Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Πόσο στενάχωρο εἶναι αὐτὸ τὸ σημεῖο τῶν καιρῶν μας! Στὶς ἅγιες μέρες τῶν Χριστουγέννων καὶ στὸ κατώφλι τοῦ νέου χρόνου, ἀντὶ νὰ καμαρώνουμε γιὰ μιὰ νεολαία μὲ ὄνειρα γιὰ ζωή, ἔχουμε χιλιάδες ἀνήλικους νὰ τρεκλίζουν ἀπὸ τὸ ἀλκοὸλ στὰ κέντρα διασκέδασης.
Μάστιγα γίνεται ἡ χρήση ἀλκοὸλ ἀπὸ ἀνήλικους, ποὺ ἔρχεται σὲ συνάφεια μὲ τὴν ἐκτίναξη τῆς χρήσης ψυχοφαρμάκων καὶ τὴν καταφυγὴ σὲ ψυχολόγους καὶ ψυχιάτρους.
Παιδιὰ μὲ τσακισμένο ἠθικὸ ποὺ ὑποδέχτηκαν τὸ νέο... ἔτος μὲ μιὰ ἄρνηση τῆς πραγματικότητας, μὲ μιὰ ἀποδοκιμασία τοῦ κόσμου ποὺ τοὺς ἑτοιμάσαμε, μὲ μιὰ κραυγὴ βοήθειας γιὰ τὰ ἀδιέξοδα ποὺ τοὺς φέραμε, μὲ μιὰ ἀνάγκη ἀπόδρασης ἀπὸ τὴν πνευματικὴ φυλακὴ ποὺ τὰ καταδικάσαμε.
Ἀτελείωτα τὰ περιστατικὰ μέθης ἀνηλίκων στὶς γιορτὲς ποὺ περάσανε. Παιδιὰ 13 – 14 χρονῶν δηλητηριάζονται μὲ τὰ ποτὰ καὶ φτάνουν ἀκόμα καὶ νὰ διασωληνωθοῦν σὲ ἡμικωματώδη κατάσταση μὲ τὴ ζωή τους νὰ κινδυνεύει. Ὁ βωμὸς τῆς ἀσφάλτου θερίζει δεκάδες ζωὲς μεθυσμένων παιδιῶν ποὺ πατοῦν γκάζι ὁλοταχῶς γιὰ τὸν τάφο. Πιὸ εὔκολα βρίσκουν οἱ Ἀρχὲς τοὺς ἀνεύθυνους γονεῖς γιὰ νὰ τοὺς συλλάβουν, παρὰ ἐκεῖνα τὰ ταλαίπωρα παιδιὰ ποὺ ἐνδόμυχα παρακαλοῦν γιὰ λίγη σημασία καὶ δὲν τὴν βρίσκουν.
Δὲν ἀποτελεῖ ἔκπληξη αὐτὸ ποὺ συμβαίνει, ἀλλὰ νομοτελειακὸ πλήρωμα τῶν ἐγκλημάτων μας. Τὸ κράτος φόρτωσε στοὺς ὤμους τῶν παιδιῶν ὅλα τὰ βάρη τοῦ διεστραμμένου μας κόσμου, καὶ τώρα ἀπορεῖ δῆθεν γιατί «κλατάρουν».
Ἀπὸ τὸ δημοτικὸ τὸ παιδὶ ἐκπαιδεύεται νὰ «δείχνεται», πρέπει νὰ «ἀρέσει», πρέπει νὰ κάνει τὴ «διαφορά», πρέπει νὰ ἐξερευνήσει νοσηροὺς «προσανατολισμούς», πρέπει νὰ ἐπιδιώκει σὲ βαθμὸ ὑστερίας τὰ ὑλικὰ «θέλω» του, πρέπει νὰ μετράει τὸ μπόϊ του σὲ «likes» καὶ «views», πρέπει νὰ ἀνακαλύπτει λόγους γιὰ νὰ διαχωρίζεται ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους καὶ ποτὲ νὰ ἑνώνεται. Πρέπει νὰ μάθει στὸ πρόχειρο, τὸ γρήγορο, τὸ ἕτοιμο, τὸ ἀκούραστο, τὸ ἐφήμερο, τὸ ρηχό, τὸ ἀπροβλημάτιστο, τὸ ἀπατηλό.
Τὸ παιδὶ τρέχει ἀσταμάτητα πίσω ἀπὸ τὸν πλασματικὸ κόσμο τοῦ διαδικτύου καὶ ποτὲ δὲν τὸν φτάνει. Πασχίζει νὰ ἱκανοποιήσει τὰ φευγαλέα βλέμματα τοῦ κόσμου καὶ δὲν βρίσκει γαλήνη στὸ ἕνα καὶ μοναδικὸ βλέμμα ποὺ ἀκτινοβολὰ αἰωνιότητα, τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ. Καὶ χωρὶς Θεό, τίποτα δὲν εὐαρεστεῖ τὴν ψυχούλα του. Τίποτα δὲν γεμίζει τὰ ψυχικὰ κενά, ποὺ γίνονται ὅλο καὶ μεγαλύτερα, ὅλο καὶ πιὸ ἐπίπονα.
Καὶ ἀφοῦ βάλθηκαν οἱ ἄρχοντες νὰ πονηρέψουν πρόωρα τὰ παιδιὰ μὲ τὶς ἐνήλικες ἀκαθαρσίες, ἐμφανίζουν τώρα καὶ τὴν ἴδια ἀλλεργία γιὰ τὴ ζωὴ ποὺ ἔχουν οἱ «μεγάλοι». Καὶ τὴν καταπολεμοῦν μὲ τοὺς ἴδιους ἀδιέξοδους ἐθισμούς. Καταφεύγοντας σὲ ἀλκοόλ, σὲ οὐσίες, σὲ βία καὶ σὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο ναρκωτικὸ ποὺ τοὺς προσφέρει ψεύτικη δύναμη καὶ διαφυγὴ ἀπὸ τὴν κενὴ πραγματικότητα.
Θὰ πεῖ κανείς, εἶναι πρωτόγνωρο τὰ παιδιὰ νὰ κάνουν ἐφηβικὴ «ἐπανάσταση» μὲ τὸ ἀλκοόλ; Ὄχι, ἀλλὰ ποτὲ ξανὰ δὲν τὴν ἔκαναν σὲ τόσο ἀποξενωμένη καὶ ἐχθρικὴ κοινωνία. Ποτὲ ξανὰ δὲν ἦταν τόσο πολλὲς οἱ ἀδιάφορες οἰκογένειες, ποτὲ ξανὰ τὸ κράτος δὲν εἶχε τόσο ἐνεργὸ ρόλο ὑπονομευτῆ, ποτὲ ξανὰ οἱ πειρασμοὶ δὲν ἦταν τόσο ἰσχυροί, τόσο ἄμεσοι καὶ τόσο προσβάσιμοι, ποτὲ ξανὰ δὲν κυριαρχοῦσαν τόσο φαῦλα πρότυπα. Καὶ ποτὲ ξανὰ δὲν εἶχε φορέσει τὸ κακὸ τὴ μάσκα τοῦ καλοῦ, ὅσο στὴν ἐποχή μας.
Διαλυμένες οἰκογένειες, ἀμεριμνησία καὶ ἀπάθεια ἀπὸ γονιούς, κατεδαφισμένο βιοτικὸ ἐπίπεδο, ἀκρίβεια, πενιχροὶ μισθοί, πολλὲς ὧρες ἐργασίας, κοινωνικὴ ἀπομόνωση καὶ ἔλλειψη πίστης στὸν Θεό, ὅλα αὐτὰ συνθέτουν ἕνα τοξικὸ περιβάλλον γιὰ πολλὰ παιδιὰ ποὺ στρέφονται στὴν «παρηγοριὰ» τοῦ οἰνοπνεύματος καὶ κάθε κατάχρησης ποὺ θὰ τοὺς πλανέψει γιὰ λίγο, μακριὰ ἀπὸ τὸ βάσανο ποὺ βιώνουν.
Ἡ κυβέρνηση – γράφουν – θὰ αὐστηροποιήσει τὸ νομοθετικὸ πλαίσιο ἀπαγόρευσης τοῦ ἀλκοὸλ σὲ ἀνήλικους καὶ καπνίσματος σὲ δημόσιους χώρους; Καὶ τί θὰ πετύχουν μὲ αὐτό; Ἀπολύτως τίποτα. Ἁπλᾶ ἡ κατανάλωση ἀλκοὸλ καὶ οἱ ἄλλες καταχρήσεις, θὰ γίνονται στὰ κρυφὰ καὶ στὰ ἀθέατα (ἂν ὑποθέσουμε ὅτι θὰ ἐφαρμοστεῖ αὐστηρὰ ὁ νόμος). Εἶναι σὰν νὰ προσπαθεῖς νὰ θεραπεύσεις ἕναν καρκίνο μὲ ἕνα ἁπλὸ σιροπάκι γιὰ νὰ μὴν ἀκούγεται ὁ βῆχας τοῦ ἄρρωστου πνεύμονα. Καμία βούληση γιὰ νὰ καταπολεμηθεῖ ὁ ἐκφυλισμὸς τῆς νεολαίας στὴ ρίζα του.
Ἔχουμε φτάσει νὰ θεωρεῖται γενναία μεταρρύθμιση τὸ νὰ γίνουν τὰ αὐτονόητα, δηλαδὴ νὰ ἀπαγορεύεται ἡ πώληση ἀλκοὸλ καὶ προϊόντων νικοτίνης σὲ ἀνήλικους. Οὕτως ἢ ἄλλως ἦταν ἀπαγορευμένα αὐτά. Τὸ θέμα εἶναι ὅτι δὲν ἐφαρμόζονται οἱ νόμοι. Μιὰ ἑτοιμοθάνατη κοινωνία γεμίζει νόμους ἀπαγόρευσης ποὺ οὔτε ἀναστρέφουν τὸ μοιραῖο, ἀλλὰ οὔτε κἂν ἐφαρμόζονται. Καὶ ὅταν ἐφαρμόζονται στὸ ἀκέραιο, εἶναι γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν ἄλλα βρώμικα συμφέροντα, ὅπως εἴδαμε καὶ στὸν καιρὸ τῆς πανδημίας.
Τελικὰ φαίνεται ὅτι μετατρεπόμαστε σὲ ἕναν λαὸ μεθυσμένο, ποὺ πνίγει τὴν ἐθνική του κατάθλιψη σὲ ψυχοτρόπες οὐσίες, ἀφοῦ δὲν βρίσκει τὴν οὐσία τῆς ψυχῆς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου