Ἁγίου Πνεύματος: Καμία ψευτοχαρά του κόσμου δέν ἱκανοποιεῖ τόν ἄνθρωπο - Μόνο τό Ἅγιο Πνεῦμα χορταίνει τήν ψυχή

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Ἡ ἄσβηστη χαρά καί ἡ φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ μόνη δύναμη πού μπορεῖ νά ἀπαλλάξει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό συναισθηματικό τέλμα

Ἑορτή Ἁγίου Πνεύματος: Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό αἰώνιο στήριγμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι ὁ «ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός», πού συνεχίζει τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί δίνει πνοή ἁγιότητας στά Ἱερά Μυστήρια καί στούς... χριστιανούς πού ἀγωνίζονται νά γίνονται φιλόξενα δοχεῖα τῆς Χάριτος.

Τό Πανάγιο Πνεῦμα φωτίζει, ἐξαγνίζει, ἁγιάζει, καθοδηγεῖ, ἐλευθερώνει, παρηγορεῖ, διαλύει τήν ὁμίχλη τῆς πλάνης, ἐνδυναμώνει, ἐξημερώνει, δωρίζει χαρίσματα, θαυματουργεί, ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο πρός το καθ' ὁμοίωσιν.

Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἦταν ἐργατικές «μέλισσες» τοῦ πνεύματος, πού ἀντλοῦσαν ὅλο τό ἀτίμητο νέκταρ πού παρέχει ὁ Παράκλητος σέ ὅποιον τό ἀναζητεῖ ὁλόψυχα. Σέ κάποιους, τό Ἅγιο Πνεῦμα φαντάζει πολύ μυστηριῶδες καί ἴσως ἀκόμα καί ἀφῃρημένο, ὅμως δέν ἔχουν παρά νά στρέψουν τή διάνοιά τους στούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ὁ καθένας τούς καθρεφτίζει τό μεγαλεῖο τῆς Ἁγιοπνευματικῆς ὑπόστασης.

Στή διαταραγμένη ἐποχή μας πού ἡ κατάθλιψη κάνει θραύση στήν κοινωνία καί οἱ ψυχολόγοι δέν προλαβαίνουν πιά νά ἀναλαμβάνουν κόσμο, αὐτό πού λείπει ἀπό τούς ἀνθρώπους ὅλο καί περισσότερο εἶναι ὁ κατεξοχήν καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τή χαρά καί τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς.

Οἱ ἄνθρωποι κυνηγοῦν τή χαρά σέ ἐφήμερες ἀπολαύσεις πού ἀνακουφίζουν γιά λίγο τήν κενότητα τους, μέχρι νά ἀπομείνουν καί πάλι ἀντιμέτωποι μέ τήν ἄβυσσο πού κουβαλοῦν μέσα τους. Ἄν τό μυστικό τῆς χαρᾶς κρυβόταν στήν ἐλευθερία τοῦ θελήματος, τότε σήμερα πού οἱ ἄνθρωποι εἶναι πιό ἐλευθεριάζοντες καί ἀσύδοτοι ἀπό ποτέ, θά ἔπρεπε νά σφύζει ἡ κοινωνία μᾶς ἀπό χαρά καί ψυχική ὑγεία.

Ὅμως συμβαίνει τό ἀκριβῶς ἀντίθετο. Ὅσο οἱ ἄνθρωποι ἀπομακρύνονται ἀπό τόν οἶκο τοῦ Πατρός σάν ἄλλοι «Ἄσωτοι υἱοί» πού περιπλανοῦνται σέ τόπους ματαιότητας, τόσο τρέφουν ἀναγκαστικά τήν ψυχή τους μέ «ξυλοκέρατα» καί τόσο πεθαίνουν ἀπό πνευματική ἀβιταμίνωση καί ψυχικό ἄλγος.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι φτιαγμένος γιά νά γίνεται δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μόνο τότε τελειώνεται. Τίποτε ἄλλο δέν μπορεῖ νά τόν γεμίσει, καμία ἄλλη γοητεία τοῦ κόσμου δέν μπορεῖ νά θεραπεύσει τήν ἀκόρεστη δίψα του γιά αὐτοπραγμάτωση.

Αὐτός πού ἱκανοποιεῖ συνεχῶς τά πάθη του, ἀκόμα καί ἄν ἔχει ὅλα τά ἀγαθά καί τίς δόξες τοῦ κόσμου, ἡ «πείνα» του δέν σβήνει ποτέ, ἄλλα ἀντιθέτως γίνεται ὅλο καί πιό ἐπώδυνη. Ἐκεῖνος πού φιλοξενεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν καρδιά του, «χορταίνει» καί μέ τό τίποτα. Μέσα στήν ταπεινότητά του, νοιώθει πώς ζεῖ βασιλικά, γιατί ἀναγνωρίζει τίς ἄπειρες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, πού δέν ἐντοπίζει τό μάτι τοῦ ἀχάριστου.

Ὁ πνευματοφόρος ἄνθρωπος χαίρεται, ἀγαλλιάζει, δοξολογεῖ τόν Θεό, ἀπαλλάσσεται ἀπό τά ψυχολογικά βάρη του, καθαρίζει τούς λογισμούς του, ἀναπαύεται στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί μέ τήν ἐμπιστοσύνη του στή θεία πρόνοια, ἐξουδετερώνει τό παθολογικό ἄγχος καί τή λύπη.

Στό χέρι μας εἶναι ἄν θά ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιό ἄνθρωπο, καί νά γίνουμε ἄνθρωποι θεοφόροι, καλωσορίζοντας τήν καρδιακή εὐτυχία πού μόνο τό Ἅγιο Πνεῦμα φυτεύει στίς ψυχές.

sportime