Ἡ ἀτμόσφαιρα παλλαϊκοῦ πένθους ποὺ ἐπικράτησε στὰ δύο μεγάλα συλλαλητήρια τῶν Τεμπῶν, ἔδειξε μιὰ χώρα ποὺ βρίσκεται σὲ ἐθνικὴ κατάθλιψη καὶ μαζὶ μὲ τοὺς 57 νεκρούς, κλαίει καὶ γιὰ τὴν κατάντια τῆς χώρας. Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ στοιχεῖο ἀποτυπώθηκε καὶ στατιστικὰ στὴν παγκόσμια ἔκθεση Εὐτυχίας 2025, ποὺ στοιχειοθετήθηκε ἀπὸ τὸ Κέντρο Ἐρευνῶν Εὐημερίας τοῦ Πανεπιστήμιου τῆς Ὀξφόρδης.
Ἡ ἔρευνα ἐξετάζει 147 χῶρες καὶ στὸν δείκτη εὐτυχίας τῶν πολιτῶν, ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ 2022 ποὺ βρισκόταν στὴν 58η θέση, ἔχει καταρρεύσει κατὰ 23 ὁλόκληρες θέσεις, εὑρισκόμενη σήμερα στὴν 81η θέση τῆς λίστας. Περισσότερο χαρούμενοι ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, δηλώνουν π.χ. οἱ πολῖτες τῆς σπαρασσόμενης Λιβύης, ἡ Μογγολία, τὸ Μαυροβούνιο, τὸ Κόσοβο, τὸ Καζακστάν, ἡ Γουατεμάλα, τὸ Ὀμάν, ἡ Ὀνδούρα.
Σύμφωνα μὲ ἄλλους δεῖκτες ποὺ ἐξετάζουν κοινωνικὲς ἀξίες τῶν πολιτῶν... ἀνὰ χώρα, οἱ Ἕλληνες εἶναι στὸν πάτο τῆς λίστας ὡς 132οι στὴ γενναιοδωρία στὸν κόσμο, 82οι στὴν παροχὴ βοήθειας σὲ ἄγνωστο καὶ 77οι στὴν κοινωνικὴ στήριξη σὲ συγγενεῖς καὶ φίλους.
Ἔχοντας στὸ νοῦ τὰ παραδοσιακὰ γνωρίσματα τοῦ Ἕλληνα, βλέποντας αὐτοὺς τοὺς δεῖκτες εἶναι σὰν νὰ μιλᾶμε γιὰ ἄλλη χώρα. Γιὰ μιὰ χώρα κατεστραμμένη ποὺ ἀποτελεῖ μιὰ θλιβερὴ σκιὰ τοῦ ἑαυτοῦ της. Τὸ κέφι, τὸ φιλότιμο, ἡ φιλοξενία καὶ ἡ συμπόνια τοῦ Ἕλληνα εἶναι ἀρετὲς ποὺ παγώνουν στὶς καρδιὲς ἑνὸς φτωχοποιημένου λαοῦ. Καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλες ὑπανάπτυκτες χῶρες ποὺ παρὰ τὴ φτώχεια τους οἱ ἄνθρωποι πολεμοῦν τὶς ἀντιξοότητες μὲ χαρὰ καὶ αἰσιοδοξία, οἱ Ἕλληνες φτωχαίνουν παράλληλα καὶ ὑλικὰ καὶ συναισθηματικά.
Θέλω νὰ πιστεύω ὅτι ὁ Ἕλληνας δὲν ἔχει χάσει σὲ τέτοιο βαθμὸ τὸ φιλότιμο ἀπὸ τὴν καρδιά του, ἀλλὰ κυρίως ἔχει παγιδευτεῖ στοὺς τρόπους γιὰ νὰ τὸ ἐκδηλώνει. Ἡ δεκαετία τῶν μνημονίων ἔφερε τὰ «σφιγμένα πορτοφόλια» καὶ ἡ π(λ)ανδημία ἐκπαίδευσε σὲ τρομακτικὸ βαθμὸ τοὺς πολῖτες στὴν «κοινωνία τῶν ἀποστάσεων». Παράλληλα ἦρθε καὶ ἡ woke κουλτούρα νὰ ἀποθεώσει τὶς «διαφορετικότητες», νὰ ντοπάρει τὶς «μοναδικότητες», νὰ τσακίσει τὸ συλλογικὸ πνεῦμα. Μαζὶ ἦρθε καὶ ὁ βομβαρδισμὸς ἀπὸ ψευδεπίγραφες ταμπέλες διχασμοῦ, ποὺ ὡς σήμερα περιγράφουν «ἀκροδεξιούς», «ψεκασμένους», «ὁμοφοβικούς», «ρωσόφιλους», «σκοταδιστὲς» κ.λπ κ.λπ.
Ὅλα αὐτὰ γιὰ μιὰ δεκαπενταετία λειτούργησαν ἀκριβῶς ὅπως λειτουργεῖ ἡ διάσπαση τῶν... ἀτόμων σὲ μιὰ πυρηνικὴ ἔκρηξη. Στὴν προκειμένη περίπτωση τὸ φονικὸ «μανιτάρι» σκέπασε τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, καὶ ἀκόμα πάσχουμε νὰ δοῦμε λίγο ἥλιο ἀπὸ τὸν πυρηνικὸ χειμῶνα ποὺ μᾶς σαρώνει. Ἀπομονωθήκαμε, ἀποξενωθήκαμε, χάθηκαν οἱ δίαυλοι ἐπικοινωνίας, ἐθιστήκαμε στὸ διαδίκτυο, ἐπικράτησε ἡ φοβία τῆς «ὀρθότητας», μπήκαμε σὲ ἀνταγωνισμὸ ποιός θὰ παρουσιαστεῖ τὸ πιὸ θιγμένο «θῦμα», γίναμε καχύποπτοι, παγιδεύτηκαν τὰ αἰσθήματα τοῦ Ἕλληνα σὲ ξενόφερτες φόρμες, σὲ νεοταξικὰ δόκανα ποὺ σμπαραλιάζουν τὸν αὐθορμητισμό μας. Ἀπὸ ἔμψυχα μέλη Χριστοῦ, γίναμε ἀποκλειστικὰ καταναλωτές, χρῆστες (διαδικτύου) καὶ δικαστές.
Ἡ ἔρευνα ἐξετάζει 147 χῶρες καὶ στὸν δείκτη εὐτυχίας τῶν πολιτῶν, ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ 2022 ποὺ βρισκόταν στὴν 58η θέση, ἔχει καταρρεύσει κατὰ 23 ὁλόκληρες θέσεις, εὑρισκόμενη σήμερα στὴν 81η θέση τῆς λίστας. Περισσότερο χαρούμενοι ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, δηλώνουν π.χ. οἱ πολῖτες τῆς σπαρασσόμενης Λιβύης, ἡ Μογγολία, τὸ Μαυροβούνιο, τὸ Κόσοβο, τὸ Καζακστάν, ἡ Γουατεμάλα, τὸ Ὀμάν, ἡ Ὀνδούρα.
Σύμφωνα μὲ ἄλλους δεῖκτες ποὺ ἐξετάζουν κοινωνικὲς ἀξίες τῶν πολιτῶν... ἀνὰ χώρα, οἱ Ἕλληνες εἶναι στὸν πάτο τῆς λίστας ὡς 132οι στὴ γενναιοδωρία στὸν κόσμο, 82οι στὴν παροχὴ βοήθειας σὲ ἄγνωστο καὶ 77οι στὴν κοινωνικὴ στήριξη σὲ συγγενεῖς καὶ φίλους.
Ἔχοντας στὸ νοῦ τὰ παραδοσιακὰ γνωρίσματα τοῦ Ἕλληνα, βλέποντας αὐτοὺς τοὺς δεῖκτες εἶναι σὰν νὰ μιλᾶμε γιὰ ἄλλη χώρα. Γιὰ μιὰ χώρα κατεστραμμένη ποὺ ἀποτελεῖ μιὰ θλιβερὴ σκιὰ τοῦ ἑαυτοῦ της. Τὸ κέφι, τὸ φιλότιμο, ἡ φιλοξενία καὶ ἡ συμπόνια τοῦ Ἕλληνα εἶναι ἀρετὲς ποὺ παγώνουν στὶς καρδιὲς ἑνὸς φτωχοποιημένου λαοῦ. Καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλες ὑπανάπτυκτες χῶρες ποὺ παρὰ τὴ φτώχεια τους οἱ ἄνθρωποι πολεμοῦν τὶς ἀντιξοότητες μὲ χαρὰ καὶ αἰσιοδοξία, οἱ Ἕλληνες φτωχαίνουν παράλληλα καὶ ὑλικὰ καὶ συναισθηματικά.
Θέλω νὰ πιστεύω ὅτι ὁ Ἕλληνας δὲν ἔχει χάσει σὲ τέτοιο βαθμὸ τὸ φιλότιμο ἀπὸ τὴν καρδιά του, ἀλλὰ κυρίως ἔχει παγιδευτεῖ στοὺς τρόπους γιὰ νὰ τὸ ἐκδηλώνει. Ἡ δεκαετία τῶν μνημονίων ἔφερε τὰ «σφιγμένα πορτοφόλια» καὶ ἡ π(λ)ανδημία ἐκπαίδευσε σὲ τρομακτικὸ βαθμὸ τοὺς πολῖτες στὴν «κοινωνία τῶν ἀποστάσεων». Παράλληλα ἦρθε καὶ ἡ woke κουλτούρα νὰ ἀποθεώσει τὶς «διαφορετικότητες», νὰ ντοπάρει τὶς «μοναδικότητες», νὰ τσακίσει τὸ συλλογικὸ πνεῦμα. Μαζὶ ἦρθε καὶ ὁ βομβαρδισμὸς ἀπὸ ψευδεπίγραφες ταμπέλες διχασμοῦ, ποὺ ὡς σήμερα περιγράφουν «ἀκροδεξιούς», «ψεκασμένους», «ὁμοφοβικούς», «ρωσόφιλους», «σκοταδιστὲς» κ.λπ κ.λπ.
Ὅλα αὐτὰ γιὰ μιὰ δεκαπενταετία λειτούργησαν ἀκριβῶς ὅπως λειτουργεῖ ἡ διάσπαση τῶν... ἀτόμων σὲ μιὰ πυρηνικὴ ἔκρηξη. Στὴν προκειμένη περίπτωση τὸ φονικὸ «μανιτάρι» σκέπασε τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, καὶ ἀκόμα πάσχουμε νὰ δοῦμε λίγο ἥλιο ἀπὸ τὸν πυρηνικὸ χειμῶνα ποὺ μᾶς σαρώνει. Ἀπομονωθήκαμε, ἀποξενωθήκαμε, χάθηκαν οἱ δίαυλοι ἐπικοινωνίας, ἐθιστήκαμε στὸ διαδίκτυο, ἐπικράτησε ἡ φοβία τῆς «ὀρθότητας», μπήκαμε σὲ ἀνταγωνισμὸ ποιός θὰ παρουσιαστεῖ τὸ πιὸ θιγμένο «θῦμα», γίναμε καχύποπτοι, παγιδεύτηκαν τὰ αἰσθήματα τοῦ Ἕλληνα σὲ ξενόφερτες φόρμες, σὲ νεοταξικὰ δόκανα ποὺ σμπαραλιάζουν τὸν αὐθορμητισμό μας. Ἀπὸ ἔμψυχα μέλη Χριστοῦ, γίναμε ἀποκλειστικὰ καταναλωτές, χρῆστες (διαδικτύου) καὶ δικαστές.
Νὰ ξαναβροῦμε τὸ ἅγιο φιλότιμο
Ἂν ὀφείλει κάπου αὐτὸς ὁ λαὸς τὴν ἐπιβίωση τοῦ φιλότιμου του, αὐτὴ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία ποὺ στέκεται ὡς κυματοθραύστης νὰ θυμίζει τὶς ἀξίες ποὺ πρέπει νὰ προστατευτοῦν σὲ αὐτὸ τὸ ταλαίπωρο ἔθνος. Ἂν θέλει κάποιος νὰ δεῖ ἔμπρακτο φιλότιμο, ἂς πάει σὲ μιὰ ἐνορία τὴν Κυριακὴ ὅταν ὁ παπᾶς θὰ καλεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ βοηθήσουν μὲ τὸν ὀβολό τους τὶς φιλανθρωπικὲς δράσεις τῆς ἐκκλησίας. Θὰ δεῖ τὸν δίσκο νὰ γεμίζει σὲ λίγα λεπτὰ μὲ ἀγάπη «ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας», καὶ προκαλῶ ὁποιονδήποτε νὰ μοῦ πεῖ ποὺ ἀλλοῦ στὴν κοινωνία συμβαίνει τέτοιο πρᾶγμα, τόσο αὐθόρμητα, τόσο πηγαῖα, τόσο ἀβίαστα καὶ σὲ τόσο μεγάλη κλίμακα.
Ὁ θεματοφύλακας τοῦ φιλότιμου, τῆς ὑψηλότερης ἀξίας ποὺ διέκρινε πάντα τὸν Ἕλληνα, εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστη. Τὸ ἅγιο φιλότιμο εἶναι ἡ ἀξία ποὺ ἐξύψωνε πάνω ἀπ’ ὅλες ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὡς βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴν πνευματικὴ προκοπὴ τοῦ ἀνθρώπου.
Τί θὰ ἀπαντοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος γιὰ τὴν ἐθνικὴ κατάθλιψη ποὺ βιώνουμε; Ὅτι ἡ ἀληθινὴ χαρὰ πηγάζει ἀπὸ τὸ φιλότιμο, ὡς πράξη θυσιαστικὴ γιὰ τὸν συνάνθρωπο καὶ τὸν Θεό. Σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο, τὸ φιλότιμο «εἶναι εὐλαβικὸ ἀπόσταγμα τῆς καλοσύνης, αὐθόρμητο πνεῦμα θυσίας, λαμπικαρισμένη ἀγάπη τοῦ ταπεινοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ὁποίου ἡ καρδιὰ εἶναι γεμάτη ἀπὸ μεγάλη εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους του καὶ ἀπὸ πνευματικὴ λεπτότητα καὶ ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἀνταποδώσει καὶ τὴν παραμικρὴ καλοσύνη ποὺ τοῦ προσφέρουν οἱ ἄλλοι». Ἔτσι «ὁ φιλότιμος βομβαρδίζεται ἀπὸ εὐλογία, ἐνῷ ὁ γκρινιάρης γεννᾶ κακομοιριά».
Δεκάδες χρόνια πρὶν τὶς περισπούδαστες ἐκθέσεις της Ὀξφόρδης, ὁ Ἅγιος κατανοοῦσε μὲ τὴ φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅτι ὁ «δείκτης» τῆς εὐτυχίας ἑνὸς λαοῦ εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένος μὲ τὸν κοινωνικὸ «δείκτη» τοῦ φιλότιμου. Ἡ δυστυχία μας ὀφείλεται σὲ παγιδευμένα αἰσθήματα, καταπιεσμένο φιλότιμο, ποὺ ἐγκλωβίζεται κάτω ἀπὸ δεκάδες φίλτρα ἐγωιστικῆς αὐτοσυντήρησης καὶ φόβου. Ἑνὸς φόβου ποὺ ὀφείλεται στὴν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό, ποὺ μὲ τὴ σειρά της ὀφείλεται στὴ λατρεία τοῦ θελήματός μας.
Ὁ φιλότιμος ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα Θεοῦ, ἀφοῦ Ἐκεῖνος ἔπραξε τὴν ὕστατη πράξη θυσίας γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ κατ' ἐξοχὴν φιλότιμος, ὅπως λέει καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στόν – ἄφταστης ὀμορφιᾶς – Κατηχητικὸ λόγο του: «φιλότιμος γὰρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τὸν ἔσχατον καθάπερ καὶ τὸν πρῶτον».
Ἐμεῖς φτάσαμε σήμερα νὰ μὴν ἐλεοῦμε οὔτε τὸν ἔσχατο ἀναγκεμένο, οὔτε τὸν πρῶτο, οὔτε κανέναν. Ἀκόμα καὶ αὐτὴ τὴ φτωχὴ σοδιὰ αἰσθημάτων ποὺ παράγει ἡ καρδιά μας, τὴ στοιβάζουμε σὲ «ἀποθῆκες» ὑπερπροστασίας, ἐκεῖ ὅπου τὴν τρώει ὁ σκόρος τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ οἱ κλέφτες τῶν κοσμικῶν μεριμνῶν.
Χάνουμε τὸ θυσιαστικὸ φιλότιμο καὶ ἐθιστήκαμε στὶς συναισθηματικὲς δοσοληψίες ἢ ἀκόμα πιὸ πέρα στὸ νὰ εἰσπράττουμε μόνο καὶ νὰ μὴ δίνουμε τίποτα. Κατρακυλᾶμε στοὺς δεῖκτες εὐτυχίας, γιατί ἀποσπόμαστε ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Θεοῦ καὶ σμικρυνόμαστε, γινόμαστε μικροὶ καὶ μικρόψυχοι, ἐπιδερμίδες χωρὶς περιεχόμενο.
Καμία εὐτυχία δὲν μπορεῖ νὰ θεμελιωθεῖ χωρὶς φιλότιμο καὶ ἂν θέλουμε νὰ σώσουμε τὸ θησαυρὸ τῆς παλιᾶς χαρούμενης Ἑλλάδας, ἐκεῖ βρίσκεται τὸ κλειδί. Σὲ αὐτὸ συναινοῦσε καὶ ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὅταν ἔλεγε: «Νὰ κινεῖσαι παντοῦ μὲ φιλότιμο, γιατί σ’ αὐτὴν τὴν συχνότητα κινοῦνται ὁ Χριστός, ἡ Παναγία, οἱ Ἅγιοι... Χωρὶς φιλότιμο δὲν ἔρχεται ἡ θεία Χάρις».
Ὁ θεματοφύλακας τοῦ φιλότιμου, τῆς ὑψηλότερης ἀξίας ποὺ διέκρινε πάντα τὸν Ἕλληνα, εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστη. Τὸ ἅγιο φιλότιμο εἶναι ἡ ἀξία ποὺ ἐξύψωνε πάνω ἀπ’ ὅλες ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὡς βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴν πνευματικὴ προκοπὴ τοῦ ἀνθρώπου.
Τί θὰ ἀπαντοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος γιὰ τὴν ἐθνικὴ κατάθλιψη ποὺ βιώνουμε; Ὅτι ἡ ἀληθινὴ χαρὰ πηγάζει ἀπὸ τὸ φιλότιμο, ὡς πράξη θυσιαστικὴ γιὰ τὸν συνάνθρωπο καὶ τὸν Θεό. Σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο, τὸ φιλότιμο «εἶναι εὐλαβικὸ ἀπόσταγμα τῆς καλοσύνης, αὐθόρμητο πνεῦμα θυσίας, λαμπικαρισμένη ἀγάπη τοῦ ταπεινοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ὁποίου ἡ καρδιὰ εἶναι γεμάτη ἀπὸ μεγάλη εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους του καὶ ἀπὸ πνευματικὴ λεπτότητα καὶ ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἀνταποδώσει καὶ τὴν παραμικρὴ καλοσύνη ποὺ τοῦ προσφέρουν οἱ ἄλλοι». Ἔτσι «ὁ φιλότιμος βομβαρδίζεται ἀπὸ εὐλογία, ἐνῷ ὁ γκρινιάρης γεννᾶ κακομοιριά».
Δεκάδες χρόνια πρὶν τὶς περισπούδαστες ἐκθέσεις της Ὀξφόρδης, ὁ Ἅγιος κατανοοῦσε μὲ τὴ φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅτι ὁ «δείκτης» τῆς εὐτυχίας ἑνὸς λαοῦ εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένος μὲ τὸν κοινωνικὸ «δείκτη» τοῦ φιλότιμου. Ἡ δυστυχία μας ὀφείλεται σὲ παγιδευμένα αἰσθήματα, καταπιεσμένο φιλότιμο, ποὺ ἐγκλωβίζεται κάτω ἀπὸ δεκάδες φίλτρα ἐγωιστικῆς αὐτοσυντήρησης καὶ φόβου. Ἑνὸς φόβου ποὺ ὀφείλεται στὴν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό, ποὺ μὲ τὴ σειρά της ὀφείλεται στὴ λατρεία τοῦ θελήματός μας.
Ὁ φιλότιμος ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα Θεοῦ, ἀφοῦ Ἐκεῖνος ἔπραξε τὴν ὕστατη πράξη θυσίας γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ κατ' ἐξοχὴν φιλότιμος, ὅπως λέει καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στόν – ἄφταστης ὀμορφιᾶς – Κατηχητικὸ λόγο του: «φιλότιμος γὰρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τὸν ἔσχατον καθάπερ καὶ τὸν πρῶτον».
Ἐμεῖς φτάσαμε σήμερα νὰ μὴν ἐλεοῦμε οὔτε τὸν ἔσχατο ἀναγκεμένο, οὔτε τὸν πρῶτο, οὔτε κανέναν. Ἀκόμα καὶ αὐτὴ τὴ φτωχὴ σοδιὰ αἰσθημάτων ποὺ παράγει ἡ καρδιά μας, τὴ στοιβάζουμε σὲ «ἀποθῆκες» ὑπερπροστασίας, ἐκεῖ ὅπου τὴν τρώει ὁ σκόρος τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ οἱ κλέφτες τῶν κοσμικῶν μεριμνῶν.
Χάνουμε τὸ θυσιαστικὸ φιλότιμο καὶ ἐθιστήκαμε στὶς συναισθηματικὲς δοσοληψίες ἢ ἀκόμα πιὸ πέρα στὸ νὰ εἰσπράττουμε μόνο καὶ νὰ μὴ δίνουμε τίποτα. Κατρακυλᾶμε στοὺς δεῖκτες εὐτυχίας, γιατί ἀποσπόμαστε ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Θεοῦ καὶ σμικρυνόμαστε, γινόμαστε μικροὶ καὶ μικρόψυχοι, ἐπιδερμίδες χωρὶς περιεχόμενο.
Καμία εὐτυχία δὲν μπορεῖ νὰ θεμελιωθεῖ χωρὶς φιλότιμο καὶ ἂν θέλουμε νὰ σώσουμε τὸ θησαυρὸ τῆς παλιᾶς χαρούμενης Ἑλλάδας, ἐκεῖ βρίσκεται τὸ κλειδί. Σὲ αὐτὸ συναινοῦσε καὶ ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὅταν ἔλεγε: «Νὰ κινεῖσαι παντοῦ μὲ φιλότιμο, γιατί σ’ αὐτὴν τὴν συχνότητα κινοῦνται ὁ Χριστός, ἡ Παναγία, οἱ Ἅγιοι... Χωρὶς φιλότιμο δὲν ἔρχεται ἡ θεία Χάρις».
Χωρίς αληθινό Χριστό έρχονται και τα χειρότερα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπομακρυνθηκαμε ολοι απ τον λογο του Θεου και λουζομαστε τις συνέπειες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπεύθυνη αποκλειστικώς ΜΜΕ και πολιτικό σύστημα
ΑπάντησηΔιαγραφή