ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 27ῃ Μαΐου 2024
Ὅπως ἔχουμε καὶ ἄλλοτε τονίσει, ἡ καθιέρωση ἀπὸ ὁρισμένες προτεσταντικὲς κοινότητες, ὅπως αὐτῆς τῶν Ἀγγλικανῶν, τῆς «χειροτονίας» τῶν γυναικῶν σ’ ὅλους τοὺς βαθμοὺς τῆς Ἱερωσύνης, μέχρι καὶ τοῦ Ἐπισκόπου, ὀφείλεται στὴν ἐπικράτηση καινοφανῶν θεολογικῶν ἀντιλήψεων στοὺς κόλπους τοῦ Προτεσταντισμοῦ σχετικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτό, ποὺ εἶναι σαφῶς ξένες πρὸς τὸ περιεχόμενο τῆς ἀντιστοίχου διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ἔχουν δὲ τὴν ἀφετηρία τους, κατὰ κύριον λόγον, στὴν ἀπόρριψη ὑπὸ τῶν Προτεσταντῶν σύνολης τῆς Ἐκκλησιαστικῆς καὶ Πατερικῆς μας Παραδόσεως.
Μετὰ τὴ «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, στὶς συνοδικὲς ἀποφάσεις τῆς ὁποίας, ὡς γνωστόν, τὸ ἔργο καὶ ἡ «θεολογικὴ» παραγωγὴ τοῦ Π.Σ.Ε. καταφάσκεται καὶ... ἐπαινεῖται, (ἀντὶ ἀπορρίψεως), ἀναζωπυρώθηκε καὶ πάλι τὸ ἐν λόγῳ θέμα ἀπὸ γνωστοὺς κύκλους, στὴν προσπάθειά τους νὰ φέρουν σὲ ἀκόμη μεγαλύτερη προσέγγιση τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὸν Προτεσταντισμὸ μέσα στὰ πλαίσια τοῦ οἰκουμενιστικοῦ γίγνεσθαι. Πρὶν μερικὰ χρόνια, καὶ συγκεκριμένα τὸ 2020, πραγματοποιήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη Διεθνὲς Συμπόσιο μὲ τίτλο: «Διακόνισσες: Παρελθόν – Παρόν – Μέλλον». Σύμφωνα μὲ σχετικὴ ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ τῆς διοργανωτικῆς ἐπιτροπῆς πρὸς τὶς Τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες: «Τὸ συμπόσιο ἐξέτασε ἀπὸ ἐπιστημονικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ προοπτικὴ τὸν θεσμὸ τῶν διακονισσὼν τῆς Ἐκκλησίας, τόσο κατὰ τοὺς πρώτους ὅσο καὶ κατὰ τοὺς ἑπόμενους αἰῶνες, καθὼς καὶ τὶς σύγχρονες ἀντιδράσεις καὶ ἐπιφυλάξεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ ἄλλων χριστιανικῶν παραδόσεων». Ἀκολουθοῦν στὴν ἐπιστολὴ οἱ λόγοι, οἱ ὁποῖοι καθιστοῦν τὴν ἀναβίωση τοῦ θεσμοῦ των διακονισσῶν ὡς «ἐπείγουσα ἀνάγκη».
Φαίνεται ὅτι οἱ εἰσηγήσεις καὶ τὰ πορίσματα τοῦ Συμποσίου ἐκείνου τῆς Θεσσαλονίκης ἄρχισαν νὰ ὑλοποιοῦνται καὶ νὰ ἐφαρμόζονται στὴν πράξη μόλις τὸ 2024 μὲ πρωτοπόρο τὴν Ἱ. Μητρόπολη Ζιμπάμπουε τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπὸ τὸ διαδίκτυο, ὁ Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε κ. Σεραφεὶμ προχώρησε πρόσφατα στὴ «χειροτονία» διακόνισσας, ἐπικαλούμενος πρακτικὲς ἀνάγκες, προκειμένου νὰ διευκολυνθεῖ, τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο τῆς Μητροπόλεως: «Ἡ ἱεραποστολὴ στὴν Ἀφρικὴ ἔχει ἀνάγκη τὶς διακόνισσες, κυρίως γιὰ τὸ ποιμαντικὸ ἔργο καὶ γιὰ τὶς βαπτίσεις τῶν ἐνηλίκων γυναικῶν, καθὼς καὶ σὲ ἰδιαίτερες περιπτώσεις...».[1] Ὡστόσο ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἀντινόης κ. Παντελεήμων, βαθὺς γνώστης τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου τῆς Ἀφρικῆς, σὲ ἐπιστολὴ του πρὸς τὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Θεόδωρο τὸν Β΄, (17.5.2024): «Στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Ζιμπάμπουε δὲν ὑπάρχει τόση μεγάλη προσέλευση τῶν νεοφωτίστων, ὥστε νὰ ἀπαιτεῖ τὴν κατάσταση χειροτονίας Διακόνισσας. Ἐξ’ ἄλλου, ὅπως Ὑμεῖς ὁ ἴδιος γνωρίζετε, καὶ μὲ ὅλο τὸν σεβασμό, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀδελφὸς κ. Σεραφείμ, ἀπουσιάζει τον περισσότερο καιρὸ ἀπὸ τὴν ἕδρα του. Ποῦ, λοιπὸν ἡ ἀνάγκη χειροτονίας Διακόνισσας;;;». Οἱ βαθύτεροι λόγοι, κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τὴν προώθηση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος, τὸ ὁποῖο ὡς γνωστὸν ἀπαιτεῖ τὴν προσέγγιση καὶ τὸν συγκερασμὸ ὅλων τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν.
Σύμφωνα μὲ τὴν εἴδηση: «Ἡ Angelic Molen ἀπὸ τὸ Χαράρε τῆς Ζιμπάμπουε χειροτονήθηκε διακόνισσα στὸ Ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ.... Ἡ διακόνισσα Ἀγγελική.... ἔχει ἐργαστεῖ γιὰ τὴν ὀρθόδοξη νεολαία τῆς Ζιμπάμπουε, οἰκοδομῶντας ἕνα θεμέλιο ποιμαντικῆς φροντίδας στὴν κοινότητά της, ὅπως ἀναφέρει ἡ τοπικὴ ἐκκλησία. Ἡ ἴδια ἔχει ὀργανώσει ἐκκλησιαστικὸ σχολεῖο, ὁμάδες γιὰ μητέρες καὶ συναντήσεις νέων. Αὐτὴ τὴν περίοδο σπουδάζει στὸ πανεπιστήμιο Γεωγραφία καὶ Περιβαλλοντικὲς Σπουδές»[2].
Εἶναι σημαντικὸ τὸ ὅτι ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ζιμπάπουε κ. Σεραφεὶμ ἐνήργησε κατόπιν συνοδικῆς ἀποφάσεως τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Στὶς ἐργασίες τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου ὁ Σεβ. κ. Σεραφεὶμ παρουσίασε σχετικὸ ὑπόμνημα καὶ κατόπιν «ἀκολούθησε γόνιμη συζήτηση ποὺ ὁλοκληρώθηκε μὲ ὁμόφωνη Συνοδικὴ ἀπόφαση μετὰ ἀπὸ πρόταση τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Προκαθημένου γιὰ τὴν Ἀναβίωση τοῦ θεσμοῦ τῶν Διακονισσῶν»[3]. Σὲ σχετικὴ ἀνακοίνωσή του τὸ Πατριαρχεῖο διευκρινίζει ὅτι «οἱ διακόνισσες δὲν κατεστάθησαν ποτὲ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ὡς γυναῖκες- λειτουργοὶ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, ἀλλὰ ὡς ἀφιερωμένες γυναῖκες-βοηθοὶ τοῦ ἐν γένει ποιμαντικοῦ, λειτουργικοῦ καὶ ἁγιαστικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, ἀπευθυνομένων μόνον σὲ γυναῖκες, ὅπου οἱ τοπικὲς συνθῆκες καὶ τὰ ἤθη τὶς ἀπέκλειαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή»[4]. Παρὰ ταῦτα ὅμως τὸ φωτογραφικὸ ὑλικὸ παρουσιάζει τὴν ἐν λόγῳ «διακόνισσα» νὰ εἶναι ἐνδεδυμένη τὰ ἄμφια τοῦ διακόνου, νὰ εἰσέρχεται διὰ τῆς Ὡραίας Πύλης στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ νὰ παραστέκεται, ὅπως οἱ διάκονοι, στὴν Ἁγία Τράπεζα. Ἐπίσης εἰκονίζεται νὰ κρατᾶ τὸ ἅγιο Ποτήριο καὶ νὰ κοινωνεῖ τοὺς πιστούς!
Στὸ Διορθόδοξο Θεολογικὸ Συνέδριο ποὺ πραγματοποιήθηκε στὴ Ρόδο τὸ 1988,[5] ἕνας ἐκ τῶν εἰσηγητῶν, ὁ μακαριστὸς καθηγητὴς Εὐάγγελος Θεόδωρου ἀνέπτυξε τὸ θέμα μὲ τίτλο: «Ὁ θεσμός τῶν διακονισσῶν εἰς τὴν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ ἡ δυνατότης ἀναβιώσεως αὐτοῦ». Στὴν ἐν λόγῳ εἰσήγηση, μεταξὺ ἄλλων, παραθέτει ἀρχαῖο κώδικα ποὺ περιλαμβάνει τυπικὸ «ἐπὶ χειροτονίᾳ διακονίσσης». Σ’ αὐτὸ ἀναφέρονται τὰ ἑξῆς: «...Κατὰ δὲ τὸν τῆς μεταλήψεως τῶν θείων μυστηρίων καιρὸν κοινωνεῖ μέν, [ἡ διακόνισσα], τοῦ θείου σώματος καὶ αἵματος μετὰ τοὺς διακόνους, λαμβάνουσα δὲ τὸ ποτήριον ἐκ τῶν τοῦ ἀρχιερέως χειρῶν οὐδενὶ μεταδίδωσιν, ἀλλ’ εὐθὺς ἐπιτίθησι αὐτῷ τὴ ἁγίᾳ τραπέζη».[6] Σὲ ἄλλο σχετικὸ κώδικα ἀναφέρονται τὰ ἑξῆς: «...[ὁ ἀρχιερεὺς ἐπεύχεται τῇ διακονίσσῃ κατὰ τὴν ὥρα τῆς χειροτονίας της]... καὶ τοῖς ἁγίοις οὕτῳ ναοῖς προσκαρτερεὶν οὐ μὴν καὶ τοῖς ἀχράντοις μυστηρίοις ὑπηρετεῖν ἐπιτρέπει, ἢ ριπίδιον ἐγχειρίζεσθαι, ὡς ἐπὶ τοῦ διακόνου...».[7] Ἀπὸ τὶς παραπάνω ἀρχαῖες μαρτυρίες γίνεται ξεκάθαρο, ὅτι ἡ διακόνισσα οὔτε νὰ κοινωνεῖ εἶχε τὴν ἐξουσία, οὔτε νὰ ἐπιτελεῖ χρέη διακόνου.
Μὲ τὸ θέμα τοῦ ἀρχαίου θεσμοῦ των διακονισσῶν ἔχει ἀσχοληθεῖ τὸ Γραφεῖο μας μὲ σχετικὸ δημοσίευμα μὲ τίτλο: «Ὁ θεσμός τῶν διακονισσῶν στὴν ὀρθόδοξη παράδοση καὶ στοὺς κόλπους τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ», (19.3.2020). Στὸ δημοσίευμα αὐτὸ μεταξὺ ἄλλων ἀναφέραμε ὅτι στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία ὑπῆρχε ὄντως καὶ λειτουργοῦσε ὁ θεσμός τῶν διακονισσῶν. Ὁ 48ος Ἱερὸς Κανὼν τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁρίζει ὅτι ἡ σύζυγος τοῦ ἐπισκόπου «εἰ καὶ ἀξία φανείη, πρὸς τὸ τῆς διακονίας ἀναβιβαζέσθω ἀξίωμα». Ὁ 15ος Ἱερὸς Κανὼν τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐπίσης ὁρίζει «διάκονον μὴ χειροτονεῖσθαι γυναῖκα πρὸ ἐτῶν τεσσαράκοντα καὶ ταύτην μετὰ ἀκριβοὺς δοκιμασίας». Oἱ «Ἀποστολικὲς Διαταγὲς» ἀφ’ ἑνὸς μνημονεύουν τὸν θεσμό τῶν διακονισσῶν καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὸν συνδέουν μὲ τὴν ἄσκηση τοῦ ὅλου πνευματικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας: «...καὶ γὰρ εἰς πολλὰς χρείας γυναικὸς χρήζομεν διακόνου. Καὶ πρῶτον μὲν ἐν τῷ φωτίζεσθαι γυναίκας, ὁ διάκονος χρίσει μὲν μόνον τὸ μέτωπον αὐτῶν τῷ ἁγίῳ ἐλαίῳ καὶ μετὰ τοῦτον δὲ ἡ διάκονος ἀλείψει αὐτάς. Οὐ γὰρ ἀνάγκη τὰς γυναίκας ὑπὸ ἀνδρῶν κατοπτεύεσθαι».[8] Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου, συνοψίζοντας τὴν περὶ τοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσὼν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση, παρατηρεῖ ὅτι ὁ θεσμὸς ἦταν ἀναγκαῖος ἕνεκα τῆς «σεμνότητος τοῦ γυναικείου γένους, ἢ δι’ ὥραν λουτροῦ, ἢ ἐπισκέψεως πάθους, ἢ πόνου καὶ ὅτε γυμνωθείη σῶμα γυναίου, ἵνα μὴ ὑπὸ ἀνδρῶν ἱερουργούντων θεαθείη».[9] Ὁ Θεόδωρος Βαλσαμὼν μᾶς πληροφορεῖ ὅτι αἱ πρὸς χειροτονίαν διακόνισσες ἐξελέγοντο ἀπὸ τὶς τάξεις τῶν μοναζουσῶν, ἦταν ἐκλεκτὲς μοναχές, ἢ μεγαλόσχημες, ἢ καὶ ἠγουμένες γυναικείων μοναστηριῶν.[10] Κλασικὸ παράδειγμα ἡ ἁγία Ὀλυμπιάδα ἡ διακόνισσα, ἡ ὁποία ἀναδείχθηκε ἡγουμένη σὲ γυναικεῖο μοναστήρι, ποὺ ἵδρυσε πλησίον τοῦ Iεροὺ Ναοῦ τῆς ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως.... Ἄλλοι τομεῖς δράσεως καὶ διακονίας ἦταν ἡ μεταφορὰ καὶ μετάδοσις κατ’ οἶκον τῆς Θείας Κοινωνίας σὲ ἀσθενεῖς γυναῖκες, τὸ «σαβάνωμα» τῶν κεκοιμημένων χριστιανῶν γυναικῶν, ἡ προσφορά τους στὰ ἔργα τῆς ἀγάπης τῆς φιλανθρωπίας καὶ τῆς ἱεραποστολῆς, στὴν κατήχηση τῶν ἐθνικῶν γυναικῶν καὶ γενικότερα στὸ διδακτικὸ καὶ κατηχητικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, πάντοτε σὲ συνεργασία μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου. Ὑπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα γυναικῶν ποὺ προσέφεραν ἀνεκτίμητες ὑπηρεσίες στοὺς παρὰ πάνω τομεῖς δράσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀναφερόμενες τόσο στὴν Καινὴ Διαθήκη, ὅσο καὶ στὴν Ἐκκλησιαστική μας παράδοση. Οἱ «Ἀποστολικὲς διαταγές» μας διασώζουν ἀκόμη σειρὰ τυπικῶν χειροτονίας τῶν διαφόρων τάξεων τοῦ κλήρου, μεταξὺ δὲ αὐτῶν συμπεριλαμβάνουν καὶ «τυπικὸν χειροτονίας διακονισσών», τὸ ὁποῖο διέφερε σὲ ἐλάχιστα σημεῖα πρὸς τὸ «τυπικὸ χειροτονίας διακόνου».
Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς εὔστοχες παρατηρήσεις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἀντινόης ποὺ ἀναφέραμε πιὸ πάνω, στὴν ἐν λόγῳ «χειροτονία» ἀντέδρασε καὶ ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἰκονίου κ. Θεόληπτος, ὁ ὁποῖος τόνισε πὼς «Ἡ χειροτονία τῆς διακόνισσας στὴν Ἱ.Μ. Ζιμπάμπουε εἶναι ἐξευτελισμός... Μὲ μεγάλη ἔκπληξη διάβασα στὸ διαδίκτυο ὅτι ἕνας Μητροπολίτης τοῦ δευτερόθρονου Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας χειροτόνησε μιὰ διακόνισσα στὴν μακρινὴ Ζιμπάμπουε. Αὐθαίρετα μιὰ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προχώρησε καὶ ἐπανέφερε ἕνα παλαιὸ θεσμὸ ποὺ ἔχει ἀτονήσει ἀπὸ τὸν 3ο αἰῶνα μ.Χ....»[11]. Καὶ καταλήγει: «Τὸ ἄλλο θέμα εἶναι ὁ τρόπος τῆς χειροτονίας τῶν διακονισσῶν ποὺ δὲν ἔχει καμία μὰ καμία σχέση μὲ αὐτὸ ποὺ ἔγινε στὴ Ζιμπάμπουε.... Αὐτή ἡ χειροτονία ποὺ ἔγινε εἶναι ὁ ἐξευτελισμὸς στὸν ἀνώτατο βαθμὸ τῆς χειροτονίας τῶν Διακόνων... Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου»[12]! Στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ προσθέσουμε ὅτι τὸ ἱεραποστολικὸ κλιμάκιο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ζιμπάμπουε εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ ἀνάλογα Ὀρθόδοξα κλιμάκια ποὺ λειτουργοῦν στὴν ἀφρικανικὴ Ἤπειρο. Κανένα ὅμως ἀπὸ τὰ πάμπολλα αὐτὰ κλιμάκια δὲν προχώρησε σὲ «χειροτονία» διακονίσσης, ἁπλούστατα διότι δὲν θεώρησε ἀναγκαία μιὰ τέτοια «χειροτονία». Μποροῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι μόνο στὸ ἱεραποστολικὸ κλιμάκιο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ζιμπάμπουε ὑπῆρξε τόσο ὀξὺ καὶ ἐπεῖγον πρόβλημα, ὥστε νὰ εἶναι ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη «χειροτονίας» διακονίσσης;
Ὅταν πρὶν ἀπὸ 20ετία εἶχε ἀνακινηθεῖ θέμα «χειροτονίας διακονισσῶν» στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Χαλκίδος κυρὸς Χρυσόστομος, ὡς εἰσηγητής, εἶχε ἐπισημάνει ὅτι, «Οὐδέποτε εἰς τὴν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας ἐπεκράτησεν ἡ ἀντίληψις διαφόρων κύκλων αἱρετικῶν (γνωστικῶν, μοντανιστῶν, μαρκιωνιτῶν) κατὰ τὴν ὁποία αἱ γυναῖκες εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκτήσουν ἱερουργικά, ἱερατικὰ καθήκοντα, ἀνάλογα μὲ ἐκεῖνα τοῦ πρεσβυτέρου ἢ καὶ τοῦ ἐπισκόπου... Στὴν συζήτηση ποὺ εἶχε γίνει τὸ 2004, ἡ Ἱεραρχία εἶχε καταλήξει ὅτι ὁ θεσμὸς τῶν διακονισσῶν οὐδέποτε καταργήθηκε καὶ πὼς ἐπαφίεται στή ‘διακριτικὴ εὐχέρεια τοῦ ἐπιχωρίου ἐπισκόπου ἡ καθοσίωση τῶν γεροντισσῶν τῶν ἱερῶν μονῶν τῆς ἐπαρχίας αὐτοῦ, γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς ἱερᾶς μονῆς καὶ μόνο’»[13].
Πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι οἱ βαθύτεροι λόγοι αὐτῆς τῆς «χειροτονίας» εἶναι ἄλλοι, σίγουρα ὄχι ποιμαντικῆς φύσεως. Εἶναι συχνὸ τὸ φαινόμενο σήμερα νὰ συμπροσεύχονται ὑψηλὰ ἱστάμενα ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα, μὲ «ἱέρειες» καὶ «ἐπισκοπίνες», ποὺ σημαίνει ἔμμεση ἀναγνώριση τῆς «ἱεροσύνης τῶν γυναικῶν»! Πρὶν λίγο καιρὸ ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρος ἀνακηρύχτηκε ἀντιπρόεδρος τοῦ «Ἐθνικοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ τῶν ΗΠΑ», μὲ πρόεδρο τὴν «Ἐπισκοπίνα» Elizabeth Eaton, τῆς Λουθηρανικῆς Εὐαγγελικῆς «Ἐκκλησίας» τῆς Ἀμερικῆς![14]
Ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη διάσταση τοῦ ζητήματος τῆς «γυναικείας ἱεροσύνης», ἡ ὁποία ὑπαγορεύεται ἀπὸ ἰσχυρὰ διεθνῆ φεμινιστικὰ κέντρα. Ὁ θεολόγος καὶ συγγραφέας κ. Κ. Νούσης σημείωσε: «Ἡ κακὴ ὄψη τοῦ φεμινισμοῦ θέλει, ἀφοῦ εἰσῆλθε σχεδὸν παντοῦ καὶ ἐπικράτησε ἐπιθετικῷ τῷ τρόπῳ, νὰ ἁλώσει καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Ἡ προχθεσινὴ χειροτονία κινεῖ εὔλογα ὑποψίες οἰκουμενιστικοῦ χαρακτῆρος, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ἀβάσιμες, καθ' ὅσον ἀνοίγει τὸν δρόμο τῆς ἐξομοίωσής μας μὲ τὶς δυτικὲς χριστιανικὲς ὁμολογίες (βλ. Προτεσταντισμὸς καὶ Ἀγγλικανισμός)....»[15].
Κλείνοντας, ἐκφράζουμε τὸν φόβο μας ὅτι ἡ ὄψιμη αὐτὴ ἀναβίωση τοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσῶν ἔχει ὡς ἀπώτερο στόχο τὴν προώθηση καὶ καθιέρωση τῆς γυναικείας Ἱερωσύνης καὶ στοὺς δύο ἑπόμενους βαθμούς, τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ τοῦ Ἐπισκόπου, μέσα στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Πιστεύουμε ὅτι τὸ θέμα τῆς ἀναβιώσεως τοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσῶν δὲν ἀποτελεῖ στὴν παροῦσα χρονικὴ συγκυρία πρώτη προτεραιότητα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πρώτη προτεραιότητα σήμερα, κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, εἶναι ἡ ἀκύρωση τῶν ἀποφάσεων τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης», ἡ Συνοδικὴ ἀντιμετώπιση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ στὴ συνέχεια ἡ θεραπεία τοῦ γνωστοῦ ὑφισταμένου σχίσματος μὲ ἀφορμὴ τὸ οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο. Ἐν προκειμένῳ, παρακαλοῦμε ταπεινὰ τὸ δευτερόθρονο Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας, νὰ ἀνακαλέσει τὴν ἐν λόγῳ «χειροτονία», στὴν ὁποία δυστυχῶς δὲν τηρήθηκαν τὰ ἀρχαῖα τυπικὰ ποὺ καθορίζουν τὸν τρόπο τῆς «χειροτονίας» της διακονίσσης, ἀλλὰ καὶ τὰ καθήκοντα της. Ἡ παροῦσα χρονικὴ συγκυρία εἶναι τελείως ἀκατάλληλη γιὰ τέτοιου εἴδους ἐνέργειες, καθ’ ὃν χρόνον ἡ παγκόσμια Ὀρθοδοξία μετράει τὶς πληγὲς τῆς ἀπὸ τὴν προηγηθεῖσα «Σύνοδο» τῆς Κρήτης καὶ τὸ οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο. Ἂς μὴν δημιουργοῦμε ἀφορμὲς γιὰ καινούργια σχίσματα καὶ διαιρέσεις.
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν
[1] https://orthodoxia.info/news/to-patriarcheio-alexandreias-tin/
[2] https://orthodoxia.info/news/zimpampoye-cheirotonithike-proti-gyn/
[3]https://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-alexandreias/63275-i-i-m-zimpampoue-gia-to-thema-tis-xeirotonias-diakonissas
[4] Ὅπου ἀνωτέρω
[5] Διορθόδοξο Θεολογικὸ Συνέδριο: «Ἡ θέσις τῆς γυναικὸς ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ καὶ τὰ περὶ τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν», Ρόδος, 30 Ὀκτωβρίου – 7 Νοεμβρίου 1988, Ἐκδ. «Τέρτιος», Κατερίνη 1994.
[6] Ο.π. σελ. 330
[7] Ο.π. σελ. 330-331.
[8] Ἀποστολικαὶ Διαταγαὶ ΙΙΙ,16,2.
[9] Ἐπιφανίου, Κατὰ αἱρέσεων, 5,9 PG 42,744.
[10] Ἑρμηνεία εἰς τὸν μὴ΄ Κανόνα τῆς ἐν Τρούλλῳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Migne, Ε.Π. 137,658.
[11] https://romioitispolis.gr/ikonioy-theoliptos-i-cheirotonia-tis-diakonissas-stin-i-m-zimpampoye-einai-exeytelismos/
[12] Ὅπου ἀνωτέρω
[13]https://www.orthodoxtimes.gr/ixeis-afixeis-apo-to-patriarcheio-alexandreias-gia-to-thema-tis-cheirotonias-diakonissas/
[14] https://www.ekirikas.com/o-archiepiskopos-elpidoforos-antipro/
[15]https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/63265-akyrotea-i-xeirotonia-tis-protis-orthodoksis-diakonissas
ἐδῶ δέν ἦταν ἡ ΠΑΝΑΓΊΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφή