Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 κατὰ τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ὑπῆρξε ἡ ἐπιτυχημένη ἔνοπλη ἐξέγερση ποὺ πραγματοποίησαν οἱ πρόγονοί μας, ἔπειτα ἀπὸ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1453. Μετὰ τὸ προαναφερθὲν θλιβερὸ γεγονός, πραγματοποιήθηκαν ἄλλες 123 ἠρωϊκὲς ἐξεγέρσεις (κατὰ τὸν Κων. Σάθα), οἱ ὁποῖες δυστυχῶς πνίγηκαν στὸ αἷμα. Ἐπὶ περίπου 400 ἔτη, οἱ Ρωμηοὶ βίωναν καθεστὼς δουλείας, μία καθημερινότητα γεμάτη ταπεινώσεις, ὅπου ἄλλοτε πλήρωναν κεφαλικὸ φόρο (χαράτσι), ἄλλοτε βίαιους ἐξισλαμισμοὺς καὶ ἄλλοτε κατέβαλαν βαρὺ φόρο αἵματος. Ἡ τουρκοκρατία ἦταν ἀδιαμφισβήτητα ἕνα καθεστὼς διωγμῶν, ἐγκλημάτων, καταπίεσης, φόβου καὶ τρόμου κατὰ τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴν Ὑψηλὴ Πύλη.
Μολαταῦτα, παρὰ τὶς σκληρὲς καὶ ἀντίξοες συνθῆκες, οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι εἶχαν ἀστείρευτη πίστη στὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, καθὼς καὶ στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Πέρασαν τὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως, ἀναμένοντας μὲ ἰώβεια ὑπομονὴ... τὴν ἅγια ἡμέρα τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἐθνικῆς ἀποκατάστασης. Οἱ σκλαβωμένοι Ἕλληνες ἔπαιρναν δύναμη καὶ ἐλπίδα ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὑπῆρξε ἡ «Φρουρὸς καὶ Τροφὸς» τοῦ ἔθνους στοὺς σκοτεινοὺς αἰῶνες τῆς τουρκοκρατίας.
Ὡστόσο, ὁρισμένοι προσπαθοῦν γιὰ διάφορους λόγους σκοπιμότητας νὰ τοποθετήσουν τὴν ἑλληνικὴ ἐθνεγερσία ὡς ἀντίστοιχη τῆς γαλλικῆς κοινωνικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1789. Ὀφείλουμε νὰ ἀναφέρουμε ὅτι αὐτὴ ἡ τοποθέτηση εἶναι ἐσφαλμένη γιὰ πολλοὺς καὶ διαφόρους λόγους.
Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι ἡ Γαλλικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1789 ὑπῆρξε ἕνα κομβικὸ γεγονὸς γιὰ τὴν παγκόσμια ἱστορία. Ἐν τούτοις, πέρα ἀπὸ τὶς φιλελεύθερες ἰδέες, δὲν διέθετε τὸ ἴδιο ὑπόβαθρο μὲ αὐτὸ τῆς ἑλληνικῆς Παλιγγενεσίας τοῦ 1821. Τοῦτο διαπιστώνεται καὶ ἀπὸ ὅσα ἀκολούθησαν μὲ ἀποκορύφωμα τὸν ἀντιχριστιανικὸ καὶ ἀντικληρικὸ χαρακτῆρα της. Ὁ Μαξιμιλιανὸς Ροβεσπιέρος, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τῆς γαλλικῆς ἐπαναστάσεως, εἶχε ἐπιβάλλει τὴ λατρεία τοῦ «Ὑπέρτατου Ὄντος» καὶ ἵδρυσε «ναοὺς» γιὰ τὴ λατρεία του, ἀντικαθιστῶντας μὲ αὐτὸ τὸν Χριστιανισμὸ στὴ Γαλλία. Ὁ ἴδιος καὶ οἱ ὁμοϊδεάτες του, μέσῳ τῶν μαζικῶν ἀποκεφαλισμῶν τῶν πολιτικῶν τους ἀντιπάλων στὴ λαιμητόμο, προσπάθησαν νὰ ἐπιβάλλουν τὶς δοξασίες τους. Ἔπειτα, ἐπακολούθησε ἡ περίοδος τῆς τρομοκρατίας καὶ τοῦ ὁλοκαυτώματος τῆς Βανδέας (1793-1794).
Ὁ μεγάλος διδάσκαλος τοῦ Γένους Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος (1721-1813), σύγχρονος τῶν ὅσων συνέβησαν στὴ Γαλλία, κατακεραύνωσε τὴ γαλλικὴ ἐπανάσταση καὶ ὅσα ἀντιχριστιανικὰ πρέσβευε μὲ τὸ ἔργο του «Χριστιανικὴ ἀπολογία» (1798). Στηλίτευσε τὴν ἀλλοτρίωση τῶν Γάλλων, πού, ἀπὸ βαπτισμένοι Χριστιανοὶ μεταστράφηκαν, γινόμενοι οὐσιαστικὰ ἄθεοι, ἀπορρίπτοντας τὴν Χριστιανικὴ πίστη τους ἕνεκα τῆς «θρησκείας τῆς Λογικῆς». Ἔγραφε χαρακτηριστικά: «Οἱ σημερινοὶ Γάλλοι θέλησαν νὰ ἀποβάλλουν αὐτὴν τὴν ἀρχαιότατη Πίστη καὶ νὰ γίνουν ὅλοι ἄθεοι»... «Γιὰ τὴν Λιμπερτὰ ἀθεΐα, γιὰ τὴν Λιμπερτὰ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ». Οἱ Γάλλοι ἐπαναστάτες εἶχαν ἀποβάλει κάθε «φόβο» (Θεοῦ) καὶ «ἐλπίδα» στὸν Τριαδικὸ Θεό.
Παράλληλα, τόνιζε στοὺς πιστοὺς «νὰ φεύγετε ὅσον δυνάσθε τὸν Βολταὶρ καὶ τοὺς Βολταιριστάς». Ἐπίσης, ἡ βασιλοκτονία τοῦ Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, κατὰ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο, ἦταν πράξη ἀντιχριστιανικὴ καὶ βδελυρή.
Σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τοὺς Γάλλους ἐπαναστάτες, ἀξίζει νὰ τονισθεῖ ὅτι ἡ ἑλληνικὴ ἐθνεγερσία ἔγινε μὲ κοινὴ συνισταμένη τὴ χριστιανικὴ (ὀρθόδοξη) πίστη τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821. Πρόσωπα ὅπως ὁ Ἀρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ ἱστορικὸς Κων/νὸς Παπαρρηγόπουλος ἔχουν ἀναφέρει ὅτι ἡ ἑλληνικὴ ἐπανάσταση ἔγινε «ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος», «Γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία». Ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ ἀπαντῶντας στὸν Ἄγγλο Ναύαρχο Χάμιλτον ἀνέφερε ξεκάθαρα τὸ χαρακτῆρα της:
«Ἐμεῖς καπετὰν Ἄμιλτων, ποτὲ συμβιβασμὸ δὲν ἐκάμαμεν μὲ τοὺς Τούρκους. Ἄλλους ἔκαψε, ἄλλους ἐσκλάβωσε μὲ τὸ σπαθί του, καὶ ἄλλοι, καθὼς ἐμεῖς, ἐζούσαμε ἐλεύθεροι ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά. Ὁ Βασιλεύς μας ἐσκοτώθη, καμία συνθήκη δὲν ἔκαμε. Ἡ φρουρά Του εἶχεν παντοτινὸν πόλεμον μὲ τοὺς Τούρκους καὶ δύο φρούρια ἦσαν ἀνυπότακτα».
Συμπερασματικά, κατόπιν τῶν προαναφερομένων στοιχείων ἀναντίρρητα προκύπτει ὅτι ὁ ἀγῶνας τοῦ 1821 ἦταν πανεθνικὸς μὲ κοινὸ πόθο τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν Ὀθωμανῶν ὅλων τῶν ὑπόδουλων Ρωμηῶν, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἄλλοτε πρωτεύουσας τῆς Μεσαιωνικῆς Ἑλληνικῆς (Βυζαντινῆς) Αὐτοκρατορίας. Παράλληλα, ὁ ἱερὸς κλῆρος καὶ κυρίως ἡ πίστη στὸν Τριαδικὸ Θεὸ ἦταν αὐτὴ ποὺ κράτησε ἀναμμένη τὴν ἐλπίδα τῶν ὑπόδουλων γιὰ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸν βάρβαρο κατακτητή. Τοῦτο ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν Νεομαρτύρων ποὺ μὲ τὴ ζωή τους πλήρωσαν τὴν πίστη τους στὸν Χριστό. Ἡ ἐθνεγερσία τοῦ 1821 ἦταν ἕνα θαῦμα, ἕνα θεϊκὸ δῶρο πρὸς τὸν τότε φιλόθεο Ἑλληνικὸ λαό, ὅσο εἶχε ὁμόνοια. Ἄραγε οἱ σημερινοὶ νέο-Ἕλληνες ἐνστερνίζονται ἀκόμα τὶς ἀξίες τῶν προγόνων μας τοῦ 1821 ἢ υἱοθέτησαν τὶς ἰδέες τῆς Γαλλικῆς ἐπαναστάσεως;
biblosistoriaΜολαταῦτα, παρὰ τὶς σκληρὲς καὶ ἀντίξοες συνθῆκες, οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι εἶχαν ἀστείρευτη πίστη στὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, καθὼς καὶ στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Πέρασαν τὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως, ἀναμένοντας μὲ ἰώβεια ὑπομονὴ... τὴν ἅγια ἡμέρα τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἐθνικῆς ἀποκατάστασης. Οἱ σκλαβωμένοι Ἕλληνες ἔπαιρναν δύναμη καὶ ἐλπίδα ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὑπῆρξε ἡ «Φρουρὸς καὶ Τροφὸς» τοῦ ἔθνους στοὺς σκοτεινοὺς αἰῶνες τῆς τουρκοκρατίας.
 |
| Ὁ Παναγιώτης Κεφαλὰς ὑψώνει τὴν ἑλληνικὴ σημαία στὸ φρούριο τῆς Τριπολιτσὰς ἀμέσως μετὰ τὴ νικηφόρα πολιορκία-Λιθογραφία τοῦ Peter von Hess, Μόναχο, 1852. |
Ὡστόσο, ὁρισμένοι προσπαθοῦν γιὰ διάφορους λόγους σκοπιμότητας νὰ τοποθετήσουν τὴν ἑλληνικὴ ἐθνεγερσία ὡς ἀντίστοιχη τῆς γαλλικῆς κοινωνικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1789. Ὀφείλουμε νὰ ἀναφέρουμε ὅτι αὐτὴ ἡ τοποθέτηση εἶναι ἐσφαλμένη γιὰ πολλοὺς καὶ διαφόρους λόγους.
Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι ἡ Γαλλικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1789 ὑπῆρξε ἕνα κομβικὸ γεγονὸς γιὰ τὴν παγκόσμια ἱστορία. Ἐν τούτοις, πέρα ἀπὸ τὶς φιλελεύθερες ἰδέες, δὲν διέθετε τὸ ἴδιο ὑπόβαθρο μὲ αὐτὸ τῆς ἑλληνικῆς Παλιγγενεσίας τοῦ 1821. Τοῦτο διαπιστώνεται καὶ ἀπὸ ὅσα ἀκολούθησαν μὲ ἀποκορύφωμα τὸν ἀντιχριστιανικὸ καὶ ἀντικληρικὸ χαρακτῆρα της. Ὁ Μαξιμιλιανὸς Ροβεσπιέρος, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τῆς γαλλικῆς ἐπαναστάσεως, εἶχε ἐπιβάλλει τὴ λατρεία τοῦ «Ὑπέρτατου Ὄντος» καὶ ἵδρυσε «ναοὺς» γιὰ τὴ λατρεία του, ἀντικαθιστῶντας μὲ αὐτὸ τὸν Χριστιανισμὸ στὴ Γαλλία. Ὁ ἴδιος καὶ οἱ ὁμοϊδεάτες του, μέσῳ τῶν μαζικῶν ἀποκεφαλισμῶν τῶν πολιτικῶν τους ἀντιπάλων στὴ λαιμητόμο, προσπάθησαν νὰ ἐπιβάλλουν τὶς δοξασίες τους. Ἔπειτα, ἐπακολούθησε ἡ περίοδος τῆς τρομοκρατίας καὶ τοῦ ὁλοκαυτώματος τῆς Βανδέας (1793-1794).
 |
| Πίνακας ποὺ εἰκονίζει τον Ροβεσπιέρο νὰ ἀποκεφαλίζει στὴν γκιλοτίνα τὸν ἐκτελεστὴ ποὺ ἴδιος εἶχε ἐπιλέξει ἀφοῦ εἶχε ἐκτελέσει ὁποιονδήποτε ἄλλο στὴ Γαλλία. Ἔργο ἀνώνυμου ζωγράφου τοῦ 1794. (πηγή: https://www.worldhistory.org/) |
Παράλληλα, τόνιζε στοὺς πιστοὺς «νὰ φεύγετε ὅσον δυνάσθε τὸν Βολταὶρ καὶ τοὺς Βολταιριστάς». Ἐπίσης, ἡ βασιλοκτονία τοῦ Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, κατὰ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο, ἦταν πράξη ἀντιχριστιανικὴ καὶ βδελυρή.
 |
| Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος (1721-1813) |
«Ἐμεῖς καπετὰν Ἄμιλτων, ποτὲ συμβιβασμὸ δὲν ἐκάμαμεν μὲ τοὺς Τούρκους. Ἄλλους ἔκαψε, ἄλλους ἐσκλάβωσε μὲ τὸ σπαθί του, καὶ ἄλλοι, καθὼς ἐμεῖς, ἐζούσαμε ἐλεύθεροι ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά. Ὁ Βασιλεύς μας ἐσκοτώθη, καμία συνθήκη δὲν ἔκαμε. Ἡ φρουρά Του εἶχεν παντοτινὸν πόλεμον μὲ τοὺς Τούρκους καὶ δύο φρούρια ἦσαν ἀνυπότακτα».
Συμπερασματικά, κατόπιν τῶν προαναφερομένων στοιχείων ἀναντίρρητα προκύπτει ὅτι ὁ ἀγῶνας τοῦ 1821 ἦταν πανεθνικὸς μὲ κοινὸ πόθο τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν Ὀθωμανῶν ὅλων τῶν ὑπόδουλων Ρωμηῶν, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἄλλοτε πρωτεύουσας τῆς Μεσαιωνικῆς Ἑλληνικῆς (Βυζαντινῆς) Αὐτοκρατορίας. Παράλληλα, ὁ ἱερὸς κλῆρος καὶ κυρίως ἡ πίστη στὸν Τριαδικὸ Θεὸ ἦταν αὐτὴ ποὺ κράτησε ἀναμμένη τὴν ἐλπίδα τῶν ὑπόδουλων γιὰ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸν βάρβαρο κατακτητή. Τοῦτο ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν Νεομαρτύρων ποὺ μὲ τὴ ζωή τους πλήρωσαν τὴν πίστη τους στὸν Χριστό. Ἡ ἐθνεγερσία τοῦ 1821 ἦταν ἕνα θαῦμα, ἕνα θεϊκὸ δῶρο πρὸς τὸν τότε φιλόθεο Ἑλληνικὸ λαό, ὅσο εἶχε ὁμόνοια. Ἄραγε οἱ σημερινοὶ νέο-Ἕλληνες ἐνστερνίζονται ἀκόμα τὶς ἀξίες τῶν προγόνων μας τοῦ 1821 ἢ υἱοθέτησαν τὶς ἰδέες τῆς Γαλλικῆς ἐπαναστάσεως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου