εἴκοσι μέρες ὁ ἅγιος δὲν ἄντεχε πιὰ ἀπὸ τὴ μεγάλη λαχτάρα «νὰ δώσει δέκα ζωὲς (ὄχι μία) γιὰ τὸ Χριστό». Πῆγε ξανὰ στὸν πνευματικό του καὶ πέφτοντας στὰ πόδια τοῦ ζήτησε ἐπίμονα καὶ πῆρε τὴν εὐλογία του. Ἐξομολογήθηκε ὅλη του τὴ ζωή, ἦταν ὅμως τόσο καθαρὸς στὴν ψυχὴ (ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἄρνηση) ποὺ ἦταν ἄξιος ἀκόμη καὶ ἱερέας νὰ γίνει. Ὁ πνευματικός του τὸν προειδοποίησε γιὰ πολλὴ ὥρα σὲ τί κίνδυνο πρόκειται νὰ μπεῖ, ὅμως ὁ ἅγιος ἐπέμενε χαμογελώντας. Καὶ τελικὰ ἐπέστρεψε στὸ χριστιανισμὸ χριόμενος μὲ ἅγιο μύρο, κοινώνησε καὶ ἔφυγε. Ὁ ἱερέας τοῦ παράγγειλε ὅτι δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ βρίσει τὴ θρησκεία τοῦ Ἰσλάμ, ἀρκεῖ μὲ σύντομα λόγια νὰ ὁμολογήσει ὅτι τὴν ἔχει ἀφήσει καὶ εἶναι πλέον χριστιανός.

Ὁ ἅγιος πούλησε καὶ μοίρασε στοὺς φτωχοὺς ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα καὶ πηγαίνοντας στὸ δικαστὴ τοῦ ἐξήγησε τὴν περίπτωσή του. Ἐκεῖνος, ποὺ τὸν γνώριζε, προσπάθησε νὰ τὸν μεταπείσει, ἀλλὰ τελικὰ τὸν ἔστειλε συνοδευόμενο στὴν πρωτεύουσα. Ἐκεῖ ἀποφασίστηκε νὰ τὸν μαστιγώνουν τρεῖς φορὲς τὴν ἡμέρα μέχρι νὰ ἐπιστρέψει στὸ Ἰσλὰμ ἢ νὰ πεθάνει. Ἀλλὰ νὰ μὴ χυθεῖ αἷμα ἀπὸ τὸ σῶμα του, γιὰ νὰ μὴν τὸ πάρουν οἱ χριστιανοὶ ὡς ἱερὸ κειμήλιο. Ὁ ἅγιος βασανίστηκε φρικτὰ καὶ ὑπέμεινε λέγοντας συνεχῶς τὴν προσευχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ τὸν ἀρνητή Σου, καὶ βοήθησε μέ». Τελικά, ὁ ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀποσπάσματος τῶν βασανιστῶν, ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὰ πολυήμερα βασανιστήρια, ἀποφάσισε νὰ τὸν θανατώσει κρυφὰ στὴ φυλακή. Τὸν τέντωσε λοιπὸν στὸ ξύλο τόσο πολύ, ποὺ ξεσχίστηκαν τὰ μέλη του καὶ ὁ ἅγιος κάνοντας τὸ σταυρὸ τοῦ ξεψύχησε. Ἀμέσως ἡ φυλακὴ πλημμύρισε ἀπὸ εὐωδία τόση, ὥστε ὁ δήμιος πανικόβλητος ἔφυγε ἀπὸ τὸ φυλακή.

Ὁ κυβερνήτης ἀρνήθηκε νὰ δώσει τὸ σῶμα τοῦ ἁγίου στοὺς χριστιανοὺς καὶ διέταξε νὰ τὸ ρίξουν σ’ ἕνα ξεροπήγαδο. Τὴ νύχτα ὅμως τὸ πηγάδι ξεχείλισε ἀπὸ φῶς καὶ οἱ Τοῦρκοι ἀναγκάστηκαν νὰ τὸ γεμίσουν μὲ χῶμα γιὰ νὰ τὸ ἐξαφανίσουν. Ἐκεῖ ἔμεινε τὸ σῶμα τοῦ μάρτυρα. Ἦταν τὸ ἔτος 1782 καὶ ὁ ἅγιος ἑορτάζει στὶς 20 Ἰανουαρίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ

Ὄμορφος καὶ ἐγγράμματος νέος δεκαοχτὼ χρονῶν ἀπὸ τὴ Βουλγαρία, ἀκολούθησε περίπου τὴν ἴδια πορεία. Ἐξισλαμίστηκε καὶ στὴ συνέχεια, ὑποφέροντας ἀπὸ τύψεις, κατέφυγε στὸ Ἅγιο Ὅρος, ὅπου ἔζησε τρία χρόνια στὴν ὑπηρεσία ἑνὸς μονόχειρα πνευματικοῦ. Συνεχίζοντας νὰ ὑποφέρει, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, φόρεσε κόκκινο φέσι καὶ κόκκινα παπούτσια, πῆγε στὴν Ἁγία Σοφία (ποὺ ἦταν τζαμὶ) καὶ προσκύνησε χριστιανικὰ κάνοντας τὸ σταυρό του.

Οἱ γύρω μουσουλμάνοι τὸν ἅρπαξαν καὶ τὸν ρώτησαν τί κάνει ἐκεῖ, καὶ ὁ ἅγιος ἀπάντησε πὼς εἶναι χριστιανὸς καί, ὡς χριστιανός, κάνει τὸ σταυρό του καὶ προσκυνᾶ τὸ Χριστό, τὸ μόνο ἀληθινὸ Θεό.

Ἀφοῦ προσπάθησαν μάταια νὰ τὸν ἐπαναφέρουν στὴν ἰσλαμικὴ θρησκεία, ἀποκεφαλίστηκε ἔξω ἀπὸ τὴν αὐλὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας τὸ 1784 καὶ τιμᾶται στὶς 5 Μαρτίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΝΟΥΗΛ ΑΠΟ ΤΑ ΧΑΝΙΑ, Ο ΕΝ ΧΙΩ

Σφακιανὸς στὴν καταγωγή, αἰχμαλωτίστηκε σὲ νεαρὴ ἡλικία ἀπὸ τοὺς Τούρκους κατὰ τὴν καταστροφὴ τῆς ἐπανάστασης τοῦ Δασκαλογιάννη τὸ 1770 (τὸν ὁποῖο ἔγδαραν ζωντανὸ στὴν κεντρικὴ πλατεῖα τοῦ Ἡρακλείου). Τὸν ἔκαναν μουσουλμάνο μὲ περιτομὴ διὰ τῆς βίας. Ἐκεῖνος ὅμως δραπέτευσε, πῆγε στὴ Μύκονο, ἐξομολογήθηκε καὶ ἐπέστρεψε στὸ χριστιανισμό.

Παντρεύτηκε καὶ ἀπέκτησε ἔξι παιδιά. Μαθαίνοντας ὅμως ὅτι ἡ σύζυγός του τὸν ἀπατά, πῆρε τὰ παιδιά του καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι. Ὁ ἀδερφὸς τῆς ὅμως, νιώθοντας προσβεβλημένος ἀπὸ τὴν πράξη του, ζητοῦσε νὰ τὸν ἐκδικηθεῖ. Κάποτε ὁ ἅγιος κουβαλοῦσε ξύλα μὲ ἕνα καΐκι στὴ Σάμο, καὶ συνάντησαν ἕνα τουρκικὸ πολεμικὸ πλοῖο στὸ ὁποῖο ὑπηρετοῦσε ὁ κουνιάδος του, ὡς ὑπηρέτης τοῦ καπετάνιου. Ἐκεῖνος, βλέποντας τὸν ἅγιο, ἔσπευσε νὰ τὸν προδώσει ὅτι ἦταν μουσουλμάνος καὶ ἀλλαξοπίστησε.

Ὁ ἅγιος συνελήφθη, ὁμολόγησε τὴ χριστιανική του ἰδιότητα καὶ βασανίστηκε ἐπὶ πολλὲς μέρες γιὰ νὰ ἐπιστρέψει στὸ Ἰσλάμ. Ὅταν βγῆκαν στὴ Χῖο, παρακάλεσε κρυφὰ ἕνα χριστιανὸ νὰ τοῦ φέρει ἱερέα νὰ ἐξομολογηθεῖ, ὅμως κανεὶς δὲν τόλμησε νὰ πλησιάσει, παρὰ μόνον ἕνας του ἔστειλε παραγγελίες καὶ τὸν ἐμψύχωσε ἀπὸ μακριά.

Στὴ Χῖο παρουσιάστηκε μπροστὰ στὸ ναύαρχο («καπετὰν πασά»), ὅπου γυμνώνοντας τὸν εἶδαν τὴν περιτομή του. Ἂν καὶ ὁ ἅγιος διηγήθηκε τὴν ἱστορία του, καταδικάστηκε σὲ θάνατο χωρὶς ἔλεος. Ὁ δήμιος ὅμως, βλέποντας τὸν τόσο γενναῖο (ἢ γιὰ κάποιον ἄλλο, ἄγνωστο λόγο), πέταξε τὸ σπαθί του καὶ τράπηκε σὲ φυγή. Τότε ἕνας φρουρὸς τοῦ διοικητῆ τὸν ἅρπαξε καί, μετὰ ἀπὸ πολλὲς μαχαιριές, τὸν ἔσφαξε σὰν πρόβατο. Μὲ διαταγὴ τοῦ διοικητῆ, οἱ Τοῦρκοι πέταξαν τὸ σῶμα του στὴ θάλασσα, ἐπειδὴ οἱ χριστιανοὶ ἄρχισαν ἀμέσως νὰ τὸν τιμοῦν.

Ὁ ἅγιος μαρτύρησε τὸ 1792 καὶ τιμᾶται στὶς 15 Μαρτίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΔΕΡΒΙΣΗΣ

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ζοῦσε στὴν περιοχὴ τῆς Λαοδηγίας ἢ Λαγωδιανῆς (σημερινὴ Λαοδηγήτρια). Οἱ γονεῖς του, γιὰ νὰ τὸν ἀπὸ τὶς πονηρὲς ἐπιθυμίες κάποιου Τούρκου, ἀναγκάστηκαν νὰ τὸν φυγαδεύσουν στὴ Σμύρνη. Ἐκεῖ ἐργάστηκε στὸ σπίτι ἑνὸς Τούρκου πασᾶ, ὁ ὁποῖος κατόρθωσε νὰ τὸν πείσει νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Στὴ συνέχεια, ἀφοῦ περιπλανήθηκε σὲ διάφορα μέρη, ἔφθασε στὴ Μέκκα, ὅπου προσκύνησε τὸν τάφο τοῦ Μωάμεθ καὶ ἔλαβε τὸ σχῆμα τοῦ δερβίση καὶ ἔγινε διδάσκαλος τοῦ Ἰσλὰμ σὲ διάφορα μέρη τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας.

Ἡ συνείδησή του ὅμως ἄρχισε νὰ τὸν ἐλέγχει, ὥσπου τέλος μετανόησε καὶ ἄρχισε νὰ φλέγεται ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ μαρτυρίου. Ἔτσι, ἔχοντας ἐξωτερικὰ τὸ σχῆμα τοῦ δερβίση, ἐσωτερικὰ ὅμως νιώθοντας χριστιανός, ἄρχισε νὰ συμπεριφέρεται σὰν τρελὸς καὶ νὰ ἐλέγχει μὲ αὐστηρότητα τοὺς μουσουλμάνους. Ζοῦσε δηλαδή, γιὰ τουλάχιστον δέκα χρόνια, ὡς διὰ Χριστὸν σαλός.

Μετὰ ἀπὸ διάφορες περιπλανήσεις καὶ μία ἀπόπειρα νὰ τὸν σκοτώσουν στὴν Αἴγυπτο, ὁ Ἀλέξανδρος ἔφθασε στὴ Χῖο τὸ 1794, κατὰ τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς, καὶ πῆγε σὲ κάποια ἐκκλησία, γιὰ νὰ συμμετάσχει στὴν ἀκολουθία. Ἔχοντας τὸ σχῆμα τοῦ δερβίση περιφερόταν ἄνετα ἀνάμεσα στοὺς Τούρκους, τοὺς ὁποίους ἔλεγχε γιὰ τὴν σκληρὴ καὶ ἀπάνθρωπη συμπεριφορά τους, ἐνῷ συγχρόνως τοὺς κήρυττε τὴ φιλανθρωπία, τὴ σωφροσύνη καὶ τὴν ἀρετή. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πάλι φερόταν μὲ πολλὴ γλυκύτητα καὶ πραότητα ἀπέναντι στοὺς χριστιανούς, μὲ τοὺς ὁποίους ἐρχόταν σὲ ἐπαφή.

Ἀπὸ τὴ Χῖο πέρασε ἀπέναντι, στὴ Σμύρνη, μὲ σκοπὸ νὰ ὁμολογήσει τὴν πίστη του στὸν τόπο ὅπου τὴν εἶχε ἀρνηθεῖ. Μία ἑβδομάδα πρὶν τὴν Πεντηκοστὴ παρουσιάστηκε στὸ δικαστή, ὅπου ὁμολόγησε τὴν πίστη του καὶ κατόπιν πέταξε τὸ δερβίσικο κάλυμμα τῆς κεφαλῆς του καὶ φόρεσε τὸ χριστιανικό. Ἡ ἀναταραχὴ ἦταν μεγάλη, φυλακίστηκε καὶ ἔγιναν πολλὲς προσπάθειες νὰ τὸν μεταπείσουν.

Τὴν ἑπόμενη Παρασκευή, κατὰ τὴ συνήθεια, συγκεντρώθηκαν ὅλοι οἱ ἐπιφανεῖς μουσουλμάνοι στὸ δικαστὴ καὶ πῆγαν ὅλοι μαζὶ στὸ τζαμί, γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Αὐτὴ τὴν ἡμέρα λοιπὸν διάλεξαν γιὰ νὰ ὁδηγήσουν τὸν ἅγιο Ἀλέξανδρο καὶ πάλι στὸ δικαστήριο, γιὰ νὰ τὸν ἀνακρίνουν. Ὁ ἅγιος γιὰ τρίτη φορὰ ὁμολόγησε ἐνώπιον ὅλων τὴν πίστη του καὶ τὴ διάθεσή του νὰ μείνει σταθερὸς σὲ αὐτήν.

Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἀποφασίσθηκε ἡ θανάτωσή του. Σὲ ὅλο τὸ δρόμο ἰμάμηδες καὶ χοτζάδες τὸν παρακινοῦσαν νὰ ἐπιστρέψει στὸ Ἰσλάμ, μάταια ὅμως. Τὴν ὥρα τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ τοῦ ἕνας Εὐρωπαῖος, παπικὸς στὸ θρήσκευμα, ὁμολόγησε πὼς δὲν ἔχει δεῖ ποτὲ τόσο γενναῖο ἄνθρωπο. Πρὶν τὴν ἐκτέλεση προσευχήθηκε ἐπὶ μία ὥρα γονατιστὸς καὶ στὴ συνέχεια ἀποκεφαλίσθηκε καὶ εἰσῆλθε μὲ τὸν ἁμαράντινο στέφανο τῆς δόξας στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου του. Ἦταν τὸ 1794 καὶ ἡ μνήμη τοῦ τιμᾶται στὶς 26 Μαΐου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ

Πραματευτὴς ἀπὸ τὴν Κύπρο, ταξιδεύοντας στὴν Αἴγυπτο ἔγινε γραμματέας ἑνὸς ἀρνησίθρησκου πρώην χριστιανοῦ καί, ἐπηρεασμένος ἀπ’ αὐτόν, ἀσπάστηκε τὸ Ἰσλὰμ σὲ μία βραδιὰ μέθης. Στὴ συνέχεια μετανόησε καί, γεμάτος τύψεις, ἄρχισε πάλι νὰ ζεῖ χριστιανικὰ καί, εὐκαιρίας δοθείσης, ἔφυγε στὴ Βυρηττὸ καὶ ἐξομολογήθηκε στὸν ἐπίσκοπο, γιὰ νὰ γίνει ξανὰ χριστιανός. Ὅμως κίνδυνοι καὶ περιπέτειες τὸν ἀνάγκασαν νὰ φύγει καὶ νὰ περιπλανηθεῖ σὲ διάφορους τόπους, γιὰ νὰ καταλήξει στὴ Σμύρνη, μὲ σκοπὸ νὰ ὁμολογήσει ἐκεῖ δημόσια τὴν ἐπιστροφή του στὸ χριστιανισμό. Ἐπειδὴ ὅμως κρατοῦσε ἀκόμη ὁ ἀπόηχος τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἁγίου Ἀλέξανδρου τοῦ Δερβίση, ὁ ἅγιος φοβήθηκε μήπως ἡ περίπτωσή του προκαλέσει σφαγὲς τῶν χριστιανῶν. Ἔτσι ἔφυγε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ κατέληξε στὴ Χῖο.

Ἐκεῖ, μὲ τὴ συμβουλὴ ἑνὸς πνευματικοῦ, ὑποβλήθηκε σὲ νηστεία, προσευχὴ καὶ μελέτη χριστιανικῶν βιβλίων γιὰ σαράντα μέρες καὶ κατόπιν ἔγινε χριστιανὸς μὲ τὸ Ἅγιο Μύρο καὶ παρουσιάστηκε στὸν καδή, ὅπου ἀνακοίνωσε τὴν περίπτωσή του. Ἀρχικὰ οἱ μουσουλμάνοι προσπάθησαν νὰ τὸν πείσουν νὰ ἐπανέλθει στὸ Ἰσλάμ, ὅμως, βλέποντας ὅτι ματαιοπονοῦν, τὸν παρέδωσαν στὰ βασανιστήρια.

Ἄρχισε ἔτσι μία Ὀδύσσεια ἀπερίγραπτης βιαιότητας, ποὺ διακοπτόταν ἀπὸ ἀνακρίσεις καὶ προσαγωγὲς στὸ δικαστή. Στὸ τέλος αὐτῆς τῆς φρικτῆς καὶ ματωμένης πορείας, ὁ ἅγιος ἀπαγχονίστηκε καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀφέθηκε ὁλόγυμνο, κρεμασμένο στὴν ἀγχόνη, σὲ κοινὴ θέα. Τὸν κατέβασαν μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες καὶ τὸν ἔθαψαν στὰ μνήματα τῶν Ἀρμενίων. Ἡ περίπτωσή του προκάλεσε μεγάλο θαυμασμὸ στοὺς μουσουλμάνους, ποὺ δὲν εἶχαν ξαναδεῖ τέτοια ἀνδρεία. Τὸ σχοινὶ τῆς ἀγχόνης καὶ ἀργότερα τὰ σεπτὰ λείψανα τοῦ μάρτυρα φυλάχτηκαν ὡς ἱερὰ κειμήλια ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς καὶ μὲ τὴ βοήθειά τους τελέστηκαν ἐντυπωσιακὲς θεραπεῖες καὶ θαύματα.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΡΑΤΖΑΣΟΥ (ΧΑΤΖΗ ΓΙΩΡΓΟΣ)

Καταγόμενος ἀπὸ τὴ Φιλαδέλφεια, ζοῦσε καὶ ἐργαζόταν στὸ Καρατζασού, ὅπου, μία νύχτα ποὺ διασκέδαζε μὲ μία παρέα, κάποιος ἀπὸ τοὺς συντρόφους του, μεθυσμένος, ἔπεσε ἀπὸ ψηλὰ καὶ σκοτώθηκε. Ὁ «ἐξουσιαστὴς» τοῦ τόπου, κατὰ τὴ συνήθεια, ζήτησε ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς «νὰ πληρώσουν τζερεμὲ» (ἀποζημίωση). Ὁ ἅγιος ὅμως ἀρνήθηκε καὶ ἀξίωσε νὰ παρουσιαστὴ στὸν ἐξουσιαστή. Ἐκεῖ, τοῦ εἶπε: «Ἔχεις ἐσὺ φιρμάνι, ὅταν σκοτώνονται γκιαούρηδες, νὰ πληρώνουν οἱ Τοῦρκοι τζερεμέ;». «Ἐσὺ τί εἶσαι;» τὸν ρώτησε ὁ ἐξουσιαστής. Καὶ ὁ ἅγιος, τυφλωμένος ἀπὸ θυμό, ἀποκρίθηκε: «Τοῦρκος». Τότε τὸν ἅρπαξαν καὶ τὸν ἐξισλάμισαν χωρὶς καθυστέρηση.

Λίγες μέρες μετὰ ὅμως μετανόησε πικρά, κατέφυγε στὸ Ἅγιο Ὅρος, ὅπου ἐπέστρεψε στὸ χριστιανισμό, καὶ παρέμεινε ἐκεῖ γιὰ χρόνια. Στὴ συνέχεια ἀκολούθησε τὴν πορεία πολλῶν ἄλλων νεομαρτύρων: ἐξομολογήθηκε, μοίρασε ὅλα τὰ ὑπάρχοντά του καί, ἐπιστρέφοντας στὸ Καρατζασού, παρουσιάστηκε στὶς ἀρχὲς καὶ ὁμολόγησε τὰ πάντα.

Παραδόθηκε στοὺς ὑπηρέτες, μὲ ἀπόλυτη ἐξουσία νὰ τοῦ κάνουν ὅ,τι θέλουν γιὰ νὰ τὸν ἐπαναφέρουν στὸ Ἰσλάμ. Τὸν βασάνισαν ἀπερίγραπτα γιὰ ὀκτὼ ἡμέρες: τέντωσαν τὸ σῶμα του στὸ ξύλο, τοῦ φόρεσαν πυρακτωμένη περικεφαλαία, τοῦ ἕσφιξαν τὸ κεφάλι μὲ σχοινὶ κ.λ.π. Καὶ μὴ μπορώντας νὰ μεταστρέψουν τὴ γνώμη του, τὸν ἔδωσαν πίσω στὸ δικαστή, ὁ ὁποῖος τὸν καταδίκασε σὲ θάνατο. Ὁ ἅγιος ἀποκεφαλίστηκε τὸ 1794 καὶ τιμᾶται στὶς 2 Ὀκτωβρίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΒΥΖΑΝΤΙΕΥΣ

Ἐργαζόταν ὡς βοηθὸς ζωγράφου στὰ παλάτια τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ ἐκεῖ δελεάστηκε ἀπὸ τὴν πολυτέλεια καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς ζωῆς τῶν μουσουλμάνων (σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν καταπιεσμένη ζωὴ τῶν ὑπόδουλων χριστιανῶν) καὶ ἀσπάστηκε στὸ Ἰσλάμ. Ἔζησε στὸ παλάτι σὲ μεγάλη πολυτέλεια, ὅμως τρία χρόνια ἀργότερα μία ἐπιδημία πανούκλας ἔβαλε στὴν ψυχὴ τοῦ φόβο θανάτου καὶ τρόμο γιὰ τὴν ἀποστασία του. Ἔτσι, μετὰ ἀπὸ πολλὴ προσπάθεια, δραπέτευσε ἀπὸ τὸ παλάτι μεταμφιεσμένος σὲ ζητιάνο.

Κατέφυγε σὲ μία θεία του, ὅπου χριόμενος μὲ τὸ Ἅγιο Μύρο ἐπέστρεψε στὸ χριστιανισμό. Στὴ συνέχεια, μὲ ἀγωνία, πέρασε κρυφὰ στὴ Χῖο. Ἐξομολογήθηκε σὲ ἕναν ἔμπειρο πνευματικὸ καὶ ἀποσύρθηκε σὲ ἕνα ἐρημικὸ μέρος μαζὶ μὲ κάποιον εὐσεβῆ χριστιανό. Οἱ δύο αὐτοὶ ἄνθρωποι τοῦ συμπαραστάθηκαν πάρα πολύ, ἔγιναν οἱ φίλοι καὶ οἱ ἀδελφοί του. Ὁ ἅγιος ὅμως, ἀκούγοντας γιὰ τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Πολυδώρου, ἐνίωσε τὴν ἀνάγκη νὰ τὸν μιμηθεῖ. Προσευχήθηκε γιὰ πολὺ καιρὸ μὲ τὴ βοήθεια τῶν πνευματικῶν του φίλων καὶ στὴ συνέχεια ἐπέστρεψε στὴν Κωνσταντινούπολη συνοδευόμενος καὶ ὑποστηριζόμενος ἀπὸ τὸν πνευματικό του.

Τὸ ταξίδι τοῦ ἦταν γεμάτο ἀγωνία καὶ πειρασμούς. Ὅμως ὁ ἅγιος, παρὰ τὶς ἐρωτήσεις τοῦ πνευματικοῦ του μήπως ἄλλαξε γνώμη, ἐπέμενε στὴν ἀπόφασή του. Ἔξω ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη τὸν ἄφησε, φόρεσε τουρκικὰ ροῦχα καὶ μπῆκε μόνος του στὴν Πόλη. Παρουσιάστηκε στὶς ἀρχὲς καὶ δήλωσε ὅτι εἶναι πρώην ἐξωμότης ποὺ ἔγινε ξανὰ χριστιανός.

Συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὴ φυλακή. Στὸ δρόμο, σὲ ὅποιον χριστιανὸ συναντοῦσε, ἔλεγε: «Συχώρεσε μέ, ἀδελφέ, χριστιανὸς εἶμαι». Τὸν ἐξέθεσαν στὴ διάθεση κάθε μουσουλμάνου ποὺ ἤθελε νὰ μπεῖ στὴ φυλακὴ γιὰ νὰ τὸν δείρει ἢ νὰ τὸν περιγελάσει. Στὴ συνέχεια τὸν μαστίγωσαν δεκαπέντε ἄνθρωποι συγχρόνως, γυρίζοντας τὸν ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ στὴν ἄλλη σὰν παλαιὸ ἀσκί. Ὑποβλήθηκε σὲ ποικίλα φρικτὰ βασανιστήρια γιὰ τρεῖς ἢ τέσσερις μέρες καὶ κατόπιν, μὲ τὸ σῶμα γεμάτο πληγές, ἀπαγχονίστηκε δημόσια μὲ ἐξαιρετικὴ βιαιότητα.

Οἱ χριστιανοὶ πλησίασαν καί, κόβοντας κομμάτια ἀπὸ τὸ κουρελιασμένο τοῦ πουκάμισο, μάζεψαν τὸ αἷμα ποὺ ἔτρεψε ποταμηδὸν ἀπὸ τὸ σεβάσμιο σῶμα του. τρεῖς ἡμέρες μετά, πῆραν τὴν ἄδεια καὶ τὸν κατέβασαν καὶ τὸν ἔθαψαν μὲ τιμὲς ἔξω ἀπὸ τὸ ναὸ τῆς Παναγίας «Χρυσομαλλούσας». Ὁ ἅγιος μαρτύρησε τὸ 1795 καὶ τιμᾶται στὶς 17 Φεβρουαρίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΔΕΩΝ Ο ΚΑΡΑΚΑΛΛΗΝΟΣ

Ὁ βίος του δὲν περιλαμβάνεται στὸ Νέον Μαρτυρολόγιον, ἀλλὰ σὲ ἄλλες ἁγιολογικὲς πηγὲς τῆς ὀρθοδοξίας ποὺ ἀναφέρονται στοὺς Νεομάρτυρες. Παιδὶ φτωχῆς οἰκογένειας ἀπὸ χωριὸ τοῦ νομοῦ Μαγνησίας, μπῆκε στὴν ὑπηρεσία τοῦ Ἀλῆ πασᾶ, ποὺ τὸν ἀπέσπασε βίαια ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του ἐκτιμώντας τὰ προσόντα του. Ἐκεῖ ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὸ περιβάλλον καὶ ἀσπάστηκε τὸ Ἰσλάμ. Ἀργότερα ὅμως μετανόησε, δραπέτευσε καὶ ἐπέστρεψε στὸ πατρικό του σπίτι, ὅπου οἱ γονεῖς τοῦ τὸν δέχτηκαν καὶ τὸν παρηγόρησαν.

Ἀργότερα ἐργάστηκε ὡς οἰκοδόμος στὴν Κρήτη, ἀλλὰ λόγω τῆς ἄσχημης συμπεριφορᾶς τῶν συναδέλφων του, ἔφυγε ἀπὸ κοντά τους καὶ τοῦ πρόσφερε καταφύγιο στὸ σπίτι τοῦ ἕνας ἱερέας, ὁ ὁποῖος καὶ τὸν ἐξομολόγησε. Τρία χρόνια μετὰ ὅμως ὁ προστάτης τοῦ κοιμήθηκε καὶ ὁ νέος ἔφυγε γιὰ τὸ Ἅγιο Ὅρος, ὅπου ἔγινε μοναχός. Λίγα χρόνια μετά, νιώθοντας τὸν πόθο τοῦ μαρτυρίου, ἔρχεται στὸ Βελεστίνο καὶ ζητάει ἀπὸ τὸν παλιό του ἀφέντη νὰ τοῦ ξαναδώσει ἐκεῖνο ποὺ τοῦ στέρησε.

Δικάζεται καὶ ἔρχεται στὸ δικαστήριο φορώντας ἕνα λουλουδένιο στεφάνι καὶ προσφέρει στὸ δικαστὴ ἕνα κόκκινο ἀβγὸ (εἶναι Μ. Παρασκευή). Ἀθῳώνεται ὡς ψυχοπαθής. Μετὰ ἀπὸ περιπέτειες κάνει δεύτερη ὁμολογία καὶ δικάζεται ἀπὸ τὸν πασὰ τοῦ Τυρνάβου. Τὸν διαπομπεύουν γυμνό, τυλιγμένο μὲ προβιὰ προβάτου, καὶ στὸ τέλος τοῦ κόβουν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια καὶ τὸν πετᾶνε ζωντανὸ στὸ βόθρο τοῦ παλατιοῦ, ἀφήνοντας τὸν ἐκεῖ νὰ ξεψυχήσει. Ἦταν 30 Δεκεμβρίου 1818, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἑορτάζεται ἡ μνήμη του.