Πρόεδρος τῆς Πανελλήνιας Ἑνώσεως Θεολόγων
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, «ἡ ἀνανέωση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καὶ ἡ ἀνάπλαση καὶ ἐπάνοδός μας πρὸς τὴν ἀθάνατη ζωὴ τοῦ πρώτου Ἀδάμ. Ἐκεῖνος καταβροχθίστηκε ἀπὸ τὸν θάνατο, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας καὶ μὲ τὸν θάνατο παλινδρόμησε πρὸς τὴ γῆ, ἀπὸ τὴν ὁποία πλάσθηκε. Ὁ Παντοδύναμος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ μποροῦσε νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ θνητότητα καὶ τὴ δουλεία, χωρὶς τὴν Ἐνανθρώπησή του. Ὅμως, ὁ καταλληλότερος πρὸς τὴ φύση καὶ τὴν ἀσθένειά μας τρόπος ἦταν αὐτός, ὁ διὰ τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἐγκαταλείφθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, ἀφοῦ αὐτὸς πρῶτος τὸν ἐγκατέλειψε. Ἔτσι, μπῆκε στὸν κόσμο ὁ θάνατος. Ὁ Θεὸς ἤθελε, πρῶτα, νὰ καταβληθεῖ ὁ διάβολος (ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο) καί, ὕστερα, νὰ συντριβεῖ μὲ τὴ δύναμη τῆς Ἀναστάσεώς Του καὶ τὴ Μέλλουσα Κρίση. Ἦταν ἀπαραίτητο ὁ νικητὴς... νὰ νικηθεῖ ἀπὸ τὴ νικημένη φύση καί, γι αὐτὸ ἀκριβῶς, ἦταν ἀναγκαῖο νὰ γίνει ἕνας νέος ἄνθρωπος, ποὺ θὰ ἦταν ἄγευστος τῆς ἁμαρτίας. Ἔτσι, ὁ μόνος ἀναμάρτητος ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, γίνεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν ἔλαβε μόνον τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀλλὰ ἑνώθηκε μὲ αὐτήν, ἀδιαίρετα. Μένει, ἀναλλοίωτα, Θεὸς καὶ γίνεται, ἀπὸ εὐσπλαχνία, τέλειος ἄνθρωπος. Ἔτσι, νικιέται ἀπὸ ἄνθρωπο ὁ διάβολος, πού, ἀρχικά, εἶχε νικήσει τὸν ἄνθρωπο. Ὁ (Θεάνθρωπος), μὲ τὴν ταπείνωσή Του, ἔγινε δάσκαλός μας καὶ μᾶς δείχνει τὸν δρόμο, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ Ζωή. Ὁ Οὐρανὸς ἀνοίχθηκε γιά μας. Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ μᾶς συμφιλίωσε μὲ τὸν Πατέρα καὶ μᾶς καθάρισε. Ἡ ἐλευθερία τῆς Ἀναστάσεως χαρίστηκε καὶ ἐξασφαλίστηκε γιὰ μᾶς καὶ γιὰ ὅλους, ποὺ ἦρθαν καὶ θὰ ἔρθουν ἀργότερα. Ἐλευθερωθήκαμε, ἀφοῦ νικήθηκε ὁ διάβολος. Ἡ Ἀνάσταση, μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὸν θάνατο».
Ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως ἀποτελεῖ τὸ τέλος τοῦ δρόμου, ποὺ ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία μας στοὺς πιστοὺς μὲ τὸ ἄνοιγμα τοῦ Τριωδίου.
Ὡστόσο, τὸ Τριώδιο σὲ κάθε ἑορταστικὸ ἔτος, ἀναπαριστάνει, ὄχι μονάχα τὸν καιρὸ τοῦ Τριωδίου, ἀλλὰ ὅλα τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας, καθὼς οἱ ἐντολὲς καὶ οἱ ἀρετὲς τοῦ Χριστοῦ ἀποτελοῦν τὸν τρόπο καὶ τοὺς κανόνες ζωῆς, σὲ μία διαρκῆ πάλη μας μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν πατέρα της τὸν σατανᾶ.
Ὅσοι σταυρώνουν τὸν ἑαυτό τους, μαζὶ μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες, περνοῦν, μέσα ἀπὸ μιὰ ἀνεκδιήγητη εὐφροσύνη, στὴν ἀνεξάντλητη χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, διότι, μαζὶ μὲ τὶς σεμνὲς Μυροφόρες, μποροῦν νὰ ἀκοῦν, στὸ βάθος τῆς ψυχῆς τους, ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν Ἀναστάντα, τό ‘Χαίρετε’!
Ἀγωνιζόμενοι κατὰ τοῦ ἀνθρωποκτόνου ἀρχέκακου, ἔχουν τὴν εὐλογία νὰ βρίσκονται κοντὰ στὸν Κύριό τους σὲ ὅλη τὴν πένθιμη περίοδο. Τὸν εἶδαν κρεμάμενο ἐπὶ ξύλου, νὰ ὑπομένει ταπεινωτικὰ τὰ πάθη, τοὺς ἐξευτελισμοὺς καὶ τὰ ραπίσματα, γιὰ τὴ δική μας σωτηρία καὶ τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως ἀξιώνονται νὰ τὸν δοῦν νὰ ἐξέρχεται Ἀναστὰς ἐκ τοῦ Τάφου καὶ νὰ λάμπει ὅπως ὁ ἥλιος.
Ἡ ἀρχὴ τοῦ κανόνα τοῦ Ὄρθρου τῆς Ἀναστάσεως μᾶς εἰσάγει στὴν οὐσία τοῦ νοήματος τοῦ Πάσχα, καθὼς τὸ ἐξυμνεῖ, ὡς ἕνα πέρασμα, ἐκ τοῦ θανάτου στὴ ζωὴ καί, ὡς ἕνα ἀνέβασμα, ἐκ τῆς γῆς στὸν Οὐρανό.
Στὴν Ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ, τὸ Πάσχα θύμιζε τὴ θαυμαστὴ ἀπελευθέρωση τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ τοὺς Αἰγύπτιους καὶ τὸ πέρασμά τους, μέσῳ τῆς θαυματουργικῆς διάβασής τους ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα, στὴ γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, ποὺ προεικόνιζε καὶ συμβόλιζε, προφητικά, τὴ διάβαση, μέσῳ τῆς Ἀναστάσεως, ἀπὸ τὸ φθαρτὸ καὶ γήινο στὸ ἄφθαρτο καὶ αἰώνιο.
Ὁ πιστὸς ἀξιώνεται νὰ βιώνει, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, τὸ πέρασμα τῆς Ἀναστάσεως, ὡς χαρὰ τῶν οὐρανίων καὶ τῶν ἐπιγείων καὶ τῶν καταχθονίων, ὡς εὐλογία τῶν ἀγώνων, ποὺ κάνει, ἀφ' ἑνός, γιὰ κάθαρση τῶν παθῶν καί, ἀφ' ἑτέρου, γιὰ ὑπακοὴ στὶς ἀρετὲς τοῦ Θεοῦ.
Ἡ σταύρωση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ὡς ἄρνηση τῶν παθῶν καὶ ἀποδοχὴ τῶν ἀρετῶν, μᾶς κάνει πνευματικότερους ἐορταστὲς τῆς Ἀναστάσεως. Τὰ δῶρα τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως, προεικονίζουν τὰ δῶρα τῆς μέλλουσας ζωῆς, τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως, τῆς διαρκοῦς προσδοκίας τῶν πιστῶν, ὅπως ὁμολογοῦμε ὅλοι στὸ Σύμβολο τῆς πίστεώς μας: «Προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».
Αὐτὰ ὅλα τὰ δῶρα, ποὺ ἐξαγγέλλουν μέσα μας, διαρκῶς, τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴ Ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, δωρίζονται ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ γιὰ νὰ τὰ δεχτεῖ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνάγκη νὰ προσφέρει θυσία στὸν Θεὸ τῆς Ἀγάπης, μὲ πνεῦμα συντετριμένον:
«Δὸς αἷμα καὶ λάβε Πνεῦμα», λέει ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός. Ὁ δὲ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ἀναφέρει: «Ἐκεῖνος, ποὺ πιστεύει, φοβᾶται· καὶ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος φοβᾶται, ταπεινώνεται. Ἐκεῖνος δέ, ὁ ὁποῖος ταπεινώνεται, γίνεται πρᾶος... Ὁ δὲ πρᾶος τηρεῖ τὶς ἐντολές. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ τηρεῖ τὶς ἐντολές, καθαρίζεται. Ἐκεῖνος δέ, ὁ ὁποῖος καθαρίσθηκε, φωτίζεται. Καὶ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος φωτίσθηκε, ἀξιώνεται νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Νυμφίο Λόγο, μέσα στὸ μυστικὸ θάλαμο τῶν Μυστηρίων».
Γιὰ νὰ γευτοῦμε τὰ δῶρα τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἀναστάσεως, χρειαζόμαστε τὸν Φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιὰ νὰ δεχθοῦμε ὅμως τὸν Φωτισμό, χρειαζόμαστε νὰ καθαρίσουμε τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μας, καθὼς «οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Α' Κόρ. 12, 3).
Ὅσο σκεπτόμαστε καὶ βλέπουμε τὸν Ἰησοῦ μονάχα ὡς ἄνθρωπο, νεκρό. κρεμασμένο στὸν Σταυρὸ καὶ ἁπλῶς λυπούμαστε, δακρύζουμε καὶ ἀγανακτοῦμε γιὰ τὸν ἄδικο θάνατό του, βρισκόμαστε σὲ ἀπόσταση ἀπὸ τὸ νὰ τὸν βλέπουμε Ταφέντα καὶ Ἀναστάντα ἐκ τῶν νεκρῶν.
Χρειαζόμαστε πίστη, ἀγάπη καὶ ἐλπίδα, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ βλέπουμε τὸν Θεό - Λόγο, ποὺ εἶναι ἡ Ζωή, τὸν Λόγο ποὺ δὲν πεθαίνει νὰ ἀνασταίνει τὴν ἀνθρώπινη φύση, τὴ σάρκα μας, δηλαδή, ποὺ πῆρε καὶ παίρνει ἀπάνω Τοῦ μὲ τὴν Θεία Τοῦ Ἐνσάρκωση γιὰ νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ θανάτου.
Γιατί ἡ Ζωὴ δὲν πεθαίνει, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωή, τὸ ἀντίθετο τοῦ θανάτου. Γνωρίζουμε ὅτι ὁ Κύριος ζεῖ καὶ ὅτι καὶ ἐμεῖς θὰ ζήσουμε, ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος: «Ὅτι ἐγὼ ζῶ καὶ ὑμεῖς ζήσεσθε» (Ἰω. 14,19).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διερμηνεύει, μὲ τὸν δικό του ἁγιοπνευματικὸ λόγο, τὴν Ἀνάσταση:
«Ἀνέστη ὁ Κύριος καὶ ἀνέστησε μαζί του καὶ τὴν οἰκουμένη. Ἁμάρτησε ὁ Ἀδὰμ καὶ πέθανε. Ὁ Χριστὸς δὲν ἁμάρτησε, ἀλλὰ πέθανε καὶ ἀνέστη, σπάζοντας τοῦ θανάτου τὰ δεσμά. Πρωτοφανὲς καὶ παράδοξο πρᾶγμα. Ἐκεῖνος ἁμάρτησε καὶ πέθανε. Αὐτὸς δὲν ἁμάρτησε καὶ πέθανε. Γιατί; Γιὰ νὰ μπορέσει ἐκεῖνος ποὺ ἁμάρτησε καὶ πέθανε νὰ γλυτώσει ἀπὸ τὸν θάνατο, χάριν ἐκείνου ποὺ δὲν ἁμάρτησε, ἀλλὰ πέθανε».
Ὅπως ὁ Ἀδὰμ ἔγινε αἴτιος θανάτου γιὰ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς ἔγινε πηγὴ Ζωῆς καὶ Ἀθανασίας γιὰ ὅλες τὶς γενεὲς τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ Ἀδὰμ μετέδωσε δηλητήριο, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς σκόρπισε ζωὴ αἰώνια, μέσῳ τῆς Ἁγίας καὶ ἄφθαρτης φύσεως, ποὺ προσέλαβε γιὰ τὴν ἀπολύτρωσή μας.
Ἔτσι, μὲ τρόπο ἄρρητο καὶ μυστηριώδη, μᾶς ἀφθαρτίζει καὶ μᾶς χαρίζει Ζωὴν Αἰώνια.
Εἶναι ὄντως παράδοξο, τὸ πῶς ὁ Ἀδὰμ ἔγινε αὐτὸς ποὺ μᾶς κύλισε στὸν θάνατο. Παραδοξότερο, ὅμως, εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἔγινε πηγὴ Ζωῆς Αἰωνίου γιά μας, μέσῳ τῆς σάρκας ποὺ προσέλαβε καὶ ἐξομοιώθηκε μὲ μᾶς.
Ἡ Ἀνάσταση συνεχίζεται καὶ οἱ συμμετέχοντες στὴν Ἀνάσταση αὐξάνονται στὸν κόσμο, συνεορτάζοντας, μὲ τὸν Ἀναστάντα τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Ζωῆς καὶ τῆς Ἀθανασίας.
Μερικοὶ δὲν θέλουν νὰ πιστέψουν στὴν Ἀνάσταση, εἴτε ἀπὸ ἀπιστία εἴτε ἀπὸ πίστη στὴ λογική τους.
Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς ἔχει πάρει τὴν προσωνυμία «ἄπιστος». Ὅμως, δὲν ἦταν ἄπιστος, οὔτε ὀρθολογιστής, ἀλλὰ προσωρινὰ δύσπιστος, γιὰ νὰ γίνει στὴ συνέχεια πιστός.
Ὅταν οἱ δώδεκα μαθητὲς εἶδαν ἀναστημένο τὸν Iησού, ὁ Θωμᾶς δὲν ἦταν παρών. Ὅταν συναντήθηκε μαζί τους, ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν: «Eίδαμε τὸν Kύριο»! Ἐκεῖνος, ὅμως, τοὺς εἶπε: «Aν δὲ δῶ τὰ σημάδια τῶν καρφιῶν στὰ χέρια του καὶ δὲ βάλω τὸ δάχτυλό μου στὰ σημάδια αὐτὰ τῶν καρφιῶν καὶ δὲν βάλω τὸ χέρι μου στὴν πλευρά του, δὲ θὰ πιστέψω»!
Ὕστερα ἀπὸ ὀχτὼ μέρες, ἦταν πάλι συγκεντρωμένοι οἱ μαθητές Του, καὶ μαζί τους κι ὁ Θωμᾶς. Ἦρθε ὁ Xριστός, ἐκεῖ ποὺ ἦταν ὅλοι, ἐνῷ ξανὰ οἱ πόρτες ἦταν κλειστές, καὶ στάθηκε στὴ μέση καὶ τοὺς εἶπε: "Eιρήνη σὲ σᾶς"! Ἔπειτα, γνωρίζοντας, ὡς Παντογνώστης Θεὸς τὶς ἀμφιβολίες τοῦ Θωμᾶ νὰ πιστέψει στὴν Ἀνάσταση, λέει στὸ Θωμᾶ: «Φέρε τὸ δάχτυλό σου ἐδῶ, καὶ κοίτα τὰ χέρια μου. Kαι φέρε τὸ χέρι σου καὶ βάλε το στὴν πλευρά μου, καὶ μὴ γίνεσαι ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός». Tότε ὁ Θωμᾶς εἶπε: «Ἐσὺ εἶσαι ὁ Kύριός μου καὶ ὁ Θεός μου!» (Ἰω. 20, 24-29)
Ἡ ἀμφιβολία δὲν εἶναι ἀπιστία. Ἤθελε πολὺ νὰ πιστέψει, ἀλλά, πρὸς στιγμή, δὲν μποροῦσε, λόγῳ πρόσκαιρης ἀμφιβολίας, ἐνῷ οἱ ἄπιστοι μποροῦν νὰ πιστέψουν, ἀλλὰ δὲν θέλουν. Τελικά, ὅμως, ὁ Θωμᾶς πίστεψε, χωρὶς νὰ βάλει τὸ δάκτυλο ἐπὶ τῶν τύπων τῶν ἥλων. Στὴ συνέχεια, οἱ Ἀπόστολοι εἶδαν πολλὲς φορὲς ἀναστημένο τὸν Διδάσκαλό τους, πίστεψαν βαθιὰ στὴν Ἀνάσταση καὶ στὶς δωρεές της, καὶ μετέδωσαν μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ἀφοβία τὴν πίστη τους σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου